"ความรักของพวกเขา(2)" 5

“ซู่วว...ไม่ร้องนะคนสวยของพี่...พี่อยากให้เราสองคนเป็นคนคนเดียวกัน พี่จะทำให้น้องน้อยของพี่มีความสุข”

กิตติโน้มตัวลงนอนทับร่างบาง ใบหน้าคมคายซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่น เขาจูบน้อง ไล้เรียวปากไปตามผิวนุ่ม ไต่เป็นตัวปูลงมาถึงสะดือบุ๋ม จูบแผ่วเบาตรงหน้าท้องแบนราบ เขาเหลือบสายตาหื่นกระหายขึ้นมองหน้าน้องที่ดูจะตื่นหวาดกลัว

ชายหนุ่มติเอ่ยเสียงนุ่มทุ้มน่าหลงใหลบอกให้น้องอย่าเกร็ง ใบหน้าคมสันเคลื่อนลงต่ำที่ไปง่ามขาอวบ เขาสอดมือทั้งสองข้างซ้อนสะโพกงามงอนดันขึ้นเล็กน้อย แล้วแตะเรียวปากหยักลงบนพื้นหญ้าสีดำเงางาม ริมฝีปากพรมจูบจุมพิตลงทัณฑ์เนื้อน้องน้อยอย่างอบอุ่น ลิ้นหนาร้อนระอุแหวกว่ายปาดเลียชิมความหอมหวานจากช่อกุกลาบสีชมพูแรกแย้ม เขาดูดชิมน้ำทิพย์รสชาติแสนวิเศษ ชิมอยู่อย่างนั้นไม่รู้อิ่ม

“พี่เกี๊ยขา...จะ...เจียว...เจะ...เจ็บค่ะ”

เปาวลีกรีดร้องเสียงสั่นสะอื้นไห้ นอนน้ำตาไหลอาบหางตาอยู่ใต้ร่างคนตัวโตที่นอนทำร้ายจุดหวงแหนของเธอ

หญิงสาวเจ็บแสบเหมือนร่างกายช่วงล่างฉีกขาดออกจากกันเมื่อสิ่งแปลกปลอมใหญ่โตซอนไซแทรกแซะเข้ามาทำร้ายจุดซ่อนเร้นหวงแหนดั่งชีวิตจนทำให้เยื่อพรหมจรรย์แตกสลาย

“ซู่วว...นิ่งซะคนดีของพี่ มองตาพี่สิครับ กอดพี่ไว้แน่นๆ แล้วเมียพี่จะไม่เจ็บ เชื่อพี่นะดวงใจของพี่” กิตติรู้ว่าน้องเจ็บเพราะเขาส่งตัวตนลงไปทำร้ายจนเนื้อเยื่ออันแสนบริสุทธิ์ฉีกขาด

กิตติไปต่อไม่ได้เพราะเขาก็เจ็บร้าวไปทั้งตัวตน ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข ก้มมองเนื้อแท้ของตัวเองที่นอนแช่น้ำทิพย์อยู่ในช่อกุหลาบสีชมพูที่กลายเป็นสีแดงสด ยิ้มภูมิใจที่ได้เป็นผู้ชายคนแรกของน้องน้อย

คนร่างโตขยับตัวนอนทับร่างบอบบางที่สั่นสะท้าน เขาปลอบขวัญน้องด้วยริมฝีปาก จูบซับเช็ดน้ำตาที่ไหลเป็นทางออกให้อย่างอ่อนโยน แล้วค่อยๆ ทำในสิ่งที่สัญญาไว้ ว่าจะไม่ทำให้เธอเจ็บและบอบช้ำ

กิตติบรรจงตอกย้ำตัวตนที่ปวดร้าวคอยแต่จะระเบิดลงสู่ร่างบาง ขยับกายส่วนล่างแนบแน่นชิดคนตัวหอมด้วยหัวใจถวิลหา ดวงหน้าคมคายซ่านเหยเกที่เงยขึ้นมองเพดานนั้นก้มมองน้องที่นอนบิดตัวเป็นเกลียว ใบหน้างดงามบิดเบี้ยวเพราะความซ่าน

เรียวปากหยักยิ้มพิมพ์ใจเป็นสุขเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นไห้แปรเปลี่ยนเป็นเสียงกระซิก คร่ำครวญครางโหยหาบอกให้เขาเร่งทำในสิ่งที่ตัวเขาเองก็อยากจะระเบิดพุ่งของเหลวเป็นน้ำขุ่นๆ ใส่ตัวน้องมากแค่ไหน…

ฟ้ายังไม่สาง คางยังไม่เหลือง กิตติก็ยังไม่เลิกหยุดสอนน้องให้เรียนรู้วิชาทางเพศสัมพันธ์

เสียงไก่ขันช่วงตีสี่รอรับแสงอรุณตอนเช้าดังแข่งกับเสียงเสือโคร่งตัวใหญ่คำรามอย่างมีความสุขดังกระหึ่มคับห้องนอนที่ร้อนระอุไปด้วยไฟเสน่หา

เสียงหอบเหนื่อยหายใจติดขัดของชายหนุ่มร่างเปลือยชื้นเหงื่อที่นอนหมดแรงทับอยู่บนกายบาง ดวงหน้าสีเข้มเต็มไปด้วยความสุขฟุบลงบนซอกคอขาวหอมกรุ่น

“จะ...เจียวจ๋า...พี่มีความสุขเหลือเกิน”

คนตัวโตสิ้นฤทธิ์ ถูกเมียรักดูดพลังจนหมดแรงหายใจโรยริน เอ่ยเสียงแหบแห้งติดขัดชิดมุมปากนุ่มนิ่ม

“ใจคอพี่เกี๊ยจะไม่ให้เจียวได้พักบ้างเหรอคะ”

เนื้อตัวเปลือยเปล่าแดงเถือกอ่อนระทวยเป็นขี้ผึ้งลนไฟทุกครั้งเมื่อถูกสามีโลมเลียด้วยร่างกายและคำพูด เธอนอนสั่นระริกหายใจแผ่วๆ อยู่ใต้ร่างของสามีหมาดๆ

“พี่ให้เจียวนอนมาทั้งคืนยังไม่พออีกเหรอครับ”

ความหอมหวานของกายสาวยิ่งทำให้คนตัวใหญ่มีพละกำลัง เขายังไม่ยอมที่จะปล่อยเมียตัวน้อยให้เป็นอิสระ ทุกสัดส่วนบนเนื้อกระต่ายน้อยถูกเรียวปากหยักแทะโลมเหมือนปลาทอด

“เจียวระบมไปทั้งตัวแล้ว ปล่อยได้แล้วค่ะ”

เปาวลีหน้าบูดบึ้ง ‘เชอะ’ เขาปล่อยให้เธอนอนนิ่งเฉยบังคับอย่าขัดขืน เพราะพี่เกี๊ยเป็นคนร้ายกาจและคอยสอนให้เธอตอบสนองเขาตลอดทั้งคืน

“ก็เมียพี่ออกจะสวยขนาดนี้ จะให้พี่นอนนิ่งๆ เป็นตอไม้ที่ตายแล้วได้ยังไงครับ”

กิตติยิ้มเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าน้องหนักจึงขยับตัวลงไปนอนตะแคง ข้างแขนข้างหนึ่งกอดเอวเมีย ส่วนอีกข้างใช้ค้ำยันศีรษะ ดวงตาเยิ้มหวานจับจ้องร่างเปลือยที่เจ้าหล่อนดึงผ้าห่มขึ้นมาปกปิด

“อย่าค่ะ...เจียวไม่มีแรงแล้วนะคะ ง่วงจะตายอยู่แล้ว”

เปาวลีนอนหันหน้าเข้าหาร่างโต มือทั้งสองข้างวางทาบลงบนหน้าอกแข็งแรง แล้วใช้นิ้วน้อยทั้งห้าสางลูบไล้ไรขนสีดำตรงช่วงบริเวณหัวนมสีน้ำตาลอ่อนเล่น

“ง่วงก็นอนสิครับ มามะ มาหนุนแขนพี่ พี่จะกล่อมให้น้องของพี่นอนหลับสักที”