23 เพชรรุ่งเข้าข้างตัวเอง

“สวัสดีเสือ ก้อง หล่อทั้งคู่เลย นั่งๆ ตรงนี้ แม่แก้วให้มณีเอาน้ำมารับแขกหน่อย”

“จ้ะพี่ มณี มณีเอ๊ย”

“แม่ ไม่ต้องเรียกมณีหรอก เพชรจะเอาน้ำมาให้เอง อุ๊ย! คุ้นหน้า เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”

เสียงเพชรรุ่งดังแทรกขึ้นมา มณีใจหายวาบไม่รู้ว่าพี่สาวกลับมาจากร้านเสริมสวยตั้งแต่เมื่อไหร่และใจไม่ดีเมื่อเพชรรุ่งพูดว่าคุ้นหน้า อดคิดไม่ได้ว่าเพชรรุ่งคงต้องชะตากับเสือเข้าแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เธอจะทำอย่างไร ความรักจะต้องถูกขัดขวาง

“หลายปีก่อนผมเคยมายืนที่หน้าบ้านกำนัน เห็นคุณขี่มอเตอร์ไซค์ออกมาพอดีแล้วหาว่าผมเอาไข่มาขอแลกเสื้อผ้า จำได้ไหมครับ”

“อ้าว! เหรอ พี่กับผู้ชายคนนั้นคือคนเดียวกัน ฉันขอโทษจริงๆ นะ คือว่าวันนั้นพี่โทรมมากแล้วยังสวมหมวกใบใหญ่อีกด้วย ยืนลับๆ ล่อๆ อย่างนั้น ฉันคิดว่าเป็นพวกขโมยน่ะสิ”

“อ้าว! นี่แสดงว่าเพชรเคยเห็นเสือมาก่อนสิ”

“จ้ะพี่ ไม่คิดเลยว่าพี่จะเป็นพวกผ้าขี้ริ้วห่อทอง”

เพชรยังคงพูดแจ้วๆ ยกยอพยัคฆ์ตลอดเวลา มณีใจไม่ดี อยากจะออกไปบอกพี่สาวว่าเธอคือเจ้าของที่แท้จริงของเขา แต่ยั้งความคิดนั้นเอาไว้ เวลานี้ทำได้แต่เพียงรอเวลาให้พ่อกับแม่เรียกให้ออกไปจัดอาหารตั้งโต๊ะ กระทั่งเสียงใครบางคนช่วยให้เธอสมหวัง

“กำนันครับ ผมรู้มาว่ากำนันมีลูกสาวสามคนนี่ครับ”

“ใช่ๆ ก้องนี่จำแม่นนะ คือ มณีกับพลอยสี แต่พลอยสียังเด็ก ตอนนี้เรียนหนังสืออยู่ที่กรุงเทพฯ เดี๋ยวจะเรียกมณีออกมาแนะนำให้รู้จัก มณี มณีเอ๊ย เสร็จหรือยังลูก พี่เสือกับพี่ก้องมาแล้วนะ”

“ยายมณีเนี่ยนุ่มนิ่ม ทำอะไรเชื่องช้า”

เพชรรุ่งได้ทีพูดให้มณีถูกมองในไปในทางที่ไม่ดี มณีได้ยินถึงกับหน้าร้อนวาบ เม้มปากจนเป็นเส้นตรง ไม่พอใจพี่นอกดไส้เป็นอย่างยิ่ง

เวลานี้มั่นใจแล้วว่าเพชรรุ่งถูกใจเสือเข้าแล้ว!

“เท่าที่ผมรู้มา มณีเก่งการบ้านการเรียน ทำกับข้าวอร่อย”

“นี่แสดงว่าพี่สืบดูพวกเราจนหมดแล้วสิ เอาเปรียบกันนี่นา”

“เปล่าครับ กำนันพูนเล่าให้ฟังต่างหาก”

“แล้วพ่อพูดถึงเพชรยังไงบ้างล่ะจ๊ะ”

“เพชร ไหนว่าจะเอาน้ำมาให้พี่เสือกับพี่ก้องไง แล้วเรียกให้มณีออกมาด้วย”

กำนันพูนรีบตัดบทก่อนที่เพชรรุ่งจะเซ้าซี้พยัคฆ์มากกว่านี้ มณีที่ยังคงอยู่ในห้องยิ้มอย่างดีใจเมื่อรู้ว่าจะได้ออกไปพบกับชายคนรัก ครู่หนึ่งเพชรรุ่งเรียกเธอด้วยเสียงห้วนจัด

“มณี มณี ออกมาได้แล้ว จะแต่งตัวไปถึงไหน ไม่ได้ประกวดนางงามสักหน่อย”

“ฉันไม่ได้แต่งตัว แต่เก็บห้องให้เรียบร้อย”

“นั่นแหละออกออกมาได้แล้ว ต๊าย วันนี้แต่งหน้าด้วย เสื้อก็ตัวใหม่ ไม่เห่อเลยนะ แต่จะบอกอะไรให้พี่เสือน่ะ มองฉันตาเป็นมันเลย ส่วนเธอเอาพี่ก้องไปเถอะ”

“พี่เพชร พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ น่าเกลียด”

“ทำไม ของแบบนี้เรารู้ด้วยสัญชาตญาณว่าผู้ชายสนใจ ไปๆ ทำความรู้จักเขาแล้วรีบเข้ามาดูกับข้าวในครัว ฉันจะเป็นเพื่อนคุยกับพี่เสือเอง”

“ถามจริงๆ เถอะพี่ชอบพี่เสือหรือไง”

หลังจากทนเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ไหว มณีถามพี่สาวทันที คำตอบที่ได้รับทำให้หัวใจฝ่อและฟีบเล็กลงจนแทบหมดเรี่ยวแรง

“ใช่สิ! นี่ล่ะผู้ชายในฝันของฉัน หล่อ สมาร์ท รวย ตอนนี้กำลังเป็นหนุ่มเนื้อหอม ถ้าได้แต่งงานกับเขา ฉันจะสุขสบาย”

มณีทนเก็บความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้เมื่อรู้ว่าพี่สาวชอบคนรักของตนเอง ต่อจากนี้จะทำอย่างไรเพราะรู้นิสัยของเพชรรุ่งว่าไม่ยอมรามือง่ายๆ

ความกลัวได้เป็นจริงขึ้นมาแล้ว คงเกิดเรื่องใหญ่เพราะเสือรักเธอ พี่น้องจะต้องขัดใจกันเพราะผู้ชายคนเดียว ผู้ที่เจ็บปวดมากที่สุดคงเป็นกำนันพูน

“อ้าว! มาแล้ว มณีไหว้พี่เสือกับพี่ก้องเสียสิ”

“สวัสดีจ้ะ พี่เสือ พี่ก้อง”

“สวัสดีครับ มณีเรียบร้อย น่ารักจริงๆ นะครับกำนัน”

ก้องชิงพูดก่อนเพราะกลัวว่าพยัคฆ์จะเผลอตัวแสดงให้กำนันพูนรู้ว่าเขากับมณีมีความรักต่อกัน เพชรรุ่งเอาน้ำมาเสิร์ฟ อดที่จะเอ่ยขึ้นไม่ได้

“พี่ก้องชอบผู้หญิงอย่างมณีใช่ไหมจ๊ะ?”

“เพชร ถามอะไรอย่างนั้น ไปช่วยแม่เอากับข้าวมาตั้งโต๊ะดีกว่า มณีด้วยนะลูก”

“จ้ะพ่อ ฉันขอตัวนะพี่”

มณีหันไปพูดกับก้องแต่สายตาเลยผ่านไปมองพยัคฆ์ที่ยังคงยิ้มน้อยๆ การวางตัวของเขาทำให้มณีสบายใจ ต่อจากนี้ไปพยัคฆ์คงมีวิธีที่จะเข้ามาสร้างความสนิทสนมกับเธอ

เมื่ออยู่ในครัวเพชรรุ่งยังคงชมพยัคฆ์ไม่ขาดปาก แก้วมองอย่างขัดใจเพราะรู้ว่าหญิงสาวแสดงความรู้สึกออกมาจนเกินงาม

“พี่เสือหล่อนะแม่ นิสัยดีด้วย พ่อน่าจะพามาที่บ้านเราตั้งนานแล้ว”

“เพชร เราเป็นผู้หญิงพูดน้อยๆ หน่อยเถอะ เดี๋ยวจะไม่งาม”

“ฉันจะบอกให้แม่รู้เอาไว้นะ เดี๋ยวนี้เขาพูดกันตรงๆ ไม่เก็บความรู้สึกเอาไว้แล้ว ถ้ามัวแต่เงียบ ไม่แสดงความรู้สึกออกมา เหมือนมณีเนี่ย สุดท้ายคนที่ชอบก็หลุดมือไป”

“ผู้ชายเขายังไม่แสดงออกมาเลยว่าชอบเรา อย่าทำให้พ่อกับแม่ขายหน้าเลย”

“อ้าวแม่! เรื่องอะไรมาว่าฉันอย่างนี้ล่ะ งานนี้พ่อบอกว่าจะพาผู้ชายมาให้ดูตัว เท่ากับว่าผู้ชายพร้อมแล้วที่จะถูกเลือกและฉันยินดีที่จะคบกับพี่เสือ”