37 เพชรรุ่งปลดกระดุมเสื้อ

ร่างงามเซเสียหลักทำท่าจะล้ม ก้องรีบเข้าไปกอดเอาไว้ ริมฝีปากอิ่มแตะกับปากของก้องอย่างบังเอิญ ความร้อนวาบเกิดขึ้นในกายของทั้งสอง ก้องเคลิ้มไปชั่วครู่ มือข้างหนึ่งลูบลงที่บั้นท้ายกลมกลึงและเธอเบียดเนื้อตัวเข้าหา หลับตาพริ้ม

“พี่ก้อง ฉัน ฉัน ขอโทษจ้ะ”

“ไม่เป็นไร พี่ เอ่อ เพชรกลับเข้าห้องไปเถอะ”

หลังจากเห็นว่าเพชรรุ่งยืนตัวตรงได้แล้ว ชายหนุ่มสลัดความวาบหวามออกไปจากใจ ไล่ให้หญิงสาวออกไปจากห้องเพราะกลัวว่าถ้าอยู่ต่ออาจจะมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น

เพชรรุ่งพยักหน้าแล้วเดินใจสั่นๆ ออกมา จากการสัมผัสริมฝีปากและเรือนร่างของก้อง รู้ว่าสร้างความรู้สึกร้อนรุ่มได้ไม่น้อย

“พี่ก้องก็ไม่เลวเหมือนกัน ช่วยแก้เหงาให้ได้”

ยิ้มพรายที่ผุดขึ้นมานั้นมากด้วยเล่ห์เพทุบาย คิดว่าก้องเป็นแค่เพียงเครื่องเล่นชิ้นหนึ่งเท่านั้น ช่วยให้คลายจากความเหงาได้ไม่น้อย

อาจจะเป็นเพราะงานของพยัคฆ์ขยายมากขึ้น ทำให้กลับบ้านมืดๆ ค่ำๆ บางครั้งมีกลิ่นเหล้าติดตัวมาด้วย มณีรู้ว่าเขาดื่มเหล้า ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยแตะ แต่เธอไม่ห้ามเพราะเป็นสิทธิส่วนตัวในเมื่อเขาเป็นผู้นำครอบครัว หาเงินมาให้เธอใช้จ่าย มีชีวิตอย่างสุขสบาย

มณีทำใจยอมรับต่อความเปลี่ยนแปลงของพยัคฆ์ต่างจากเพชรรุ่งที่ร้อนรนเมื่อไม่ได้อยู่ใกล้และไม่พอใจเมื่อได้กลิ่นเหล้าติดตัว คิดว่าพยัคฆ์อาจจะมีผู้หญิงซ่อนเอาไว้ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เธอทนไม่ได้ที่จะให้ผู้หญิงคนอื่นมาปาดหน้าเอาเขาไปครอง

หาโอกาสที่จะถามเรื่องนี้ให้กระจ่าง แม้ว่าเขาจะกลับบ้านดึกสักแค่ไหน เธอรออยู่ตรงระเบียงด้วยความร้อนรุ่ม กระทั่งเห็นรถกระบะแล่นเข้ามาจอด พยัคฆ์ลงจากรถพร้อมๆ กับก้อง

“วันนี้มึนหัวจังเลย”

“นายเล่นดื่มตลอดนี่นา ฟิตร่างกายหน่อยจะได้มีลูกเร็วๆ”

“เรื่องนั้นต้องบอกมณี อ้าว เพชร ยังไม่นอนอีกหรือ นี่มันห้าทุ่มกว่าแล้วนะ”

ชายหนุ่มร้องทักเมื่อเห็นเพชรรุ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงระเบียงหน้าบ้าน ก้องชะงักเท้าหันมามองอย่างสงสัย กระทั่งนึกอะไรขึ้นมาได้ เดินไปหลบอยู่ที่มุมหนึ่งของตัวบ้าน แต่สามารถเห็นคนทั้งสองได้ชัดเจน

“ฉันรอพี่ คือว่าเดี๋ยวนี้เราไม่ค่อยมีเวลาคุยกันเลย พี่ออกจากบ้านแต่เช้าแล้วกลับดึกเกือบทุกวัน”

“มณีไม่เห็นว่าอะไร”

“คนอย่างมณีจะรู้สึกอะไร ยุ่งอยู่กับงานบ้าน พอหัวถึงหมอนก็หลับแล้ว แต่ว่าฉันเหงา อยากคุยกับพี่นี่นา”

“เพชร อย่าพูดอย่างนี้ ใครได้ยินเข้าจะไม่ดีนะ”

“ทำไมล่ะ ในเมื่อเป็นความจริง”

“เอาเถอะแล้วค่อยว่ากัน ตอนนี้พี่ง่วงมากเลย ขอตัวไปนอนก่อนนะ”

ชายหนุ่มตัดบทเดินเลี่ยงออกไป ไม่แม้แต่จะหันมามอง รุ่งเพชรโกรธจนตัวสั่น เมื่อรู้ว่าพยัคฆ์ไม่ได้สนใจในตัวเธอเลย สิ่งดีๆ ที่เคยทำให้เขาไร้สิ้นความหมาย กลายเป็นละอายใจจนแทบไม่อยากสู้หน้า จากนี้ไปจะทำอย่างไร รุกหรือว่าถอย

“เพชร เพชร”

“พี่ก้อง ฉันเหงาน่ะพี่”

“ไม่เป็นไร เพชรมีพี่อยู่ข้างๆ อยากคุยหรืออยากได้อะไรบอกมา”

“ขอเข้าไปในห้องพี่ได้ไหม”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ยินดีต้อนรับครับ เชิญ”

ชายหนุ่มเปิดประตูห้องนอนออกแล้วจูงมือเพชรรุ่งเข้าไปข้างในและอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าเธอทิ้งตัวลงไปนอนบนเตียงอย่างสิ้นเรี่ยวแรง เขาได้แต่มองอย่างงงๆ กระทั่งเห็นดวงตาคู่สวยลืมขึ้นมา พร้อมกับส่งยิ้มให้

“พี่ก้อง นั่งลงข้างๆ ฉัน อย่าทิ้งไปไหน”

“พี่ไม่ทิ้งเพชรหรอก นอนให้สบายใจแล้วค่อยกลับเข้าห้องก็ได้ เดี๋ยวพี่จะนวดตัวให้นะ”

“ไม่ต้องหรอกพี่ แค่อยู่เป็นเพื่อนคุยก็พอ พี่ก้อง ฉันขอถามพี่ว่า ฉันสวยไหม”

“เอ่อ สวย...สวยมากเลยจ้ะ”

“ในเมื่อฉันสวย หุ่นดี ทำไมใครบางคนไม่สนใจ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นทำเหมือนให้ความหวัง พี่ก้องดูให้เต็มๆ ตาว่าฉันไม่น่ามองตรงไหน”

ก้องตะลึงตาค้าง เมื่อเพชรรุ่งปลดกระดุมเสื้อออกจากกันทุกเม็ดแล้วดึงเสื้อให้ออกจากกัน ความนวลเนียนของเนื้อขาวกระจ่างชัด เหนือขอบกางเกงนอนขึ้นไปคือสะดือรีสวยชวนมอง ชายหนุ่มไล่สายตาขึ้นไปอีกเห็นเสื้อยกทรงสีดำห่อหุ้มหน้าอกอวบที่นูนขึ้นมาจนเห็นเป็นรูปทรงชวนสัมผัส เขากลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ สลัดความต้องการตามธรรมชาติออกไปด้วยการหันหน้าหนี