27 เพชรรุ่งเป่าหูมณีว่าเสือเจ้าชู้

“ไม่ต้องกลัว พ่อจะดูแลลูกเป็นอย่างดี”

“พี่เพชรรักพี่เสือนะพ่อ”

“แต่เสือเลือกลูก พ่อบอกแล้วไงว่าคนที่ประสบความสำเร็จขนาดนี้ ตาถึงแยกออกมาสิ่งไหนเหมาะสมกับตัวเอง”

“พี่เสือมีผู้หญิงเยอะไหมพ่อ”

“เรื่องนั้นพ่อไม่รู้ แต่พ่อขอบอกเอาไว้ว่า เราต้องมองภาพรวมของเขาถ้าเป็นคนดี รักเราจริงๆ มีความรับผิดชอบสูง ดูแลเราดี เท่านี้ก็น่าจะพอแล้ว ไอ้เรื่องมีเล็กมีน้อยเราอย่าใส่ใจ ถือว่าเป็นน้ำจิ้มของชีวิต”

“แต่เรื่องคนของเรามีผู้หญิงอื่น ใครจะทนได้ล่ะพ่อ”

“พ่อรู้ เอาเถอะค่อยๆ ดูกันไป แต่พ่อคิดว่าผู้ชายคนนี้มีดี ไม่อย่างนั้นจะสร้างตัวได้รวดเร็วขนาดนี้หรือ ถ้ามณีแต่งงานกับเขาแล้วจะสุขสบาย”

กำนันพูนจรดปลายจมูกลงกับหน้าผากกลมด้วยความรัก หญิงสาวยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อบิดาชื่นชมพยัคฆ์ ยินดีที่จะให้เธอแต่งงานอยู่กินกับเขา จากนี้เป็นต้นไปคงได้แต่รอวันสำคัญของลูกผู้หญิง เชื่อว่าพยัคฆ์คงจัดงานให้สมเกียรติ

ความเจ็บปวดได้เกิดขึ้นกลางใจของเพชรรุ่ง ทุกครั้งที่เห็นพยัคฆ์มาที่บ้าน แสดงความหวานกับมณีผู้หญิงที่เธอเคยดูถูกเอาไว้ว่าไม่สวย เชื่องช้า ไม่ทันคน แต่มณีกลายเป็นคนรักของพยัคฆ์ไปแล้ว สาวๆ สาวๆ ในหมู่บ้านพากันอิจฉา รวมทั้งเธอด้วย

โมโหตัวเองที่เมื่อก่อนเคยรังเกียจเขา มองด้วยสายตาเหยียดหยาม สุดท้ายเธอกลับมาพึงพอใจผู้ชายเขา แต่สายเกินไปเมื่อเขาเลือกมณี

‘ไม่น่าเชื่อว่าคนสมบูรณ์แบบอย่างคุณจะเลือกผู้หญิงอย่างยัยมณี จะทนความเซ่อซ่าไปได้สักกี่น้ำ สุดท้ายก็ต้องหันมามองเรา ที่ทั้งสวย คล่องตัว เข้าสังคมเก่ง’

แม้รู้ว่าผู้ชายเป็นคนรักของมณีไปแล้ว แต่เพชรรุ่งเข้าข้างตัวเองว่าเหนือกว่ามณี ไม่นานพยัคฆ์จะมาสนใจในตัวเธอ

เพชรรุ่งรู้ว่าจุดอ่อนของพยัคฆ์อยู่ที่มีผู้หญิงเข้ามาพัวพันเยอะเธอพยายามที่จะพูดเป่าหูมณีให้เขวแล้วหาเรื่องทะเลาะกัน เช้าวันนี้เช่นกันเพชรรุ่งไปร้านเสื้อในตลาด เห็นพยัคฆ์นั่งดื่มกาแฟกับสาวสวยแปลกหน้าท่าทางเป็นคนต่างถิ่น มณียิ้มสะใจก่อนที่จะหันไปถามเจ้าของร้านเสื้อ

“พี่เห็นผู้หญิงที่นั่งในร้านกาแฟกับพี่เสือไหม?”

“เห็น มีอะไรหรือเพชร”

“ไม่ใช่คนบ้านเราแน่ ท่าทางกล้าๆ ยังไงไม่รู้ อย่างนี้มณีจะสู้ไหวหรือ”

“เพชรพูดยังกับว่า....ผู้หญิงคนนี้เป็นคู่ควงของคุณเสือ ไม่หรอกมั้ง พี่ว่าคงมาคุยเรื่องธุรกิจมากกว่า เดี๋ยวนี้คุณเสือทำการค้าตั้งหลายอย่าง”

“แม่นี่อาจจะสร้างภาพก็ได้นะ ต่อหน้าคนทำเป็นดูดี พอลับหลัง ฉันไม่อยากพูดหรอก คนแบบนี้เห็นมาเยอะแล้ว ผู้ชายอย่างพี่เสือผู้หญิงอยากเข้าใกล้ทั้งนั้นแหละ เงินเขาเยอะ จับได้ก็สบาย”

“จริง ผู้หญิงแถวบ้านเราหลายคนพยายามเข้าหาคุณเสือ ฉันก็ไม่รู้ว่าสุดท้ายลงเอยอย่างไร ของแบบนี้เขากินเงียบๆ ไม่ให้ใครรู้หรอก ชื่อจะเสีย”

สาวใหญ่เจ้าของร้านลดเสียงให้เบากว่าเดิม ทำราวกับว่ากลัวใครได้ยิน เพชรรุ่งโกรธเสียจนใจสั่น ไม่คิดว่านอกจากเธอแล้วที่ต้องการพยัคฆ์ ยังมีผู้หญิงอีกหลายคนจ้องจับเขา ถ้าเห็นผู้หญิงพวกนั้นด้วยตาตัวเอง เธอจะเข้าไปเล่นงานให้กระเจิง

ทางด้านพยัคฆ์ที่กำลังจิบกาแฟช้าๆ เคล้าใบหน้าสวยหวานของลูกสาวเถ้าแก่ขายปุ๋ยในตัวจังหวัดแม้ว่าเธอมีรูปร่างหน้าตาถูกใจ แต่เขาไม่คิดที่จะสานความสัมพันธ์ในเชิงชู้สาว กลัวปัญหาตามมาถ้าเผลอมีอะไรด้วยเพราะพ่อเธอคงไม่ยอมให้เรื่องจบง่ายๆ

ต่างจากฝ่ายหญิงที่พยายามให้ท่า เชิญชวนด้วยภาษากายบ่อยครั้ง เสือพยานยามข่มอารมณ์ดิบแห่งความเป็นชายเอาไว้เต็มที่

“พี่เสือจ๋า คุยเรื่องงานเสร็จ เราไปเที่ยวน้ำตกกันไหม อยากปูเสื่อแล้วนอนใต้ต้นไม้ ฟังเสียงน้ำไหล คงมีความสุขดี”

“พี่ต้องขอตัวนะเพราะงานเยอะมาก ถ้าน้องอยากไปน้ำตกจริงๆ พี่จะขับรถนำทางไปให้”

“พี่เสือใจร้าย ไม่เคยมีเวลาให้หนูเลย มาที่นี่ทีไร คุยแต่เรื่องงานอย่างเดียว เราไม่เคยไปเที่ยวกันเลยนะ เมื่อไหร่พี่จะว่างซะทีล่ะจ๊ะ”

“เอาเถอะน่า คงมีสักวัน”

“จริงๆ นะ หนูจะรอวันนั้น”

“ครับ ถ้าว่างพี่จะไปรับน้องที่ร้านเลยล่ะ แต่ว่าตอนนี้พี่จะต้องไปติดต่อซื้ออาหารสัตว์มาขาย คงไม่มีเวลาแล้วล่ะ พี่ไปส่งที่รถนะ”

“ได้จ้ะ ถ้างั้นหนูขอควงแขนพี่นะ”

โดยที่พยัคฆ์ไม่ทันตั้งตัว ลูกสาวเถ้าแก่ขายปุ๋ยคล้องแขนเขาแล้วออกเดินด้วยท่าทางสนิทสนม พยัคฆ์พยายามฝืนตัวเอาไว้เพราะกลัวเห็นแล้วเอาไปเล่าให้มณีฟังจะทำให้เธอไม่พอใจรวมถึงกำนันพูน ทุกคนจะเหมาว่าเขามีผู้หญิงหลายคน

“เดี๋ยวก่อนครับน้อง ปล่อยแขนพี่ก่อน คือว่าที่นี่ในตลาดไม่เหมาะที่จะทำแบบนี้”

“แล้วที่ไหนล่ะคะถึงจะเหมาะ หนูอยากดูแลพี่เสือจริงๆ นะ”

“พี่สบายดี ยังไม่ต้องการคนดูแล”

“แล้วเมื่อไหร่พี่เสือจะไม่สบายล่ะจ๊ะ”

พยัคฆ์ไม่ตอบ พยายามเบี่ยงตัวหลบเมื่อสาวสวยยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ถ้าดูเผินๆ เหมือนเธอกำลังหอมแก้มเขาทำให้ผู้คนเข้าใจผิด รวมทั้งเพชรรุ่งที่จ้องตาเขม็ง