ตอนที่ 2. ..

“ผู้หญิงคนนั้นมีดีไม่ได้ครึ่งคุณหยาสักหน่อย ทำไมคุณตะวันไม่เชื่อใจคุณท่านก็ไม่รู้ อย่างคุณอิงดาวไม่มีทางรักคุณตะวันได้หรอกค่ะ” ผินพูดเสียงกระแทก ขัดใจทุกครั้งที่เจ้านายหนุ่มเห็นผู้หญิงคนนั้นดีกว่ามาหยา

“เธอรักของเธอมานานแล้วนี่คะ”

“เหอะ!” ผินกระแทกลมหายใจ นางไม่มีทางเชื่อว่าผู้หญิงหน้าเงินอย่างอิงดาวจะรักตะวันจริงๆ คนโลภแบบนั้น ไม่มีทางหยุดแค่เจ้านายหนุ่มของนางหรอก

ผินไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อดี นางรู้สึกสงสารมาหยาจนจุกอกไปหมด

“หยาควรเป็นคนไปค่ะ ไม่อย่างนั้นคุณตะวันจะเกลียดหยาจนไม่อยากแม้แต่มองหน้า” มาหยายอมรับสภาพ เธอขวางทางรักของตะวันก็ไม่เกิดประโยชน์กับตัวเอง รั้งแต่จะทำให้ความเกลียดของเขาเพิ่มขึ้น

ผินนิ่ง กำลังคิดอะไรอยู่ในใจเงียบๆ

และตอนที่ผินโพล่งถาม มาหยากลับเป็นฝ่ายที่ตื่นตระหนกเสียเอง “คุณหยาท้องอยู่ ไม่ใช่เหรอคะ”

“นม!!” มาหยาเหลียวมองรอบตัว แล้วก็ถอนใจแรงๆ เมื่อไม่มีบุคคลที่สามได้ยินสิ่งที่นมผินพูด

“นมรู้ได้ยังไงคะ?” มาหยาถามเสียงเย็นเยียบ

“อิฉันเคยมีลูกนะคะคุณหยา อิฉันเลี้ยงคุณตะวันมาตั้งแต่เกิด ด้วย เรื่องแบบนี้อิฉันพอรู้ค่ะ” มาหยาเลิ่กลั่ก คิดคำแก้ตัวไม่ถูก ความลับของเธอ ไม่ควรมีคนอื่นรู้ นอกจากตัวเอง

“ไม่ต้องห่วงนะคะ อิฉันจะไม่บอกใคร” ผินสัญญา บางทีนี่จะเป็นบทเรียนให้เจ้านายหนุ่ม ในวันที่เขารู้ความจริง ตอนที่มาหยาจากไปแล้ว

มาหยาผ่อนลมหายใจ อย่างน้อยความลับของเธอก็ยังไม่แตก

นมผินรับปากจะปิดเป็นความลับให้

เธอทำงานในมือต่อ พยายามผ่อนคลายความเครียดของเธอมีผลกับอีกคนในครรภ์ เธอควรปล่อยวาง และทำใจกับบางสิ่งที่จำเป็นต้องปล่อยมือ

“อิฉันได้ยินว่า คุณตะวันยกบ้านนี้ให้กับคุณหยาเหรอคะ?” ผิน กระซิบถาม มาหยาพยักหน้ารับ “ดีเลยค่ะ จะได้คัดคนสะดวกหน่อย อย่างน้อยก็จนกว่า” ผินไม่ได้พูดต่อ

“หลังโอนบ้านให้หยา คุณตะวันต้องการหย่าทันทีค่ะ” มาหยารำพึงเสียงแหบ

“สวมเขาให้คุณหยาตั้งนมตั้งนาน มาใจร้อนอะไรตอนนี้คะ!!” ผินพูดเสียงแข็ง ตวัดค้อนให้บุคคลที่ไม่ได้อยู่ในที่นี้ด้วยความหมั้นไส้

มาหยารู้สึกอึดอัดใจแทบหายใจไม่ออก “คุณดาวเธอคงอยากเปิดเผยค่ะ”

“เหอะ!! ยอมกินน้ำใต้ศอกคุณหยามาเป็นปีๆ บทจะใจร้อนขึ้นมา วันเดียวก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอคะ” ผินเปรยเสียงขุ่น ชังน้ำหน้าหญิงผู้นั้นเพิ่มขึ้นหลายเท่า

“คุณตะวันเอง ก็คงร้อนใจไม่น้อยกว่าคุณอิงดาวหรอกค่ะ” มาหยาเปรยเสียงแห้ง

“ไม่เคยคิดว่าคุณตะวันของอีผินจะเหลวไหลแบบนี้” ผินบ่นพึมพำ กับความแล้งน้ำใจของตะวัน

มาหยาหลุบเปลือกตาลง “เขารักกันมานาน หยาต่างหากค่ะที่เป็นส่วนเกิน”

“ไม่เกี่ยวกับคุณหยาหรอกค่ะ คนดีๆ เขาไม่มีใครทำแบบนี้หรอกค่ะ ทั้งๆ ที่รู้ว่าคุณตะวันแต่งงานแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ยังจงใจเข้ามาแทรก” ผินบ่นพึมพำ ทั้งที่อิงดาวมีความรู้ เรียนจบเมืองนอกเมืองนา แต่ทำไมศีลธรรมถึงต่ำเตี้ยเรี่ยดินนัก หล่อนจงใจแทรกเข้ามาขั้นกลางชีวิตแต่งงานของอดีตคนรัก จนกระทั่งทุกอย่างพังลง สมใจเจ้าตัว

“เขาสองคนรักกันมาก่อนที่จะแต่งงานกับหยาค่ะ เรื่องนี้หยาเข้าใจดี” สีหน้ามาหยาหมองเศร้าจนผินสงสาร

“คุณหยาจะมาเป็นคนดีอะไรตอนนี้คะ คุณหยาควรหัดใจร้ายบ้าง ของบางอย่างหากไม่สู้ จะรู้ได้ยังไงคะว่าไม่ชนะ” ผินพยายามเตือน ความทุกข์ของหญิงตรงหน้าผินเห็นแล้วก็พลอยทุกข์ใจไปด้วย

เพราะมาหยาไร้ญาติ ไร้คนหนุนหลัง เจ้านายหนุ่มจึงข่มเหงและบีบคั้นเธอเช่นนี้

“หยาไม่ใช่คนดีหรอกค่ะนม หยาแค่รู้ตัว หยาจะเป็นแค่อากาศ หากหยาไม่ยอมหย่า” มาหยารู้ตัวเองดี เธอไม่ใช่คนที่ตะวันต้องการ เธอฝืนไป คนที่เจ็บก็คือตัวเอง

มาหยาถอนใจ “นมผินช่วยหยาสักเรื่องได้มั้ยคะ?”

ผินมองหน้านายสาว พร้อมกับรีบรับปาก “ได้ค่ะ จะกี่เรื่องอิฉันก็ยินดีช่วย”

“เรื่องเดียวก็พอค่ะ”

นมผินถอนใจเฮือก ยื่นมือมากุมมือหญิงสาวตรงหน้า พร้อมกับพูดปลอบใจ “คุณตะวันไม่ใช่คนโง่ค่ะ สักวันเธอจะรู้ อะไรคือเพชร อะไรคือกรวดทราย”

“หยาไมมีค่าในสายตาคุณตะวันหรอกค่ะนม ในสายตาของเขา มีแค่คุณอิงดาวเท่านั้น หยารู้ดีมาตลอด” ตลอดเวลาที่อยู่ร่วมกัน มาหยารู้ดีแก่ใจ หัวใจของตะวันไม่เคยมีแม้แต่เงาของเธอ ทุกห้องหัวใจเขา เต็มไปด้วยผู้หญิงคนนั้น อิงดาว...