พ่อสื่อตัวแสบ

ถิรเจตน์เข้ามาสอนในมหาวิทยาลัยราชภัฏเขตติดกับกรุงเทพฯได้ปีกว่า เขาเรียนจบปริญญาโทและสามารถสอบบรรจุเป็นราชการครูได้สำเร็จดังที่บิดามารดาหวังไว้ เขาเป็นคุณครูหรืออาจารย์ที่ยังหนุ่มและหน้าตาดี เขาวางมาดขรึมเฉพาะทำหน้าที่เท่านั้นแต่เมื่ออยู่นอกเวลางานเขาก็เป็นหนุ่มที่เฮฮากับเพื่อนตามปกติ

“เย็นนี้ว่างมั้ยวะเจตน์”

ธีรศักดิ์เข้ามาหาถิรเจตน์ถึงในมหาวิทยาลัย เขาเป็นเพื่อนเรียนรุ่นเดียวกันจบพร้อมกันแต่เขาไม่ได้เข้าทำงานเป็นครู เขาเข้าไปเป็นพนักงานธนาคารตามที่ตัวเองชอบ

“มีอะไรวะ”

ถิรเจตน์หันมามองพร้อมคำถาม

“มีงานเลี้ยงนิดหน่อย”

“งานเลี้ยงอะไรวะ วันเกิดแกรึเปล่า ไม่ใช่นี่หว่า”

อาจารย์หนุ่มขมวดคิ้วขณะถาม ธีรศักดิ์ยิ้มแล้วสั่นศีรษะเร็วๆ

“ไม่ใช่วันเกิดฉัน แต่เป็นงานเลี้ยงที่ฉันได้เลื่อนตำแหน่ง”

ถิรเจตน์จ้องหน้าเพื่อนรักแล้วยิ้มกว้าง

“จริงเหรอวะ ยินดีด้วยว่ะ”

“จริง ฉันถึงมาชวนแกนี่ไง”

ธีรศักดิ์ตอบแล้วยิ้มมีนัย สายตาของเขากวาดไปทั่วบริเวณแล้วหยุดนิ่งที่กลุ่มนักศึกษาสาวซึ่งนั่งอยู่โต๊ะถัดไปสามโต๊ะ ถิรเจตน์เหลียวมองตามแล้วหัวเราะ

“นึกแล้วว่าแกมาที่นี่ต้องมีอะไรสักอย่าง ไม่งั้นไม่ลงทุนขับรถมาไกลถึงนี่หรอก”

“ยอมรับว่ะ ฉันชอบน้องคนกลางผมยาวๆน่ะวันนั้นเพื่อนเธอเรียกว่าอิน แกติดต่อให้ฉันหน่อยสิ”

ชายหนุ่มยอมรับตรงๆ เขารู้จักอินทุกรโดยบังเอิญขณะที่ขับรถมาหาถิรเจตน์ครั้งก่อน อินทุกรนั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนเขาเข้ามาถามหาถิรเจตน์ หล่อนบอกทางให้กับเขาพอดีเพื่อนหล่อนเดินเข้ามาและเรียกชื่อหล่อน เขารู้แค่เพียงว่าหล่อนชื่ออินเท่านั้น

“เธอชื่ออินทุกร อยู่ปีสี่จะจบเทอมหน้านี้แหละ”

“เหรอวะ งั้นก็ดีเลย ฉันจะจีบ แกช่วยหน่อยนะ”

“ช่วยยังไงวะ”

“ก็ช่วยเป็นพ่อสื่อให้หน่อย”

“เฮ้ย..”

ถิรเจตน์ร้องเสียงดังทำให้กลุ่มของอินทุกรหันมามอง ธีรศักดิ์จึงยิ้มให้หล่อน หล่อนยิ้มตอบแล้วก้มหน้าไม่สนใจ เขายิ้มเก้อในตอนท้าย ถิรเจตน์หัวเราะเพราะอดขำไม่ได้

“ท่าทางหล่อนไม่สนใจแกเลยนะโว้ย อย่างนี้จะได้เรื่องเหรอวะ”

“เออน่ะ แกช่วยพูดช่วยแนะนำฉันเดี๋ยวเธอก็สนใจเองแหละ”

เมื่อเพื่อนจริงจังถิรเจตน์จึงรับปากจะเป็นพ่อสื่อให้แต่ไม่รู้ว่าจะสำเร็จไปได้สักแค่ไหน

“ฉันติดต่อให้ได้แต่ไม่รับปากนะโว้ยว่าจะสำเร็จ”

“เออน่ะ แกแนะนำฉันแค่นั้นก็พอแล้ว”

“เป็นเอามากโว้ย”

เขาหัวเราะอีก ธีรศักดิ์พยักหน้าให้ลุกไปที่โต๊ะอินทุกร

“ไปสิ แนะนำวันนี้เลย ฉันจะได้ชวนเธอไปงานเลี้ยง”

“เอางั้นเหรอวะ”

เมื่อขัดเพื่อนไม่ได้ถิรเจตน์จึงต้องเดินเข้าไปหากลุ่มสาวๆ ซึ่งเขาเคยสอนพวกหล่อนหนึ่งวิชาเท่านั้น เขาเดินไปยืนห่างจากโต๊ะพอประมาณ

“อาจารย์จะไปไหนคะ”

พาณิชเอ่ยทักขึ้นก่อน เขายิ้มแล้วหันมาที่ธีรศักดิ์

“ไม่ได้ไปไหนหรอก มาหาพวกคุณนี่แหละ เพื่อนผมอยากรู้จักพวกคุณ”

เขาหันมาที่ธีรศักดิ์ ชายหนุ่มก้มศีรษะทันทีพร้อมกับยิ้มให้พาณิช จีราและมาหยุดที่อินทุกร

“สวัสดีค่ะ ดิฉันพาณิชค่ะเรียกนิดก็ได้นะคะแล้วนี่จีรา ยายจีค่ะ และสุดท้ายสวยสุดนี่อินทุกรยายอินค่ะ”

พาณิชเป็นคนแนะนำตัวและเพื่อนของหล่อน ธีรศักดิ์ยิ้มรับและแนะนำตัวเองบ้าง

“ผมธีรศักดิ์ครับ เรียกผมธีก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ”

“เช่นกันค่ะ”

จีราพูดบ้าง อินทุกรยิ้มนิดๆเท่านั้น ธีรศักดิ์ขอนั่งข้างอินทุกรหน้าตาเฉย หล่อนมองหน้าเขาแล้วมองเลยไปที่ถิรเจตน์ เขายิ้มบางๆที่มุมปากแล้วนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามกับหล่อน สายตาของเขามีเลศนัยอะไรสักอย่างซ่อนอยู่แต่หล่อนตีความหมายไม่ออก

“เรารู้จักกันแล้วถ้าผมจะเชิญพวกคุณไปงานเลี้ยงที่บ้านผมจะว่าไงกันครับคุณอิน คุณนิดคุณจี”

ธีรศักดิ์เอ่ยขึ้นโดยไม่รอให้เสียเวลา ถิรเจตน์ยิ้มอีก สาวๆมองหน้ากันแล้วหันไปที่อาจารย์หนุ่ม

“อาจารย์ว่าไงคะ เพื่อนอาจารย์พอจะไว้ใจได้มั้ยคะ”

พาณิชเอ่ยขึ้นอาจารย์หนุ่มยิ้ม

“แล้วแต่พวกคุณจะตัดสินใจ ถ้าถามผมเพื่อนผมเป็นคนดีนิสัยดี เราเป็นเพื่อนสนิทกันมานานกว่าห้าปีแล้วล่ะครับ”

เขาตอบหญิงสาวแล้วยิ้มอีกเช่นเดิม อินทุกรนิ่งเงียบหล่อนกำลังคิดว่าสองหนุ่มจะมาไม้ไหนกับพวกหล่อน ถิรเจตน์เป็นอาจารย์สอนพวกหล่อนก็จริงแต่เขาไม่เคยพูดคุยกับพวกหล่อนนานเช่นนี้แล้วก็ไม่ค่อยได้เห็นหน้ากันด้วยยกเว้นเวลาส่งงานหรือเข้าสอนเท่านั้น

“อาจารย์รับรองอย่างนี้เราจะปฏิเสธได้ยังไงล่ะคะใช่มั้ยอิน”

จีราหันไปทางอินทุกร หญิงสาวยิ้มแล้วส่ายศีรษะไปมา