บทที่ 9

รินรดา ซึ่งเป็นไม่ต่างจากลูกนกที่พลัดถิ่น บาดเจ็บทั้งทางร่างกายและจิตใจ ได้เดินทางไกลเป็นพันๆ ไมล์จากดินแดนแห่งอาทิตย์อุทัยสู่แผ่นดินสยาม และทันทีที่ลงจากเครื่องบินในสนามบินสุวรรณภูมิแล้ว รินรดาก็ต่อเครื่องบินมาที่จังหวัดเชียงรายโดยไม่รอช้า เรียกว่าเที่ยวบินไหนมีตั๋ว มีที่นั่งว่างสำหรับเธอก็จับจองซื้อตั๋วเดินทางต่อทันที

เมื่อมาถึงสนามบินแม่ฟ้าหลวง จังหวัดเชียงรายในตอนบ่ายคล้อย หญิงสาวก็ขึ้นรถประจำทาง เพื่อเดินทางไปยังอำเภอแม่ฟ้าหลวงต่อ ซึ่งไม่ว่าจะเหนื่อยแทบขาดใจ เจ็บปวดบาดแผลที่ถูกยิงจนแทบจะร่ำไห้ออกมา แต่กระนั้นหญิงสาวก็ไม่ยอมหยุดพัก เธอจะต้องเดินทางไปถึงไร่ของพ่อเลี้ยงสันชัยให้ได้เร็วที่สุด หากเดินทางไปถึงเร็วเท่าไร เธอก็ยิ่งปลอดภัยจากการถูกตามล่าของแก๊งยากูซ่ายาสุโนะ ที่ต้องการฆ่าล้างคนในตระกูลคานาเมะให้หมดสิ้นไปจากโลกใบนี้

“คุณพ่อคุณแม่ ช่วยคุ้มครองให้ยูริปลอดภัยจากเงื้อมมือของไอ้ยาสุโนะด้วยนะคะ” รินรดาพึมพำเบาๆ ขณะนั่งอยู่ในรถทัวร์ประจำทางไปยังอำเภอแม่ฟ้าหลวง

ก่อนหน้านี้ระหว่างรอขึ้นรถประจำทาง หรือระหว่างรอขึ้นเครื่องบินในสนามบินสุวรรณภูมิ หญิงสาวไม่ลืมแวะเข้าร้านที่ให้บริการอินเทอร์เน็ต เพื่อเข้าไปติดตามข่าวคราวเรื่องที่ครอบครัวเธอถูกสังหารโดยฝีมือของยาสุโนะ ไคจิ

และเนื้อหาของข่าว รวมทั้งภาพที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ทำเอาหญิงสาวต้องสะอื้นฮัก ร่ำไห้ออกมาราวกับจะขาดใจ เมื่อคฤหาสน์หรูหราที่เธอเคยอาศัยอยู่ตั้งแต่แบเบาะถูกไฟไหม้เป็นจุณ โดยนักข่าวเสนอข่าวว่าทางตำรวจสันนิษ ฐานว่าอาจ

จะสืบเนื่องจากแก๊สระเบิด เลยทำให้เกิดไฟลุกไหม้ทั่วบ้าน ส่วนศพของบิดามารดา รวมทั้งศพของแม่นมยูคิ ทางตำรวจให้ข่าวว่า ถูกไฟไหม้ดำเป็นตอตะโก จนแยกไม่ออกว่า ใครเป็นใคร ซึ่งจะต้องทำการชันสูจน์ศพในภายหลังอีกที

นอกจากนั้น ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจยังมีการเสนอข่าววิเคราะห์อีกหนึ่งสาเหตุว่า อาจจะเป็นการฆ่าล้างโคตรในวงการยากูซ่า เพราะลูกสาวของตระกูลคานาเมะได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ซึ่งยังไม่มีใครรู้ว่า หญิงสาวหายตัวไปไหน ยังอยู่ในประเทศญี่ปุ่น หรือหลบหนีออกไปนอกประเทศแล้ว

“ยาสุโนะ ไคจิ ขอให้แกตกนรกหมกไหม้ อย่าได้ผุดได้เกิดในทุกๆ ชาติ”

ผู้หญิงตัวเล็กๆ ตัวคนเดียวอย่างรินรดาไม่อาจไปสู้รบปรบมือกับผู้ที่กุมอำนาจมืด มีลูกน้องโหดเหี้ยมอำมหิตเป็นร้อยๆ อย่างยาสุโนะได้ และเมื่อไม่อาจต่อกรกับเจ้าพ่อยากูซ่าคนนี้ได้ สิ่งที่หญิงสาวทำได้ในขณะนี้ คือการสาปแช่งให้ยาสุโนะและลูกน้องของพวกมันต้องตกนรกหมกไหม้ในขุมที่ลึกที่สุด เท่าที่ยมบาลจะสามารถรับพวกมันไปอยู่ได้

ตลอดเส้นทางจากสนามบินสู่ตัวอำเภอแม่ฟ้าหลวง รินรดานั่งซึม ซบหน้ากับกระจกอันเย็นเฉียบของรถทัวร์ ดวงตาคู่สวยมีหยาดน้ำตาเอ่อคลอ ก่อนจะไหลร่วงรินอาบพวงแก้มโดยปราศจากเสียงร่ำไห้ คราใดที่ภาพแห่งความสะเทือนใจตอนที่บิดาและมารดาถูกยาสุโนะลั่นไกฆ่าอย่างโหดเหี้ยมได้โผล่เข้ามาในห้วงความคิด ครานั้นเธอก็เจ็บปวดจนแทบไม่อยากหายใจ

ต่อไปจะไม่มีคฤหาสนห์คานาเมะหลังโตโอ่อ่าให้เข้าไปพักพิงในยามฝนพร่ำหรือขณะหิมะโปรยปราย และต่อไปจะไม่มีอกอุ่นๆ ของบิดามารดาให้ซุกกายในยามหวาดกลัวหรืออ่อนล้า ตระกูลคานาเมะเหลือเธอแค่เพียงคนเดียวแล้ว และเมื่อไปถึงไร่ของพ่อเลี้ยงสันชัย ซึ่งเป็นญาติห่างๆ ของมารดาที่เธอไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว หญิงสาวก็ยังไม่รู้เลยว่าจะได้รับการต้อนรับขับสู้ที่ดีจากพ่อเลี้ยงคนนี้หรือเปล่า

รินรดาเดินทางมาถึงตัวอำเภอแม่ฟ้าหลวงในตอนเย็นแล้ว บรรยากาศของตัวอำเภอ ซึ่งมีแหล่งท่องเที่ยวตามธรรมชาติมากมายหลายที่ให้นักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติเข้ามาเที่ยวชม เต็มไปด้วยความคึกคัก นักท่องเที่ยวมากหน้าหลายตา ต่างก็เดินจับจ่ายซื้อข้าวของ หรือเข้าไปชิมอาหารพื้นเมืองอย่างสนุกสนาน สร้างเมล็ดเงิน สร้างรายได้ให้กับชาวบ้านที่นี้เป็นอย่างมาก

ส่วนหญิงสาวที่เดินทางมาไกล โดยมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่ไร่ของพ่อเลี้ยงสันชัย ได้เดินตรงไปหาวินมอเตอร์ไซค์ พร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นบางๆ ซึ่งมารดาของเธอเขียนที่อยู่ของพ่อเลี้ยงสันชัยไว้ให้วินมอเตอร์ไซค์ดู โดยไม่ลืมเอ่ยถามผู้คนเหล่านี้ด้วยความสุภาพมีมารยาท

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณน้าพอจะรู้ไหมคะว่าจะไปที่ไร่แห่งนี้ได้ยังไงกัน”

เอ่ยถามคนขับวินมอเตอร์ไซค์ไปแล้ว หญิงสาวนึกขอบคุณมารดาที่พร่ำสอน อีกยังทั้งเคี่ยวเข็ญให้เธอตั้งใจเรียนภาษาไทย จนเธอสามารถอ่านออกเขียนได้ไม่แพ้คนไทยแท้ ซึ่งทำให้การเดินทางมาประเทศไทยอย่างกะทันหันพลันด่วนเป็นไปอย่างสะดวกขึ้น อย่างน้อยก็หมดปัญหาเรื่องการสื่อสารไปบ้าง

วินมอเตอร์ไซค์คนหนึ่ง เอื้อมมือมาหยิบกระดาษแผ่นบางไปกวาดสายตามองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง พลางส่ายหน้าปฏิเสธออกมา

“ผมอ่านตัวหนังสือที่คุณเขียนไม่ค่อยออก คุณจะไปไหนไม่ทราบครับ”

รินรดาชักหน้าถอดสีเล็กน้อย พลางคลี่ยิ้มเจื่อนๆ ให้อีกฝ่าย รีบดึงกระดาษกลับมาคืน จากนั้นก็เอ่ยถามวินมอเตอร์ไซค์ผู้ใจดีอีกครั้ง

“ดิฉันจะไปไร่พ่อเลี้ยงสันชัยที่อยู่ในหมู่บ้านพนาสวรรค์ ไม่ทราบว่า ดิฉันจะไปขึ้นรถได้ที่ไหนคะ” เพราะมัวแต่เป็นกังวลเรื่องการเดินทางไปยังจุดหมายปลายทางที่ว่า ขณะเอ่ยถามออกไปรินรดาจึงไม่ได้สังเกตเลยว่า วินมอเตอร์ไซค์หลายๆ คนต่างหันมามองหน้ากันตอนที่ได้ยินชื่อของพ่อเลี้ยงสันชัย กระนั้นก็ไม่มีใครเอ่ยพูดถึงพ่อค้ายาเสพติดรายนี้ นอกจากจะตอบคำถามตามที่หญิงสาวแสนสวยใบหน้าเศร้าหมองต้องการทราบ

“เดี๋ยวเดินไปข้างหน้าอีกราวๆ สิบเมตรจะมีคิวรถรับจ้างอยู่ คุณผู้หญิงบอกคนขับว่าจะไปไร่กาแฟพ่อเลี้ยงสันชัย คนขับเขารู้จักดีครับ พอถึงแล้วเดี๋ยวเขาจะบอกคุณผู้หญิงเองครับ”

วินมอเตอร์ไซค์คนเดิมเอ่ยบอก พร้อมกับชี้นิ้วไปยังทิศทางที่ตั้งของคิวรถโดยสารประจำทาง ซึ่งอยู่ไม่ไกลเท่าไรนัก ในใจนั้นคิดสงสัยอยู่มากว่า หญิงสาวที่มีรูปร่างหน้าตาสวยงามอาจจะเป็นชาวญี่ปุ่นหรือชาวเกาหลี มาถามหาพ่อเลี้ยงสันชัย ที่เข้าไปกินข้าวแดงในคุกทำไมกัน

รินรดาฝืนยิ้มให้วินมอเตอร์ไซค์ และก่อนจะเดินไปยังคิวรถโดยสารประจำทางก็ไม่ลืมเอ่ยขอบคุณในน้ำใจของพวกเขาเหล่านี้ ที่ได้ให้ความช่วยเหลือคนต่างถิ่นอย่างเธอ

“ขอบคุณมากนะคะ คุณน้าช่วยทำให้การเดินทางของดิฉันง่ายขึ้นกว่าเดิมมากเลยค่ะ” ร่างบางระหงของรินรดาเดินจากไปแล้ว ทว่ารอยยิ้มบางๆ ที่หญิงสาวได้ฝากไว้ ทำเอาบรรดาวินมอเตอร์ไซค์ทั้งหนุ่มใหญ่ หนุ่มรุ่นเดอะถึงกับหัวใจละลายไปกับรอยยิ้มนี้