39 ก้องมีความสุข

ก้องกระตุ้นความต้องการของหญิงสาวด้วยความช่ำชอง เพชรหลับตาปี๋ มือทั้งสองข้างกำผ้าปูที่นอนเอาไว้ เกร็งตัวทุกครั้งที่ได้รับความนุ่มของปลายลิ้นที่ทำให้ซาบซ่าน ส่งเสียงครางอย่างสุดจะทนรับไหว

ความสุขอย่างถึงที่สุดได้เกิดขึ้นอีกละลอกเมื่อร่างใหญ่ทาบทับ ห่มเรือนร่างงามด้วยความแกร่งของกล้ามเนื้อบึกบึน เพชรรุ่งกอดรัดก้องแนบแน่น เมื่อเขาได้มอบสิ่งที่เธอปรารถนา นำพาไปจนถึงจุดหมายแห่งปลายทาง

ครั้งแรกกับผู้ชายที่ไม่รัก เพชรรุ่งสูญเสียความสาวด้วยความเหงาและว้าเหว่ ก้องเป็นได้แค่เพียงเครื่องเล่นแก้เหงาเท่านั้น

ต่างจากก้องเมื่อมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหญิงสาว ตั้งใจเอาไว้ว่าจะใช้ชีวิตคู่อยู่กับเธอ สร้างครอบครัวร่วมกัน

“ฉันจะกลับห้องล่ะ”

เพชรรุ่งใส่เสื้อผ้าอย่างลวกๆ ยกนิ้วเสยผมยุ่งเป็นกระเซิงขึ้นไปที่หน้าผาก ก้องนอนมองด้วยสายตาหวานฉ่ำ จับมือบางเอาไว้ แต่เธอดึงออกทันที

“อยู่ต่อสักนิดเถอะนะ”

“ไม่ นี่ก็ดึกแล้ว พี่นอนเถอะ”

“เพชร พี่ขอรับผิดชอบต่อเรื่องที่เกิดขึ้น”

หญิงสาวชะงักมองหน้าก้องก่อนจะเมินหน้าหนี ยิ้มเหยียดๆ ก่อนที่จะเอ่ยเสียงกระด้าง

“อย่าคิดมากเลย”

“ไม่ได้หรอกนะเพชร พี่ทำให้เพชรเสียหาย พี่ก็ต้องรับผิดชอบ พี่จะพูดเรื่องนี้กับเสือ”

“ไม่ได้นะ! พี่ก้องห้ามพูดเรื่องนี้กับพี่เสือหรือว่าใครทั้งนั้น”

เสียงเข้มที่กำชับห้ามไม่ให้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับก้องให้คนอื่นรับรู้ ท่าทางเพชรรุ่งเหมือนไม่พอใจ ใบหน้าถมึงทึง ก้องมองอย่างงงๆ

“เพชร ทำไมล่ะ ในเมื่อพี่เป็นคนทำ”

“พอเถอะ ฉันยังไม่พร้อมที่จะทำหน้าที่เป็นเมียของพี่ ไม่ใช่ว่ารังเกียจหรอกนะ แต่ว่ามันยังไม่ถึงเวลา พี่ต้องเข้าใจฉันด้วย”

จากความแข็งกระด้างเปลี่ยนมาเป็นอ่อนหวาน ก้องไม่ทันระวังตัวเธอประทับจูบไว้ที่แก้มหนึ่งครั้งแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มยังคงมึนงงต่อความเปลี่ยนแปลงของสาวสวย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย รู้ว่าตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ

ความสุขได้เกิดขึ้นแก่ก้อง หนุ่มคนซื่อที่มีแต่ความจริงใจ หลังจากที่ได้เสียกับเพชรรุ่งแล้ว ทุกครั้งที่นึกถึงความวาบหวามในคืนนั้น เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว พยัคฆ์ที่อยู่ใกล้ๆ มองด้วยความแปลกใจ

“ก้อง เป็นอะไรวะ ยิ้มคนเดียวอยู่ได้”

“หือ เมื่อครู่พูดอะไรนะ”

“ใจลอยอีกแล้ว ฉันถามนาย ว่าทำไมต้องยิ้มคนเดียวบ่อยๆ ด้วยหรือว่ากำลังมีความรัก”

เมื่อได้ยินคำว่าความรัก ก้องหน้าแดงขึ้นมาทันที เกิดอาการเขินอาย ยิ้มน้อยๆ บิดมือตัวเองไปมา ก่อนที่จะปฏิเสธด้วยเสียงเบาหวิว

“บ้า ไม่ได้มีความรักสักหน่อย”

“แต่ท่าทางของนายบอกเอาไว้อย่างนั้นนี่นา ชอบลูกสาวบ้านไหน บอกมา เราจะไปเจรจาให้”

“ไม่มี๊ พอเถอะไปดูคนงานตรงโน้นดีกว่า”

“แน่ะ เดินขาแทบพันกันไปแล้ว ท่าทางอย่างนี้มีความรักแน่ๆ อ้าว เพชรเอาอะไรมาให้เราอีกล่ะ”

ชายหนุ่มรำพึงกับตัวเองเมื่อเห็นเพชรรุ่งสวมใส่หมวกปีกกว้างเดินถือถุงอะไรบางอย่างตรงเข้ามา เขาเข้าไปนั่งหลบแดดใต้ร่มไม้ หญิงสาวตามมานั่งเคียงข้าง ยิ้มหวานฉ่ำทำให้ใจแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาพยายามหักห้ามใจเอาไว้ตลอดเวลา

อย่าเผลอใจให้เพชรรุ่งเพราะเธอเป็นพี่สาวของภรรยา

“พี่เสือจ๋า เหนื่อยไหมจ๊ะ”

“นิดหน่อย แต่แดดร้อนมาก”

“งั้นกินหวานเย็นนะ ฉันเห็นมณีทำเอาไว้ในตู้เย็นก็เลยเอามาให้พี่น่ะ จะเอาน้ำแดงหรือน้ำเขียวดีจ๊ะ”

“ขอบใจ เดี๋ยวพี่กินเอง”

“แต่เพชรอยากทำให้พี่นี่นา นะๆ อ้าปากสิ”

หญิงสาวคะยั้นคะยอให้พยัคฆ์รับประทานหวานเย็น โดยไม่รู้ว่าก้องมองด้วยความไม่พอใจแล้วสาวเท้าก้าวเข้ามายืนอยู่ข้างหลัง ขอบตาร้อนผ่านที่เห็นคนที่รักกำลังเอาอกเอาใจอยู่กับผู้ชายอื่น

“เพชร ทำอะไรน่ะ”

“อุ๊ย พี่ก้อง พี่ก็เห็นอยู่นี่ว่าฉันกำลังเอาหวานเย็นให้พี่เสือกิน”

“เสือมีมือ กินเองได้ มาป้อนพี่ดีกว่านะ”

“พี่ก้อง! ฉันไม่ชอบที่พี่พูดอย่างนี้”

“ทำไมล่ะ ถามตัวเองซิว่าสิ่งที่ทำอยู่นี้มันเหมาะไหม นี่คือน้องเขยเธอนะแล้วพี่ก็เป็น....”

“พี่ก้อง หยุดนะ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เบื่อจริงพวกที่ชอบวุ่นวายกับเรื่องคนอื่นแบบนี้”

เพชรรุ่งตะโกนใส่หน้าอย่างโกรธๆ และลุกขึ้นยืนจ้องหน้าก้องเขม็งก่อนจะเดินจากไป พยัคฆ์เกิดอาการมึนงงที่เห็นคนทั้งสองสาดอารมณ์ใส่กัน ไม่รู้ว่ามีเรื่องโกรธเคืองกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ กำลังจะถามแต่ก้องเดินจ้ำพรวดไปอีกคน

ชายหนุ่มได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ใจใน แต่เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคนทั้งสอง เชื่อว่าจะต้องมีอะไรที่มากกว่าคำพูดที่กำกวม