29 เสือแต่งงานกับมณี

พยัคฆ์คลานเข่าเข้ามาตรงหน้าแล้วก้มกราบกำนันพูนกับภรรยาที่พื้นและจับมือมณีเอาไว้สายตาทุกคู่มองด้วยความรู้สึกแตกต่างกันออกไป

กำนันพูนกับภรรยาดีใจที่รู้ว่าพยัคฆ์มีความจริงใจกับมณี อีกไม่กี่วันจะจัดพิธีแต่งงานอย่างสมเกียรติ ต่างจากเพชรรุ่งมีแต่ความเจ็บปวด เสียใจและริษยามณีที่รู้ว่าจะได้แต่งงานกับผู้ชายที่ผู้หญิงทุกคนต้องการ รู้ว่าแพ้ในเกมรัก แต่เธอไม่สิ้นหวังจะต้องลุกขึ้นมาสู้ให้ได้

ขณะที่มณีมีความรู้สึกเหมือนว่ากำลังล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า มองไปทางไหนมีแต่ความสวยงาม วันที่เธอรอคอยได้มาถึงแล้ว

“ผมขออนุญาตพ่อกำนันกับแม่ ผมขอแต่งงานกับมณีนะครับ”

“เสือ...เสือ พ่อดีใจนะที่เสือแต่งงานกับมณี ช่วยดูแลลูกสาวคนนี้ของพ่อ” กำนันพูนกล่าวเสียงเครือเหมือนจะร้องไห้ แก้วยกมือลูบลงบนเส้นผมนุ่มดับเป็นมันของชายหนุ่มด้วยความเอ็นดู

“แม่ฝากดูแลมณีด้วยนะ รักให้มากๆ อย่าทำให้เสียใจเพราะมณีเป็นคนหัวอ่อนแต่อ่อนไหวง่าย”

“ครับแม่ ผมสัญญาจะดูแลผู้หญิงคนนี้ให้ดี ตราบที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้”

“ขอบคุณค่ะพี่เสือ”

สิ้นคำมั่นสัญญาจากชายหนุ่ม มณีน้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้งใจกราบที่อกแล้วซบหน้านิ่ง สะอื้นออกมาเบาๆ พยัคฆ์กอดร่างบางเอาไว้อย่างแสนรัก กำนันพูนกับภรรยามองด้วยความปลาบปลื้ม แต่เพชรรุ่งทนดูไม่ได้ออกไปจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว

เมื่อถึงกำหนดเวลาพยัคฆ์ทำตามสัญญาที่เคยบอกเอาไว้ว่าจะแต่งงานกับมณี เขายกขบวนขันหมากที่ยิ่งใหญ่มาสู่ขอและแต่งงานกับมณี โดยจัดพิธีที่บ้านกำนันพูนและส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอที่บ้านหลังใหญ่ของพยัคฆ์ซึ่งมีผู้คนมาร่วมงานเป็นจำนวนมาก

ผู้หลักผู้ใหญ่และผู้มีชื่อเสียงทั้งจังหวัดได้มาร่วมเป็นสักขีพยานในความรักของทั้งสอง ท่ามกลางความริษยาของเพชรรุ่ง ไม่มีรอยยิ้มให้ใครเห็นนอกจากใบหน้าที่เรียบเฉย

หลังจากงานแต่งผ่านไปเหลือแต่พิธีส่งบ่าวสาวเข้าหอ กำนันพูนกับภรรยา ญาติพี่น้อง ผู้หลักผู้ใหญ่และเพื่อนฝูงได้พากันมาที่บ้านหลังใหญ่ตกแต่งตามสไตล์คันทรีที่มีแต่คนชมว่าเหมือนบ้านในหนังฝรั่ง

“นับว่าเป็นบุญของมณีที่ได้แต่งงานกับพยัคฆ์ เขาหล่อ รวย มีทุกสิ่งทุกอย่าง มณีจะมีแต่ความสุขและสบาย”

ญาติของกำนันพูนได้เอ่ยขึ้น หลังจากเห็นความใหญ่โต โอ่อ่าภายในบ้านที่ไม่เหมือนใครในละแวกนี้ กำนันพูนกับแก้วยิ้มแก้มปริ ดีใจไปกับลูกสาวที่มีผู้นำชีวิตอย่างพยัคฆ์

“นี่คือรางวัลของคนหนุ่มไฟแรง ขยัน อดทน ฉันเชื่อว่ามณีจะทำหน้าที่ภรรยาได้ดี”

“เหมาะสมกันเหมือนกิ่งทองใบหยก”

“ใช่ ผู้ชายหล่อ สมชายชาตรี ผู้หญิงสวย เรียบร้อยมีความเป็นกุลสตรี”

นานัปคำสรรเสริญต่อคู่บ่าวสาวแต่บีบหัวใจเพชรรุ่งให้แหลกสลาย หลบหนีผู้คนไปยังหลังบ้านที่มีลำธารเล็กๆ ไหลผ่าน ความงามตามธรรมชาติจากความเขียวของต้นไม้น้อยใหญ่และดอกไม้ป่า หาได้ทำให้จิตใจหญิงสาวชื่นบานแต่อย่างใด

เธอพิงหลังกับต้นตะแบก ความเจ็บปวดที่เห็นพยัคฆ์โอบกอดมณีก่อนเข้าประตูห้องหอ ทำให้แทบขาดใจตาย ความจริงแล้วเจ้าสาวในวันนี้น่าจะเป็นเธอเพราะรู้ว่าเมื่อก่อนเขาแอบชอบเธอ

“ทำไมเราถึงไม่ได้เป็นเจ้าสาวทั้งที่สาวและสวยกว่านังมณี”

“อ้าว! นึกว่าใครมาชมความงามอยู่ที่นี่ เพชรน่ะเอง”

เสียงแจ้วๆ ของใครบางคนดังขึ้น เพชรรุ่งสะดุ้ง รีบยกหลังมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างรวดเร็ว อารมณ์ขุ่นมาอีกครั้งเมื่อเห็นก้องยืนยิ้มอยู่ทางด้านหลัง

“พี่ก้อง มีอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่ไปส่งบ่าวสาวเข้าห้อง”

“ไม่ต้องแล้ว เราไปก็ยิ่งยืดเวลาแห่งความสุขของบ่าวสาวออกไป เชื่อได้เลยว่าตอนนี้เสือมันอยากไล่คนออกจากห้องให้เร็วที่สุด”

“ใช่สิ เขารอวันนี้มานาน หมดเงินค่าสินสอดกับจัดงานไปเยอะ คราวนี้ก็ต้องกินให้เต็มที่”

“มณีไม่ใช่ของกินนะ”

“เปรียบเทียบไงพี่ก้อง เซ็งจริงๆ เลย”

“คนสวยๆ อย่างเพชรเซ็งด้วยหรือ พี่พาไปขี่รถเล่นไหม พี่เพิ่งซื้อมอเตอร์ไซค์วิบากมาใหม่ เครื่องแรงดี เราไปเที่ยวในอำเภอก็ได้”

“ไม่ล่ะ เอาไว้วันหน้าเถอะ ฉันจะกลับบ้าน”

หญิงสาวออกเดินด้วยใบหน้าบึ้งตึง ก้องไม่รอช้าตามประกบติด พยายามที่จะขัดขวางเพชรรุ่งไม่ให้เข้าไปวุ่นวายกับชีวิตคู่ของเพื่อนรัก

“พี่ขี่รถไปส่งไหมล่ะจะได้ไม่ต้องเดินให้เหนื่อย”

“เหนื่อยบ้างก็ดี จะได้หายเซ็ง พี่อย่ามายุ่งกับฉันเลย ไปดูแลแขกในบ้านเถอะ ฉันก็ต้องไปช่วยแม่ควบคุมคนงานทำความสะอาดบ้านอีก มีงานแล้วเป็นอย่างนี้ เหนื่อย”

“พี่ไปช่วยนะ”

“ตามใจ แต่ฉันไม่นั่งซ้อนรถพี่นะ เดี๋ยวใครๆ จะเข้าใจผิด”

“อ๋อ กลัวคนว่าเป็นแฟนพี่หรือไง เพชรเอ๊ย พี่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร เพชรเป็นใคร”

ชายหนุ่มกล่าวด้วยเสียงเศร้าๆ ดวงตาหม่นหมอง เพชรรุ่งมองอย่างเชิดๆ ไม่ใส่ใจต่อความรู้สึกของเขาแต่อย่างใด ในใจได้แต่คิดหาทางเอาชนะมณี เธอจะต้องได้ดีกว่าและมีชีวิตที่เหนือกว่า เชื่อมั่นในความงามของตัวเองจะสมหวังในสิ่งที่ปรารถนา