บทที่ : 2 ตั้งใจมาจีบ

ชู่ซุยจับมือสามีไว้แล้วพูดว่า "เรื่องแต่งงานของชิวอิ้งน่ะ ท่านพี่ไม่ต้องเครียดไปหรอกนะเจ้าคะ เดี๋ยวข้าจะลองคุยให้"

"คาระวะท่านพ่อท่านแม่" ชิวอิ้งเอ่ยทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในจวน ชายชราถอนหายใจพร้อมกับหันหน้าหนี ผู้เป็นแม่จึงรับหน้าที่เกลี่ยกล่อมแทน

"เลิกงานแล้วรึ"

"ขอรับ"

"มานั่งตรงนี้ก่อนสิ แม่มีเรื่องจะคุยด้วย"

ชิวอิ้งยิ้มแล้วพูดเสียงดังฟังชัดว่า "เรื่องที่ท่านพ่อพูดเมื่อเช้านี้ ข้ายินดีแต่งขอรับ"

สองสามีภรรยามองหน้ากันพร้อมกับทำหน้าแปลกใจ "นี่เจ้ายอมแต่งงานจริงรึ"

"จริงขอรับและข้าก็อยากให้ท่านทั้งสองรีบจัดการให้เร็วที่สุด เพราะข้าเองก็รอไม่ไหวแล้วเช่นกัน"

สองสามีภรรยามองหน้ากันแล้วยิ้มอย่างดีใจ

จวนซุนโหว

ซุนถิงตื่นแต่เช้าไปอารามหลวงกับซุนเหยาผู้เป็นแม่เช่นทุกวัน

"พระมาแล้วเจ้าค่ะ" หลิงหลงเอ่ย สองแม่ลูกจึงเตรียมของ ซุนถิงหยิบดอกบัวแต่ว่าพลาดทำดอกบัวตก นางเลยย่อตัวลงและกำลังจะหยิบ แต่ว่าดอกบัวนั้นถูกใครคนนึงหยิบขึ้นมาเสียก่อน นางเงยหน้ามองคนที่มาใหม่ด้วยดวงตาที่ยิ้มแย้ม "ท่านนั่นเอง"

ชิวอิ้งยิ้มแล้วพูดว่า "พบกันอีกแล้ว บังเอิญจังเลยนะ" อาเหย่าหาวปากกว้าง (บังเอิญอะไรล่ะ ให้ข้าไปเฝ้าอยู่หน้าจวนซุนโหวตั้งแต่เมื่อคืน จนตอนนี้ยังไม่ได้หลับสักงีบ)

ซุนถิงลุกขึ้นยืน "ท่านก็ชอบมาไหว้พระเหมือนกันเหรอ"

"ใช่ นี่ดอกบัวของเจ้า" ชิวอิ้งยื่นดอกบัวให้ นางยิ้มแล้วรับมาอย่างเต็มใจ

"ถิงเอ๋อร์ พระมาแล้วลูก" ซุนเหยาเอ่ยขัดจังหวะ ทั้งสองจึงหันมาไหว้พระและขอพร เมื่อเรียบร้อยแล้ว ซุนเหยาจึงเอ่ยถามชิวอิ้งว่า "ไม่ทราบว่าเจ้าเป็นลูกชายตระกูลไหน แล้วรู้จักกับถิงเอ๋อร์ได้ยังไง"

"คาระวะ ฮูหยินซุน ข้ามีนามว่า ชู่ชิวอิ้ง"

"ที่แท้ก็เป็นลูกชายของตระกูลชู่หรอกหรือ รูปร่างหน้าตาดีเหมือนแม่ทัพชู่ไม่มีผิด" ซุนเหยาพูดพร้อมรอยยิ้ม

ซุนถิงนึกถึงเรื่องอดีตก็ยิ้มกริ่ม ที่แท้เขาก็คือเด็กชายคนนั้น วันนั้นนางกับท่านย่าซุนมาที่จวน

ด้วยความซุกซนนางจึงได้ปีนขึ้นไปเล่นบนต้นซิ่งฮวาที่ปลูกอยู่หลังจวน จู่ๆเขาก็ตะโกนเสียงดัง จนทำให้นางตกใจผลัดตกลงมา ทำให้ข้อเท้าพลิก หน้าและเนื้อตัวเปอะเปื้อนดินเต็มไปหมด ตอนนั้น นางโกธรมากยังกระเสือกกระสนวิ่งไล่ตามหยิกเขาซะจนแขนเขียวช้ำไปหมด แต่ว่าสิ่งที่เขาทำก็คือ ทายาที่ข้อเท้าให้ และยังถามอย่างห่วงใยว่า "เจ็บมากไหม"

ในแคว้นมีกฎข้อห้ามอยู่ว่า หากผู้ชายเห็นเท้าของผู้หญิง จะถือว่าผิดผี และต้องมาสู่ขอตามธรรมเนียม แต่ว่าตอนนั้นนางยังเด็กจึงไม่เข้าใจจารีดใดๆและยิ่งเป็นความรักชายหญิงนางก็ยิ่งไม่เข้าใจ รับรู้เพียงแค่ว่าความรู้สึกในตอนนั้นดีมาก และยิ่งในตอนที่ เขายื่นนิ้วก้อยออกมาแล้วบอกว่า "ข้า ชู่ชิวอิ้ง เห็นเท้าของเจ้าแล้ว ดังนั้นข้าจะแต่งงานกับเจ้า" ในตอนนั้นนางยังนึกด่าเขาในใจ ว่าเด็กอะไร แก่แดดเหลือเกิน แต่นางก็ยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับเขา เขาจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอันดังและหนักแน่นว่า "ขอต้นซิ่งฮวาเป็นพยานการมั่นของข้ากับเจ้าในวันนี้ เมื่อใดที่ดอกซิ่งฮวาบาน เราจะกลับมาเจอกัน วันนั้นเจ้าจะเป็นเจ้าสาวของข้า สัญญากับข้าได้ไหม ว่าเจ้าจะรอข้า"

"ข้า ซุนถิง ขอสัญญาว่าจะรอเจ้าเพียงผู้เดียว"

ตอนนั้นนางยังไม่เข้าใจ แต่พอมาถึงตอนนี้ นางถึงได้เข้าใจ !!

"ข้าเทียบกับท่านพ่อไม่ได้หรอกขอรับ กับแม่ทัพซุนยิ่งแล้วใหญ่ ที่หล่อเหลา และกับฮูหยินที่สวยมาก ถึงได้มีลูกสาวที่งดงามและเพียบพร้อมขนาดนี้" ชิวอิ้งพูดพลางเหลือบมองซุนถิง การกระทำของเขาทำให้ซุนเหยาจับทางถูกว่าเขาตั้งใจจะจีบลูกสาว นางจึงเหลือบตามองลูกสาวตัวเองที่ยืนก้มหน้าเขินอยู่ข้างๆ นางก็ได้แต่ยิ้มอย่างเอ็นดู คงถึงเวลาแล้วซินะ!

ิ"จริงสิ บ่ายวันนี้ ที่จวนสกุลหลิวมีงานเลี้ยง แต่ว่าแม่รู้สึกไม่ค่อยสบาย เจ้าไปแทนแม่ก็แล้วกัน เดี๋ยวแม่เอาเทียบเชิญให้"

ซุนถิงเงยหน้าขึ้นรีบตอบรับอย่างฉับพลันเพราะสิ่งที่นางชอบคือการได้เปิดหูเปิดตาในสถานที่แปลกๆใหม่ๆไม่ใช่อยู่แต่จวนนั่งเย็บปักถักร้อยเช่น พี่สาวฝาแฝด ซุน หลี

"คุณหนู ชิงชูซื้อผ้าไหมมาให้แล้วเจ้าค่ะ"

ชิงชูเดินเข้ามาพร้อมผ้าไหมหลากสีสัน ซุนหลีวางอุปกรณ์ปักร้อยในมือและหันไปสนใจผ้าไหมผืนใหม่ทันที

"คุณหนูเอาแต่ปักของพวกนี้อยู่ในห้องไม่เบื่อบ้างหรือเจ้าคะ ชิงชูนะเห็นคุณหนูรองออกไปฟังนิทานแทบทุกวัน คุณหนูไม่อยากไปบ้างหรือเจ้าคะ"

ซุนหลียิ้ม "ถ้าเกิดว่าชิงชูอยากไป วันหลังข้าจะบอกน้องเล็กให้พาชิงชูไปด้วยนะ"

ชิงชูยิ้มเก้อ "คุณหนูรู้ด้วยหรือเจ้าคะ ชิงชูก็แค่อยากไปฟังนิทานเหมือนกับหลิงหลงบ้าง ตั้งแต่เกิดมาชิงชูยังไม่เคยไปไหนเลยเจ้าค่ะ งั้นคุณหนูก็ไปด้วยกันเถอะนะเจ้าคะ"

"ไม่ล่ะ ข้าไม่ค่อยชอบสถานที่คนเยอะเท่าไร" ซุนหลีพูดจบก็เดินไปนั่งปักชุดให้ซุนถิงต่อ