พิศวาสจอมพยัคฆ์

“คุณสิงห์ คุณสิงห์ เห็นนายเสือไหม”

เสียงตะโกนโหวกเหวกดังมาจากทางด้านหลัง เรียกความคิดที่กำลังล่องลอยไปไกลของสิงหาให้กลับคืนมาให้คืนสู่สภาวะปกติ สิงหาชายหนุ่มวัย 27 รูปร่างสูงใหญ่ สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีน้ำเงินปลดกระดุมหน้าออกสองเม็ด เผยเห็นแผงหน้าอกเต็มไปด้วยมัดกล้ามแน่นตึง

ใบหน้าหล่อคม ผิวที่เคยขาว บัดนี้มีสีชมพูระเรื่อด้วยความร้อนของไอแดดค่อยๆ หันไปมองตามเสียงนั้น เห็นจ้อนชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ซึ่งเป็นลูกน้องในไร่กำลังวิ่งตาตื่นเข้ามาใกล้ๆ แล้วพูดด้วยเสียงระรัวเร็ว

“นายเสือไม่รู้ว่าหายไปไหน”

“ป๋าหาย...นายดูแลป๋ายังไง ปล่อยให้หายไปอย่างนี้”

“โธ่ คุณสิงห์ครับ นายเสือบอกว่าหิวข้าว ผมรีบไปหาให้กิน เผลอแป๊บเดียวหายไปแล้ว สงสัยโรคอัลไซเมอร์กำเริบก็เลยหนีออกจากบ้านอีกตามเคย”

“ถ้าอย่างนั้น ช่วยกันออกไปตามหาป๋าเร็วๆ เข้า เรียกคนงานในไร่ไปด้วยล่ะ ฉันจะไปเอารถออกก่อน เผื่อว่าป๋าออกไปที่ถนนใหญ่”

สิงหาร้อนใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าชายวัยใกล้เกษียณที่เขาเรียกว่าป๋าได้หนีออกจากบ้าน แม้ว่าเขากับผู้ชายคนนั้นไม่มีความผูกพันทางสายเลือดและไม่เคยให้ความรัก เลี้ยงเขาเอาไว้เหมือนเด็กในบ้านคนหนึ่ง แต่ชายหนุ่มยังให้ความเคารพและดูแลเป็นอย่างดี

ผู้ชายคนนี้อีกเช่นกันที่เป็นผู้ผูกปมเรื่องเลวร้ายทั้งหลายให้กับผู้คนในครอบครัวได้รับความเดือดร้อนและกระจัดกระจายออกไปใช้ชีวิตของตัวเขาเอง ประสบความสำเร็จบ้างและอีกหลายคนระทมทุกข์ คงมีแต่สิงหาเพียงผู้เดียวที่ย้อนกลับมาดูแลคนที่ไม่ใช่บิดา ด้วยสำนึกในบุญคุณที่เคยชุบเลี้ยงและยินยอมให้เรียกว่าป๋า รวมทั้งตั้งชื่อให้ว่า สิงหาซึ่งเป็นชื่อที่เขาชอบที่สุด

เรื่องราวในอดีตเริ่มผุดออกมาจากความทรงจำทีละเรื่อง ในขณะเดินกึ่งวิ่งไปที่รถขับเคลื่อน 4 ล้อ ราคาแพง จอดสงบนิ่งอยู่ที่โรงรถซึ่งแยกออกมาจากตัวบ้านไม้หลังใหญ่รูปแบบทันสมัย

“สิงห์ จะไปไหนลูก?”

เสียงเล็กแหลมนั้นทำให้สิงหาชะงัก มองขึ้นไปที่ระเบียงบ้าน หญิงสูงวัย เรือนร่างซูบผอม ใบหน้าตอบเสียจนแก้มทั้งสองข้างเว้าลงไป เธอนั่งอยู่บนรถวีลแชร์สำหรับคนพิการ บัดนี้กำลังมองเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม

มณีผู้หญิงที่สิงหาเรียกแม่ตั้งแต่พูดได้ จนกระทั่งอายุ 10 ขวบ จึงรู้ว่านางไม่ใช่แม่ที่แท้จริง แต่เป็นป้าและไม่ใช่ป้าตามสายเลือด เขาจำได้ว่าช็อกจนแทบทำอะไรไม่ถูก พยายามค้านต่อความจริง ถ้าไม่ได้รับคำยืนยันจากนางว่าเป็นป้าไม่ใช่แม่

ผู้หญิงคนนี้ที่เขาเลี้ยงดูและดูแลอย่างดี นางเป็นผู้มีพระคุณและเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารเพราะคนรอบตัวไม่เคยให้ความรัก ไล่ตั้งแต่พยัคฆ์ผู้เป็นสามี ความรักจืดจางเมื่อเจอผู้หญิงคนใหม่รวมทั้งลูกๆ ที่มณีอุ้มท้องและน้องสาวทั้งสอง

ทุกคนมองมณีเป็นผู้หญิงเซ่อๆ ขี้เมา ไร้พิษสง ใครจะทำอย่างไรก็ได้ แต่สิงหาให้ความรักและเคารพเทียบเท่ากับแม่ผู้ให้กำเนิด

แม่ คำนี้ทำให้สิงหาปวดหนึบไปทั้งตัว พยายามสลัดความทรงจำอันเจ็บปวดออกไปจากความรู้สึก แต่ความรู้สึกนั้นได้ผุดขึ้นมาอีกครั้ง เรื่องราวในหนหลังกำลังก่อเกิดเป็นภาพ ทว่าถูกทำลายเมื่อผู้เป็นป้าถามซ้ำ สิงหาจะต้องสลัดสิ่งเหล่านั้นออกไปได้

“สิงหา จะไปไหนลูก”

“ป้ามณี คือว่า ป๋าหายไปครับ”

“อีกแล้วหรือ พี่เสือนี่ เกิดมาเพื่อทำให้คนอื่นเดือดร้อนตลอดเวลา ตั้งแต่หนุ่มยันแก่”

“ผมต้องรีบออกไปตามหาป๋าแล้วครับ”

“ไปเถอะ ป้าขอนั่งรับลมตรงนี้สักครู่แล้วจะเข้าข้างใน เออ หนูน้ำฝนไปไหนน๊า...”

น้ำฝน ชื่อนี้ทำให้หัวใจอันแห้งแล้งของชายหนุ่มให้กลับมาชุ่มฉ่ำอีกครั้ง ถ้าไม่มีเธอ ไม่รู้ว่าป่านนี้ชีวิตเขาจะประสบความสำเร็จมีความเป็นอยู่ที่ดีเหมือนทุกวันนี้หรือไม่

ใบหน้าสวย ดวงตากลมโต จมูกโด่ง ริมฝีปากรูปกระจับเชิญชวนให้สัมผัสทุกครั้งที่อยู่ใกล้ สิงหารักเธอทุกลมหายใจเข้าออก แต่เวลานี้เขาไม่อาจดื่มด่ำกับความรู้สึกซาบซ่านดังกล่าวได้อีกต่อไปเพราะมีภารกิจสำคัญออกตามหาพยัคฆ์

สิงหาขับรถออกจากบ้าน มุ่งหน้าไปสู่ถนนใหญ่ ผ่านไร่องุ่นกว้างใหญ่บัดนี้ที่กำลังออกผล โซนทางซ้ายมือคือรีสอร์ทหลายสิบหลัง สร้างกลมกลืนกับธรรมชาติและท้ายไร่คือโรงงานผลิตไวน์องุ่นที่มีเครื่องมือทันสมัย

“เราจะต้องตามหาป๋าให้เจอ ป๋า อย่าเป็นอะไรไปนะ”