บทที่ : 5 พาชมบัว

เช้าตรู่

ซุนถิงเดินออกมาหาซุนเหยาที่ยืนรออยู่ด้านนอก "รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน"

ซุนถิงยิ้มแล้วเดินตามแม่ออกไปขึ้นรถม้า แต่จู่ๆ "โอ๊ยๆ" ซุนเหยาร้องขึ้น ซุนถิงจึงรีบเอ่ยถาม "ท่านแม่เป็นอะไรไปเจ้าคะ"

"ขาข้าเป็นตะคริว หลิงหลงพาข้าไปทายาที"

"เจ้าค่ะฮูหยิน" หลิงหลงรีบมาประคองฮูหยิน ซุนถิงจะช่วยประคองแต่ซุนเหยาเอ่ยว่า "ไม่ต้องหรอก วันนี้เจ้าไปไหว้พระแทนข้าเถอะ ให้หลิงหลงอยู่ดูแลข้าก็พอ"

"เจ้าค่ะ" ซุนถิงทำตามอย่างว่าง่าย นางเดินออกไปหน้าจวนขึ้นรถม้าไปถึงที่อารามหลวง ในตอนที่กำลังรอพระอยู่นั้น ชิวอิ้งเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังและเอื้อมมือมาสะกิด

นางรีบหันไปมอง

ชิวอิ้ง "วันนี้มาคนเดียวเหรอ"

ซุนถิงพยักหน้า ชิวอิ้งยื่นดอกกุ้ยฮวาให้ นางรับมาแล้วถามว่า "ให้ข้าเหรอ"

"ใช่ ข้าตั้งใจเก็บดอกกุ้ยฮวานี้มาให้เจ้า"

ซุนถิงเขินจนหน้าแดงอีกครั้ง วันนี้มีเพียงสองคน ในตอนที่ขอพร ชิวอิ้งมายื่นใกล้ๆ ทำให้ใจของนางยิ่งหวั่นไหว ซุนถิงยิ้มอยู่ในใจ

ชิวอิ้ง "บ่ายนี้เจ้าว่างไหม"

ซุนถิง "ทำไมเหรอ"

ชิวอิ้ง "ข้าจะชวนเจ้าไปพายเรือเล่นที่สระบัวข้างเรือนหลวงน่ะ เมื่อวานข้าผ่านไปมา เห็นว่าดอกบัวเริ่มบานแล้วสวยมาก เลยอยากพาเจ้าไปดูด้วยกัน"

ซุนถิงยิ้มแล้วพยักหน้า

ชิวอิ้ง "งั้นยามเว่ยเจอกันนะ"

ซุนถิงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม ชิวอิ้งยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินจากไป ซุนถิงเดินกลับเข้ามาในจวนก็ได้เจอกับหลิงหลงที่เดินออกมาจากเรือนใหญ่พอดี นางจึงรีบเอ่ยถามว่า "ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้าง อาการดีขึ้นหรือยัง"

"ดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ" หลิงหลงเดินตามซุนถิงเข้าจวน

บ่ายโมงตรง ซุนถิงนั่งรออยู่ที่ศาลาริมสระ ชิวอิ้งที่เดินมาข้างหลังก็ยื่นมือมาปิดตาทั้งสองข้างของนาง นางยิ้มทันที เมื่อชิวอิ้งเอามือออก นางก็หันมา "ท่านนั่นเอง"

ชิวอิ้งยิ้ม "มารอนานแล้วหรอ"

"เพิ่งมาถึงเมื่อสักครู่นี้เอง"

"งั้นเราลงเรือกันเถอะ" พูดจบเขาก็เดินลงไปในเรือ จากนั้นก็ยื่นมือมาให้นางจับ นางจับมือของเขา และประคองนางขึ้นมาบนเรือ จากนั้นก็พายเรือพานางชมดอกบัวที่บานอยู่เต็มสระจนตะวันคล้อย