32 ก้องขอขวาง

หลังจากที่มณีเข้าห้องนอนไปแล้วพยัคฆ์ออกมายืนรับลมที่ระเบียงด้านนอก ส่วนก้องยังคงง่วนอยู่กับจัดสรรตารางในการทำงานในวันพรุ่งนี้ จู่ๆ เพชรรุ่งเดินนวยนาดออกมา ส่งยิ้มหวานๆ เขายิ้มตอบ ทำท่าจะถามแต่แล้วใจหายวาบ เมื่อเพชรรุ่งเบียดเข้ามายืนใกล้ๆ ทำให้เขาขยับถอยร่างใหญ่ไปเกือบติดขอบ

“พี่เสือมีความสุขมากไหมที่แต่งงานกับมณี”

“อ่า...มีสิครับ ได้อยู่กับคนที่รัก เราดูแลเขา เขาดูแลเรา”

“ในอนาคตล่ะคะ ถ้าหากว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลง เช่นว่า มีผู้หญิงใหม่เข้ามาทำความรู้จัก พี่จะเปิดโอกาสนั้นให้กับเธอไหม”

“เพชร เรื่องแบบนี้พี่บอกไม่ถูกเหมือนกัน ความรักของคนเราเกิดขึ้นได้หลายครั้ง อยู่ที่ว่าเรารักที่สุดหรือแค่รักแค่เพียงวูบวาบตามอารมณ์พาไป สำหรับพี่แล้วหากว่ามีผู้หญิงเข้ามาสร้างความชุ่มฉ่ำให้กับชีวิต สุดท้ายพี่เลือกที่จะอยู่กับมณี”

“มณีช่างเป็นผู้หญิงที่โชคดีและน่าอิจฉาที่ได้ผู้ชายดีอย่างพี่เสือ”

“พี่ไม่ใช่คนดีอะไรหรอก แค่ไม่เลวมากเท่านั้นเอง”

“สำหรับเพชรแล้ว พี่เสือเป็นคนดีมากค่ะ อืม คืนนี้อากาศเย็นจังเลยนะ”

หญิงสาวเบียดร่างงามเข้าหาอีก พยายามที่จะให้ส่วนหน้าอกอวบเสียดสีกับท่อนแขนแข็งแกร่งที่ยกขึ้นกอดอกเอาไว้ กลิ่นเนื้อกายสาวแปลกใหม่กับใบหน้าสวยเก๋ ริมฝีปากเผยอเหมือนท้าทายอยู่ในที พยัคฆ์อดหวั่นไหวไม่ได้ ทุกครั้งที่หญิงสาวเคลื่อนไหว ผิวเนื้อได้สัมผัสกันแบบเฉียดฉิว เลือดในกายสูบฉีดเสียจนร้อนฉ่าไปทั้งตัว

รู้ว่าเพชรรุ่งจงใจยั่ว ปลุกไฟรักให้ลุกฮือ เขาพยายามสะกดอารมณ์แห่งตัณหาเอาไว้จนสุดความสามารถ บอกกับตัวเองว่าอย่าหวั่นไหว เพชรรุ่งเป็นพี่สาวของภรรยา อย่าทำอะไรที่ก้าวล้ำเส้นแห่งศีลธรรมเด็ดขาด สิ่งเดียวที่ช่วยไม่ให้อารมณ์กระเจิงไปมากกว่านี้คือ นึกถึงใบหน้ามณีเอาไว้

“เพชร นี่ก็สมควรแก่เวลาแล้ว พี่ขอตัวไปนอนก่อนนะ”

“อะไรกันแค่สามทุ่มกว่าๆ เท่านั้นเอง”

“พรุ่งนี้มีงานต้องทำแต่เช้าตรู่ ถ้านอนดึกพี่จะเพลีย”

“ฮึ! เพลียเพราะทำอย่างอื่นมากกว่า พี่เสืออยู่คุยกับเพชรก่อน นะ นะ พี่”

โดยไม่ทันคาดคิดว่าเพชรรุ้งจะกล้า พยัคฆ์ใจหายวาบเมื่อเธอกอดแขนเขาแน่นแล้วดึงให้แนบกับลำตัว ใบหน้าสวยก้มลงมาซบลงกับไหล่ ชายหนุ่มตกใจรีบผละออกเพราะกลัวมณีมาเห็นแล้วจะเป็นเรื่องใหญ่ เมื่อร่างงามถูกดันออก เพชรรุ่งมีความรู้สึกว่าเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง มองตามร่างใหญ่เดินเข้าไปในบ้านด้วยความไม่พอใจ

“งานพี่เสร็จแล้ว อยู่เป็นเพื่อนเพชรดีกว่า ยังไม่ง่วงไม่ใช่หรือ?”

เสียงแจ้วๆ จากก้องดังขึ้นก่อนที่จะก้าวเข้ามายืนเคียงข้างกัน เพชรรุ่งหาได้ใส่ใจแต่อย่างใดเพราะเขาคือบุรุษผู้อยู่นอกสายตา

“ฉันง่วงแล้วจะเข้านอนเหมือนกัน”

“อ้าว เหรอ เมื่อครู่พี่เห็นเพชรคุยกับเสืออย่างสนุกอยู่เชียว นี่ อย่าเคืองเจ้าเสือเลยว่า เราควรเห็นใจเขา เพิ่งแต่งงาน อยากอยู่ใกล้เมียทั้งนั้นแหละ”

“พี่ก้อง พูดอะไรก็ไม่รู้”

“เรื่องจริงนี่นา คิดดูสิถ้าเป็นเพชรแต่งงานกับคนที่รัก คงไม่ยอมให้เขาห่าง อยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน แทบไม่อยากกินข้าวกินน้ำด้วยซ้ำ”

“ฉันไม่ปล่อยให้ผู้ชายทำตัวเองโทรมหรอก”

“เหรอ แต่ผู้ชายคงจะยอมหรอกนะ ในเมื่อเพชรหยาดเยิ้มซะขนาดนี้ เข้าห้องทีไรมีแต่ชวนขึ้นเตียง”

“โอ๊ย! ไม่คุยกับพี่ก้องแล้ว ชอบเข้าหาแต่เรื่องอย่างว่าอยู่เรื่อยเลย”

สาวสวยเดินสะบัดสะโพกจากไปด้วยท่าทางโกรธๆ ก้องหัวเราะชอบใจที่ยั่วเพชรรุ่งให้อารมณ์เสียและเขาจะหาทางขัดขวางทุกครั้งที่เห็นเพชรรุ่งให้ท่าพยัคฆ์เพราะไม่ไว้ใจในความสวยกับนิสัยกล้าได้กล้าเสียของฝ่ายหญิง พยัคฆ์เองก็ใช่พระอิฐพระปูน เมื่อถูกรุกมากๆ คงไม่อาจยับยั้งความต้องการของบุรุษเพศได้

ก้องจะต้องทำทุกอย่างเพื่อเป็นการตัดไฟแต่ต้นลม

ความดีใจที่เพชรรุ่งมาขออยู่ด้วยหายไป เมื่อมณีเห็นด้วยสองตาของตัวเองว่าเพชรรุ่งพยายามที่จะเข้าใกล้พยัคฆ์ เอาอกเอาใจข้ามหน้าข้ามตาเธอผู้เป็นภรรยา บางครั้งพากันปลีกตัวไปในสวนและคุยกระหนุงกระหนิงราวกับเป็นคู่รักกัน

ทุกครั้งที่เห็นทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนิทสนม มณีเจ็บปวดเสียจนต้องแอบร้องไห้ แม้รู้ว่าเสือไม่ได้คิดอะไรกับเพชรรุ่ง ให้ความเป็นกันเองในฐานะเจ้าของบ้าน แต่เพชรรุ่งไม่คิดอย่างนั้น ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันจะเหนี่ยวรั้งเขาให้อยู่ด้วยนานๆ พูดออดอ้อนเสียงหวาน โดยไม่คิดว่าทำอย่างนี้แล้วมณีจะเสียใจแค่ไหน