บทที่ 2 ไม่มีแฟน

“ไม่รู้เหมือนกัน”

“อ้าว.เป็นงั้นไป ฉันตั้งใจจะขอความเห็นจากแกสักหน่อยเถอะ”

“ฉันออกแทนว่าเราตกลงจะไปงานเลี้ยงบ้านคุณธีแต่มีข้อแม้ว่าอาจารย์เจตน์ต้องไปกับพวกเราด้วยและอาจารย์ต้องส่งเรากลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพทุกคน”

พาณิชเป็นคนสรุปและมีข้อแม้ให้ถิรเจตน์ต้องขมวดคิ้วมุ่น เขาไม่ได้ชวนพวกหล่อนแต่ต้องเป็นคนรับส่งพวกหล่อน เขาจะยอมหรือ ธีรศักดิ์รีบแทรกขึ้นก่อนที่ถิรเจตน์จะทันพูดอะไรออกมา

“ผมรับอาสาส่งพวกคุณเองครับ”

สามสาวมองหน้ากันแล้วหันมาที่ธีรศักดิ์ จีรายิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

“ไม่ได้หรอกค่ะเกรงใจ เอาเป็นว่าเรากลับกันเองดีกว่า อาจารย์เจตน์จะได้ดื่มได้เต็มที่ ไม่ต้องกังวลเรื่องพวกเรา”

“เป็นความคิดที่ดีมากครับ”

ถิรเจตน์ยิ้มกับคำพูดของจีรา พาณิชมองมาแล้วยิ้มด้วย แต่อินทุกรไม่ยิ้มสักนิดหล่อนรู้สึกว่า

ธีรศักดิ์มองหล่อนบ่อยและสายตาที่มองมามีแววชื่นชอบแฝงอยู่ ถ้าเดาไม่ผิดธีรศักดิ์สนใจหล่อนและให้ถิรเจตน์เข้ามาเป็นตัวเชื่อมความสัมพันธ์ให้เขา หล่อนเริ่มไม่ชอบอาจารย์หนุ่มเสียแล้วสิทำไมเขาต้องทำตัวเป็นพ่อสื่อด้วยหล่อนหาแฟนของหล่อนเองได้

“ถ้าอย่างนั้นตกลงคุณทุกคนไปงานเลี้ยงที่บ้านผมนะครับ เดี๋ยวผมเขียนแผนที่ไปบ้านผมให้นะครับ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ บอกมาว่าอยู่ที่ไหนแค่นั้นก็พอ พวกเราอยู่ในกรุงเทพฯอยู่แล้วค่ะ”

“อ้าวเหรอครับแล้วมาเรียนยังไงครับไกลนะครับเนี่ย”

“อยู่หอพักเหมือนอาจารย์แหละค่ะ”

พาณิชตอบแล้วหันไปที่ถิรเจตน์ ชายหนุ่มอยู่หอพักที่จัดไว้สำหรับอาจารย์โดยเฉพาะ ส่วนหญิงสาวกลุ่มนี้พักที่หอพักของนักศึกษา พวกหล่อนจะกลับบ้านเย็นวันศุกร์หรือไม่ก็เย็นวันเสาร์ถ้าหากวันเสาร์มีเรียน ธีรศักดิ์ยิ้มแล้วบอกตำแหน่งบ้านของเขาให้สาวๆรู้

“แกคุยไปก่อนนะฉันไปสอนอีกวิชาเดี๋ยวกลับพร้อมกัน”

ถิรเจตน์ลุกขึ้นยืนเมื่อธีรศักดิ์ไม่มีทีท่าว่าจะลุกจากเก้าอี้สักที

“พวกเราจะเข้าเรียนเหมือนกันค่ะ”

อินทุกรลุกขึ้นยืนบ้างธีรศักดิ์ยิ้มเจื่อนแล้วลุกตาม พาณิช จีราลุกตามอีก

“ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้เจอกันที่บ้านผมนะครับ”

“ได้ค่ะ”

พาณิชตอบรับแทนเพื่อนทุกคนและยกมือไหว้เขาก่อน อินทุกรและจีราทำตาม และจากนั้นพวกหล่อนก็เดินไปที่ตึกซึ่งจะต้องเรียนในวิชาต่อไป

“เย็นนี้เจอกันนะโว้ยเจตน์”

“เออ ..แล้วเจอกัน”

ธีรศักดิ์เดินไปที่รถของเขา ถิรเจตน์เดินไปที่ตึกที่เขาจะต้องเข้าสอน เขาคิดถึงดวงตากลมโตที่มองเขาแปลกๆ ไม่มีรอยยิ้มจากหล่อนมีแต่สายตาขุ่นชอบกล หล่อนคิดอะไรของหล่อนนะ อาจารย์หนุ่มถอนหายใจเฮือกแล้วเข้าห้องสอน

อินทุกรขับรถมาจอดหน้าหอพัก พาณิชกับจีราเดินมาที่รถ ในกลุ่มเพื่อนรักสามคนอินทุกรมีรถขับเพียงคนเดียวเพราะพาณิชกับจีราบิดามารดาไม่ยอมให้นำรถมาใช้เป็นการส่วนตัวจนกว่าจะเรียนจบและมีงานทำเท่านั้น ส่วนอินทุกรนั้นหล่อนไม่อยากใช้รถสักเท่าไรแต่คุณย่าของหล่อนให้นำรถมาใช้เป็นรถของท่านเอง ท่านซื้อคันใหม่ใช้จึงไม่อยากให้หลานสาวลำบาก

“ดีนะที่แกมีรถไม่อย่างนั้นต้องมายืนรอรถเมล์กันเป็นชั่วโมง ไปไม่ทันงานเลี้ยงบ้านคุณธีแน่”

พาณิชเอ่ยขึ้นเมื่อรถแล่นพ้นรั้วมหาวิทยาลัย จีราพูดบ้าง

“นั่นสิ แล้วนี่เราจะไปกันถูกมั้ยยายอิน”

“ถูกสิ ฉันเคยไปแถวนั้น เพื่อนพี่ชายฉันอยู่แถวนั้นเหมือนกัน”

“เหรอ งั้นก็ดีแกไปรับฉันที่บ้าน ฉันจะรอ”

พาณิชแทรกขึ้นแล้วหัวเราะระรื่น อินทุกรเอื้อมมือมาฟาดเผลียะแล้วทำหน้าเฉยเมย จีราหัวเราะคิก พาณิชยกมือลูกตรงรอยถูกตีพร้อมกับทำหน้ามุ่ย

“เจ็บนะแก ตีมาได้ แขนฉันไม่ใช่ท่อนไม้นะโว้ย”

“ตีให้แกรู้สึกตัวน่ะสิเพราะที่แกพูดน่ะฝันไปรึเปล่า”

“ไม่ฝันนะโว้ย ก็แกมีรถใช้นี่ ฉันกับยายจีไม่มีนี่หว่า”

“ไม่มีน่ะดีแล้ว ไม่เปลืองเงินค่าเติมน้ำมัน และแกสองคนกรุณานั่งรถมาที่บ้านฉันเพราะฉันขี้เกียจขับรถย้อนไปย้อนมาน้ำมันแพงโว้ย”

จีราหัวเราะอีก พาณิชหน้างอง้ำ หล่อนรู้ว่าบ้านของหล่อนไกลกว่าบ้านจีราและต้องย้อนไปรับนานเกือบครึ่งชั่วโมงหากว่ารถติด หล่อนนั่งรถเมล์มาจะสะดวกกว่า อินทุกรจึงไม่อยากย้อนไปรับ

“ก็ได้ฉันนั่งรถมาหาแกก็ได้ แค่เนี้ยะทำเค็มกับเพื่อน ทีซื้อของให้นายรงค์ละก็ไม่เสียดายตังค์”

พาณิชแกล้งเหน็บแนมอินทุกร เพราะอินทุกรกับไตรรงค์คบกันเหมือนคู่รักมาเดือนกว่าแต่

อินทุกรปฏิเสธเสียงแข็ง หล่อนเพียงคบเช่นเพื่อนสนิทเท่านั้น

อินทุกรตบแขนพาณิชอีกเผลียะก่อนจะพูดถึงไตรรงค์ให้เข้าใจว่าหล่อนไม่ได้คิดอะไรกับไตรรงค์มากเกินไปกว่าเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น

“พูดมากนะยายนิด ฉันกับรงค์ไม่ได้เป็นแฟนกันรู้ไว้ซะ ที่ฉันซื้อของให้เพราะเป็นวันเกิดเขา อีกอย่างยายจีก็ซื้อฉันก็ซื้อบ้างไม่เห็นแปลกแกเองก็ซื้อไม่ใช่เหรอ”

“เออ ซื้อแต่ราคาไม่แพงเหมือนของแกนี่”

พาณิชยังคงเถียงและหลบมือที่เงื้อจะฟาดลงมาบนแขนอันอวบอิ่มของหล่อน จีราหัวเราะแล้วว่า