ตอนที่5 พบเจอ

ตอนที่5 พบเจอ

@คิงบาร์

“เธอไม่ต้องคิดมากเรามาทำเป็นเพื่อนแล้วนี่ไง”แก้มใสเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าของเพื่อนยังมีสีหน้าคิดมากอยู่ เพราะอยากลองทำอะไรใหม่ๆ ทำให้คนตัวเล็กนึกสนุกมาทำงานที่นี่ด้วย

“เอ่อ แก้มใสไม่ต้องฝืนนะถ้าไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำหรอกแค่หางานให้ก็พอแล้ว”

“อยากทำ เราไม่เคยลองทำอะไรแบบนี้เลย”หญิงสาวดูตื่นเต้นไม่น้อยเธออยากลองทำงานดูพอเพื่อนบอกว่าจะมาสมัครคนตัวเล็กก็ตามมาด้วย

“อีกอย่างนะ เธอจะได้มีเพื่อนไงเราก็จะได้ค่าขนมเพิ่มด้วย”แก้มใสพูดให้เพื่อนสบายใจ เรื่องเงินสำหรับเธอไม่ใช่ปัญหาหรอกถึงแม้จะแอบพ่อมาเรียนที่นี่แต่แม่ของเธอก็โอนเงินให้ตลอด บิดาของแก้มใสยังคิดว่าลูกสาวยังอยู่ต่างประเทศอยู่ ไม่รู้ว่าเธอกลับมาเรียนต่อที่ไทยแล้ว

“งั้นก็ได้ ขอบคุณนะมีเธอมาทำงานด้วยก็ดีเหมือนกัน”น้ำหวานยิ้มให้เพื่อนด้วยความรู้สึกขอบคุณที่อีกฝ่ายมาทำงานกับเธอแบบนี้

สองสาวเดินเข้าไปในร้านเหล้าที่เป็นที่รู้จักของนักท่องเที่ยวราตรีเป็นอย่างดีอย่างผับคิงบาร์ แตงไทยเป็นคนพาสองสาวไปหาเจ๊แนนนี่รุ่นพี่ปีสี่ที่มาดูแลผับของแฟนหนุ่มที่ชื่อคิง การสัมภาษณ์งานก็ไม่มีอะไรมากมายแค่เห็นหน้าตาของคนทั้งสองเจ๊แนนนี่ก็รับแล้ว

“เรียนอยู่คณะไหนกันเนี่ย”

“บัญชีเหมือนพี่แตงไทยค่ะ”

“เหรอ พี่เรียนออกแบบคนที่นี่เรียกเจ๊เพราะว่าพี่เรียนมาห้าปีแล้วยังไม่จบสักที”แนนนี่พูดติดตลก เธอไม่ชอบเรียนแต่ก็พยายามจบอยู่เพราะแฟนหนุ่มของเธอบังคับให้จบให้ได้ไม่งั้นอีกฝ่ายจะไม่แต่งงานกับเธอ งงไหมไม่เกี่ยวกันสักนิดแต่ก็บังคับเธอเพื่อให้เธอเรียนให้จบ

“อยู่ที่นี่แบบครอบครัวมีอะไรก็ช่วยๆ กัน ลูกค้าจะเยอะมากๆ โดยเฉพาะวันศุกร์วันเสาร์ พนักงานหัวหมุนเลยล่ะ อ้อ ผับมีโซนธรรมดากับวีไอพี ชั้นสามเป็นห้องพักนะ พวกขี้เมากลับไม่ไหวเรามีบริการโรงแรมและก็พวกอยากนัวร์กันก็ใช้บริการได้ เด็กเสิร์ฟไม่มีสิทธิ์ขายให้ลูกค้านะจ๊ะพี่บอกก่อน”

“ขายอะไรคะ”แก้มใสไม่เข้าใจจึงถามออกไป สีหน้าใสซื่อทำเอาแนนนี่หัวเราะออกมา

“ก็แบบบริหารเสริมลูกค้าไง ขายแบบนั้นน่ะ”พอได้คำตอบที่กระจ่างหญิงสาวทั้งสองก็ตาโตตกใจทันที

“ที่นี่มีพนักงานหลายแบบ เด็กเสิร์ฟก็เด็กเสิร์ฟเด็กนั่งดริ้งก็แยกออกไป ว่าแต่เปลี่ยนใจเป็นเด็กนั่งดริ้งรึเปล่าล่ะ”

“ไม่ค่ะ พวกเราสนใจแต่เด็กเสิร์ฟและก็ไม่สนใจขายอะไรแบบนั้นด้วยค่ะ”

“ดีแล้ว อย่าทำเลยพี่ไม่ได้สนับสนุนนะแต่บางคนที่ทำก็เพราะไม่มีทางเลือก เงินมันสำคัญหันไปทางไหนก็ต้องใช้แต่เงิน บนโลกใบนี้ถ้ามีคนเถียงพี่ว่าเงินซื้อความสุขไม่ได้พี่เถียงตายเลย”สองสาวยิ้มแห้งออกมาคำพูดนี้มันก็จริงนั่นแหละอะไรก็ต้องใช้เงิน ทุกคนพยายามกระเสือกกระสนหางานทำก็เพื่อเงินทั้งนั้น

“งั้นก็ตามนี้ พรุ่งนี้ค่อยเริ่มงานแล้วกัน เดี๋ยวที่เหลือแตงไทยจัดการให้หน่อยนะพวกชุดพนักงาน”

“ได้ค่ะเจ๊”

“ออกไปเถอะ”แตงไทยพารุ่นน้องทั้งสองเดินออกมาจากห้องทำงานของรุ่นพี่สาว น้ำหวานอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมพี่แนนนี่ถึงได้มาเป็นคนดูแลที่นี่

“พี่แตงไทยคะ ทำไมพี่แนนนี่ถึงได้มาดูแลที่นี่คะ ร้านใหญ่ขนาดนี้คงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”

“เจ๊แกเป็นแฟนคุณคิงนะ คุณคิงคือเจ้าของที่นี่เป็นรุ่นพี่มหาลัยเรานั่นแหละแต่จบไปได้สองสามปีแล้ว”สองสาวพยักหน้ารับรู้เพราะไม่รู้เลยว่าเจ้าของที่นี่เป็นใคร

“วงการนี้มีอะไรอีกเยอะแต่เรารู้แค่นี้ก็พอ ทำงานหน้าที่ของเราพอ อันนี้ชุดพนักงานเด็กเสิร์ฟนะ มีอะไรไม่เข้าใจถามพี่ได้เลย”

“ขอบคุณนะคะ”น้ำหวานกับแก้มใสเอ่ยออกไป มันก็จริงอย่างที่พี่แตงไทยว่าทำหน้าที่ของเราพอบางสิ่งบางอย่างอย่าไปสนใจมันมากเลย

อีกวันผ่านไป

“เราว่าปีสองเราย้ายไปอยู่ข้างนอกกันดีไหม”แก้มใสเอ่ยชวนซึ่งความคิดของเพื่อนก็น่าสนใจพอสมควรเลย เธอเองก็คิดเรื่องนี้อยู่

“ก็ดีนะ เราก็คิดอยากจะไปอยู่หอนอกเหมือนกัน”

“เธอเบื่อไหมถ้าต้องอยู่กับเราอีก”

“ไม่เลย อยู่กับเธอดีจะตายไป ไม่เหงาด้วย”แก้มใสได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มมีความสุขออกมา เธอกังวลกลัวว่าเพื่อนจะเบื่อเธอเหมือนกันพอได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกดีมากๆ

หลังจากที่เลิกเรียนสองสาวก็พากันกลับมาที่ห้องก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานวันแรก แก้มใสทำตามที่พี่รหัสแนะนำก่อนจะนำเครื่องดื่มมาจัดเสิร์ฟให้กับลูกค้า เธอทั้งสองทำที่โซนธรรมดาขนาดวันธรรมดาลูกค้าก็เยอะพอสมควรเลย เล่นทำเอาเดินขาแทบลากกันเลยทีเดียว

“ทำไมมาอยู่ที่นี่ว่ะ?”ท่าทีของเตชินท์ทำให้เพื่อนมองอย่างนึกแปลกใจก่อนจะมองตามสายตาของชายหนุ่มทันที

“น้องคนนั้นหนิ มาทำงานที่นี่เหรอ”

“สงสัย กูเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน”

“ว่าแต่ทำไมคนนั้นหน้าตาเหมือนกูเคยเจอที่ไหน”เหมันต์เพ่งมองผู้หญิงอีกคนที่กำลังเสริฟเครื่องดื่มอยู่ ใบหน้าจิ้มลิ้มละม้ายคล้ายกับใครบางคนที่เขาไม่ได้เจอมาหลายปีแล้ว

“ใคร มึงรู้จักเหรอ?”

“หน้าคุ้นๆ”เหมันต์พูดขึ้นแต่อีกใจก็คิดว่าคงไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนั้นอยู่ต่างประเทศไม่ได้อยู่ที่นี่เสียหน่อย

“เคยนอนกับมึงเหรอถึงคุ้น?”สายลมที่ได้ยินคำพูดเพื่อนก็นึกอยากรู้เหมือนกัน

“ไม่เคยแต่หน้าเหมือนยัยเด็กบ้านั้น”

“เด็กบ้าไหน?”เตชินท์พูดเสริมขึ้นมา

“จะมีใครถ้าไม่ใช่ยัยบ้าแก้มอ้วนนั่น”

“คู่หมั้นมึง ไหนว่าอยู่ต่างประเทศไง”

“กูก็ไม่รู้ ครั้งล่าสุดรู้ว่าไปเรียนต่อต่างประเทศ มึงเห็นกูติดต่อไหมล่ะ กูจะไปรู้ได้ไงว่ายัยนั่นกลับมารึยัง”เหมันต์เริ่มนั่งไม่ติดรู้สึกหวั่นใจไม่น้อยเลยกลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะกลับมาแล้วจริงๆ สีหน้าวิตกกังวลของเหมันต์ทำเอาเพื่อนทั้งสองนึกขำไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะขนาดนี้

“นี่มึงกลัวคู่หมั้นมึงขนาดนี้เลยเหรอวะ?”

“กูไม่ได้กลัว กูแค่ไม่อยากให้กลับมา ห่าเอ๊ยชีวิตแสนสนุกของกูพังแน่ๆ ถ้ายัยนั่นกลับมาจริงๆ”แค่คิดก็ขนลุกแล้ว ภาพเด็กอ้วนในวัยเด็กผุดขึ้นมาในหัวของเหมันต์ทันที แก้มใสในตอนนั้นเอาแต่วิ่งตามเขาเกาะติดเป็นปลิง ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไปเอาแต่ใจสุดๆ จนเขาต้องด่าไปชุดใหญ่พอด่าไปก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งฟ้องพ่อแม่เขาอีก นึกแล้วก็ขนลุกจริงๆ

แก้มใสไม่รู้เลยว่ามีสายตาอีกคนจ้องมองเธออยู่อย่างไม่ลดละ การทำงานในครั้งนี้ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกเหนื่อยไม่น้อยเลย แต่เธอก็ไม่อยากเป็นภาระเพื่อเพราะน้ำหวานช่วยเธอมาก็จริงๆ แก้มใสฮึดสู้ขึ้นทำงานต่ออย่างตั้งใจแต่ทว่าสายตาของเธอก็ต้องเบิกตาด้วยความตกใจเมื่อสบเข้ากับใครอีกคน คนที่เธอไม่คิดด้วยว่าเขาจะอยู่ที่นี่ในตอนนี้

“บ้าจริง”

“อะไรเหรอแก้มใส”

“ปะ เปล่าเรารู้สึกจะปวดท้องเข้าห้องน้ำน่ะ เราขอตัวก่อนนะหวานเดี๋ยวเรามา”แก้มใสก้มหน้าลงหลบสายตาใครอีกคนที่ดูเหมือนว่าจะตกใจไม่ต่างจากเธอเหมือนกัน

“ได้ๆ ไปเถอะ”น้ำหวานที่เข้าใจว่าเพื่อนปวดท้องจึงไม่ได้สงสัยอะไร

เหมันต์ลุกพรวดเมื่อแน่ใจแล้วว่าผู้หญิงที่เขาเจอไม่ใช่คนหน้าเหมือนแต่เป็นคนเดียวกับคนที่เขาพยายามไล่ออกไปจากชีวิตแบบนี้ นึกแปลกใจมากๆ ที่เจอเธออยู่ที่นี่พอเห็นเธอกำลังเดินหนีชายหนุ่มก็ไม่รอช้าเดินตามไปทันที สายลมรวมถึงเตชินท์มองอย่างแปลกใจแต่ไม่นานเตชินท์ก็เดินตามไปเหมือนกันเพราะเขาจะไปดักรอเจออีกคน

“บ้าจริง เจอจนได้”แก้มใสบ่นออกมาด้วยสีหน้าตกใจกับสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่

“เอาไงดีๆ”คนตัวเล็กเดินไปเดินมาในห้องน้ำสำหรับพนักงานก่อนจะเบิกตาโพลงกว้างเมื่อเสียงเข้มของใครอีกคนดังขึ้น

“ไง?”