ตอนที่ 3 ไม่ใช่คนดี

เหมันต์กลับมาที่คอนโดสุดหรูของตัวเองที่เขาพักอาศัยอยู่ในยามนี้ ตั้งแต่ที่ขึ้นมหาวิทยาลัยเขาก็แทบไม่กลับไปที่บ้าน ถูกพ่อแม่โทรตามเขาถึงจะกลับไปทีเพราะกลับไปทีไรพวกท่านชอบถามว่าเขาได้คุยกับแก้มใสไหม น้องเป็นยังไงบ้างจะว่างไปหาน้องได้วันไหนบอกตามตรงที่ผ่านมาเขาเบื่อที่จะได้ยินแล้ว

หลายวันผ่านไป

"เฮ้ย พรุ่งนี้เอาไง?"เหมันต์เจอหน้าเพื่อนก็ถามทันทีพวกเขานัดกันไปเที่ยวพักผ่อนหลังจากที่สอบเสร็จปีหน้าพวกเขาจะขึ้นปีสามแล้วที่ผ่านมาก็นับว่าเรื่องนักอยู่ไม่น้อยเลย ไหนๆ สองเสร็จแล้วก็อยากไปพักผ่อนหน่อย

"ไปก็ไปสรุปมึงจะไปที่ไหน"เป็นเตชินท์ที่เอ่ยถามเขาไม่ขัดอยู่แล้ว อีกอย่างก็ถือว่าไปพักผ่อนให้สบายอกสบายใจหลังจากที่เหนื่อยมานาน

"บ้านพักตากอากาศพ่อกูก็ได้ ว่าจะหิ้วสาวๆ ไปบริการด้วย"

"ไอ้ห่าในหัวหมกหมุ่นเรื่องนี้เรื่องเดียวรึไง"เตชินท์ส่ายหน้าไปมาแต่เอาจริงๆ เขาเองก็ไม่ต่างกันหรอกแต่เขาเลือกมากก็แค่นั้นเอง

"หึ เป็นธรรมดาสำหรับชายโสดอย่างกู อีกอย่างสาวๆ ของเจ๊แนนนี่ก็แจ่มดี"แนนนี่เป็นแฟนของคิงเจ้าของคิงบาร์ที่พวกเขาชอบไปเที่ยวอีกอย่างอีกฝ่ายก็เป็นญาติผู้พี่ของสายลมด้วย

"ที่ได้ข่าวมาไม่ใช่แบบนั้นไม่ใช่เหรอ แบบนี้น้องแก้มใสของมึงคงเสียใจแย่"

"ไอ้เวรจะพูดถึงทำไม"เตชินท์หัวเราะชอบใจออกมากับท่าทีของเพื่อนที่พอผู้ถึงผู้หญิงอีกคนก็ดูหัวร้อนไม่น้อยเลย สายลมนั่งฟังเพื่อนๆ พูดคุยกันเขาไม่ชอบพูดมากอะไรก็แค่เงียบๆ ฟังไปแค่นั้น นานๆ ถึงจะออกความเห็นที

"สรุปพรุ่งนี้นะ ไปคนละคันหรือนั่งรถตู้ไป"

"รถตู้ดีกว่ามึงคิดว่าไงไอ้ลม"

"กูได้หมด"

"งั้นก็รถตู้เถอะกูเหนื่อยขับรถ"

"ได้ ๆ เดี๋ยวกูจัดการให้"เหมันต์เป็นคนจัดการทุกอย่างสำหรับไปเที่ยวในครั้งนี้ สถานที่บ้านพักตากอากาศของครอบครัวของชายหนุ่มอยู่ติดทะเลบรรยากาศดีมากๆ พอมาถึงก็เริ่มปาร์ตี้กันทันที ชายหนุ่มเปิดเพลงเสียงดังมีสาวๆ ที่เขาจ้างมาดูแลเรื่องเครื่องดื่มไม่ใช่ว่าจะจ้างมานอนทุกครั้งเสียหน่อย ผู้หญิงพวกนี้ดีกว่าผมผู้หญิงที่เขาดีลในผับก็ตรงที่พวกเธอไม่เคยเรียกีร้องเกินกว่าหน้าที่ไม่เคยมางี่เง่าแสดงความอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของเขา คะนิ้งผู้หญิงคนนั้นทุกวันนี้ก็พยายามโทรมาแต่ชายหนุ่มแทบไม่สนใจ บอกแล้วไงว่าเขาไม่ใช่พวกอยากมีพันธะกับใครจ่ายเงินแล้วก็จบไปถูกใจอยากจะเอาอีกค่อยว่ากันแต่ส่วนใหญ่มันไม่มีหรอกเขาไม่เคยนอนกับใครซ้ำเลย เหมันต์รู้ตัวเองดีว่าไม่ใช่คนดีอะไรเขามันก็แค่ผู้ชายธรรมดาๆ ที่รักสนุกแต่ปลอดภัยก็เท่านั้นเอง

อีกด้าน

"แก้มว่าไงนะคะลูก"

"แก้มจะเรียนต่อที่นี่คะ"หญิงสาวตัดสินใจบอกมารดาว่าเธอจะเรียกที่นี่ไม่กลับไปเรียนที่ต่างประเทศแล้ว

"เรื่องนี้คงต้องบอกคุณพ่อก่อนนะ"

"บอกก็คงถูกบ่นให้กลับไปแน่ๆ แก้มไม่อยากไปแล้ว"

"ทำไมละคะลูก ทำไมถึงไม่อยากกลับไป"ในตอนแรกลูกสาวของเธออยากจะไปเรียนต่อที่นั้นจะตายไป

"แก้มไม่อยากไปอยู่ที่ไกลๆ อีกแล้วอีกอย่างที่ประเทศไทยมีมหาวิทยาลัยดังๆ ดีๆ ถมไป"เรื่องนี้แม่เลี้ยงศรีจันทร์ก็ไม่ปฏิเสธหรอก เธอก็เห็นด้วยกับลูกสาวแต่สามีของเธอนี่สิ

"นะคะแม่ขา อย่าให้คุณพ่อรู้นะคะให้แก้มเรียนไปสักพักค่อยบอก แก้มไม่อยากกลับไป"คนตัวเล็กทำหน้าออดอ้อนมีหรือที่จะไม่ได้ผล หญิงวัยกลางคนพอได้ยินคำพูดคำจาของลูกสาวที่อ้อนอยู่นั้นก็หัวเราะออกมาทันที

"ก็ได้จ๊ะ เรื่องนี้เราต้องเก็บเป็นความลับก่อน ลูกเรียนสักเทอมค่อยบอกก็แล้วกัน"

"แก้มรักคุณแม่ที่สุดค่ะ"แก้มใสพรมจูบใบหน้าของมารดาด้วยความดีใจ

"ว่าแต่ลูกอยากจะไปเรียนที่ไหนกันคะ?"

"มหาวิทยาลัยXXXค่ะ"แม่เลี้ยงศรีจันทร์เบิกตาเล็กน้อยก่อนจะอมยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าเป็นมหาวิทยาลัยที่เหมันต์เรียนอยู่

"ที่แท้ก็คิดถึงพี่เขานั่นเองลูกสาวของแม่โตเป็นสาวแล้ว"

"ไม่ใช่เสียหน่อยค่ะ"แก้มใสทำแก้มป่องๆ ออกมา เธอไม่ได้คิดถึงเขาแต่ที่อยากไปเรียนที่นั่นก็เพื่อจะไปเห็นกับตาตัวเองว่าผู้ชายที่เธอรักโกหกอะไรเธอบ้าง

"แต่ว่าคุณแม่ห้ามบอกคุณพ่อคุณแม่ของพี่เหมันต์นะคะ เอาไว้แก้มใสไปเซอร์ไพรส์เองค่ะ"

"แสบนักนะลูกสาวแม่ ได้ค่ะแม่ไม่บอกก็ได้"เพราะคิดว่าลูกสาวคงอยากเซอร์ไฟรส์จริงๆ หญิงวัยกลางคนจึงไม่ได้คิดอะไร

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วในตอนนี้แก้มใสย้ายเข้าหอพักในมหาวิทยาลัยแห่งนี้แล้ว โดยที่บิดาของเธอไม่รู้ว่าเธอตัดสินใจมาเรียนในประเทศไทย ท่านคิดว่าเธอกลับไปเรียนที่ต่างประเทศเหมือนที่เธอสอบเข้าได้ แก้มใสยอมทิ้งอนาคตไม่เรียนมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงระดับโลกเพราะเธอไม่อยากฝืนใจอีกแล้ว การที่จะสอบเข้าได้ที่นั้นมันเป็นเรื่องยากสำหรับเธอมากๆ แต่พอทุกอย่างที่เธอรู้มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดเธอจึงยกเลิกทุกอย่างกลับมาอยู่ที่ประเทศไทย ส่วนหนึ่งก็เพราะต้องการที่จะเห็นอะไรที่ชัดเจนมากกว่านี้

"สวัสดีเราชื่อแก้มใสนะ"เมื่อเห็นเพื่อนร่วมห้องเข้ามาในหอพักคนตัวเล็กก็เอ่ยทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มทันที

"เราน้ำหวานนะ"อีกฝ่ายยิ้มตอบ แก้มใสรู้สึกถูกชะตาเพื่อนคนนี้ไม่น้อยน้ำหวานเป็นคนสวยน่ารักและก็ดูนิ่งๆ ในเวลาเดียวกันแต่เธอก็เข้าใจพบเจอกันวันแรกก็เป็นแบบนี้แหละก็คงเกร็งกันบ้าง

หลังจากที่เก็บของอะไรเสร็จแก้มใสก็มานอนพักบนเตียงของตัวเองโดยมีตู้เสื้อผ้ากั้นกลางเอาไว้เพียงเท่านั้น เธอเขี่ยโทรศัพท์ไปมาส่วนใหญ่คนตัวเล็กส่องไอจีของคู่หมั้นหนุ่ม ในไอจีของเหมันต์เขามักจะลงรูปของตัวเองโดยมีคอมเมนต์ของสาวๆ เต็มไปหมด เธอไปส่องดูในเพจหนุ่มหล่อในมหาวิทยาลัยนั้นแหละที่ทำให้เธอตาสว่าง

'รูปนี้พี่เหมันต์งานดีมากๆ ไปเที่ยวทะเลมาคือแบบใจจะวายนะพ่อ'

'หล่อที่สุด ได้สักครั้งจะตั้งใจเรียน'

'อยากเป็นแฟนพี่เหมันต์'

'กรี๊ด หล่อโฮ่งมากแม่'

'เห็นชีเบลที่เคยไปเที่ยวกับพี่เหมันต์บอกว่าดีจนตาเหลือก'

เห็นข้อความเหล่านั้นก็ยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกแย่ เธอร้องบอกตัวเองว่าเธอจะถอนหมั้นเขาจะตัดใจจากผู้ชายคนนี้ แต่การที่จะถอนหมั้นก็คงไม่ง่ายเพราะงั้นเธอต้องหาหลักฐานที่ทำให้เธอมีเหตุผลมากพอที่จะถอนหมั้นเขานี่เป็นสาเหตุที่เธอตัดสินใจมาอยู่ที่นี่

ตกตอนเย็นแก้มใสชวนน้ำหวานเพื่อนใหม่ของเธอไปหาซื้อของมาไว้หอ หอของพวกเธอนับว่าไม่แย่เลยเพราะเป็นมหาวิทยาลัยเอกชนด้วยทำให้ที่นี่น่าอยู่พอสมควร มีห้องน้ำในตัวมีตู้เย็นมีห้องครัวเล็กๆ อีก สะดวกสบายอยู่มากถึงแม้จะแตกต่างจากที่บ้านแล้วที่ต่างประเทศก็ตาม

"อันนี้อะไรอ่ะ น่ากินจัง"

"ขนมตาล แก้มใสเคยกินไหม"

"ไม่อ่ะ ไม่เคยกินงั้นซื้อไปลองดีกว่า อุ้ยอันนี้ก็น่าอร่อย"แก้มใสดูตื่นตาตื่นใจกับขนมโบราณมากๆ ถึงแม้ตอนอยู่ที่เชียงใหม่เธอก็แทบไม่ได้ออกไปไหน ส่วนใหญ่อยู่ที่ไร่มีแม่บ้านมีมารดาเป็นคนทำอาหารให้ นานๆ ถึงจะไปห้างสรรพสินค้าพอไปอยู่ต่างประเทศขนมไทยอาหารไทยถ้าไม่ใช่ป้าของเธอทำให้ก็คงไม่ได้กินเหมือนกัน

"ซื้อไปเยอะแบบนี้กินหมดแน่นะ"

"หมดๆ เรากินเก่งมากๆ จะบอกให้"

"ถึงว่า"

"หื้ม ถึงว่าอะไรเหรอ"

"แก้มซาลาเปาแบบนี้ไง น่ารักสุดๆ"

"คิกคิก ชมแบบนี้ก็เขินนะ"แก้มใสยิ้มแย้มออกมาเมื่อได้ยินคำชมของเพื่อน ในใจของเธออยากจะสนิทกับผู้หญิงคนนี้มากๆ แต่ก็กลัวว่าถ้าพูดมากไปอีกฝ่ายจะรำคาญเธอหรือเปล่า นึกถึงคำพูดของเหมันต์ในตอนที่เธอยังเป็นเด็กมันก็ทำให้เธอเข้าใจอะไรมากขึ้นที่เขาทำแบบนี้กับเธอเป็นเพราะเธอน่าเบื่อสินะ

หลังจากที่สองสาวซื้อของเสร็จก็พากันกลับมาที่หอในตอนนี้ยังไม่เปิดเทอมจะเปิดคืออาทิตย์หน้าแต่เธอก็ย้ายเข้าหอเพื่อมาปรับตัวให้คุ้นชินกันก่อน เวลาต้องไปเรียนจริงๆ จะได้ไม่ตื่นเต้นจนเกินไป เวลาว่างสองสาวก็เดินชมรอบๆ มหาวิทยาลัยที่นี่มีจักรยานสำหรับคนที่อยู่หอในด้วยแถมมีรถรางอีก ทุกอย่างดีครบครันทำให้เธอรู้สึกชอบสถานที่แห่งนี้ไปเสียแล้ว

"(อยู่ได้ไหมคะลูก)"

"อยู่ได้ค่ะ ที่นี่สวยมากๆ"

"(แล้วได้ไปหาคุณลุงคุณป้ารึยัง พี่เขารู้รึยังว่าลูกมาเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกับพี่เขา)"

"เอาไว้เปิดเทอมหนูถึงจะบอกค่ะ"

"(แสบจริงๆ เซอร์ไพรส์แบบนี้พี่เขาอกแตกตายพอดี)"

"คิกคิก"แก้มใสแกล้งหัวเราะออกไปตามนิสัยแสนซนของเธอเพื่อไม่อยากให้มารดารู้ว่าเธอกำลังพบเจอกับอะไรอยู่