พันธะสวาททาสเสน่หา

ตอนที่ 1.

ข่าวล่าสุดที่ทำให้ตะวันทุกข์หนักกว่าเก่า...หญิงในดวงใจของเขาเลิกรากับแฟนหนุ่มคนล่าสุด และเดินทางกลับมาจากต่างประเทศแล้ว หลังมารดาของตะวันเจ็บหนัก ต้องนอนติดเตียงอยู่หลายเดือน เธอโผล่มาในวันที่รอบตัวเขาหม่นแสง ความรู้สึกหมดอาลัยเหมือนความสุขรอบตัวถูกกระชากออกไปทั้งหมด ตะวังนั่งนิ่ง เหม่อมองไปด้านนอกแบบไร้จุดหมาย

เขาควรยินดีสิ อิงดาวคือผู้หญิงที่เขารักเธอหัวปักหัวปำ เธอยังคงสวยเพริศพริ้ง เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ รูปร่างของเธอกระชากเขาดำดิ่งสู่ห้วงเสน่หาได้ทุกครั้ง ทุกอย่างในตัวเธอ ล้วนแต่เพอร์เฟคไปหมด

“คิดอะไรอยู่คะซัน?” เสียงหวานปนความวาบวามดังใกล้ๆ ใบหู “หรือเพราะการมาของดาว เลยทำให้คุณไม่สบายใจ?”

ตะวันได้สติกลับคืนมา เขารวบอิงดาวมากอด พร้อมกับถอนใจแรงๆ

“คุณจะไม่หย่ากับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ เหรอคะ แล้วคุณจะเอาดาวไปไว้ตรงไหน!!” เสียงของเธอแข็งจนจับกระแสความไม่พอใจได้ แววตาของเธอ ก็เปล่งประกายความหมายที่คาดเดาไม่ได้เลย

มองผิวเผิน หญิงตรงหน้าพยายามข่มอารมณ์เดือดดาลเอาไว้ในใจ ตะวันรู้ดี อิงดาวเกรี้ยวกราดแค่ไหน ตอนที่รู้ว่าเขามีความจำเป็นต้อง ‘แต่งงาน’ “ผมพยายามจะหาทางออกดีๆ ให้กับทุกคนครับ”

ตะวันเปรย รู้สึกเศร้านิดๆ เขาคุ้นเคยกับการมีมาหยาอยู่ใกล้ตัว จู่ๆ ก็มีความจำเป็นต้องตัดเธอทิ้ง ความคุ้นเคยนั่น ทำให้เขาลำบากใจเล็กน้อย

แต่สำหรับอิงดาวแล้ว เธอสำคัญกว่ามาหยาหลายเท่า ผู้หญิงที่แค่เติบโตมาพร้อมกับเขาตั้งแต่เด็ก

มาหยาเป็นเด็กที่มารดาเขาอุปถัมภ์ไว้ เธอถูกฝึกให้เติบโตมาเพื่อเป็นภรรยาและแม่ของลูกเขา แต่เขาไม่ได้ชื่นชอบเธอเหมือนที่มารดาต้องการ ทั้งใจเขา มีแค่อิงดาวเท่านั้น

อิงดาวบริสุทธิ์ผุดผ่องไร้มลทิน เป็นเขาเองที่อ่อนไหว เผลอตัวเผลอใจไปกับมาหยาชั่วครู่

เขาถูกบังคับให้แต่งงานกับมาหยาแบบเลี่ยงไม่ได้

ตอนนั้นสุขภาพของมารดาย่ำแย่ มาหยาคือคนคนเดียวที่ดูแลมารดาของเขาอย่างใกล้ชิด เธอทุ่มเททุกแรงกำลัง เพื่อรั้งมารดาของเขาให้มีชีวิตนานขึ้นอีกหน่อย ความดีข้อนั้น ทำให้ตะวันจำใจรับปาก

และนั่น ก็ทำให้เขาแตกหักกับอิงดาว...

ทว่าเขาบอกมาหยาตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามาอยู่ในฐานะสะใภ้อรุโนทัย เขาจะไม่มีวันชอบเธอแน่ เขาแค่ทำตามคำขอของมารดาเท่านั้น เพื่อให้มารดาของเขาสบายใจ และยอมจากไปอย่างสงบ ไม่ทรมานเพราะความเป็นห่วงบุตรชาย

มาหยาเข้าใจทุกอย่างดี

เธอเป็นคนเรียบร้อย ว่านอนสอนง่าย และเจียมตัวอย่างที่สุด

ดังนั้นตะวันจึงให้สัญญา “ตลอดเวลาที่เป็นเมียผม ผมจะไม่ปล่อยให้เธอลำบาก แต่ตอนนี้เวลาผ่านมาพอสมควรแล้วนะ เราสองคนควรหย่ากันเถอะ ผมจะให้ค่าเลี้ยงดูเธอตามสมควร”

ไม่มีคำตัดพ้อ มีแค่แววตาเฉยชา และแห้งแล้งแทนคำตอบ

ที่จริงมาหยาไม่ได้แต่งงานกับตะวันเพราะอะไรเลย แต่เป็นเพราะตะวันคือผู้ชายคนเดียวที่เธอ ‘ปักใจรัก’ เขาเป็นเทพบุตรในความทรงจำของเธอ

แม้ตอนนี้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปหมดแล้ว แต่ครั้งหนึ่งเธอก็เคยมีโอกาสได้ใกล้ชิดเขา เธอควรพอแค่นี้ และยอมจากไปเงียบๆ มันถึงเวลาที่เธอต้องเผชิญหน้ากับความจริงสักที เธออยู่กับความฝันของตัวเองตลอดชีวิตไม่ได้

เธอพยายามทำทุกทางเพื่อเอาชนะใจเขา เธอยอมสงบปากสงบคำ ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าลับหลังเธอ ตะวันกับอิงดาวมีความสัมพันธ์กันแบบไหน แผลในใจของเธอไม่เคยตกสะเก็ด แผลนั่นเป็นแผลสดที่มีเลือดไหลซึมทั้งปีทั้งชาติ

เธอถูกชายตรงหน้าหักหลังนับครั้งไม่ถ้วน

แต่เธอก็ยอมโง่งม แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

ทั้งที่ตัวเองใกล้ตายรอมร่อ...

สุดท้ายแล้ว ความดีของเธอ ก็ไม่สามารถเอาชนะใจเขาได้เลย เธอควรยอมแพ้ และจากไปแบบมีศักดิ์ศรี

“หยา” ตะวันเรียกมาหยาเสียงอ่อน เขารู้สึกผิดแปลกๆ

เขาพยายามสลัดความทรงจำระหว่างกันทิ้ง แต่ก็อดคิดไม่ได้ ผู้หญิงเพียบพร้อมอย่างมาหยา ทันทีที่เธอ ‘หย่า’ คงมีผู้ชายรายใหม่รีบเข้ามาเสนอตัว แค่นั้นก็ทำให้เขาก็ไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง