ตอนที่ 2 กัลยาณมิตร

“แมะ” ธนนท์เอ่ยออกมาแล้วยิ้มให้ รอยยิ้มของลูกทำให้ผมมีกำลังใจสู้ในทุก ๆ วัน

“เมื่อไหร่จะเรียกยายได้บ้างเนี่ย ยายอยากได้ยินจะแย่แล้ว” ยายจันทร์เอ่ยกับเจ้าตัวเล็ก

“อีกไม่นานหรอกครับยาย ถ้าพูดได้ผมกลัวว่าแกจะพูดมากจนยายขี้เกียจพูดด้วยเลยล่ะ”

“อย่างนั้นยายยิ่งชอบ มีความสุขดีออก” ยายจันทร์ยิ้มให้ผม

ในระหว่างนั้นก็มีลูกค้ามาซื้อข้าวแกง ผมจึงหันไปสนใจหน้าร้านต่อ

“อ้าว! นึกว่าใคร พี่เพชรรับอะไรดีครับ” ผมเอ่ยทักทายลูกค้าขาประจำ เขายืนสวมชุดนักศึกษาส่งยิ้มให้ผมอยู่ตรงหน้า พี่เพชรเป็นลูกชายของเจ๊เก๋ เจ้าของร้านขายส่งอาหารทะเลที่ใหญ่สุดในย่านนี้ ที่บ้านค่อนข้างมีฐานะมาก แต่พี่เพชรกลับชอบมากินข้าวแกงข้างถนนร้านผมเป็นประจำ ตอนนี้พี่เพชรเป็นนักศึกษาวิศวะปีหนึ่ง มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง

“วันนี้มีอะไรแนะนำบ้าง เอาที่อร่อยสุดสองอย่างครับ” พี่เพชรยิ้มให้ผมเหมือนทุกวัน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่หน้าตาหล่อเหลาและนิสัยดีอย่างนี้จะยังไม่มีคนรู้ใจ

“ถ้าให้ผมแนะนำ ก็ต้องกะเพราทะเลแล้วก็แกงส้มชะอมทอดครับ”

“ถ้างั้นเอาตามที่วินบอกเลยครับ”

“ใส่ถุงกลับบ้านหรือว่าทานที่นี่ครับพี่เพชร”

“พี่เคยเอากลับบ้านซะที่ไหนกันล่ะ ถามเหมือนคนไม่รู้ใจกันเลยเนาะ” พี่เพชรแกล้งพูดแซวผม

“คนเราจะชอบอย่างเดียวไปตลอดได้ไงกันครับ ก็ต้องมีเปลี่ยนใจกันบ้างสิน่า” ผมว่าพลางตักกับข้าวใส่จาน แล้วยื่นให้พี่เพชร

“แต่พี่เป็นคนที่ชอบอะไรแล้วก็จะไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ” พี่เพชรยื่นมือมารับจานข้าวพลางส่งยิ้มให้ผม ไม่ใช่ไม่รู้นะ ว่าที่พี่เพชรมาเกือบทุกวันเพราะต้องการมาจีบผม แต่ผมไม่สามารถเปิดใจรับใครได้อีกแล้ว ชีวิตและหัวใจดวงนี้มันมอบให้ลูกหมดแล้ว

พี่เพชรนั่งทานข้าวไปมองผมไปด้วย ส่วนผมก็ไม่ได้สนใจ เพราะตอนนี้กำลังขายข้าวแกงให้กับลูกค้าคืนอื่นอยู่ ในระหว่างนั้นก็มีสายโทรฯเข้ามาหาพี่เพชร

“กูอยู่หน้าปากซอยว่ะ กำลังกินข้าว”

“ร้านนี้อร่อยนะเว้ย วันหลังจะชวนมึงมากินด้วย”

“จะมารับกูงั้นเหรอวะ เออ ๆ มาก็มา”

“แค่นี้ล่ะ บาย”

เมื่อพี่เพชรอิ่มแล้วผมก็รับจานมาเก็บ หันมาอีกทีก็ไม่เห็นนั่งอยู่ที่เดิม แต่กลับได้ยินเสียงกำลังหยอกล้อเล่นกับธนนท์อยู่

“ทำไมแก้มน่าหม่ำขนาดนี้ไอ้ตัวเล็ก” พี่เพชรว่าแล้วก็หอมแก้มไอ้ตัวเล็กอย่างเอ็นดู จับมือทั้งสองข้างยกขึ้นลง ดูท่าทางคงจะเอ็นดูไม่น้อย

เห็นภาพนี้แล้วก็ทำให้ผมนึกถึงใครบางคนขึ้นมา พี่เพชรรุ่นราวคราวเดียวกับพี่ธี ป่านนี้คงจะเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย มีความสุขกับสาว ๆ โดยไม่รู้เลยว่าตนเองมีลูกชายที่เกิดขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจอยู่ทางนี้หนึ่งคน

“พี่ขอตาหนูไปเลี้ยงที่บ้านได้ไหมเนี่ย น่ารักน่าชังซะจริง ๆ” พี่เพชรหันมาเอ่ยกับผม

“พี่เพชรไปทำเอาเองเลย จะเอาน่ารักกว่านี้ก็ได้” ผมเอ่ยแซว พี่เพชรเป็นคนที่หล่อมาก ใบหน้าคมสัน จมูกโด่ง ตาตี่ ผิวขาว ถ้าได้สาวสวย ๆ มาเป็นภรรยา คงจะได้ลูกที่หน้าตาน่ารักอยู่ไม่น้อย

“พี่เหมาเลยได้ไหมล่ะทั้งแม่ทั้งลูก รับรองพี่จะเลี้ยงดูอย่างดี”

“คงไม่ได้หรอกครับ เพราะยายจันทร์คงไม่ยอมยกผมกับลูกให้ใครหรอก จริงไหมยาย”

“ใช่แล้ว ยายไม่มีทางให้แก้วตาดวงใจของยายไปอยู่กับคนอื่นหรอก”

“ว้า แห้วเลยเรา” พี่เพชรทำหน้าเซ็ง แต่ก็ยิ้มออก “น้าไปเรียนก่อนนะตัวเล็ก เดี๋ยววันหลังจะแวะมาหยอกใหม่” พี่เพชรหอมแก้มตาหนูฟอดใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นยืน จ่ายตังค์ค่าข้าวแกงให้ผม

“ขอบคุณนะครับพี่ วันหลังมาอุดหนุนใหม่นะ” ผมบอกหลังจากคืนเงินทอนให้แล้ว

“ถ้าวินมาขายทุกวันพี่ก็จะแวะมาอุดหนุนทุกวัน” พี่เพชรตอบ แต่กลับยืนอยู่หน้ารถเข็นไม่ยอมไปไหน

“ให้จริงนะครับ ผมจะรอทุกวันเลย อยากทานอะไรบอกมาได้ เดี๋ยวผมทำพิเศษมาให้”

“จริงดิ เดี๋ยววันหลังพี่จะบอกละกัน เพราะพี่อยากเป็นลูกค้าที่พิเศษกว่าคนอื่น” ทำไมต้องส่งสายตาอย่างนั้นมาให้ผมด้วยนะ บางทีก็รู้สึกผิดที่ไม่เคยปฏิเสธความรู้สึกไปเลยสักครั้ง นั่นทำให้เขายังคงคิดว่าผมไม่ปิดโอกาส

“ฮ่า ๆ พี่ก็พูดไป ผมให้ความสำคัญกับลูกค้าเท่ากันหมดแหละครับ ว่าแต่ทำไมพี่เพชรยังไม่ไปอีกล่ะครับ เดี๋ยวก็เข้าเรียนสายหรอก”

“พี่รอเพื่อนอยู่ มันแวะมาแถวนี้พอดีเลยจะมารับพี่ไปมหาลัยด้วยกัน”

“ปกติผมเห็นพี่เพชรขับรถมา แต่ทำไมวันนี้ถึงได้ให้เพื่อนมารับครับเนี่ย”