13 คนใหม่

ดลธรรมได้แต่เดินตามแล้วยิ้ม ดูแล้วพาลินคงชอบจริง ชายหนุ่มเข้าไปลองนั่งด้านใน และเดินวนหลายรอบจนเซลล์เดินเข้ามาถาม

“สนใจรุ่นนี่เหรอคะ ถ้าจองภายในงานเรามีโปรโมชั่นด้วยนะคะ ดาวน์ศูนย์บาท ฟรีประกันภัยชั้นหนึ่ง พร้อมชุดตกแต่งทั้งหมดที่เห็นเลยนะคะ”

พาลินสนใจมากแต่ก็ยังไม่กล้าตัดสินใจ เขามาทางดลธรรมอย่างขอความช่วยเหลือ

“พี่โดมว่าไงครับ”

“ถ้าชอบก็จองเลยสิ”

“แต่...”

“ถ้ามีคำว่าแต่ก็เดินดูรุ่นอื่นไปก่อน”

“งั้นผมไปเดินดูรุ่นอื่นก่อนดีกว่า ขอบคุณมากนะครับ เดี๋ยวผมกลับบมานะ” เขาบอกกับเซลล์อย่างเกรงใจ

“พี่โดมว่าข้อเสนอโอเคไหมครับ”

“ก็น่าสนใจดี แต่ทุกบูธก็พูดแบบเดียวกันไม่ใช่เหรอ” พาลินนึกถึงแต่ละบูธที่เดินผ่านมาแล้วก็พยักหน้าเห้นด้วยกับคำพูดของคนพี่ที่เดินอยู่ข้างๆ

“ผมก็ชอบอยู่หรอกนะ แต่อยากลองขับก่อน”

“ตัดสินใจได้ดี วันไหนว่างก็บอกพี่จะพาไป”

“ไม่รบกวนหรอกครับ”

“ก็อย่าไปเวลางานสิ เสาร์อาทิตย์ก็ได้”

“พี่โดมว่างเหรอ”

“อือ ไม่ได้ไปไหน”

“ถ้าผมจะไปโชว์รูมผมจะโทรไปนัดนะครับ”

พาลินและดลธรรมเดินดูรถจนถึงเย็น ก่อนจะพากันไปทานอาหารเย็นที่ร้านประจำของดลธรรมที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโด

ระหว่างรออาหารพาลินก็นั่งเล่นมือถือไปด้วย เขาบอกกับเพื่อนในกลุ่มไลน์ที่มีกันสามคนว่าตัวเองไปดูรถที่งานมอเตอร์โชว์มาและส่งรูปรถที่ตัวเองชอบรวมถึงรูปที่เขาเซลฟี่ไปให้เพื่อน โดยลืมไปว่าด้านหลังของเขานั้นเป็นดลธรรมเดินตามเขาไปทุกที่

Meena : ไปกับใครอะ???

P.Rung ^_^ : นั่นสิ ไม่ใช่พี่กันต์

น้าชายของลูกศิษย์ : Palin

Meena : ยังไงน้าชายของลูกศิษย์

P.Rung ^_^ : ลินมีอะไรที่เราสองคนไม่รู้บอกมา

ไม่สะดวกคุย กลับไปเดี๋ยวคอลกัน : Palin

พาลินรีบเก็บมือถือลงกระเป๋าเมื่ออาหารมาเสิร์ฟเพราะหิวมากทั้งสองคนจึงแทบจะไม่ได้คุยกันระหว่างทานอาหารเลยสักคำ

“อร่อยใช่ไหม” พอเห็นว่าคนตัวเล็กทานข้าวจานที่สองหมดดลธรรมก็ถาม

“ครับ อร่อยด้วยหิวด้วยผมไม่เคยกินข้าวสองจานแบบนี้มาก่อนเลย”

“อะไรที่ไม่เคยก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำไม่ได้”

“นั่นสิครับ”

“สั่งเพิ่มไหม ของหวานก็มีนะ เอาไหม”

“ไม่ดีกว่าแค่นี้ก็อิ่มจนจุกแล้ว ให้ผมเลี้ยงนะ”

“โชว์ป๋าตลอดเลย เงินเดือนจะเหลือไหม”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็เคยบอกแล้วทำงานก็แค่ไม่อยากอยู่ว่างๆ”

“อือ งั้นมือนี้พาลินจ่าย เอาไว้มื้อต่อไปพี่จ่ายตกลงไหม” ดลธรรมไม่อยากคนอายุน้อยกว่าจ่ายค่าอาหาร แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีมื้อต่อไประหว่างเขากับพาลินอีกไหม

“กลับเลยไหม ง่วงหรือยัง”

“ยังครับ เมื่อวานนอนไปเยอะ พี่โดมมีธุระไปไหนหรือเปล่า”

“ไม่มีนะ เราล่ะ อยากไปไหนต่อไหม”

“ไม่ครับ กลับหอเลยก็ได้พี่ก็จะได้รีบกลับไปพัก”

พาลินเดินตามดลธรรมออกมาระหว่างทางไปที่จอดรถขาของเขาก็ก้าวแทบไม่ออกเมื่อเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังลงจากรถและเดินตรงมาทางที่เขายืนอยู่

“อ้าว น้องลิน ไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่ พี่ต้องขอโทษด้วยนะคะที่เมื่อวานเราต้องมาเห็นภาพอะไรแบบนั้น” อรณิชาพูดอย่างไม่อายเลยสักนิด

“ไม่เป็นไรครับ ผมขอตัวก่อน”

“พาลินมากับใคร” กันต์ธีร์มองผู้ชายหน้าหล่อตัวโตที่พาลินยืนชิดอย่างสงสัย

“ผมขอตัวก่อนนะครับ” พาลินไม่ตอบ แต่เขารีบเดินไปที่รถอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนที่ขายาวกว่าอย่างดลธรรมเดินตามแทบไม่ทัน

พอเข้ามาในรถดลธรรมก็ไม่ได้ถามอะไร เขาขับออกมาจากจากบริเวณร้านก่อนจะมาจอดลงข้างทาง

“จอดทำไมครับยังไม่ถึงเลย”

“อยากเล่าไหม” เขาพอจะเดาออกแล้วว่าเมื่อวานพาลินไปเจออะไรมา แต่ก็อยากฟังจากปากของชายหนุ่มอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะอยากรู้แต่เพราะคิดว่าถ้าได้พูดออกมามันคงดีกว่าทนเก็บไว้คนเดียว

“ครับ”

แล้วพาลินก็เล่าเรื่องที่เข้าไปเจอเมื่อวานให้กับดลธรรมฟัง เหตุผลที่เมื่อวานไม่เล่ารายละเอียดเพราะไม่อยากให้อรณิชาเสียหาย แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่คิดอย่างนั้น เพราะวันนี้เธอก็เป็นคนพูดเรื่องนั้นเอง

“อยากร้องก็ร้อง พี่อยู่ตรงนี้”

“ไม่แล้วครับ”

พาลินดูเข้มแข็งขึ้นมากจากวันแรกที่ร้องไห้จนหลับ

“พี่โดมครับ ผมแค่สงสัย”

“สงสัยอะไร”

“ความรักระหว่างผู้ชายมันจบไม่สวยแบบนี้ทุกคู่ไหม”

“พาลินฟังพี่นะครับ ความรักไม่ว่าจะเพศไหนถ้าจริงใจต่อกันซื่อสัตย์ต่อกันมันไม่มีทางจบลงแบบนี้ อย่าดูถูกความรักของตัวเอง”

“ความรักของผมมันไม่มีค่าพอสำหรับเขาเลยสักนิด”

“ในเมื่อเขาไม่เห็นค่า แล้วเราจะไปให้ค่าเขาทำไม”

“นั่นสิครับ ผมสบายใจขึ้นมากที่ได้คุยกับพี่”

“พี่ก็ดีใจที่เราเล่าเรื่องให้พี่ฟัง พี่ยินดีเป็นผู้รับฟังที่ดีเสมอ”

“ขอบคุณนะครับพี่โดม” ในเวลาที่รู้สึกโดดเดี่ยวพาลินก็ดีใจที่มีดลธรรมอยู่ใกล้ๆ เขาเปรียบเหมือนพี่ชายที่พาลินไม่เคยมีมาก่อน

“สบายใจแล้วก็กลับหอกันดีไหมจะได้พัก พรุ่งนี้ต้องทำงานหรือเปล่า”

“ทำครับ”

“อย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเบจิงด้วยนะ”

“ไม่ลืมหรอกครับ ถึงจะเสียใจกับความรักมากแค่ไหน แต่ผมก็ไม่ลืมหน้าที่ของตัวเอง จากนี้ผมจะเป็นพาลินคนใหม่ครับ เรื่องที่ผ่านมาผมจะถือว่ามันเป็นประสบการณ์แม้จะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยครั้งหนึ่งผมก็เคยมีความรัก”

ดลธรรมพยักหน้าเห็นด้วย เมื่อเห็นอีกคนเข้มแข็งขึ้นมากเขาก็เบาใจ ชายหนุ่มขับรถมาส่งพาลินที่หอและรอให้เขาโบกมือส่งสัญญาณอย่างเคย ดลธรรมแอบหวังว่าวันหนึ่งเมื่อพาลินเปิดใจอีกครั้ง ตัวเองจะได้เป็นคนแรกที่พาลินนึกถึง