ตอนที่ 2.

ตอนที่ 2.

ตะวันตื่นขึ้นมาจากนิทราแสนสุขเพราะเสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้นข้างหู เขาหยิบมือถือด้วยอาการสะลึมสะลือ เตรียมตัวตวาด หากไม่ได้ยินเสียงแหลมบาดหูแทรกมาเสียก่อน “คุณอยู่ที่ไหนคะซัน!!”

ตะวันชะงัก เบนโทรศัพท์ห่างใบหู ปรับความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นออกไปจากใจ มาหยาไม่เคยใช้เสียงแบบนั้นคาดคั้นเขาสักครั้ง เธอมีวิธีหลอกล่อ ล้วงคำตอบจากเขาด้วยวิธีนุ่มนวลกว่านี้

“ดาว เราตกลงกันแล้ว อย่าอารมณ์เสียสิครับ” ตะวันตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนสุดๆ

“คุณไม่ได้บอกดาวเรื่องจะค้างที่บ้านหลังนั้นนี่คะ” อิงดาวตอบพร้อมกับแสร้งสะอื้น เธอจงใจให้เสียงเหล่านั้นดังแทรกเข้าไปในกระบอกโทรศัพท์

“ผมนอนคนเดียว ไม่เชื่อคุณจะเปิดกล้องเพื่อเช็กก็ได้นะครับ” ตะวันรีบร้อนแก้ตัว เขาเบื่อกับการตามง้ออิงดาว เขาต้องเสียงพลังงานมากพอสมควร กว่าอิงดาวจะคลายความโกรธ ซึ่งเหตุการณ์แบบนั้นไม่เคยเกิดขึ้น ขณะที่เขากับมาหยาอยู่ด้วยกัน

มาหยาเป็นคนมีเหตุผล เธอไม่เคยฉุนเฉียวให้เขาเห็นสักครั้ง

ตะวันนึกโมโหตัวเอง เขาเปรียบเทียบอิงดาวกับมาหยาทำไม?

“เปิดสิคะ ดาวรักคุณนะคะ ดาวกลัวว่าคุณจะถูกแม่นั่นยั่วยวนอีก”

ตะวันเม้มปากรู้สึกตงิดใจแปลกๆ มาหยาไม่เคยยั่วเขา เป็นเขาเองที่พาตัวเองไปใกล้เธอ จนถึงขั้นพลาดท่า และเป็นเขาอีกนั่นแหละที่แก้เก้อด้วยการโยนความผิดนั่นให้กับมาหยา เพื่อลดความรู้สึกผิดกับอิงดาวในใจ

มันเกิดขึ้นเพราะเขา แต่ไม่เคยถูกต่อว่า มาหยาปิดปากเงียบ แสร้งปั้นหน้าสดชื่นต่อหน้ามารดาเขา และเขาก็รู้ดีว่าเธอเสียใจมากแค่ไหน

“แม่นั่นตกลงหรือเปล่าคะ?” เสียงของอิงดาวดึงตะวันออกมาจากภวังค์

“อืม” ตะวันตอบเหมือนละเมอ

“เร็วๆ ก็ดีนะคะ ดาวเบื่อที่ต้องตอบคำถามคนอื่นแล้วค่ะ” อิงดาวพูดเสียงแข็ง รอบตัวเธอมีแต่คำถามและแววตาดูแคลน ตะวันไม่ได้อยู่ในสถานะที่เธอจะควงแขนเขาแบบเปิดเผยได้ ทุกคนรอบตัวรู้ดีว่าเขาเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว เธอกำลังแทรกเข้าไปในชีวิตของเขาและทำลายครอบครัวของเขา

“คุณอดทนอีกไม่นานแล้วครับดาว” ตะวันตอบเสียงเข้ม

“กี่วันคะ ดาวอยากประกาศให้โลกรู้เร็วๆ ดาวไม่ได้แย่งคุณมา คุณกับดาวรักกันมาก่อน ก่อนแม่นั่นนานแล้วด้วย!!”

“ผมจะพยายามให้เร็วที่สุดครับ รอให้ผมโอนบ้านให้หยาเรียบร้อย ผมจะรีบเอาใบหย่าไปให้คุณดู”

อิงดาวยิ้มออก แต่แล้วเธอกลับรู้สึกเอะใจ “บ้าน บ้านอะไรคะ?” เธอถามตะวันเสียงแข็ง

“บ้านแม่ผมไงครับ คุณเองก็ไม่ได้อยากได้ แต่หยาคงดีใจที่ผมยกบ้านหลังนี้ให้เธอ”

“นอกจากบ้านแล้ว คุณคงไม่ได้ยกสมบัติชิ้นอื่นให้เธอใช่ไหมคะซัน?” อิงดาวถามกลับเสียงแข็ง

เธอไม่ได้ใจดีที่จะยกสมบัติเก่าเก็บของตะวันให้กับอดีตภรรยาของเขาหรอก ผู้หญิงคนนั้นควรจากตะวันไปแต่ตัว ตอนที่หล่อนเดินเข้ามาในบ้านอรุโนทัยก็ไม่มีอะไรติดมือมาสักอย่าง สิ่งที่หล่อนได้รับไป มากเกินพอแล้ว

“หยาไม่อยากได้อะไรเลย นอกจากบ้านหลังนี้ครับ” ตะวันตอบ

แต่งงานมาห้าปี มาหยาไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย เธอทำหน้าที่ตัวเองได้ดีไม่มีที่ติ ปรนนิบัติแม่สามีอย่างไม่มีข้อบกพร่อง มีข้อเดียวที่ตะวันรู้สึกขัดใจ หล่อนเมินเฉยเรื่องบนเตียง ทุกครั้งที่หลับนอนกันเหมือนเขาเป็นคนบ้ากาม ที่ต้อง ‘ปล้ำ’ ทุกครั้งถึงจะสำเร็จ

“ดีแล้วค่ะ ที่แม่นั่นได้ไป ก็มากเกินพอแล้ว”

มาหยานั่งเหม่อ เธอคิดเรื่อยเปื่อย พยายามไม่คิดเรื่องของตัวเองให้ตนเองเจ็บปวดมากไปกว่านี้ เธอไม่มีสิทธิ์เลือก เธอควรลืมทุกอย่าง และจากไปอย่างมีศักดิ์ศรี

“คุณหยายอมหย่าจริงๆ เหรอคะ?” เสียงแหบแผ่วถามอยู่ใกล้ๆ

มาหยายิ้มกร่อยๆ ก่อนตอบ “หยาปฏิเสธได้เหรอคะนมผิน”

ผินฝืนยิ้มตอบ ทุกคนในบ้านอรุโนทัยรู้ดี ตะวันไม่เคยรักหญิงตรงหน้า เขาแค่ทำตามคำขอของมารดา เพื่อให้ท่านสบายใจ และเมื่อมารดาสิ้นลม ตะวันก็ไม่จำเป็นต้องฝืนความรู้สึกตัวเอง เขาจำใจแต่งงานกับมาหยามาเกินห้าปีแล้ว เขาอยากเป็นอิสระแทบคลั่ง