บทที่ 8

หลังจากรับประทานมื้อเที่ยงเสร็จแล้ว รัณชิดาและสิงหนาทคิดว่าพ่อเลี้ยงคิวากรจะกลับไปทำงานที่ไร่ต่อ แต่เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่กำยำของผู้เป็นน้องชายเดินเข้าไปในห้องรับแขก พร้อมกับทิ้งตัวนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาตัวยาว ก็ถึงกับเลิกคิ้วขึ้นสูงแล้วเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย

“คิน ไม่กลับไปดูคนงานเก็บเมล็ดกาแฟหรอกหรือ”

“ไม่ล่ะพี่รัณ วันนี้คินขี้เกียจ ขอเกงานสักวัน คินจะนอนเล่นอยู่ที่บ้านพี่รัณนี่แหละครับ เดี๋ยวตอนเย็นก็กินข้าวที่นี่อีกมื้อ ไว้กลับบ้านอีกทีก็ตอนดึกๆ เลยครับ”

พ่อเลี้ยงคิวากรเอ่ยตอบโดยไม่ได้มองหน้าพี่สาว พ่อเลี้ยงหนุ่มหยิบนิตยสารเกี่ยวกับปืนมาเปิดอ่านด้วยความสนใจ แม้จะวางมือจากการเป็นนักฆ่าแล้ว แต่เขาและสิงหนาทยังมีความชอบที่เหมือนๆ กัน นั่นก็คือการศึกษาหาข้อมูลความเคลื่อนไหวของวงการปืนว่ามีการเปลี่ยนแปลงไปถึงไหนบ้างแล้ว และหากเจอปืนรุ่นไหนสวยถูกใจ ก็สั่งซื้อมาเก็บสะสมไว้จนกลายเป็นงานอดิเรก

รัณชิดาออกจะงุนงงอยู่มากกับการกระทำแปลกๆ ของน้องชาย เพราะเท่าที่เธอรู้มาจากปากของคนงานในไร่กาแฟอาราบิก้าคิง ทุกคนจะบอกว่า พ่อเลี้ยงของพวกเขาขยันขันแข็ง และกระตือรือร้นในเรื่องการออกไปทำงานตากลมตากแดดอยู่ในไร่เป็นอย่างมาก

‘พ่อเลี้ยงจะเข้าไปในไร่ตั้งแต่เช้าตรู่ก่อนคนงาน และจะกลับตอนพระอาทิตย์ตกดินแล้ว พ่อเลี้ยงกลับบ้านหลังคนงานทุกวันเลยครับคุณรัณ’

รัณชิดานึกถึงคำพูดของทิม ซึ่งเป็นลูกน้องคนสนิทของพ่อเลี้ยงคิวากร ที่มักจะมารายงานความเคลื่อนไหวของผู้เป็นนายของพวกเขา ให้เธอและสิงหนาทฟังเสมอๆ

“คินมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า พี่ว่าคินแปลกๆ ไปนะ ทิมบอกพี่ว่า ตั้งแต่คินลงมือทำไร่กาแฟ คินไม่เคยพูดคำว่าขี้เกียจให้คนงานได้ยินแม้แต่ครั้งเดียว”

คำพูดของรัณชิดา ทำให้สิงหนาทซึ่งกำลังจะออกไปทำงานในไร่ต้องหยุดชะงักฝีเท้า แล้วเดินไปทรุดกายลงนั่งบนโซฟาตัวเดียวกันกับภรรยาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับพ่อเลี้ยงคิวากร

“เฮ้อ...เบื่อพี่รัณชอบรู้ทันคินไปเสียทุกอย่าง”

พ่อเลี้ยงคิวากรแสร้งถอนหายใจขณะบ่นออกมาดังๆ พลางผุดลุกขึ้นนั่งและเอ่ยบอกความจริงกับพี่สาว เพราะรู้ดีว่ายังไงๆ เขาก็ไม่มีทางปิดบังพี่สาวได้

“คินกำลังหนีคุณเมธวีครับพี่รัณ”

คราวนี้รัณชิดาขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง ส่วนสิงหนาทได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ พอจะเดาออกได้เลาๆ แล้วว่า เพราะเหตุใดพ่อเลี้ยงคิวากร พ่อเลี้ยงหนุ่มเนื้อหอมถึงต้องหนีเมธวีมาอยู่ที่ไร่ของเขา

“กำลังถูกคุณเมธวีตามตื๊ออยู่หรือคิน” สิงหนาทถามยิ้มๆ แต่ผู้ที่ถูกเอ่ยถามกลับตีสีหน้าเซ็งจัดพลางพยักหน้ารับช้าๆ

“ครับพี่สิงห์ นอกจากจะถูกตามตื๊อแล้ว ผมกำลังจะถูกคุณเมธวีจ้องเขมือบกินในทุกเวลาที่อยู่ใกล้กันด้วยครับ”

พ่อเลี้ยงคิวากรเอ่ยบอกตามที่ตนเองรู้สึกเช่นนั้น เวลาต้องอยู่ใกล้กับผู้หญิงที่ค่อนข้างอันตรายอย่างเมธวี

“คิน! ทำไมไปว่าคุณเมธวียังแบบนั้นล่ะ ถ้าเธอมาได้ยินเข้า คินจะถูกฟ้องหมิ่นประมาทเอานะ”

รัณชิดาซึ่งไม่เคยล่วงรู้ถึงกิตติมศักดิ์ของบุคคลที่สามที่กำลังถูกพาดพิงถึง ได้เอ็ดน้องชายเบาๆ ด้วยความไม่พอใจสักเท่าไร

พ่อเลี้ยงคิวากรตีสีหน้าเซ็งๆ พลางหันไปมองสบตาพี่เขยอย่างรู้กัน เพราะในบรรดาสุภาพบุรุษในตำบลแม่สลองนอก พอจะรู้ดีว่าเมธวีนั้นเป็นคนเช่นไร ซึ่งหากจะเรียกว่าหญิงสาวกระหายในตัวผู้ชายก็คงไม่ผิด และตอนนี้เป้าหมายหลักที่เมธวีกำลังพุ่งเข้าหานั่นก็คือตัวเขาเอง

“พี่รัณครับ ถ้าหากคุณเมธวีจะฟ้องก็ให้เธอฟ้องไปเถอะ เพราะเธอกำลังจะทำกับคินแบบนี้จริงๆ คินสารภาพตามตรงเลยนะครับว่า เวลาคินอยู่ใกล้หญิงสาวคนนี้ คินจะขนลุกด้วยความกลัว เธอมักจะแตะอั๋งคินในทุกๆ ครั้งเท่าที่โอกาสจะเอื้ออำนวย และหากเขมือบกินได้อย่างที่คินบอกไป คินคิดว่าคุณเมธวีคงจัดการคินไปนานแล้วครับ”

“คินเขาพูดจริงครับน้องรัณ”

สิงหนาทให้น้ำหนักในคำพูดของพ่อเลี้ยงคิวากร จนผู้เป็นภรรยาต้องหันขวับมามองด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยถามออกมา

“พี่สิงห์เห็นพ้องกับคิน ราวกับเคยเจอมากับตัวเองยังงั้นแหละ”

“ไม่อยากตอบเลยว่าเคยเจอแล้ว”

สิงหนาทรับคำเสียงแผ่วเบา กลัวภรรยาจะหึงหวงและเข้าใจผิด และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ด้วย เพราะดวงตากลมโตได้จ้องมองเขาเขม็งเขียวปั้ด คาดคั้นเอาคำตอบด้วยการจ้องมองอย่างไม่วางตา และผู้เป็นสามีก็รีบเอ่ยแก้ไขความเข้าใจผิดของภรรยาในทันที

“ตอนที่พี่มาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ พี่ก็ถูกคุณเมธวีตามตื๊อเหมือนที่คินกำลังโดนอยู่ตอนนี้ เธอตามพี่อยู่พักใหญ่ ทั้งๆ ที่รู้ว่าพี่ไม่เล่นด้วย แต่เธอก็ไม่สนใจ ดีที่ว่าช่วงหลังมีรองปลัดอำเภอย้ายมาใหม่ที่ยังหนุ่มแน่น หล่อเหลากว่าพี่มาก เธอก็เลยเบนเข็มไปหารองปลัดอำเภอคนนั้นแทน”

พอได้ยินคำตอบจากปากสามี รัณชิดาก็หายเคืองขุ่น เลิกหึงหวงสามีทันที แต่สิ่งที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้างามคือการตีสีหน้ายุ่ง งุนงงกับการกระทำของหญิงสาวที่ชื่อเมธวี

“รัณเพิ่งเคยได้ยินนะคะว่า มีผู้หญิงแบบคุณเมธวีด้วย”

“มีเยอะแยะไปครับ ตอนคินอยู่ที่อเมริกาฯก็เจอเป็นสิบ กว่าจะเอาตัวให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของพวกเธอได้ ก็ทำเอาเกือบตาย”

พ่อเลี้ยงคิวากรบ่นอุบ เพราะเรือนกายล่ำสันอย่างคนที่ออกกำลังกายอยู่เสมอ กอปรกับใบหน้าอันหล่อเหลาคมเข้มเสียยิ่งกว่าพระเอกละครบางคน ทำให้เขาเป็นที่หมายปองของสาวๆ อยู่หลายคน แต่กระนั้นเขาก็ไม่คิดจะเล่นกับพวกเธอด้วย เพราะตอนนั้นสิ่งที่วิ่งวนอยู่ในหัวสมองของเขามีแค่เรื่องการแก้แค้นให้กับบิดาที่ถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตาเท่านั้น

“แล้วที่หลบมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่ เพราะคุณเมธวีจะมาหาในเย็นนี้ใช่ไหมคิน”

รัณชิดาถามได้ตรงเผง ซึ่งผู้เป็นน้องชายก็รีบพยักหน้ารับ ก่อนจะเอ่ยขยายความต่อ

“ถูกต้องแล้วครับพี่รัณ เมื่อเช้าคุณเมธวีมาหาผมตั้งแต่เช้า อ้างว่าเอาหนังสือราชการจาก อบต. มาให้ผม ซึ่งเป็นหนังสือเกี่ยวกับการเชิญให้ออกร้านในเทศกาลประจำของตำบลแม่สลองนอกครับ”

“อืม...พี่ยังไม่ได้หนังสือจาก อบต. เลยนะคิน”

สิงหนาทออกความเห็น เทศกาลชิมชา ซากุระบาน อาหารชนเผ่า ดอยแม่สลอง ที่จัดขึ้นในทุกๆ ปี ทางไร่ของเขาก็ร่วมออกร้านค้า จัดจำหน่ายผลิตภัณฑ์จากไร่กาแฟเช่นเดียวกัน ทว่าปีนี้เขายังไม่เห็นทาง อบต. ส่งหนังสือมาให้เลย

“เดี๋ยวก็คงได้นะครับพี่สิงห์ แต่ไม่ใช่คุณเมธวีที่เอามาให้พี่สิงห์นะครับ คงเป็นเจ้าหน้าที่ส่งเอกสารที่เอามาให้แทน เมื่อเช้าผมลองแหย่ๆ เธอไปว่า ไหนๆ ก็เอาเอกสารมาให้ผมแล้ว ทำไมไม่เอามาให้พี่สิงห์ด้วย เพราะไร่ก็อยู่ติดกันแค่นี้ คุณเมธวีกลับตอบว่าของพี่สิงห์จะให้เจ้าหน้าที่ส่งเอกสารนำเอกสารมาให้พี่สิงห์ทีหลัง”

คราวนี้สิงหนาทถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ กับมารยาร้อยเล่ห์เกวียนของเมธวี เชื่อแล้วว่าผู้หญิงบางคนค่อนข้างจะมีเล่ห์เหลี่ยมที่แพรวพราวจนผู้ชายแทบไล่ไม่ทัน

“แล้วคินทำยังไง คุณเมธวีถึงกลับไปได้ล่ะ”

รัณชิดาใคร่อยากรู้เหลือเกินว่า น้องชายของเธอเอาตัวรอดมาจากเมธวีได้อย่างไรกัน

พ่อเลี้ยงคิวากรหัวเราะร่วน ก่อนจะยักไหล่ราวกับไม่แคร์ และเอ่ยตอบหน้าตายที่สุด

“คินก็ไล่คุณเมธวีทางอ้อมนะครับ บอกว่าใกล้ถึงเวลาทำงานแล้ว ให้รีบไปรูดบัตรเข้าทำงาน พอคุณเมธวีอิดออดทำท่าจะไม่ไป แถมยังบอกว่า อบต. อยู่ใกล้แค่นี้ไปทันแน่นอน หรือถ้าไปสายสักสิบยี่สิบนาทีก็ไม่เป็นไร คินก็เลยสอนเธอไปพอแสบๆ คันๆ ว่าเป็นข้าราชการ กินเงินเดือนจากภาษีของประชาชนตาดำๆ ก็ควรทำงานให้คุ้มกับเงินเดือนด้วย เท่านั้นแหละ! คุณเมธวีเผ่นแนบไปเลยครับ”

สิงหนาทหัวเราะก๊ากกับคำพูดของคิวาการ ส่วนรัณชิดาได้แต่ส่ายหน้าช้าๆ เพราะรู้มานานแล้วว่า น้องชายของตนเองค่อนข้างปากจัด และหากไม่สนใจ ไม่แคร์แล้ว คิวากรก็มักจะพูดแรงๆ โดยไม่สนใจว่า คู่สนทนาจะหน้าแตกมากสักเพียงใด

“เย็นนี้คุณเมธวีบอกคินว่าจะเอาแผนผังตำแหน่งการตั้งร้าน รวมทั้งรายละเอียดเกี่ยวกับการจัดงานเทศกาลประจำปีมาให้ด้วย ซึ่งหากเดาไม่ผิดและคิดว่าไม่ผิดอย่างแน่นอน คุณเมธวีต้องอ้อยอิ่งหาเรื่องพูดไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะจบลงด้วยการขออยู่รับประทานมื้อค่ำที่บ้านคิน ซึ่งมันคงเป็นอะไรที่เลวร้ายและน่ากลัวมาก หากต้องร่วมโต๊ะกับคนที่จ้องจะกินผมในทุกวินาที”

พ่อเลี้ยงคิวากรเอ่ยต่อท้ายให้พี่เขยหัวเราะ เพราะความขบขำจนน้ำตาเล็ด

“แล้วคินจะหลบคุณเมธวีอยู่ที่นี่ทั้งวันเลยหรือ”

รัณชิดาไม่ได้เอ่ยถาม เพราะรังเกียจ หรือต้องการไล่ส่งน้องชายให้ไปไกลๆ แต่เอ่ยถามเพราะอยากรู้ว่า คนที่ขยันทำงานตัวเป็นเกลียวอย่างคิวากรจะทนนั่งๆ นอนๆ อยู่แต่ในบ้านได้หรือ?

“แน่นอนครับพี่รัณ คินจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะมืดนั่นแหละ หรือจนกว่าไอ้ทิมจะโทร.มาบอกว่า คุณเมธวีกลับบ้านไปแล้ว คินถึงจะกลับบ้านของคินบ้าง”

พ่อเลี้ยงคิวากรพยักหน้ารับ ขณะเอ่ยรับคำด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเอาจริงเอาจัง ตั้งใจแล้วว่า หากดวงสุริยาไม่ลาลับขอบฟ้า ความมืดมิดไม่เข้ามาครอบคลุมผืนฟ้า เป็นตายร้ายดี เขาก็ไม่มีทางกลับบ้านแน่นอน

“ถ้ายังงั้นก็หลบภัยหญิงได้ตามสบายเลยนะคิน เดี๋ยวพี่จะออกไปดูคนงานในไร่ก่อน”

สิงหนาทเอ่ยแซวกลั้วหัวเราะ ตอนที่ลุกขึ้นเดินผ่านก็ไม่ลืมตบหนักๆ ลงไปบนบ่ากว้างของพ่อเลี้ยงคิวากรพร้อมกับเอ่ยสัพยอกอีกครั้ง

“พี่อวยพรให้หนีรอดปลอดภัยจากคุณเมธวีในทุกๆ วันนะคิน”

ผู้ที่ได้รับคำอวยพรอันไม่ค่อยโสภาสักเท่าไร ถึงกับตีหน้ามุ่ย บ่นอุบไม่ได้หยุดปาก

“จะอวยพรหรือจะเยาะเย้ยกันแน่พี่สิงห์”

“อย่างหลังนะคิน”

สิงหนาทตอบกลับมาโดยไม่ได้หันมามองหน้าอีกฝ่าย พร้อมกันนั้นก็หัวเราะร่วนด้วยความขบขันให้พ่อเลี้ยงคิวากรทำหน้าเซ็งอยู่คนเดียว เพราะตอนนี้พี่สาวของเขากำลังจะเดินหนีไปอีกคนแล้ว

“พี่ขอไปนอนพักก่อนนะคิน ตั้งแต่ท้องพี่มักจะง่วงนอนช่วงบ่ายๆ เป็นประจำ” รัณชิดาเอ่ยบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืนเตรียมจะเข้าไปพักผ่อนในห้องนอน

“ตามสบายเลยครับพี่รัณ”

พ่อเลี้ยงคิวากรคลี่ยิ้มกว้างให้พี่สาว พอลับร่างของพี่สาวแล้ว ก็นั่งบ่นงึมงำอยู่คนเดียวไม่ต่างจากหมีกินผึ้ง พร้อมกับตีสีหน้าสยดสยองขณะที่งึมงำออกมา “ให้ตายเถอะ! มารยาหญิงนี่น่ากลัวกว่าลูกปืนจริงๆ”