ตอนที่ 3

กระทั่งมาร์เซโล่เข้ามาช่วยสานต่อธุรกิจอีกแรง ขยันทำการตลาดและหาพันธมิตรทางธุรกิจอย่างต่อเนื่อง ทำให้ในระยะหลังๆ มานี้บริษัทของมาร์เซโล่สามารถก้าวขึ้นมาประมูลงานในโครงการก่อสร้างใหญ่ๆ ได้หลายโครงการ

มาร์เซโล่ตั้งใจเอาไว้ว่าจากนี้ไม่นานบริษัทของเขาจะได้งานประมูลในระดับอภิมหาโปรเจคของภาครัฐอย่างไม่ยากเย็นนัก เขาตั้งปนิธานเอาไว้ว่าจะทำให้กิจการเจริญรุ่งเรืองรุดหน้าขึ้นมาผงาดอยู่ในแถวหน้าของประเทศให้ได้

“ก็เรื่องนี้แหละค่ะที่ตาลอยากคุยกับพี่”

หญิงสาวเกริ่นให้พี่เขยรู้ถึงสิ่งที่หล่อนครุ่นคิดมาตลอดสามเดือน ภายหลังการจากไปของพี่สาว

“เรื่องอะไร”

เจ้าของบ้านถามพลางเอื้อมรับถ้วยกาแฟดำที่ป้านวลเพิ่งวางลงตรงหน้าขึ้นมาดื่ม

“ตาลคิดว่าถ้าเรียนจบแล้วจะย้ายออกไปจากที่นี่ค่ะ”

หญิงสาวตัดสินใจบอกในที่สุด

“อ้าว... ทำไม... อยู่บ้านพี่มันไม่สะดวกสบายหรอกหรือ?... มันเล็กไปหรือยังไง”

ด้วยน้ำเสียงประชดประชันเล็กน้อย หัวคิ้วของมาร์เซโล่ชิดเข้าหากันเพราะตกใจ เมื่อได้รู้ว่าน้ำตาลกำลังจะย้ายออกไปจากบ้านของเขา

“เปล่าค่ะ... ตาลรู้ว่าอยู่บ้านพี่มาร์คสบายทุกอย่าง บ้านก็กว้างขวางใหญ่โตมาก แล้วคงจะไม่มีที่ไหนสบายไปกว่านี้ แต่... ”

น้ำตาลรีบชะงักคำพูดไว้ได้ทัน ทั้งที่จริงหล่อนอยากจะบอกให้มาร์เซโล่รู้ว่า ‘พี่มาร์คอย่าลืมนะคะ... ว่าตอนนี้ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว... ตาลเป็นแค่น้องเมีย ในเมื่อพี่สาวของตาลไม่อยู่แล้วตาลจะอยู่ได้ยังไง?’

“แต่อะไร... ”

พี่เขยถาม ทั้งที่น้ำตาลตั้งใจว่าจะไม่พูด ท้ายที่สุดก็ต้องพูดจนได้

“ก็ตอนนี้พี่ผึ้งไม่อยู่แล้วนะคะ... ตาลก็แค่น้องสาวของพี่ผึ้ง แค่คนอาศัย ต่อไปในวันข้างหน้าพี่มาร์คก็คงต้องมีครอบครัวใหม่... เอ่อ... ตาลหมายถึงเมียใหม่น่ะค่ะ”

หญิงสาวพูดไม่อ้อม

“ทำไมเราคิดมากจัง... จะกังวลไปทำไมกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึง อันที่จริงตาลสามารถอยู่ที่นี่ได้ตลอดไปเลยนะ ตราบเท่าที่ตาลอยากจะอยู่ พี่อนุญาต... ไม่ว่าพี่จะมีเมียใหม่หรือไม่มี ตาลก็อยู่ที่นี่ได้ พี่บอกตรงๆ ว่าอยากให้ตาลอยู่ที่นี่ต่อไป... ตลอดไป เหมือนกับว่ามันเป็นบ้านของตาล”

มาร์เซโล่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเอื้อเฟื้อ น้ำตาลรู้ว่าเขาพูดจริง แม้พี่เขยคนนี้บางครั้งอาจจะดุและเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองไปบ้าง แต่เท่าที่ผ่านๆ มาเขาก็ใจดีและมีน้ำใจมาตลอด

ครั้นเมื่อต้องคำนึงถึงความเหมาะสมนานาประการที่จะอยู่ร่วมบ้านหลังเดียวกันต่อไป ก็ทำให้หล่อนลังเลที่จะทำตามคำแนะนำของมาร์เซโล่

“ตาล... เอ่อ... ”

ดวงตาดุๆ ที่จ้องมองมา ทำให้น้ำตาลพูดอะไรไม่ออก

“อย่าพูดเรื่องนี้กับพี่อีกนะ... รีบกินให้เสร็จ เดี๋ยววันนี้พี่ไปส่งที่มหาลัย”

มาร์เซโล่รู้ว่าเมื่อวานน้ำตาลเพิ่งนำรถนิสสันมาร์ชคันเล็กที่หล่อนเคยใช้ประจำไปเข้าอู่ซ่อม กว่าจะเสร็จก็คงเย็นๆ

“แล้วสอบเสร็จกี่โมง... พี่คิดว่าบ่ายๆ จะผ่านไปแถวนั้น เดี๋ยวแวะรับที่มหาลัยนะ”

“สอบเสร็จบ่ายสามโมงค่ะ”

หญิงสาวตอบ สิ่งที่ได้ยินทำให้หัวใจของหล่อนพองโตขึ้นมาทันที

“รอนะ... เดี๋ยวพี่ไปรับ”

มาร์เซโล่สั่งเสียงเข้มโดยไม่มองหน้าหล่อน น้ำตาลรีบตักโจ๊กเข้าปาก แอบเหลือบมองใบหน้าหล่อเข้มของพี่เขยเป็นระยะๆ

อีกเดือนต่อมา ที่บ้านหลังใหญ่ของมาร์เซโล่

“นั่นรถใครคะป้านวล”

น้ำตาลถามสตรีร่างอวบ เมื่อหล่อนเดินเข้ามาในครัวแล้วบังเอิญสังเกตเห็นรถเบนซ์สีแดงคันหรูจอดอยู่ในโรงจอดรถ

“คุณจันทร์เจิดค่ะ”

ป้านวลทำปากยื่นไปยังรถของผู้หญิงที่ถูกเอ่ยถึงด้วยสีหน้าไม่ชอบนัก

“ใครคะป้า... ”

น้ำตาลสงสัย

“คู่ขาเก่า... เอ้ย แฟนเก่าคุณมาร์คค่ะ”

ที่ป้านวลรู้ดี ก็เพราะว่าหล่อนอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้มานาน ดังนั้นความเคลื่อนไหวตลอดระยะเวลาสิบกว่าปีภายในบ้านหลังนี้ล้วนอยู่ในสายตาของหล่อนมาโดยตลอด

“แฟนเก่ามาหาถึงบ้านแบบนี้... สงสัยว่าถ่านไฟเก่ากำลังจะคุกรุ่นขึ้นมาอีกรอบกระมังคะ”

น้ำตาลว่า

“อุ๊ย... ป้าภาวนาว่าอย่าให้เป็นอย่างนั้นเชียว”

ป้านวลยกมือขึ้นทาบอก ทำท่าตกใจ

“ทำไมคะป้า”

น้ำตาลมองหน้าสตรีผู้สูงวัยกว่าด้วยความสงสัย

“ก็... ว่าจะไม่พูดแล้วเชียว แต่เกิดคันปากขึ้นมาจนได้”

ป้านวลทำท่าอยากระบาย