11 อยู่กับพี่อย่าคิดมาก

ดลธรรมและพาลินมาทานอาหารเช้าที่ร้านหน้าคอนโดก่อนจะไปส่งชายหนุ่มที่หอพัก

“อยู่คนเดียวได้แน่นะ”

“ครับ”

“ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนไหม”

“ไม่เป็นไรครับ พี่โดมไม่ต้องห่วงเรื่องเมื่อวานก็คืออดีตครับ”

“พี่ดีใจที่เห็นเราเข้มแข็งแบบนี้ มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ”

“ขอบคุณครับที่มาส่งและอยู่เป็นเพื่อนผมทั้งคืน พี่ก็ควรกลับไปพักผ่อนครับ”

“อือ ไปนะ อย่าลืมนะ มีอะไรให้โทรหาพี่”

“ครับ ไม่ลืมครับ”

พาลินลงจากรถแล้วเดินเข้าไปซอย พอถึงหอพักก็โบกมือให้ดลธรรม พอเห็นเขาขับรถออกไปก็เดินขึ้นไปบนหอพัก

พาลินกลับมาถึงห้องก็รีบอาบน้ำเรียกความสดชื่น แม้ในใจจะยังไม่เหมือนเดิมร้อยเปอร์เซ็นต์แต่มันก็ดีกว่าเมื่อวานอยู่มาก

ไม่คิดเลยว่าการได้พูด ได้ระบายออกจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้ ถ้าเมื่อคืนไม่บังเอิญเจอกับดลธรรมก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นยังไง จะนอนอยู่ตรงนั้นถึงเช้าหรือจะกลับหอตัวเองได้ตอนไหน

พาลินกลับมาให้ความสนใจกับตัวเองอีกครั้ง เขาเก็บของบางอย่างที่เห็นแล้วทำให้นึกถึงคนรักเก่าลงกล่อง เตรียมเอาลงไปทิ้งที่ถังขยะหน้าหอ ในเมื่อถูกเขาทิ้งแล้ว อะไรที่เป็นของกันต์ธีร์ก็ควรจะทิ้งลงขยะเช่นกัน

เก็บของทิ้งจนเหนื่อยก็ถึงเวลาอาหารกลางวัน พาลินลงไปทานข้าวที่ร้านอาหารตามสั่งหน้าหอพัก ช่วงปิดเทอมแบบนี้ไม่ค่อยมีคนอยู่หอ เขาเลยได้อาหารไว้กว่าที่คิด

จัดการกับข้าวผัดปูไปครึ่งจานก็รู้สึกตื้อขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก พยายามสลัดภาพเมื่อคืนออกจากหัวแต่มันก็ยังคงติดตา

พาลินปวดขมับทั้งสองข้างจนต้องเดินไปซื้อยาแก้ปวดหัวที่ร้านขายยาหน้าปากซอย จากนั้นก็กลับมาทานยาแล้วนอนพัก หวังว่าตื่นมาก็คงจะดีขึ้น

เขานอนหลับยาวตั้งแต่บ่ายจนถึงสายของอีกวัน พาลินนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีงานมอเตอร์โชว์วันสุดท้ายและเขาไม่อยากพลาด

ชายหนุ่มรีบเปิดกระเป๋าเพื่อหาตั๋วเข้างานแต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ แล้วเขาก็ถอนหายใจเมื่อคิดได้ว่ามันอยู่ในสมุดเล่มเล็กซึ่งเมื่อวันศุกร์ตัวเองหยิบออกมาตอนที่กำลังจะสอนเบจิง

เขารีบหยิบโทรศัพท์แต่ตัวเครื่องก็ดับสนิท พาลินเสียบสายชาร์ต สิบนาทีผ่านไปเขาจึงเปิดเครื่อง

แล้วก็ต้องตกใจเพราะมี miss call จากดลธรรมสิบกว่าสาย ไม่ใช่แค่นั้น เพราะดลธรรมทั้ง sms ทั้ง line มาอีกหลายสิบข้อความ

พาลินรีบโทรกลับทันที

“พาลิน”

“พี่โดม ทำไมต้องทำเสียงตกใจขนาดนั้นครับ”

“จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง โทรไปก็ปิดเครื่อง ส่งทั้งข้อความทั้งไลน์ก็ไม่อ่าน นี่พี่กำลังจะไปตามที่หอแล้วนะ เป็นอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าครับ ผมหลับไปตั้งแต่บ่ายเมื่อวาน แล้วมือถือมันก็แบตหมดไปตอนไหนก็ไม่รู้ พี่มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า”

“ไม่มีหรอก ก็แค่เป็นห่วง”

“ขอบคุณครับ พี่โดมครับ”

“ว่าไง”

“ปกติแล้ววันอาทิตย์บ้านพี่แพรเขาไปไหนกันหรือเปล่าครับ” พาลินอยากไปเอาตั๋วแต่ก็กลัวจะไปไม่เจอใคร

“ถ้าไม่พาเบจิงไปเที่ยวก็อยู่ตลอด มีอะไรหรือเปล่า”

“ผมลืมของไว้ที่นั่นครับ”

“คงเป็นของสำคัญสินะ ถ้าอย่างนั้นเราคงไปเอาพรุ่งนี้”

“ถ้าพรุ่งนี้คงไม่ทันใช้แล้วครับ”

“บอกได้ไหมว่าอะไร” ดลธรรมหาเรื่องคุยถ่วงเวลาเพราะตอนนี้เขากำลังขับรถมายังหอพักของพาลิน

“ตั๋วเข้างานมอเตอร์โชว์ครับ หมดวันนี้แล้วด้วย”

“อยากไปเหรอ”

“ครับ ว่าจะไปดูรถ”

“ถ้าอยากไปเอาตั๋วก็รีบลงมาสิ”

“ผมยังไม่ได้บอกพี่แพรเลยครับว่าจะเข้าไปเอาตั๋ว”

“ไม่ต้องบอกหรอกน่า ไปพร้อมกัน”

“ไปพร้อมกัน พี่โดมหมายถึงอะไรอย่าบอกนะว่าพี่มาหาผมจริงๆ”

“ก็กำลังบอกอยู่นี่ไง รีบลงมาเลย”

“ครับ”

พาลินรีบวางสายก่อนจะคว้ากระเป๋าคาดอกใบเก่งและถอดโทรศัพท์ออกจากที่ชาร์ตแล้ววิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว

พอเห็นรถคุ้นตาก็รีบขึ้นไปนั่งข้างคนขับ

“เหนื่อยไหม”

“นิดหน่อย”

“ทำไมต้องวิ่งมาล่ะ”

“กลัวพี่ไม่รอนี่ครับ”

“ก็พี่มารับเราแล้วจะไม่รอได้ยังไงคิดอะไรประหลาดคน” ดลธรรมมองหน้าคนที่วิ่งมาจนเหนื่อยแล้วก็อดขำไม่ได้

ขับรถออกมาได้นิดเดียวเขาก็จอดที่หน้าร้านสะดวกซื้อแล้วรีบลง ก่อนจะกลับมาอีกครั้งด้วยน้ำเปล่าในมือ

“ดื่มน้ำก่อน เดี๋ยวได้เป็นลมพอดี”

“ขอบคุณครับ” พาลินรีบเปิดน้ำดื่มพรวดเดียวครึ่งขวด

“กินข้าวเช้าหรือยัง” เขาถามคนที่นั่งข้างๆ ขณะกำลังหักพวงมาลัยออกจากข้าง

“ยังเลยครับ พี่กินยัง”

“ยังเลย วันอาทิตย์ร้านข้าวส่วนใหญ่ปิดหมดเลยว่าจะไปขอให้ที่บ้านพี่แพรทำให้กินสักหน่อย พาลินอยากกินอะไร”

“ไม่กินได้ไหมผมเกรงใจ นี่มันเลยเวลาอาหารมาแล้วด้วย”

“ไม่เป็นหรอกน่า ป้าสายแกใจดีจะตาย”

“ก็พี่โดมเป็นเจ้านาย แต่ผมไม่ใช่”

“อยู่กับพี่อย่าคิดมากเลย”