บทที่ : 3 หลงรัก

ในรถม้า

"ถิงเอ๋อร์" ซุนเหยาเอ่ยเรียกลูกสาวที่นั่งเหม่อลอยมาตลอดทาง

"เจ้าคะท่านแม่" ซุนถิงสะดุ้ง

"กำลังคิดอะไรอยู่ ถึงได้ดูเหม่อลอยเช่นนี้"

"เปล่านี่เจ้าคะ"

"ชิวอิ้งคนนี้หน่วยก้านไม่เลวเลยเจ้าว่าไหม"

"ข้าดูคนไม่เป็นหรอกเจ้าค่ะ"

"ชาติตระกูลดี มีมารยาทและนอบน้อม อายุของเจ้าปีนี้ก็20 เลยวัยปักปิ่นมาหลายปีแล้วคิดเรื่องออกเรือนได้แล้วหรือยังล่ะ"

"ข้ายังไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลยเจ้าค่ะ"

"ชิวอิ้งคนนี้ก็ดูไม่เลวเลยนะ ว่าแต่เจ้าคิดยังไงกับเขาล่ะ"

"ข้าไม่เข้าใจคำถามของท่านแม่หรอกเจ้าค่ะ"

ซุนเหยาถอนหายใจ "งั้นเจ้าชอบเขาหรือเปล่า"

ซุนถิงหน้าแดงก่ำจนเห็นได้ชัด "ข้าไม่ได้ชอบเขาหรอกเจ้าค่ะ"

"ถิงเอ๋อร์ การโกหกมันไม่ดีนะ"

"โธ่ ท่านแม่ก็ ข้าเป็นผู้หญิงนะเจ้าคะ"

"ข้าก็พูดเล่นไปอย่างนั้น รีบเข้าจวนกันเถอะ ท่านพ่อคงรอทานข้าวอยู่"

"ท่านพี่ชุดที่ท่านปักให้ข้าสวยจังเลยเจ้าค่ะ" ซุนถิงรับชุดที่ซุนหลียื่นให้มาทาบตัวหน้าคันฉ่องบานใหญ่และหมุนตัวดูอย่างชอบใจ

"ก็ข้าเห็นเจ้าชอบบ่นว่าชุดที่มีอยู่ลายไม่ค่อยถูกใจ ข้าก็เลยปักลายใหม่ให้ ลองใส่ดูสิว่าชอบไหม"

"ไม่ต้องใส่ เพียงแค่มองข้าก็รักเลยล่ะเจ้าค่ะตั้งแต่เด็กจนโตพี่หญิงก็ดีกับข้าตลอดเลย"

"ก็เราเป็นพี่น้องกันนี่"

"จริงสิ บ่ายนี้ท่านแม่ให้ข้าไปงานเลี้ยงที่จวนสกุลหลิวแทน พี่หญิงจะไปกับข้าไหม"

"ไม่ล่ะ เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ชอบออกงาน"

"งั้นข้าจะใส่ชุดนี้ไป"

"ไปก็อย่ากลับดึกนักล่ะ เป็นสตรีกลับจวนกลางค่ำกลางคืนต้องระวังตัวมากๆเข้าใจไหม"

"เจ้าค่ะ งั้นข้าไปอาบน้ำก่อนนะ"

ซุนหลีมองตามหลังซุนถิงไปอย่างเอ็นดู ดวงตาของนางทุกครั้งที่มองน้องสาวนั้นจะมีอยู่แววเดียวก็คือรัก ตั้งแต่เกิดซุนหลีและซุนถิงเป็นพี่น้องฝาแฝดที่เกิดห่างกันเพียงไม่กี่วินาที แต่ทั้งสองก็รักกันมาก

ตอนเกิดท่านย่าซุนรักและเอ็นดูซุนถิง เมื่อท่านพ่อต้องย้ายมารับราชการในเมืองหลวงท่านย่าซุนร้องไห้อยู่สองวันสองคืนข้าวปลาไม่กิน เพราะเป็นบ้านบรรพบุรุษท่านย่าจึงไม่อาจย้ายมาดูกัน และไม่อยากให้ซุนถิงแยกจากไป ท่านพ่อจึงยอมทิ้งซุนถิงไว้ที่บ้านนอก ต่อมาท่านย่าเสีย ท่านแม่จึงรับซุนถิงกลับมาอยู่ที่จวนด้วยกัน เวลาท่านแม่ท่านพ่อจะให้ของอะไร ก็จะมอบให้สองชิ้น เสมอเพื่อไม่ให้อีกคนน้อยใจ แต่ถ้าบางอย่างที่มีแค่ชิ้นเดียว ซุนหลีก็จะเสียสละให้น้องก่อนเสมอ แต่ถึงอย่างนั้นซุนถิงก็ไม่เคยเอาแต่ใจกับซุนหลีเลยแม้แต่น้อย ซุนหลีกับซุนถิงหน้าตาเหมือนกัน หาความต่างไม่เจอนอกจากนิสัยส่วนตัวที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ซุนถิงแก่นแก้วมาตั้งแต่เด็ก อาจจะเพราะอยู่กับท่านย่าที่ตามใจมากเกินไปจนไม่มีใครดัดนิสัย และนางก็ร่าเริงสดใสทำให้ดูมีชีวิตชีวา มากกว่าซุนหลีที่เป็นคนเก็บตัวและพูดน้อย อีกคนชอบท่องเที่ยวทำตัวอิสระ แต่อีกคนชอบเย็บปักถักร้อยอยู่กับจวน แต่ทั้งสองกลับรักและสนิทกันมาก

ตอนบ่าย ซุนถิงเดินออกมาหน้าจวน ก็ได้เจอกับชิวอิ้งที่ลงจากรถม้ามาพอดี เมื่อเขาเห็นนางดวงตาทั้งสองก็แน่นิ่งไปอีกครั้งเมื่อเห็นว่านางแต่งตัวงดงามมาก ซึ่งในเวลาปกตินางก็งดงามมากอยู่แล้ว แต่ในตอนนี้ชิวอิ้งรู้สึกเหมือนกำลังต้องมนต์สะกดให้ไม่อาจละสายตาไปทางอื่นได้เลย

ซุนถิงยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยถามว่า "เจ้ากรมชู่กำลังจะไปที่ใดหรือเจ้าคะ"

ชิวอิ้งได้สติและตอบทั้งรอยยิ้ม "เรียกข้าซะห่างเหินเชียว เราเจอกันตั้งสามครั้งแล้วนะ ไม่ซิ สี่ครั้งถึงจะถูก!"

ซุนถิงยิ้ม "เจ้ายังจำได้อยู่หรอ"

"ข้าไม่มีวันลืม" ชิวอิ้งเอาดอกซิ่งฮวาออกมายื่นให้นาง "หวังว่าเจ้าคงยังไม่ลืม"

ซุนถิงแก้มแดงขึ้นทันที ชิวอิ้งจ้องมองดวงหน้าที่งามสะพรั่งของคนตรงหน้า และจ้องมองเข้าไปในดวงตาที่เป็นประกายระยิบระยับราวกับมีดวงดาวที่กำลังส่องสว่างอยู่ในดวงตาคู่งามนั้น นางคือคนคนเดียวที่ทำให้เขาอยากเจอทุกวัน และเมื่อยิ่งเจอเขาก็ยิ่งรู้สึกหลงรักนางมากขึ้นทุกทีจนไม่อาจถอนตัวได้แล้ว