ตอนที่ 1...

“คะ” ตะวันปรายตามองเธอ

มาหยามองสบดวงตาตะวัน เธอรวบรวมความกล้าพูดกับชายตรงหน้าตรงๆ “หากหยากำลังท้องอยู่ละคะ คุณจะทำยังไง?”

สีหน้าตะวันเคร่งขรึม “คุณว่าอะไรนะ?”

มาหยาฝืนยิ้มเซียวๆ “หยาถามเผื่อไว้ค่ะ หากหยาตั้งท้องคุณจะทำยังไงคะ”

ตะวันตอบทันทีโดยไม่คิดจะไตร่ตรอง “เอาเด็กออกสิ”

มาหยาย้อนถามเสียงหลง “คุณพูดว่าอะไรนะคะ!”

ตะวันแค่นยิ้มมุมปาก จ้องหน้ามาหยา พร้อมกับพูดช้าๆ “เอาเด็กออกซะสิ ผมไม่พร้อมรับผิดชอบใครตอนนี้” เขาจ้องหน้ามาหยา แววตาเครียกขรึม “ต่อให้เธอท้องตอนนี้จริงๆ นะมาหยาผมก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจที่จะไม่หย่ากับคุเธอ ผมกับอิงดาวเราห่างกันเพราะเธอ ผมไม่มีทางให้เรื่องของเธอ ทำให้ผมกับอิงดาวต้องห่างกันอีกครั้งหรอก”

มาหยารู้สึกเย็นเยียบไปถึงขั้วหัวใจ เธอชาไปทั้งตัวไม่ว่าปลายนิ้วมือ หรือนิ้วเท้า

ตอนนี้คงไม่มีอะไรสามารถรั้งชายตรงหน้าไว้ได้ ความรักของเธอส่งไปไม่ถึงเขา หัวใจของเขา เธอไม่ใช่เจ้าของตั้งแต่แรก

มาหยากลั้นใจฝืนยิ้ม “หยาล้อคุณเล่นค่ะ คุณก็รู้ ระหว่างที่เราอยู่ด้วยกัน หยากินยาคุมมาตลอด หยาไม่มีทางพลาดเรื่องสำคัญแบบนี้แน่นอนค่ะ”

มาหยาฝืนหัวเราะร่าเริง เหมือนกำลังขบขันอะไรสักอย่าง

ตะวันตวาด “เธอเกือบทำให้ผมประสาทเสีย!!”

“หยาไม่ท้องหรอกค่ะ คุณสบายใจได้” มาหยาซ่อยรอยน้ำตาไว้ในอก หัวใจของเธอหลั่งเลือดออกมาแทบกระอักตาย

“คราวหลังจะล้อเล่นอะไร ก็ดูอารมณ์คู่สนทนาด้วยนะ!!” ตะวันตวาดซ้ำเสียงแข็ง ตอนที่ได้ยินหัวใจเขาร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม หากมาหยา ‘ท้อง’ วาสนาของเขากับอิงดาวคงสะบั้นลง เขาทำร้ายมาหยามากกว่านี้ไม่ได้แล้ว เท่าที่ทำอยู่เขาก็รู้สึกละอาย แทบไม่กล้าสู้หน้าเธอ

เขากับอิงดาวหักหลังมาหยา เขาพลาดท่า เผลอตัวไปกับการยั่วยวนของอิงดาว ทันทีที่เธอกลับมายังประเทศไทย

“หยาขอโทษค่ะ แต่คงไม่มีครั้งต่อไปแล้ว” มาหยาตอบเสียงอ่อย

“ไม่ท้องก็ดีแล้วละ ผมไม่อยากมีอะไรผูกมัดระหว่างเรา ถ้าเธอท้องจริงก็เอาเด็กออกซะ ผมจะแบ่งมรดกของแม่ให้มากๆ เธอเอาเงินก้อนนี้ไปสร้างเนื้อสร้างตัว ตอนที่มีสามีใหม่ ผู้ชายคนใหม่ของเธอจะได้ไม่รังเกียจ”

ตะวันพูดด้วยสีหน้าเฉยชา เธอกับลูกไม่เคยอยู่ในสายตาเขา ในนาทีนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าอิงดาว ผู้หญิงที่เขารักหมดหัวใจ

ความขมขื่นจู่โจมเข้าใส่มาหยา “หยาไม่ได้ท้องจริงๆ ค่ะ คุณไม่ต้องแบ่งมรดกของท่านให้หยาหรอกค่ะ หยาไม่อยากได้”

ตะวันก้มมองมาหยาใกล้ๆ “หย่ากับผมแล้ว เธอจะไปอยู่ที่ไหน?”

นับตั้งแต่มาหยาเดินตามมารดาของเขาเข้ามาในบ้านอรุโนทัย ชีวิตของเธอก็มีแค่บ้านกับโรงเรียนเท่านั้น มาเพิ่มโรงพยาบาลอีกอย่าง ตอนที่มารดาของเขาป่วยหนัก นอกนั้น มาหยาแทบไม่รู้จักที่ไหนเลย

“ผมยกบ้านหลังนี้ให้เธอเอามั้ย?” บ้านของมารดา คือความทรงจำทั้งหมดของมาหยา

มาหยาฝืนยิ้ม “คุณแน่ใจแล้วเหรอคะ?” เป็นคำถามที่มาหยารู้คำตอบดี ทันทีที่ตะวันได้ใบหย่า เขาคงหอบของขวัญชิ้นสำคัญนี้ไปให้อิงดาวดู รังรักของเขากับผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางใช่บ้านหลังนี้แน่ๆ ผู้หญิงคนนั้นคงไม่พอใจแค่บ้านหลังขนาดกะทัดรัดที่เก่าและโบราณแบบนี้หรอก

“แน่ใจสิ แม่คงดีใจที่เจ้าของบ้านหลังนี้ คือเธอ” ตะวันมองมาหยาด้วยแววตาไร้ความหมาย เขาผูกพันกับบ้านหลังนี้ก็จริง แต่มาหยาผูกพันมากกว่า เธอเป็นลูกรักของมารดาเขา คงอยากเก็บความทรงจำเก่าๆ ไว้ และเขารู้ดี อิงดาวไม่ชอบบ้านโบราณมีประวัติแบบนี้หรอก เธอชอบความหรูหรา และนำสมัย ซึ่งไม่มีทางใช่บ้านหลังนี้แลย

มาหยาแค่นยิ้ม หัวใจของเธอถูกทิ่มแทงใด้วยความจริงหลายอย่าง คนตรงหน้าพร้อมจะประเคนทุกอย่างให้เธอ เพื่อแลกกับอิสระ

“ตกลงค่ะ หยาจะดูแลบ้านหลังนี้แทนท่านเอง” มาหยาตอบตกลง

“เมื่อไหร่ดีละ?” ตะวันถามต่อ

มาหยาเงยหน้ามอง ดวงตาเธอเต็มไปด้วยคำถาม จนตะวันรู้สึกละอายใจ

“เธอว่างวันไหน ก็นัดผมมาได้เลย มันจะได้จบๆ ไปสักที” ตะวันเบือนหน้าหลบ เมื่อเห็นแววตาตัดพ้อ แต่ครั้นเขาจ้องมองจริงจัง แววตาเช่นนั้นกลับหายไปเสียแล้ว...