40 สั่งสอนเพชรรุ่ง

ทุกครั้งที่ก้องเห็นเพชรรุ่งเข้าไปคลอเคลียกับพยัคฆ์ ทำเหมือนเป็นภรรยาของเขา ดูแลเอาใจใส่มากกว่าเดิม โดยไม่สนใจเขาที่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดมากและคิดว่ามณีก็คงตกอยู่ในสภาพเดียวกัน เขาทนไม่ได้ที่เพชรรุ่งปฏิบัติตัวแบบนี้

ชายหนุ่มวางแผนบางอย่างเอาไว้ พร้อมเมื่อไหร่เพชรรุ่งจะรู้ว่าการที่เห็นเขาเป็นแค่เพียงเครื่องบำบัดความเหงาไม่ได้ ในเมื่อความเป็นจริงจะต้องมีเขาครอบครองเรือนร่างเพียงผู้เดียวเท่านั้น ความอดทนได้สิ้นสุดลง เมื่อเห็นเพชรรุ่งใส่ชุดนอนเข้าไปในห้องพยัคฆ์ ขณะที่มณีกับหวานไปทำอาหารที่บ้านของผู้ใหญ่โดยจะมีการทำบุญกลางบ้านในวันรุ่งขึ้น

ก้องอาศัยมุมมืดของระเบียงทางด้านหลังบ้าน เดินลัดเลาะชายชายไปยืนอยู่ใกล้ๆ กับหน้าต่างห้องซึ่งเปิดอ้าอยู่ ได้ยินเสียงคนทั้งสองสนทนากันอย่างชัดเจน

“อ้าว เพชร ไม่ไปช่วยมณีเตรียมทำกับข้าวไว้ทำบุญวันพรุ่งนี้เหรอ”

“ไม่ล่ะ ทำอะไรไม่ค่อยเป็นเข้าไปเกะกะคนอื่นเปล่าๆ เพชรมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ดีกว่า เหงาไหมจ๊ะ พี่เสือ”

“ไม่หรอก แต่เพชรมาคุยด้วย พี่ก็ดีแล้ว เราออกไปที่ห้องรับแขกดีไหม”

“ไม่ดี เพชรอยากอยู่ตามลำพังกับพี่เสือ พี่ก็น่าจะรู้นี่จ๊ะ ว่าฉัน...คิดยังไงกับพี่ แม้ว่าไม่ถูกต้อง แต่ฉันไม่อาจฝืนความรู้สึกเอาไว้ได้”

เพชรรุ่งเข้ามานั่งชิดกับพยัคฆ์บนเตียง จับมือเขาไว้แน่น ใบหน้าสวยเอียงเข้าหา ก้องซึ่งแอบดูอยู่ตรงหน้าต่างถึงกับใจเต้นแรง กำมือทั้งสองข้างเอาไว้แน่น โกรธเพชรรุ่งที่ทำตัวเป็นผู้หญิงไร้ยางอาย กล้าที่จะทรยศน้องสาวตัวเอง

“ไม่เอาน่าเพชร ใครมาเห็นเขาจะไม่ดี ปล่อยมือพี่เถอะ”

“ฉันไม่ปล่อยและไม่เรียกร้องอะไร ขอแค่อยู่ในซอกหัวใจของพี่ก็พอ”

“เพชรเอามือออกจากตัวพี่ มณีเห็นเข้าจะเสียใจมาก หยุดความคิดแบบนั้นซะเถอะ มันไม่ดีกับทุกคน ไม่ว่าจะเป็นเพชร พี่แล้วก็มณี”

“พี่เสือพูดอย่างนี้ เท่ากับว่ามีใจให้ฉัน ใช่ไหมจ๊ะ”

“มันไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอย่างนี้ เราต้องยืนอยู่บนความถูกต้อง ถ้าพี่จะมีผู้หญิงผ่านเข้ามาในชีวิต จะต้องไม่ใช่คนในครอบครัวของมณี”

“พี่เสือไม่ต้องฝืนความรู้สึกของบตัวเองหรอก ฉันรู้ว่าพี่รักฉัน รักมาก่อนมณีด้วยซ้ำ”

หญิงสาวยังคงดื้อแพ่งที่จะทำให้พยัคฆ์ยอมรับในตัวเธอให้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต แต่เขาไม่อาจทำร้ายจิตใจภรรยาผู้แสนดีได้ ข่มอารมณ์แห่งความปรารถนาเอาไว้ เมื่อถูกเพชรรุ่งลูบไล้แผงอกแล้วเลื่อนมือมาป้วนเปี้ยนกับหน้าท้อง

ก่อนที่อารมณ์เสน่หาจะเกิดขึ้นจนหักห้ามใจเอาไว้ไม่อยู่ พยัคฆ์ลุกขึ้นยืนแล้วดันร่างในชุดนอนของเพชรรุ่งออกไปจากห้องพร้อมกับปิดล็อกประตูอย่างแน่นหนา

“เพชรไปนอนซะ”

“พี่เสือ พี่เสือ ทำอย่างนี้กับเพชรได้ยังไง ไม่ยอมนะ พี่เสือ คนใจร้าย ฮือๆ เพชรจะไม่ให้พี่เห็นหน้าอีก”

ไม่ว่าเธอจะขู่อย่างไรพยัคฆ์หาได้สนใจเพราะรู้ดีว่าคนอย่างเพชรรุ่งไม่กล้าทำร้ายตัวเอง เสียงตะโกนของหญิงสาวค่อยๆ จางหายไป พยัคฆ์ล้มตัวลงนอน พยายามนอนหลับ แต่รู้ว่ายากมาก เวลานี้คิดถึงมณีที่สุด ถ้าเธออยู่ป่านนี้คงได้กอดร่างงามและทำหน้าที่ของสามี

เพชรรุ่งแท้ๆ ที่ช่วยปลุกอารมณ์ใคร่ให้เกิดขึ้น เมื่อดับลงไม่ได้คงต้องรอมณีแต่เพียงผู้เดียว

เพชรรุ่งตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อถูกใครบางคนเอามือปิดปากแล้วกอดรัดทางด้านหลังแล้วลากตัวไปอยู่ในมุมมืดที่ไฟส่องแสงสว่างมาไม่ถึง

เธอดิ้นเต็มแรง พยายามที่จะหลุดออกจากลำแข็งแรงแรงที่ยังคงรัดแน่นเข้าทุกที จนแทบหายใจไม่ออก สองเท้าถีบยันพื้นตลอดเวลา เสียงร้องขอความช่วยเหลือที่เปล่งออกมานั้น อวลอยู่ภายในลำคอเท่านั้น

“จะร้องทำไม”

เสียงคุ้นๆ กระซิบเบาๆ เพชรรุ่งรู้ทันทีว่าเจ้าของลำแขนแข็งแกร่งนี้คือใคร เปล่าประโยชน์ที่จะร้องขอความช่วยเหลือเมื่อผ้าขาวม้ามัดปากเธอเอาไว้อย่างรวดเร็วรวมทั้งมือและข้อเท้าถูกพันธนาการเอาไว้อย่างแน่นหนา เพชรรุ่งได้แต่มองก้องที่ส่งยิ้มให้ ฟันขาวๆ เห็นชัดในความมืด

“หมดท่าคนสวยเลย เพชรรุ่ง”

เสียงหยันๆ ดังขึ้น พร้อมกับยื่นมือมาลูบใบหน้า หญิงสาวเบี่ยงหลบหนี มองด้วยตาเขียวเข้ม พยายามส่งเสียงร้องออกมาอีก มีแต่เสียงอึกอักเท่านั้น

เพชรรุ่งแทบขาดใจต่อการตะโกนแต่ไม่มีเสียงออกมา ก้องหัวเราะอีกครั้ง ทำท่าจะจูบแก้ม แต่เธอสั่นศีรษะไปมา และเหวี่ยงศีรษะทำท่าจะชนใส่อกกว้าง ก้องประคองใบหน้าสวยเอาไว้ด้วยสองมือ ทำท่าจะก้มลงมาจูบอีกครั้ง เพชรรุ่งถลึงตาใส่จนเขาผงะ

“โอว...น่ากลัวจัง อ้าว ดิ้นเข้าไป เดี๋ยวก็คันเนื้อตัวหรอก พี่จะให้เธอออกกำลังกายให้เหนื่อยจะได้หมดฤทธิ์เร็วๆ”

เธอขยับตัวไปมาพร้อมกับกลิ้งตัวบนยอดหญ้าอ่อน สายตาที่มองเขานั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ก้องหันไปมองหน้าบ้านครู่หนึ่งก่อนที่จะก้มลงแบกร่างงามพาดบนบ่าแล้วออกวิ่งไปหลังบ้านซึ่งมีทางเล็กๆ เข้าไปในไร่อย่างรวดเร็ว

กระทั่งมาถึงกลางไร่มีรถกระบะจอดเอาไว้ เขาเปิดประตูออกวางเพชรรุ่งลงไปบนเบาะ ส่วนเขานั่งประจำตำแหน่งคนขับและกดล็อกปิดประตูครบทุกบาน ก่อนจะขับรถออกจากไร่ไปด้วยความเร็ว เพชรรุ่งได้แต่กลอกตามองอย่างโกรธๆ เสียงหัวเราะชอบใจจากก้องดังเป็นระยะ