ตอนที่ 3 เป็นไม่ไปได้

“อ๋อ พอดีรถพี่เสียอ่ะเอาไปส่งศูนย์ วันนี้จึงถือโอกาสนั่งวินมา นาน ๆ ครั้งก็รู้สึกดีเหมือนกัน” ถ้าผมไม่มีมลทินมาก่อนหน้านี้ บางทีอาจจะได้คบกับพี่เพชรไปแล้วก็เป็นได้ เขาเป็นผู้ชายที่ดีมากจริง ๆ บ้านรวยแต่สามารถใช้ชีวิตติดดินได้อย่างสบาย ๆ ไม่เหมือนพี่ธีรายนั้นถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก ในชีวิตไม่เคยไปไหนนอกจากบ้านกับห้างสรรพสินค้า

“ออครับ” ผมตอบรับไปสั้น ๆ เพราะตอนนี้ลูกค้ากำลังมาพอดี

ระหว่างนั้นรถคันหรูก็มาจอดตรงหน้าร้าน พี่เพชรโบกมือลาผมก่อนจะขึ้นรถไป ผมได้แต่ยิ้มให้แล้วมองตามรถไปแวบหนึ่ง ดูท่าทางเพื่อนของพี่เพชรคงจะรวยมาก รถยุโรปยี่ห้อนี้ราคาคงหลายล้านบาทน่าดู

ขายข้าวแกงในช่วงเช้าจนเกลี้ยงหม้อแล้ว ผมกับยายจันทร์ก็กลับมาที่บ้าน เพื่อพักผ่อนและเตรียมของออกไปขายอีกในช่วงเย็น แต่จะขายเป็นแกงถุงในตลาด ช่วงเย็นผมจะออกไปขายคนเดียว ให้ยายจันทร์เลี้ยงตาหนูอยู่ที่บ้าน

วงจรชีวิตผมก็เป็นอย่างนี้ทุกวัน แม้มันค่อนข้างจะเหนื่อยมากแต่ผมกลับมีความสุขมากเช่นเดียวกัน หากตอนนี้ยังอยู่ในบ้านหลังนั้นคงจะไม่ต่างจากเด็กรับใช้คนหนึ่ง ที่โดนโขกสับไปวัน ๆ แต่ผมก็ยังคงเป็นห่วงและคิดถึงคุณพ่ออยู่ตลอดเวลา ท่านไม่เคยดุด่าว่ากล่าวผมเลย หากมีโอกาสก็อยากจะกลับไปกราบท่านสักครั้ง

ในขณะที่ผมกำลังเขียนบัญชีรายรับรายจ่ายอยู่นั้น ยายจันทร์ก็อุ้มธนนท์เข้ามาหา ผมรับลูกมานั่งตักก่อนจะหันไปยิ้มให้ยายจันทร์ ผู้หญิงที่เป็นทั้งชีวิตของผม

“นั่งเหม่ออะไรอยู่ลูก”

“เปล่าครับยาย กำลังเขียนบัญชีรายรับรายจ่ายอยู่” ผมตอบออกไป แต่มีหรือที่ยายจะไม่รู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่

“อย่าโกหกยายเลย แววตาเอ็งมันฟ้องว่ากำลังคิดถึงเรื่องราวในอดีต”

“ผมคงโกหกยายไม่ได้เหมือนเดิมสินะ” ผมแค่นยิ้มออกมา ตาหนูที่นั่งอยู่บนตักก็กำลังงุ่นกับการดูดนมจากขวด

“ถึงแม้จะไม่ได้เลี้ยงเอ็งมาตั้งแต่เกิด แต่ยายก็รู้จักนิสัยเอ็งดี อย่าคิดมากเลยลูก คนใจร้ายแบบนั้นควรตายจากชีวิตเราได้แล้ว”

“ผมก็ไม่อยากจะคิดหรอกครับ แต่บางทีมันก็ลอยขึ้นมาในหัวซะอย่างนั้น”

“เหนื่อยไหมอยู่กับยาย”

“ทำไมยายถามอย่างนี้ล่ะครับ ถึงแม้จะเหนื่อยกว่านี้เป็นร้อยเท่าผมก็จะอยู่กับยาย ผมมีครอบครัวที่แสนอบอุ่นขนาดนี้แล้ว ยังไงซะก็ไม่มีทางไปไหนเด็ดขาด ผมจะอยู่กับยาย เลี้ยงดูยายไปตลอดชีวิตเลยครับ”

“เป็นบุญของยายที่เจอเอ็งในวันนั้น ไม่นึกเลยว่าจะมีลูกมีหลานกับเขา”

“เป็นบุญของผมกับลูกเหมือนกันที่ได้มาอยู่กับยาย ถ้ายายไม่ช่วยไว้ป่านนี้ผมกับลูกคงจะเป็นคนเร่ร่อนไม่มีที่ไป”

“ยายขอถามเรื่องหนึ่งได้ไหม” สีหน้าของยายจันทร์เหมือนมีคำถามที่ค้างคาในใจ ที่อยากจะถามผมมากเหลือเกิน

“ได้สิครับยาย”

“เอ็งไม่คิดอะไรกับพ่อเพชรบ้างเลยเหรอ ยายว่าเขาก็เป็นคนดีนะ ดูเหมือนว่าจะชอบเอ็งมากด้วย”

“มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกครับยาย ไอ้เรามันก็แค่นี้ ไม่คู่ควรกับคนระดับนั้นหรอก อีกอย่างผมก็ไม่ได้รักพี่เพชรด้วย เพราะในหัวใจของผมตอนนี้มอบให้ยายกับตาหนูไปหมดแล้ว อยู่กันไปอย่างนี้ดีแล้ว บอกตรง ๆ ว่าผมเข็ดขยาดกับพวกคนรวยมาก ยายเองก็น่าจะรู้”

“ยายก็ถามไปอย่างนั้นล่ะ เพราะยายเองก็มีแต่จะแก่ตัวไปเรื่อย ๆ อยากให้เอ็งกับลูกสบาย ไม่ต้องมาทนขายข้าวแกงเหงื่อไหลไคลย้อยอย่างนี้ไปตลอด”

“เราทำงานหาเงินเองมันน่าภูมิใจนะครับยาย ไม่ต้องไปขอเงินใครใช้ ยายไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงซะถ้าเราขยันมันไม่มีวันอดตายหรอก อาจจะเหนื่อยหน่อยแต่ผมว่ามันก็มีความสุขทางใจมากเหลือเกิน”

“ยายคิดไม่ผิดเลยจริง ๆ ที่ตั้งใจฝากชีวิตในช่วงบั้นปลายไว้กับเอ็ง”

เรายิ้มให้กันอย่างจริงใจ ไม่ว่าในอนาคตมันจะเกิดอะไรขึ้น แต่ผมจะขออยู่เคียงข้างคนที่ผมรักทั้งสองคนนี้ไปตลอดชีวิต