Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
12 รับรองไม่ผิดหวัง
รถหรูแล่นเข้ามายังหน้าบ้าน กดรีโมตประตูก็เปิดกว้าง
พอเข้ามาในบ้านก็ไม่เจอกับเจ้าของ เขาโทรหาจึงได้รู้ว่าแพรรดาพาลูกชายกับสามีไปทำบุญที่วัด
ดลธรรมเลยเดินมาบอกป้าสายที่กำลังทำความสะอาดครัวอยู่ พอเขาบอกว่าหิวบอกว่าหิว ป้าสายก็รีบวางงานในมือแล้วทำข้าวผัดกุ้งและแกงจืดเต้าหู้หมูสับให้อีกชามใหญ่
“ขอบคุณนะครับป้าสาย อร่อยมากครับ” พาลินชิมไปแค่คำเดียวก็รีบบอก
“อร่อยก็ต้องทานเยอะๆ นะคะ ถ้าไม่พอก็บอกนะคะป้าจะตักเพิ่มให้”
“พอแล้วครับ แค่นี้ผมก็อิ่มมากแล้วครับ” พาลินกล่าวด้วยความเกรงใจ
พอทานเสร็จเขาก็ไปเอาตั๋วที่ลืมไว้ในห้องกลับออกมากก็เจอกับเบจิงที่เพิ่งกลับจากไปทำบุญที่วัดกับบิดามารดา
“พี่ลิน” เด็กชายวิ่งเข้าหาอ้อมกอดของคุณครูด้วยความคิดถึง
“สวัสดีครับพี่แพร พี่ปรานต์ ผมขอโทษนะครับที่มารบกวน”
“ไม่รบกวนเลย แล้วได้ตั๋วหรือยังล่ะ” แพรรดารู้จากน้องชายว่าเขาจะพาคุณครูของลูกชายเข้ามาเอาตั๋วที่ลืมไว้ พอได้ยินแบบนั้นก็รีบกลับบ้านเพราะเบจิงอยากเจอคุณครู
“ได้แล้วครับ”
“พี่ลินคร้าบวันนี้อยู่เล่นกับเบจิงได้ไหมคร้าบ” เด็กน้อยทำเสียงอ้อนพลางกอดอย่างประจบ
“เบจิงครับ พี่ลินต้องไปทำธุระต่อนะลูก” แพรรดารีบบอกลูกชาย
“พี่ลินขอโทษนะครับ ที่อยู่เล่นกับเบจิงไม่ได้”
“น่าเสียใจจัง” เบจิงทำหน้าเศร้าจนผู้ใหญ่เห็นแล้วต้องกลั้นหัวเราะ
“เอาอย่างนี้ไหมครับ พรุ่งนี้พี่ลินจะมาสอนก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมง พอสอนเสร็จก็จะเล่นกับเบจิงดีไหมครับ”
“สัญญานะครับ” เด็กชายยกนิ้วก้อยขึ้นมาและพาลินก็ยกนิ้วของตัวเองเกี่ยวก่อนจะหอมแก้มสองข้างอย่างเอ็นดู
“พี่ลินสัญญาครับ”
“แล้วจะไปยังไงล่ะ เดินไปขึ้นรถที่หน้าปากซอยอีกเหรอ”
“ว่าจะติดรถพี่โดมไปครับ”
“อ้าว โดมไม่อยู่คุยกับพี่ก่อนเหรอ” แพรรดาแกล้งถามน้องชายทั้งที่รู้ว่ายังไงเขาก็ต้องปฏิเสธ
“เอาไว้วันหลังนะครับพี่แพร เบจิงครับน้าโดมไปก่อนนะครับเดี๋ยวจะแวะมาหาใหม่” เขาตอบพี่สาวก่อนจะหันไปบอกหลานชาย
“คร้าบน้าลิน”
พอลาเจ้าของบ้านทั้งเด็กและผู้ใหญ่แล้วพาลินก็เดินตามหลังดลธรรมมายังรถหรูสัญชาติยุโรปของเขา
“พี่โดมส่งผมที่หน้าปากซอยก็ได้ครับ เดี๋ยวผมขึ้นรถไฟฟ้าเองได้ครับ”
“พี่ว่าพาลินใจร้ายอะ”
“ผมเนี่ยนะใจร้าย” เขาหันไปมองคนที่กล่าวหาอย่างไม่เข้าใจ
“อือ ใจร้ายมากด้วย” ดลธรรมยังคงพูดต่อ
“อย่ามากล่าวหากันสิครับ ผมใจร้ายตรงไหน”
“พี่เห็นนะว่ามีตั๋วสองใบ แต่ไม่คิดจะชวนพี่ไปด้วยเลย”
พาลินก้มมองตั๋วในมือ เขาลืมไปเลยว่าตัวเองมีตั๋วสองใบ
“ขอโทษครับ ผมลืมว่ามีตั๋วสองใบ พี่โดมจะไปกับผมไหม”
“ไปสิ” เขาตอบโดยไม่ต้องใช้เวลาคิด ถึงแม้พาลินจะไม่ชวนเขาก็มีวิธีที่จะตามไปอยู่แล้วเพราะเขาเองก็มีตั๋วเข้างานอยู่เหมือนกัน
“พี่โดมไปด้วยก็ดีเหมือนกันครับ ผมจะได้ไม่ต้องเดินคนเดียว”
“ตอนแรกคิดจะไปกับแฟนเหรอ” แล้วดลธรรมก็แทบอยากจะตบปากตัวเองที่ถามออกไปแบบนั้น
“ครับ” หน้าคนพูดสลดลงอย่างเห็นได้ชัด เขาชวนกันต์ธีร์ไว้แล้ว และอีกฝ่ายก็ตอบตกลง เขาบอกพาลินว่าจะกลับมาเย็นวันเสาร์ ชายหนุ่มเลยคิดจะไปทำความสะอาดห้องไว้รอ แต่ไม่คิดว่าจะเจอคนรักของตัวเองอยู่ที่นั่นกับคนอื่น
“ไปกับพี่แทนได้ใช่ไหม”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ พี่พอรู้เรื่องรถไหม” พาลินอยากหาใครสักคนที่ปรึกษาเรื่องรถได้
“สนใจซื้อรถเหรอ”
“กำลังดูๆ อยู่ครับ เปิดเทอมผมต้องไปฝึกงาน ไม่รู้ว่าจะต้องไปฝึกที่ไหน ก็เลยอยากหาดูรถสักคันเผื่อไว้ครับ”
เพราะเป็นวันสุดท้ายของการจัดงานคนเลยมากกว่าทุกวัน กว่าทั้งสองคนจะหาที่จอดรถได้ก็ผ่านไปเกือบชั่วโมง
พาลินเกรงใจดลธรรมมากที่ทำให้ต้องลำบาก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ออกอาการหงุดหงิดให้เห็นเลยสักนิด
“ขอโทษนะครับพี่โดม ผมทำพี่ลำบากเลย”
“ลำบากยังไง”
“ก็ลำบากที่ต้องวนหาที่จอดรถไงครับ”
“ไม่ใช่ความผิดของเรานี่ มางานแบบนี้ก็ต้องเผื่อใจไว้บ้าง แต่เราก็ยังโชคดีที่ได้ที่จอด ต้องขอบคุณเรามากกว่าที่ตาไวเห็นว่าเขากำลังจะกลับ”
“พี่พูดอย่างกับว่าผมไปกอบกู้โลกมาเลยนะครับ”
ดลธรรมฟังแล้วก็หัวเราะ เห็นว่าพาลินไม่ทำหน้าหงอยแล้วเขาก็เบาใจ
“อยากไปบูธไหนก่อน”
“ยังไม่รู้เลยครับ แต่ผมอยากได้รถญี่ปุ่นราคาไม่แรงมากครับ”
ทั้งสองพากันมาดูแผนที่ก่อนจะเข้าไปในงานเพื่อไม่ให้เสียเวลา
“งั้นไปโซนนี้กันก่อนเลย”
“เดี๋ยวค่อยไปดูก็ได้ ไปดูรถที่พี่อยากดูก่อน”
“พี่ดูมาแล้ว”
“ตอนไหนครับ มาแล้วทำไมยังมาอีก”
“มาเสาร์ที่แล้ว แต่มาแล้วก็มาอีกได้ใครเขาห้ามกันล่ะ บางคนยังมาทุกวันเลย”
“อ๋อ ผมเข้าใจแล้ว พี่มาดูพริตตี้ใช่ไหม” พาลินบอกอย่างรู้ทัน ผู้ชายก็คงไม่มีอะไรมากถ้ามาแล้วมาอีกก็คงไม่พ้นมาดูสาวสวยๆ
“พี่มาดูรถ”
“ไม่ต้องอายหรอกน่า มาดูหญิงก็บอกมาเหอะ”
“ถ้าคิดแบบนั้นแล้วสบายใจก็เอา” ดลธรรมพูดเบาๆ
“พี่โดมว่าอะไรนะ ผมไม่ได้ยิน” พาลินยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนใบหน้าแทบจะชนกับใบหน้าของอีกคน เพราะในบริเวณงานเสียงค่อนข้างจะดังเขาจึงต้องเข้ามาพูดใกล้ๆ
“เปล่า ไม่ได้ว่าอะไร ไปได้แล้วขืนช้าเดี๋ยวดูไม่ทันจะมาโทษพี่ไม่ได้นะ” ดลธรรมรีบดุนหลังให้พาลินเดินนำหน้า เพราะกลัวว่าพาลินจะเห็นอาการผิดปกติของตัวเอง
พาลินเดินมาถึงโซนของรถญี่ปุ่น เขาเดินวนอยู่หลายรอบได้โบรชัวร์มาจนเต็มมือไปหมด แต่ก็ยังตัดสินไม่ได้
“ไม่ต้องรีบร้อนหรอก ค่อยๆ ดูไป ถ้าสนใจรุ่นไหนเราก็ไปดูที่โชว์รูมอีกทีจะได้ทดลองขับด้วย
“แค่ถ้าจองในงานมันจะมีส่วนลดนะพี่”
“เห็นแก่ส่วนลดอย่างเดียวไม่ได้ ต้องเอาที่เราชอบและเหมาะกับเราด้วย”
“ผมก็ชอบหมดแหละครับพี่”
“แล้วชอบแบบคันไหนมากเป็นพิเศษไหมล่ะ”
“ถ้าเป็นรถในฝันก็คงเป็นมินิคูเปอร์ครับ แต่ราคาสู้ไม่ไหวหรอก ก็เลยดูที่มันคล้ายๆ กันครับ”
“งั้นยี่ห้อนี้ก็น่าสนนะ แต่งคล้ายมินิเลย” ดลธรรมชี้ไปที่บูธถัดไปซึ่งมีรถญี่ปุ่นแต่ตกแต่งคล้ายกับมินิคูเปอร์มาก
“สวยดีครับ ผมขอไปดูใกล้ ๆได้ไหม” พาลินเดินตัวปลิวไปยังรถคันสีแดงที่ตกแต่งด้วนสีดำ คล้ายกับรถที่เขาบอก
“ลินมั่นใจได้เลยว่ามากับรับรองไม่ผิดหวัง” ดลธรรมให้ความมั่นใจ เขาไม่ได้หมายถึงแค่เรื่องมาดูรถแต่เขาหมายตัวเขาจะไม่ทำให้พาลินผิดหวัง
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
