25 เพชรรุ่งจอมริษยา 1

ดวงตาคมวาวที่จ้องมานั้น มณีใจหายวาบแข้งขาสิ้นแรงเพราะรู้ฤทธิ์ของเพชรรุ่งดีว่าร้ายกาจแค่ไหน พยายามนึกหาคำตอบที่เหมาะสม แต่นึกไม่ออก เมื่อเพชรรุ่งยื่นผ้าพันคอมาตรงหน้าและถามด้วยเสียงดังจนเกือบเป็นตะโกน

“ผ้าพันคอของใคร แกเอามาจากไหน”

“ของ...ของฉันสิจ๊ะ”

“ผ้าแบบนี้คงไม่ได้ซื้อจากตลาดแน่ แล้วแกเอามาจากไหน?”

“มีคนให้มา”

“มีคนให้ บอกมาสิว่าใคร”

“พี่อยากรู้ไปทำไม เอ่อ ....บอกให้ก็ได้ พี่เสือให้ฉัน”

“หา! พี่เสือให้แกเหรอ ไม่จริง แกโกหก เขาตั้งใจให้ฉันต่างหาก แต่พี่ก้องดันอยากดูดอกกุหลาบ พี่เสือเลยให้แกแก้เก้อ”

เพชรรุ่งคิดเข้าข้างตัวเองได้อย่างน่าเกลียดที่สุด มณีได้ยินอย่างนั้นพูดไม่ออก ได้แต่ยืนมองตาปริบๆ เมื่อเพชรรุ่งเอาผ้าผืนนั้นไปคล้องคอเอาไว้แล้วยกชายขึ้นหอม สีหน้ามีความสุข มณีถึงกับน้ำตาคลอ หันหลังกลับเดินขึ้นบ้านอย่างเงียบๆ

เมื่อเข้ามานอนในห้อง มณีใจไม่ดีต่อสิ่งที่เพชรรุ่งกระทำ แค่เพียงผ้าพันคอผืนเดียว เพชรรุ่งยังเป็นเอามากขนาดนี้ ถ้ารู้ว่าพยัคฆ์รักเธอ คงเป็นเรื่องใหญ่ เธอไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหาในอนาคตได้อย่างไร คงต้องปรึกษาพยัคฆ์ให้ช่วยหาทางออกที่คิดว่าดีที่สุด

พยัคฆ์รู้เรื่องเพชรรุ่งแย่งผ้าพันคอของมณีไปเป็นของตัวเอง เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก จึงตัดปัญหาด้วยการซื้อผืนใหม่ที่ดีกว่าเดิมมามอบให้กับหญิงสาวถึงบ้าน แสดงออกให้ทุกคนรู้ว่าเขาพึงพอใจในตัวมณี ขณะเดียวกันเพชรรุ่งเพิ่งกลับมาจากไปซื้อเสื้อผ้า เมื่อเห็นเขานั่งคุยกับมณีที่ใต้ถุนบ้าน แสดงความไม่พอใจออกมาทันที

“พี่เสือ มานานแล้วหรือคะ”

“สักพักแล้วครับ”

“ขอโทษด้วยนะที่เพชรไม่อยู่ พอดีไปเอาเสื้อน่ะ ร้านประจำเขาเพิ่งเอารุ่นใหม่มาขาย”

“ตามสบายครับ ผมแวะมาหามณีเอาผ้าพันคอมาให้”

“หา! พี่เสือมาหามณี เอาผ้าพันคอมาให้ นี่...นี่หมายความว่าไง”

หญิงสาวตกใจถามเสียงสั่นๆ เมื่อรู้ว่าพยัคฆ์ไม่ได้มาหาตนเองแต่มาหามณีและซื้อผ้าพันคอมาให้และเขาตอกย้ำความเจ็บปวดด้วยการเอาผ้าพันคอแสนสวยคล้องคอให้กับมณี สบตาและยิ้มให้กัน บ่งบอกถึงความสัมพันธ์ว่ามีความรู้สึกดีๆ ให้แก่กัน

“ครับ ผ้าผืนนั้นคุณเอาไปแล้ว ผมก็เลยซื้อผืนใหม่ให้มณี”

“พี่เสือ นี่หมายความว่า พี่กับมณี....”

“พี่รักมณีตั้งแต่แรกเห็น เราคุยกันแล้วว่าจะคบหากัน รอให้บ้านเสร็จเรียบร้อยพี่จะมาขอมณี”

“ทำไมเร็วอย่างนั้นล่ะ เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ มณี เธอแน่ใจแล้วหรือว่าจะคบกับพี่เสือน่ะ”

คราวนี้เพชรรุ่งหันมาถามน้องสาวเสียงเขียว มณีสลัดความกลัวทิ้งไป เวลานี้จะต้องรักษาความรักเอาไว้ ไม่ให้เพชรรุ่งเข้ามาแทรก

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอยอมลงให้เพชรรุ่งมาโดยตลอด แต่ครั้งนี้ไม่มีอีกแล้ว

“ฉันคิดว่าพี่เขาจริงใจกับฉัน”

“รู้ได้ยังไง เพิ่งเจอกันแค่ครั้งสองครั้ง”

“เพชร เรื่องของความรักไม่มีคำว่าช้าหรือเร็ว ถ้าเราเจอคนที่ใช่ก็ต้องรีบคว้าเอาไว้ พี่ขอบอกเอาไว้เลยว่า หลังจากแต่งงานกับมณีแล้วพี่จะให้มณีไปอยู่ที่บ้าน”

“พ่อรู้เรื่องนี้หรือยัง”

“กำนันพูน เอ่อ ต้องเรียกว่าพ่อสินะ ท่านคงไม่ว่าอะไรมั้ง ในเมื่อมีผู้ชายมาชอบลูกสาวแล้วเข้าตามตรอก ออกตามประตู”

ไม่มีคำพูดใดๆ จากเพชรรุ่ง สะบัดหน้าเดินจากไปอย่างรวดเร็ว มณีรู้สึกไม่ค่อยดี มองคนรักอย่างขอความเห็น เขากุมมือบางเอาไว้บีบให้กำลังใจ ก่อนที่จะขอตัวกลับบ้าน มณีมองตามท้ายรถด้วยความรู้สึกไม่ค่อยดี รู้ว่าเพชรรุ่งจะต้องหาเรื่องให้เธอเจ็บปวดและเป็นจริงเมื่อหญิงสาวเข้าบ้าน เจอเพชรรุ่งยืนมองตาแทบทะลักออกจากเบ้า

“ไปยั่วอีท่าไหนล่ะ พี่เสือถึงยอมคบด้วย”

“พี่เพชร พูดให้ดีๆ หน่อย”

“เดี๋ยวนี้กล้าพูดอย่างนี้กับฉันหรือไง พอมีแฟนเข้าหน่อย เริ่มมีปากมีเสียง ระวังเอาไว้เถอะ คนอย่างพี่เสือผู้หญิงเยอะจะตาย ฉันได้ข่าวมาว่า พาผู้หญิงขึ้นรถเข้าไปในอำเภอบ่อยๆ”

“พี่เสือรู้ดีว่าทำอะไรอยู่”

“หลงเขาเสียจริง อย่างว่าแหละ คนไม่เคยมีผู้ชายมาจีบ พอเจอเข้าก็หน้ามืดตามัว ไม่รู้ว่าพี่เสือจะจริงใจแค่ไหน ถ้ามีคนเหมาะสมกว่า เขาอาจจะทิ้งเธอก็ได้นะ”

“เพชร ทำไมพูดกับน้องอย่างนั้นล่ะ แทนที่จะให้กำลังใจกลับบั่นทอนความรู้สึกซะยังงั้น”

เสียงห้วนๆ ของกำนันพูนดังขึ้น เพชรรุ่งสะดุ้ง หันไปมองอย่างขลาดๆ จากที่เคยกร่างได้เปลี่ยนเป็นเงื่อนหงอย ในบ้านนี้เธอกลัวกำนันพูนเพียงคนเดียว

“พ่อ ฉันแค่เตือนให้รุ่งทำใจเผื่อเอาไว้”

“พ่อคิดว่าแกอิจฉาน้องที่เสือมาชอบ”

“พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ”

“บอกก่อนเลยนะ ว่าอย่าทำอย่างนั้น บัดสีมากถ้าพี่คิดแย่งแฟนของน้อง รู้ไปถึงไหน อายไปถึงนั่นแล้วอย่าพูดแบบนี้ให้พ่อได้ยินอีก เป็นพี่น้องกันต้องรักกัน”

กำนันพูนตอกย้ำความรักระหว่างพี่น้องให้เพชรรุ่งรู้ตัว แม้ว่าไม่ใช่พี่น้องคลานตามกันมาก็ตาม เพชรรุ่งเงียบแล้วเดินเข้าห้องไป มณีทำท่าจะร้องไห้ออกมา กำนันพูนกอดเธอแน่น ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นลูบศีรษะด้วยความรัก