13 เธอคือใคร

เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นยังคงดังเล็ดลอดออกมานอกห้อง มณีใจไม่ดีเมื่อรู้ว่าเพชรรุ่งกำลังอยู่ในสภาวะเศร้าเสียใจ เธอเงื้อมือเคาะประตูห้องดังๆ สามครั้งเป็นการขออนุญาตเข้าไปข้างใน ก่อนที่จะดึงที่จับประตูให้เปิดออก แต่ภายในล็อกกลอนเอาไว้ มณีจึงส่งเสียงเรียกอย่างเกรงใจ

“พี่เพชร พี่เพชร เปิดประตูให้ฉันหน่อย”

“แกจะเข้ามาทำไม ฉันจะอยู่คนเดียว”

“แต่ฉันก็ต้องเข้าไปนอนในห้องนั้นเหมือนกันนะ”

“ไม่ได้ ฉันจะอยู่คนเดียว แกไปนอนกับแม่ก่อนเถอะ คืนนี้ฉันขอ”

“พี่เพชร อย่าพูดอย่างนี้ พ่อให้เราสองคนนอนด้วยกัน ถ้าพลอยสีกลับมาจากเรียนหนังสือที่กรุงเทพฯ ก็ต้องมานอนรวมกันอีกคน”

หญิงสาวเอ่ยถึงพลอยสีน้องสาวคนเล็กซึ่งเป็นลูกบุญธรรมของกำนันพูนอีกคน ถ้ากลับมาจากเรียนหนังสือที่กรุงเทพฯ จะต้องนอนรวมกันทั้งสามคน ให้เพชรรุ่งรู้ว่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องส่วนตัวที่ใครๆ จะครอบครองแต่เพียงผู้เดียว

เพชรรุ่งซึ่งนอนคว่ำหน้าร้องไห้กับหมอนถึงกับหันไปมองประตูอย่างขัดใจ อึดอัดที่ต้องใช้ห้องร่วมกับคนอื่น แม้ว่าถูกกำนันกับภรรยาเลี้ยงดูเหมือนลูก แต่เธอก็รู้ดีว่าไม่ใช่ลูกแท้ๆ หากมีเรื่องทะเลาะกับมณี กำนันก็ต้องเข้าข้างลูกตัวเองอยู่ดี

เธออิจฉามณีที่มีครบทั้งพ่อและแม่ หากว่ามีช่องทางที่ดี เธอจะไม่อยู่ที่นี่ให้กลายเป็นส่วนเกินของครอบครัวเขา เวลานี้ยังไม่มีที่ไปจำต้องทนไปก่อน

“เออ รอเดี๋ยวจะเปิดประตูห้อง”

“จ้ะพี่ อ้าว พี่ร้องไห้อีกหรือ?”

เมื่อเพชรรุ่งเปิดประตูให้แล้วเดินลงส้นเท้าตึงๆ ไปนอนคว่ำหน้ากับฟูก มณีอดที่จะถามไม่ได้แล้วตามไปนั่งลงกับพื้น ใกล้ๆ กับร่างงามที่ยังคงนอนนิ่งอยู่เช่นเดิม

“เกลียดผู้ชายหลอกลวง ฉันไม่คิดเลยว่าจะเจอคนแบบนี้ เจ็บใจนัก”

“ใครล่ะที่ทำให้พี่ร้องไห้ เอ....หรือว่าจะเป็นเฮียเพิ่ม”

“อย่าพูดถึงมันได้ไหม เกลียดๆ ทั้งผัวและเมียเลย”

“หา! นี่หมายความว่า เฮียเพิ่ม มีเมียแล้วหรือพี่”

“เออ มันแอบมีเอาไว้ที่กรุงเทพฯ น่ะสิ ท่าทางกลัวนังเมียหงอเลยล่ะ”

“ในเมื่อรู้ว่าเขามีเมียแล้วก็อย่าไปยุ่ง คนสวยอย่างพี่มีผู้ชายดีๆ รอให้เลือกอีกเยอะ”

“ฉันไม่แคร์อยู่แล้ว ถือว่าที่ผ่านมาเผลอเหยียบอุจจาระสุนัขก็แล้วกัน”

มณีสะดุ้งต่อคำพูดของพี่สาว เปรียบเพิ่มศักดิ์เป็นสิ่งปฏิกูลเน่าเหม็น ทั้งที่ก่อนหน้านั้นทำท่าจะเป็นจะตายที่ไม่ได้เจอหน้า กระทั่งหมดรักกลายเป็นเกลียด กล้าที่จะพูดด้วยถ้อยคำแรงๆและคว้าผ้าห่มคลุมใบหน้า ตามด้วยเสียงสะอื้นเบาๆ มณีเห็นดังนั้นไม่กล้าที่จะซักถามต่อ เลี่ยงออกมาข้างนอกห้อง เมื่อเห็นกำนันพูนนั่งเคียงข้างกับแก้วอยู่ที่เดิม จึงคลานเข่าเข้าไปหา

“ได้เรื่องไหมวะ มณี?”

“จ้ะพ่อ คือว่าพี่เพชรอกหัก”

“นังเพชรอกหัก จริงหรือ มันชอบพอกับใคร ทำไมพ่อไม่รู้เรื่อง”

“นั่นสิ แม่ก็ไม่เคยเห็นว่ามีผู้ชายคนไหนไปมาหาสู่ เอ...หรือว่าแอบไปพบกัน ตายแล้วพี่กำนัน”

“จ้ะแม่ พี่เพชรแอบคบหาอยู่กับเฮียเพิ่ม ลูกชายเถ้าแก่ฮง ไม่เห็นหรือตอนเช้าๆกับช่วงพลบค่ำพี่เพชรจะขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกไปข้างนอก”

ทันทีที่มณีบอกเรื่องนี้กับผู้ให้กำเนิดทั้งสอง แก้วถึงกับตบเข่าฉาด อุทานออกมาดังๆ

“เป็นอย่างนี้เอง! ทุกครั้งที่ออกจากบ้านมันจะแต่งตัวสวยเช้ง ยิ่งช่วงเย็นๆ นี่ เรียกใช้งานไม่ค่อยจะเห็นหัว กว่าจะกลับเข้าบ้านเกือบสองทุ่ม ไปขลุกอยู่กับผู้ชายนี่เอง ป่านนี้จะเหลืออะไรล่ะ”

“เอาไงดี ไปพูดกับทางโน้นให้รู้เรื่องดีไหม?”

“พ่อ ไม่ต้องหรอกจ้ะเพราะพี่เพชรเลิกกับเขาแล้วและเขาก็มีเมียแล้วด้วย”

“อ้าว! อย่างนั้นมันก็น่าไปเอาเลือดหัวออก ใช้ได้ที่ไหน มีเมียแล้วแต่ดันมาหลอกผู้หญิงอีก มันหยามกำนันพูนเกินไปแล้ว”

“พี่กำนัน ถ้าเราขืนเอะอะไป เรามีแต่เสีย อับอายชาวบ้านเขาเปล่าๆ เพราะเพชรมันก็เต็มใจไปหาเขาเอง ให้เรื่องมันเงียบไปเถอะ เราก็ควรเข้มงวดกับนังเพชรให้มากกว่านี้”

เหตุผลของแก้วช่วยรั้งไม่ให้กำนันพูนไปเล่นงานผู้ชาย แต่เขายังมีอาการฮึดฮัดด้วยความโกรธที่ถูกหยามหมิ่น แอบคบหากับลูกสาวทั้งที่ทางนั้นมีเมียอยู่แล้ว สายตาคมวาวของกำนันพูนมองไปยังห้องเพชรรุ่งที่ยังปิดประตูเงียบ

“อยากจะสั่งสอนนังลูกไม่รักดีนัก ไม่รู้จักรักนวลสงวนตัวบ้างเลย ถ้าท้องโตขึ้นมาคงขายหน้าคนไปทั้งตำบล”

“เดี๋ยวฉันจะพูดกับเพชรเอง เพียงแค่นี้มันก็ช้ำพอแล้ว สงบใจบ้างเถอะนะพี่กำนัน จากนี้ไปฉันจะให้มันอยู่ในสายตาตลอด ถ้าเห็นว่าทำอะไรไม่เข้าท่าจะบอกพี่เป็นคนแรก”

“เออ ดูๆ มันหน่อยก็แล้วกันเพราะเพชรเป็นคนหัวแข็ง คงคิดว่ามันสวยก็เลยไม่ยอมลงให้ใครง่ายๆ กลุ้มจริงมีลูกผู้หญิงนี่”

กำนันพูนอารมณ์เสียเมื่อรู้ถึงเหตุที่เกิดขึ้นกับลูกบุญธรรม หลังจากออกมานั่งสงบสติอารมณ์อยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน คิดทบทวนเรื่องร้ายๆ ของเพชรรุ่ง รู้ว่าสาเหตุมาจากตัวเธอเองถ้าไม่ดิ้นรนไปหาผู้ชายคงไม่ต้องพบกับความเจ็บปวดเหมือนในเวลานี้