38 ก้องจัดการเพชรรุุ่ง

เสียงลมหายใจแรงๆ ที่เป่าผ่านปลายจมูกออกมา ก้องรับรู้ถึงความผิดปกติของตนเอง ไม่ว่าเขาหรือผู้ชายคนไหนๆ จะไม่มีความต้องการในเรื่องแบบนั้นเมื่อเห็นสาวสวยนอนถอดเสื้ออยู่ตรงหน้า แม้ว่าเห็นไม่หมดแต่กระตุ้นอารมณ์รักได้เป็นอย่างดี

“เพชร ติดกระดุมเสื้อซะ”

“ไม่ ถ้าพี่ไม่บอกว่าฉันไม่น่ามองตรงไหน”

“เธอน่ามองมาก ไม่มีใครคนไหนปฏิเสธในเรื่องนี้ได้ แต่อย่าเชื้อเชิญให้ผู้ชายมองด้วยวิธีนี้ มันอันตราย”

เสียงที่พูดนั้นสั่นพร่า เพชรรุ่งนึกสนุกอยากจะแกล้งก้องให้อกแตกตาย ดึงมือเขาแล้วกระชากเต็มแรง ร่างใหญ่บึกบึนเสียหลักล้มลงมานอนเคียงข้าง หญิงสาวพลิกตัวขึ้นมามองจ้องตา ยิ้มอย่างท้าทาย นิ้วเรียวไล้ลงไปที่แผงอกแน่นตึง

“ในเมื่อฉันน่ามอง ทำไมพี่ถึงหันหน้าหนีล่ะจ๊ะ ในเมื่อฉันมีอะไรหลายอย่างที่ถูกใจผู้ชาย ไม่ว่าจะเป็นมือ แขน หน้าอก พี่จับดู”

“ไม่ เธอบ้าไปแล้ว อย่าทำอย่างนี้”

ก้องเค้นเสียงสั่นๆ เมื่อเธอจับมือเขาให้สัมผัสกับส่วนต่างๆ ของร่างกาย ใบหน้าสวยยังคงก้มลงมาแนบชิดกับจมูกโด่ง ให้ชายหนุ่มสูดซับกับความหอม ก้องยังคงนอนตัวแข็งทื่อต่อการจู่โจมของสาวสวย

ใจกล้าเกินหญิง ทำราวกับว่าคุ้นเคยเรื่องดังกล่าวเป็นอย่างดี เวลานี้เขาข่มอารมณ์ปรารถนาเอาไว้จนสุดความสามารถ ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่ถ้าหากว่าเธอยังคงเคล้าคลึงใบหน้างามให้ดอมดมและเนื้อตัวนุ่มนิ่มขยับเข้ามาแนบชิด

“ฉันต้องการความอบอุ่น”

“แต่ไม่ควรทำอย่างนี้ รู้เอาไว้ด้วยว่าความอดทนของผู้ชายมีขีดสุด หากว่าเพชรยังคงทำอย่างนี้ ใส่เสื้อซะแล้วออกไปจากห้องพี่ พี่จะลืมให้หมดว่ามีอะไรเกิดขึ้น”

“พี่รังเกียจฉัน เหมือนพี่เสือ ไม่แม้แต่จะชายตาดู ทั้งที่ก่อนหน้านั้นทำเหมือนว่าสนใจ พออยู่กับเมียกลับลืมฉัน ผู้ชายทำไมถึงได้เลวอย่างนี้นะ”

“เพชร อย่าคิดกับเสือแบบนั้น อย่าลืมสิเสือเป็นน้องเขยเพชรนะ เราอย่าแทรกเข้าไปทำลายชีวิตคู่ของเขามันเป็นบาป”

“บาปกับความรู้สึกของหัวใจมันสวนทางกันนะ”

หญิงสาวยังคงเถียงเพื่อเอาชนะ ตามนิสัยไม่ยอมลงให้ใคร ก้องพยายามลุกขึ้นนั่งแต่เธอกดบ่าเขาเอาไว้แล้วแนบกายเข้าหา กอดรัดเอาไว้ ก้องหายใจติดขัดเมื่อสัมผัสกับหน้าอกนุ่มเกือบเปลือยคู่นั้น

“แน่ใจหรือว่ารักเสือ ไม่ใช่เพราะว่ามันมีเงิน สามารถทำให้เพชรสุขสบาย”

“พี่...พี่ก้อง พูดอย่างนี้ดูถูกกันนะ ทำไมฉันพูดอะไรไม่มีใครฟังบ้าง”

จู่ๆ ร้องไห้ออกมาเมื่อก้องพูดจี้จุดของความเป็นจริง เธอไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้ บีบน้ำตาให้ก้องเห็นใจในความทุกข์ของตัวเองซึ่งก็ได้ผล แขนแข็งแรงกอดรัดร่างงามแนบแน่น กล้าที่จะหอมแก้มแล้วเลื่อนมาประกบปากที่เผยอรอรับด้วยอารมณ์แห่งความเหงาและว้าเหว่

“เอาล่ะ พี่เข้าใจเพชรแล้ว”

“ขอบคุณนะพี่ก้อง อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าท่ามกลางความโดดเดี่ยวยังมีพี่อยู่เคียงข้าง”

“เพชร อย่าทำอย่างนี้เลย พี่...พี่ไม่ไหวแล้วนะ”

“อย่ากังวลแล้วทุกอย่างจะเรียบร้อย”

สรรพสิ่งเงียบสนิทเมื่อปากนุ่มของเพชรรุ่งประกบปิดที่ปากหนุ่มร่างใหญ่ที่ยังคงเบิกตากว้างต่อการจู่โจมลงมาอีกครั้ง จากที่คลึงเพียงเบาๆ ได้เปลี่ยนมาเป็นบดแรงขึ้น ก้องรับรู้ถึงรสหวานจากการสัมผัสอันร้อนแรง ลมหายใจร้อนๆ ที่ผะผ่าวเป่ารดกัน บอกถึงความต้องการที่ยากจะหยุดเอาไว้ได้

ร่างงามที่ยังคงโรมรันอยู่ด้านบน บัดนี้เปลี่ยนมานอนบนเตียง ดวงตาฉ่ำหวานมองร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามปราศจากอาภรณ์

เรียวลิ้นนุ่มค่อยๆ ไล้ริมฝีปากเบาๆ แสดงถึงอารมณ์ที่ร้อนแรงจากสาวงาม ก้องโน้มกายลงมาทาบร่างงามเนียนขาวไร้ที่ตำหนิ หน้าอกงามคู่นั้นผงาดท้าสายตาเมื่อเสื้อยกทรงถูกปลดออกแล้วเหวี่ยงไปกองอยู่ที่ปลายเตียง ฝ่ามือใหญ่ที่กร้านเพราะกรำงานโลมลูบเลื่อนไล้ไปตามผิวเนื้อ

“พี่ก้อง ฉัน...ฉัน”

เพชรรุ่งเอ่ยเสียงตะกุกตะกักด้วยอารมณ์พิศวาส เรือนร่างงามเคลื่อนไหวตามฝ่ามือใหญ่ที่คลึงเคล้น ก้องสำรวจความงามทั่วเรือนร่างด้วยดวงตาวาวหวาม

ความต้องการตามธรรมชาติที่เรียกร้อง ไม่อาจที่จะยับยั้งชั่งใจเอาไว้ได้ ซุกไซ้ปลายจมูกลงที่ลำคอขาวผ่อง สูดดมความหอมด้วยความรัญจวนเมื่อหญิงงามยังคงแอ่นกายขึ้นลงอย่างสุดจะทนต่อไฟปรารถนา

“พี่ก้อง ฉัน มีความสุขจัง”

“พี่ก็มีความสุขมาก ไม่คิดเลยว่าดอกฟ้าจะโน้มกิ่งลงมาโลมดิน มอบของขวัญอันล้ำค่ามาให้”

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกพี่ นะ...”

เสียงหวานขาดหายไปเมื่อริมฝีปากอุ่นๆ ของชายหนุ่มไล่ลงที่หน้าอกคู่สวย หญิงสาวครางเบาๆ บิดร่างเร่าๆ มีความสุขต่อสิ่งที่ก้องหยิบยื่นให้ ชายหนุ่มเลื่อนใบหน้าต่ำลงไปเบื้องล่าง เพชรรุ่งแทบกลั้นลมหายใจ ขนกายลุกซู่เมื่อรู้จักกับความแปลกใหม่ทำให้แทบขาดใจ