ตอนที่ 5 กำลังใจ

“เดี๋ยว! ทำไมฉันรู้สึกคุ้นเสียงนายจัง” เขาสั่งให้ผมหยุด แม้จะยังไม่รู้ว่าเป็นผม แต่เขาก็ยังชอบออกคำสั่งอยู่เหมือนเดิม

นิสัยเสียไม่เคยเปลี่ยน...

“มึงไม่ต้องเลยไอ้ธี เสียมารยาทกับน้องวินขนาดนั้นแล้วใครอยากจะคุยกับมึงวะ” ยิ่งพี่เพชรเอ่ยชื่อผมให้เขาได้ยิน ผมยิ่งรู้สึกกลัว กลัวว่าถ้ารู้ว่าผมมีลูก แล้วจะแย่งตาหนูไปจากผม

“วินงั้นเหรอ..” เขาเอ่ยออกมาเสียงดัง ในวินาทีนี้ผมไม่รอให้สิ่งที่ผมกลัวเกิดขึ้นแน่ รีบเดินออกไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เขาตะโกนตามหลังมา ผมรีบอุ้มลูกเดินเร็ว แล้วนั่งวินหนีไปทันที

เมื่อลุงวินขับออกมาได้สักพักผมก็หันกลับไปมอง เขาคนนั้นยังคงมองมาที่ผม เขาจะรู้ไหมนะว่าเป็นผม ถ้าเขารู้จะทำยังไงดีล่ะ ตอนนี้สมองมันตันไปหมด

ผมให้ลุงวินมาส่งที่บ้าน แถมยังฝากไปบอกยายจันทร์ด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง เมื่อลูกชายหลับไปแล้วผมก็นั่งคิดหาทางออก หากพี่ธีไม่รู้ว่าตาหนูคือลูกก็คงดี เขาคงไม่มาตามรังควานผมแน่นอน เพราะก่อนหน้านี้ก็อยากให้ผมออกจากบ้านหลังนั้นอยู่แล้ว แต่ทว่าพี่ธีอาจจะถามเรื่องผมจากพี่เพชร แน่นอนว่าเขาต้องรู้อยู่แล้ว เพราะพี่เพชรเองก็รู้ว่าผมเป็นแม่แท้ๆ ของตาหนู

นั่งคิดใคร่ครวญอยู่ได้สักพักยายจันทร์ก็เดินเข้ามาหา

“วินเอ็งเป็นยังไงบ้าง ยายเป็นห่วงเลยรีบกลับมาดู” ยายจันทร์เดินเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“ผมไม่เป็นไรครับยาย ผมขอโทษที่จู่ ๆ ก็รีบกลับมา”

“ไม่เป็นไร ขอแค่เอ็งกับตาหนูไม่เป็นไรยายก็หายห่วงแล้ว สักพักถึงจะกลับไปดูร้านต่อ ฝากยายปลีช่วยดูให้” ยายปลีคือคนขายลูกชิ้นทอดร้านที่อยู่ใกล้กัน

“เดี๋ยวผมกลับไปขายเองก็ได้ครับยาย ยายอยู่ดูตาหนูที่นี่ล่ะ”

“ไม่เป็นไรยายไปเองก็ได้ ยายรู้ว่าตอนนี้เอ็งกำลังหลบหน้าใครบางคนอยู่ ว่าแต่เอ็งรู้จักกับเพื่อนของพ่อเพชรมาก่อนเหรอ ถึงได้หนีมาอย่างนั้น” ยายจันทร์เอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัย

“ยายครับ...ผมกลัวว่าเขาจะมาพรากตาหนูไป เพื่อนพี่เพชรก็คือพ่อของตาหนูครับ ทำไมโลกมันถึงได้กลมอย่างนี้นะ” ผมเอ่ยแล้วถอนหายใจเสียงดัง จนยายต้องเดินเข้ามาจับมือผมไว้เพื่อปลอบใจ

“ยายจะไม่ให้ใครมาพรากเอ็งกับตาหนูไปจากยายแน่นอน ถ้าเอ็งกลัวเราจะเปลี่ยนที่ขายกัน ไปขายที่อื่นไม่ให้พ่อเพชรรู้ดีไหม” ยายจันทร์แนะนำ

“ยังไงพี่เพชรก็ต้องรู้อยู่ดีครับยาย ใคร ๆ ก็รู้จักเรา ยังไงซะก็หนีไม่พ้นหรอก”

“แล้วจะทำยังไงดีล่ะ หรือเอ็งกับลูกจะย้ายไปอยู่ที่อื่นก่อนสักพัก”

“ผมจะไปอยู่ไหนล่ะครับยาย อีกอย่างจะให้ผมทิ้งยายอยู่คนเดียวผมทำไม่ได้หรอก ยังไงเราก็ต้องอยู่ด้วยกัน” ทำไมผมจะต้องหนีด้วยล่ะในเมื่อผมไม่ได้ทำอะไรผิด เอาวะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ในเมื่อผมคิดจะตัดขาดจากคนพวกนั้นแล้ว ผมก็ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร ตาหนูเป็นลูกผมเพียงคนเดียว ผมจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งไปไหนเด็ดขาด

“อย่างนี้เอ็งก็ต้องเดือดร้อนน่ะสิ”

“ช่างมันเถอะยาย ผมตัดสินใจแล้วว่าจะใช้ชีวิตเหมือนเดิม ถ้าใครมาทำผม ผมก็จะไม่มีทางยอมเด็ดขาด ผมกับคนพวกนั้นตัดขาดกันไปตั้งนานแล้ว พวกเขาไม่มีสิทธิ์ในตัวผมกับลูกเลยแม้แต่น้อย” ผมจับมือยายจันทร์ไว้แน่น ส่งยิ้มให้ เพื่อให้ยายไม่ต้องคิดมาก

“ยายจะอยู่ข้างเอ็ง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะอยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไป” ยายจันทร์เอ่ย ผมได้ยินก็น้ำตาร่วงทันที ตั้งแต่เกิดมาไม่นึกว่าจะมีคนที่ดีกับผมอย่างนี้ ทั้งที่เราไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันเลย แต่คนที่มีสายเลือดเดียวกับผม กลับทิ้งผมไว้ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ผมจะไม่มีทางไปสืบเสาะหาว่าใครคือพ่อแม่เด็ดขาด เพราะคนที่เป็นทั้งพ่อและแม่ผมตอนนี้ก็คือยายจันทร์คนเดียวเท่านั้น