ตอนที่ 4 กูไม่อยากรู้จัก

“มาแล้วครับยาย” ผมอุ้มลูกชายตัวน้อยเดินมาหายายจันทร์ หลังจากพาไอ้ตัวเล็กไปเข้าห้องน้ำมา

“เอ็งนั่งพักเถอะเดี๋ยวยายจะขายเอง” ยายจันทร์บอก ผมยิ้มให้แล้วพาตาหนูไปนั่งบนเสื่อ ผมกับยายจันทร์จะสลับกันขายอย่างนี้เป็นประจำ

“วันนี้ไม่เห็นพี่เพชรมาเลยอ่ะยาย สงสัยคงจะรีบไปเรียน” ผมบ่นหาพี่เพชร เพราะวันนี้ยังไม่เห็นหน้าเลยสักครั้ง ขาดลูกค้าขาประจำไปสักคน ก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง

“ช่วงที่เอ็งพาตาหนูไปห้องน้ำ พ่อเพชรเขามาแล้ว แต่ซื้อใส่กล่องไป” ยายจันทร์หันมาบอก

“อ๋อ ผมก็นึกว่ายังไม่มาซะอีก”

“เอ๊ะ! นี่มันหนังสือพ่อเพชรรึเปล่าวิน” ยายจันทร์หยิบหนังสือเล่มหนึ่งยกขึ้นให้ผมดู ผมอุ้มลูกลุกขึ้นไปหายายจันทร์ หยิบหนังสือเล่มนั้นมาดูใกล้ๆ ใช่จริงๆ ด้วย หนังสือพี่วิน

“ใช่ครับยาย ผมจำได้เห็นพี่เขาถือมาด้วยบ่อย ๆ” แล้วอย่างนี้ผมจะติดต่อพี่เพชรยังไง เบอร์โทรศัพท์ก็ไม่มีซะด้วยสิ

“จะรู้ตัวไหมเนี่ยว่าลืมของไว้” ยายจันทร์เอ่ย

“ไม่เป็นไรหรอกครับยายเดี๋ยวพี่เพชรคงจะมาเอาแหละ”

“ถ้างั้นเอ็งก็เก็บไว้ให้พี่เขาด้วยละกัน”

“ครับยาย”

ผมอุ้มลูกไปนั่งที่เดิม นั่งเล่นกับธนนท์ได้สักพัก ก็มีเสียงที่คุ้นหูเอ่ยกับยายจันทร์

“ยายเห็นหนังสือผมวางอยู่แถวนี้ไหมครับ” เป็นพี่เพชรนั่นเองที่เดินเข้ามาถามยายจันทร์

“อ้าว! มาพอดีเลย ยายนึกว่าจะมาเอาพรุ่งนี้ซะอีก”

ผมลุกขึ้นหยิบหนังสือไปให้พี่เพชรทันที

“นี่ครับพี่เพชร ของสำคัญอย่างนี้ลืมได้ไงเนี่ย”

“พี่มันคนขี้ลืมอ่ะ ขอบใจนะ” พี่เพชรยิ้มให้ผม

“ครับ...วันหลังห้ามลืมนะ ผมไม่เก็บไว้ให้ด้วย” ผมแกล้งแหย่ไป

“จริงๆ แล้วพี่ก็ลืมของไว้ที่นี่ทุกวันนะ”

“ลืมอะไรครับ ผมไม่ยักเห็นเลย” ผมทำหน้างง

“ก็หัวใจพี่ไง ลืมไว้กับวินทุกวันเลย แต่อันนี้ไม่ต้องคืนนะพี่อยากให้วินเก็บไว้ตลอดไป” ว่าแล้วไง ยิงมุกมาซะผมหน้าเหวอเลยทีเดียว

“ตลกแล้วพี่ รีบไปเรียนเถอะครับเดี๋ยวอาจารย์ก็ตัดคะแนนหรอก”

“ครับผม เห็นหน้าหวานๆ อย่างนี้ดุจังเลยนะเรา”

“ก็นิดหน่อยครับ...ตั้งใจเรียนนะครับพี่เพชร”

“ได้ยินอย่างนี้พี่ยิ่งมีกำลังใจเรียน น้าไปก่อนนะครับตัวเล็ก” ว่าแล้วพี่เพชรก็ก้มมาหอมแก้มตาหนู เหมือนลูกชายผมจะชอบพี่เพชรมาก หัวเราะชอบใจทุกครั้งเวลาเห็นพี่เพชร ไม่แน่ตาหนูอาจจะคิดว่าพี่เพชรเป็นพ่อไปแล้วก็ได้ เพราะแวะเวียนมาหาผมแทบทุกวัน

“ชักช้าอยู่ได้มึงเดี๋ยวก็สายหรอก” เสียงใครบางคนดังมาจากด้านหลัง ทำเอาหัวใจผมหล่นวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เสียงทุ้มนั้นช่างคล้ายกับเสียงของพี่ธีมากเหลือเกิน หวังว่าคงจะไม่ใช่อย่างที่ผมคิดหรอกนะ โลกมันคงจะไม่กลมขนาดนั้นหรอก

“กูกำลังไปอยู่นี่ไงวะ เป็นวัยรุ่นใจร้อนไปได้” พี่เพชรหันไปเอ่ยกับเพื่อน ส่วนผมลังเลใจว่าจะหันไปมองดีหรือเปล่า ถ้าใช่พี่ธีจริงๆ ผมจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย

“พ่อ” อยู่ๆ ตาหนูก็เอ่ยคำว่าพ่อออกมา ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะผมไม่เคยสอนให้ลูกพูดคำนี้เลย หรือว่าอาจจะได้ยินจากในละคร เพราะช่วงนี้นั่งดูกับยายจันทร์บ่อยๆ

“สงสัยไอ้ตัวเล็กคงอยากให้พี่เป็นพ่อนะเนี่ย ถึงเรียกพี่ว่าพ่อ” พี่เพชรยิ้มให้ผม ดูท่าทางดีใจซะเหลือเกิน

“เฮ้ย! ไอ้ธีนี่น้องวินเว้ย เจ้าของร้านขายข้าวแกงที่อร่อยที่สุดในย่านนี้” อยู่ๆ พี่เพชรก็แนะนำผมให้รู้จัก แต่เอ๊ะ! เขาคนนั้นชื่อธี มันไม่จริงใช่ไหม...

“ทำไมต้องแนะนำ กูไม่อยากรู้จักสักหน่อย” ประโยคที่เอ่ยออกมานั้นทำให้ผมมั่นใจแล้วว่าเขาคือพี่ธีจริงๆ ชอบดูถูกคนอื่นอย่างนี้มีเพียงคนเดียวในโลกแน่นอน

“ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับพี่เพชร” ผมเอ่ยแล้วรีบเดินไปหายายจันทร์ก่อนที่เขาจะเห็นใบหน้าผม