บทที่ :4 แรกพบสบตา

"ว่าแต่เจ้ากำลังจะไปที่ใดหรือ"

"มารับเจ้าไง"

ซุนถิงทำหน้าฉงน "มารับข้างั้นเหรอ"

"เมื่อเช้าข้าได้ยินว่าเจ้าจะไปร่วมงานที่จวนสกุลหลิว และก็บังเอิญที่ข้าก็ต้องไปร่วมงานแทนท่านพ่อเหมือนกัน ข้าก็เลยแวะมารับเจ้าไปด้วยกัน"

ซุนถิงอมยิ้ม ชิวอิ้งยื่นมือขึ้นมา นางวางมือลงบนมือของเขา จากนั้นเขาก็ประคองนางขึ้นรถ นางขึ้นไปแล้วหันมาพูดว่า "ขอบคุณ" ในตอนนั้นใบหน้าของนางก็อยู่ห่างกับเขาไม่ถึงคืบ ทั้งสองสบตากันพร้อมหัวใจที่กำลังเต้นแรง จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์หนุ่มสาวที่ค่อยๆก่อตัวเป็นความรัก

หลังจากกลับจากจวนสกุลหลิว ซุนถิงก็เอาแต่นั่งยิ้มอยู่ข้างหน้าต่าง

ซุนหลีเดินเข้ามาในห้อง เห็นซุนถิงนั่งมองดาวอยู่ตรงหน้าต่างนางก็เดินไปยืนข้างๆ "เหตุใดถึงยังไม่เข้านอนอีก"

ซุนถิงหันมายิ้มให้พี่สาวแต่ไม่ได้พูดตอบอะไร

ซุนหลีจึงหรี่ตาลง "วันนี้น้องพี่มีท่าทีแปลกไปนะ ดึกๆดื่นๆมานั่งมองดาว อีกทั้งยังอมยิ้มแบบนี้ หรือว่าน้องพี่มีคนในใจซะแล้ว"

"พี่หญิง!!!" ซุนถิงเก็บอาการไว้ไม่อยู่ จนผู้เป็นพี่หัวเราะออกมา "ข้าพูดแค่นี้เจ้าก็แก้มแดงแล้ว อยากรู้จังว่าเป็นชายจวนสกุลไหนกันนะที่มัดหัวใจของน้องสาวพี่ได้เนี่ย"

ซุนถิงยิ้มจนแก้มแทบปริ ซุนหลีจึงเลิกแซว "เอาล่ะข้าไม่แซวแล้ว มานี่มา ข้าหวีผมให้"

ซุนถิงไปนั่งหน้ากระจก ซุนหลีก็หยิบหวีขึ้นมาหวีผมให้น้องสาวเช่นทุกที "พี่หญิง ท่านเคยรู้สึกชอบใครบ้างไหม แล้วท่านรู้ไหมว่าความรู้สึกชอบมันเป็นยังไง"

"ท่านแม่เคยบอกว่า ถ้าเรารู้สึกชอบใคร เวลาที่สบตากันใจของเราจะเต้นแรง เราจะอยากเจอเขาเป็นคนแรกในตอนที่ตื่น และอยากเห็นเขาเป็นคนสุดท้ายในตอนที่หลับ ไม่เจอกัน แค่วันเดียวก็รู้สึกเหมือนห่างกันเป็นปี บางทีเพียงแค่นึกถึงหน้าเขา เราก็ยิ้มได้อย่างไม่รู้ตัว" ซุนถิงฟังแล้วก็คิดตาม ถ้าอย่างนั้นอาการที่ข้าเป็นนั่นก็เป็นเพราะว่าข้าชอบเขาแล้วสินะ !!

"พี่หญิงเคยชอบใครไหม"

ซุนหลีนึกถึงเด็กชายที่คอยมาช่วยเวลาที่โดนแกล้ง และยังบอกว่าจะคอยปกป้องตลอดไป เขาทำให้รู้สึกดี แต่นั่นเรียกว่าชอบได้หรือเปล่านะ !!

"เจ้าถามทำไมหรอ"

"ถ้าฉันวันนึงข้าแต่งงานออกไป ท่านจะยินดีกับข้าไหม"

"ก็ต้องยินดีสิ ต่อให้เราไม่เคยห่างกันเลย แต่ถ้าวันนึงเจ้าได้แต่งงานออกไปก่อน ข้าก็ยินดีกับเจ้า"

"ท่านเองก็อย่าเอาแต่เก็บตัวเลย ออกไปเจอสังคมบ้างเถอะ ไม่แน่นะ อาจจะได้เจอรักแรกพบเหมือนข้าก็ได้"

"ไว้ข้าจะลองคิดดูนะ แต่เจ้าอย่าลืมว่าหากยังไม่แต่ง ห้ามทำอะไรที่ไม่ดี และจะต้องอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ ผู้ชายบางคนที่มีชาติตระกูลดีก็ใช่ว่านิสัยจะดี ข้าพูดเพราะเป็นห่วงเจ้าที่เป็นผู้หญิงจะเสียเปรียบเอาง่ายๆ เข้าใจไหม"

ซุนถิงหันมาจับมือของพี่สาวไว้ "ข้ารักท่านนะ และข้าก็สัญญาว่าจะไม่ทำให้ท่านเสียใจเด็ดขาด"

ซุนหลีจิ้มจมูกของน้องสาวแล้วพูดว่า "แค่มีความรักนี่พูดจาเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะ ดึกมากแล้ว ไปนอนเถอะ"

ซุนถิงหยิบดอกซิ่งฮวาขึ้นมามองอย่างมีความสุข

ความรู้สึกของซุนถิงกับชิวอิ้ง ต่างคนต่างรู้ใจของตัวเองว่าหลงรักอีกฝ่าย หลังจากที่ได้รู้ว่าเขาและนางคือคนที่อยู่ในใจมาตลอด10ปี