ตอนที่ 2 คนเจ้าชู้

แก้มใสในวัยสิบเก้าปีนั่งสั่นเทาไม่น้อยเลย เธอกดโทรศัพท์หาคู่หมั้นหนุ่มแต่อีกฝ่ายก็ไม่รับ เมื่อก่อนปีแรกๆ ที่เธอมาที่นี่เขายังรับสายเธอยังตอบข้อความของเธอ แต่พอชายหนุ่มขึ้นมหาวิทยาลัยเขาก็เริ่มห่างเธอ ไม่ค่อยคุยไม่ตอบแชทเธอเลย พอมาตอบก็ให้เหตุผลว่ายุ่งอยู่เรียนหนักต่างๆ นานา เมื่อก่อนหญิงสาวพยายามเข้าใจไม่เซ้าซี้อีกฝ่ายเพราะกลัวว่าเขาจะรำคาญ ขนาดเธอเรียนไฮสคูลเธอยังเรียนหนักเลย แก้มใสพยายามตั้งใจเรียนแต่เธอก็รู้ตัวเองดีว่าเป็นคนไม่ได้เก่งอะไรมากมาย ก็แค่พอไปวัดไปวา มีหลายครั้งที่เธอร้องไห้อยากกลับบ้านแต่ทุกครั้งคนตัวเล็กก็จะปลอบใจตัวเองเสมอว่าให้อดทนให้พยายามทำตามที่เหมันต์อยากให้เธอทำ เธอต้องเรียนจบมหาวิทยาลัยชื่อดังให้ได้ แต่พอมาตอนนี้พอได้หูตาสว่างมากขึ้นความรู้สึกในใจของหญิงสาวก็เริ่มเปลี่ยนไป เธออยากรู้ว่าสิ่งที่เขาบอกกับความเป็นจริงมีอะไรที่ตรงกันบ้าง

"พี่คงไม่โกหกแก้มหรอกใช่ไหมพี่เหมันต์"แก้มใสพึมพำออกมา ก่อนที่เธอจะตัดสินใจว่าเดือนหน้าเธอจะกลับไปหาพ่อแม่ที่เชียงใหม่ เธอยังไม่ได้บอกพวกท่านว่าเธอจะย้ายกลับไปเรียนที่ประเทศไทยเพราะดูเหมือนว่าบิดาของเธอจะอยากให้เธอเรียกอยู่ที่นี่เหมือนกัน

หลายวันผ่านไป

@คิงบาร์

"อะไรทำให้มึงสบายอกสบายใจแบบนี้วะ"เตชินท์ถามเพื่อนที่เห็นใบหน้าของชายหนุ่มดูอารมณ์ดีไม่น้อยเลย

"ก็วันนี้ทั้งวันกูยังไม่เห็นยัยเด็กนั่นโทรมาเลยไง"

"หึ ทำอย่างว่ามึงจะสนใจ เมื่อก่อนน่ะใช่แต่หลังๆ กูไม่เคยเห็นมึงสนใจเลย"มันก็เป็นจริงอย่างที่เพื่อนว่าเมื่อก่อนเขายังรับสายเธอยังพูดคุยกับเธอแต่มาปีก่อนเขาแทบไม่รับสายเธอเคย การที่ไม่เจอหน้าผู้หญิงคนนี้มันทำให้ชีวิตของเขาสงบสุขจริงๆ

"ก็กูรำคาญนี่หว่า แต่ดีนะพอกูไม่ค่อยรับสายเธอก็โทรน้อยลงเมื่อก่อนโทรจิกเหมือนไก่อ่ะ"

"ไม่ดีเหรอมีคนโทรหา"ครั้งนี้เป็นสายลมที่พูดขึ้น เพื่อนของเขาคนนี้เป็นคนนิ่งๆ ไม่ค่อยอะไรกับใครสักเท่าไหร่หรอก แต่ถ้าไปสะกิดต่อมอารมณ์มันนะไม่งั้นยาว สายลมเป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ แต่มือหนัก

"ถ้าเป็นคนที่กูต้องการกูชอบอยู่แล้ว เหมือนมึงไง มึงชอบเหรอเวลามีผู้หญิงรู้เบอร์มึงแล้วโทรจี้แบบนี้"

"แต่นั้นคู่หมั้นมึง"

"ไอ้สายลม วันนี้มึงแม่งพูดไม่เข้าหูกูเลย ไม่เอาๆ ไม่อยากพูดเรื่องนี้ล่ะชนแก้ว"สายลมไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เขายกแก้วขึ้นมาชนกับเพื่อนด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

ณ เชียงใหม่

"เป็นไงบ้างลูกเดินทางมาเหนื่อยรึเปล่า"แม่เลี้ยงศรีจันทร์มารดาของหญิงสาวเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคิดถึง

"นิดหน่อยคะแม่"

"มาให้มากอดหน่อย แม่คิดถึงหนูมากรู้รึเปล่า"แก้มใสอมยิ้มออกมาก่อนจะกอดรัดมารดาด้วยความคิดถึงเหมือนกัน เธอไม่ได้กลับมาบ้านเลยส่วนใหญ่พ่อแม่จะไปเยี่ยมหาแต่ก็ไม่ได้ไปบ่อยอะไรหรอก เธออยู่ที่โน่นอยู่กับคุณป้าที่ได้สามีจนแต่งงานไปอยู่ที่นั้น

"หนูก็คิดถึงแม่ค่ะ คิดถึงที่สุดในโลก"แก้มใสออดอ้อนมารดาออกมา

"คุณหนูของป้าสวยมากๆ เลยค่ะ"ป้าแจ่มแม่บ้านคนสนิทของมารดาเธอเอ่ยด้วยรอยยิ้มดีใจที่คุณหนูที่เธอเลี้ยงมาเติบโตขึ้นมาอย่างดีแบบนี้

"ขอบคุณนะคะป้าแจ่ม แก้มใสซื้อของฝากมาเต็มเลย"ทุกคนคิดว่าการกลับมาในครั้งนี้ของแก้มใสก็แค่มาพักผ่อนก่อนจะเปิดเทอมขึ้นมหาลัย

"ขอบคุณค่ะ"คนตัวเล็กยิ้มกว้างก่อนจะมองหาบิดาที่เธอยังไม่ได้เจอหน้าเลย แถมเธอกลับมาบิดาก็ไม่ได้ไปรับที่สนามบินมีแค่คนขับรถที่เป็นคนไปรับเธอเพียงแค่นั้น

"คุณพ่อไปไหนคะ หนูกลับมาทั้งทีแต่ไม่เจอหน้าคุณพ่อเลย"

"พ่อเรามีงานด่วนน่ะสิตอนแรกอยากจะไปรับลูกเองที่สนามบินแต่มีเหตุเสียก่อน"

"เกิดอะไรขึ้นคะ?"พอได้ยินอย่างนั้นหญิงสาวก็ถามอย่างใส่ใจทันที

"เรื่องที่ดินนั้นแหละ เราครอบครองถูกต้องแต่มาถูกกล่าวหาว่ารุกล้ำพื้นที่หลวง เลยต้องไปชี้แจงน่ะจ๊ะ"

"แบบนี้ก็แย่เลยนะคะ"

"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกมันไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเลย ทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดี ว่าแต่ลูกสาวแม่หิวรึยังจ๊ะ อยากทานอะไรแม่จะเข้าครัวทำให้สุดฝีมือเลย"แม่เลี้ยงศรีจันทร์เปลี่ยนเรื่องพูดคุยทันทีเพราะไม่อยากให้ลูกสาวเครียดในเรื่องนี้

"อะไรก็ได้ค่ะ ฝีมือแม่ถูกใจแก้มที่สุดอยู่แล้ว ตลอดสามปีที่ผ่านมาแก้มคิดถึงรสชาติอาหารฝีมือแม่มากๆ เลยค่ะ"

"ปากหวานจังลูกสาวคนนี้ พูดซะแม่จะลอยแล้วเนี่ย"แม่เลี้ยงศรีจันทร์ยกมือขึ้นมาบีบแก้มลูกสาวเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว

แก้มใสกลับขึ้นมาห้องนอนของเธอ การเดินทางหลายชั่วโมงทำให้คนตัวเล็กเหนื่อยล้าเหมือนกัน ร่างเล็กนอนลงบนเตียงพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยหลายวันมานี้เธอส่องโซเชียลฯ ทุกอย่างของเหมันต์รวมถึงเพจมหาวิทยาลัยยิ่งเห็นก็ยิ่งทำให้คนตัวเล็กโมโห คู่หมั้นของเธอเจ้าชู้และมักมากที่สุดมีข่าวกับผู้หญิงในรั้วมหาวิทยาลัยเต็มไปหมด

"คนเลว ฮึก คนเจ้าชู้แก้มไม่น่าไปรักคนอย่างพี่เลย"หญิงสาวร้องไห้ออกมานึกแล้วก็ยิ่งน้อยใจ เธอทุ่มเทให้เขาขนาดนี้แต่กลายเป็นว่าเขากลับไม่คิดรักษาสัญญากับเธอ

อีกวันผ่านไป

ครือ ครือ ครือ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มที่นอนเปลือยกายอยู่บนเตียงลืมตาตื่นขึ้นมา เหมันต์เอื้อมมือไปกดปิดก่อนจะส่งเสียงงัวเงียดังขึ้น เขาพยุงร่างลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองผู้หญิงอีกคนที่นอนหลับอยู่ ที่นี่คือชั้นสามของผับคิงบาร์เหมันต์จำได้ดี

"บ้าฉิบ"ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นสวมใส่เสื้อผ้าในวันนี้เขามีส่งรายงานไปสายไม่ได้เมื่อคืนเขาเมาพอเจอผู้หญิงสวยเข้าหาเชิญชวนมีหรือที่ชายหนุ่มคนจะไม่สนอง เขากับเธอมีความสัมพันธ์กันอารมณ์แบบคู่นอนชั่วคราวทำนองนั้น ไม่มีความรู้สึกมาข้องเกี่ยวส่วนใหญ่เขาเองก็ไม่คิดหลับนอนกับผู้หญิงคนไหนซ้ำสอง ส่วนเรื่องโรคไม่ต้องห่วงเหมันต์ป้องกันอย่างดีเขาตรวจโรคทุกสามเดือนอีกด้วยไม่มีทางปล่อยให้ผู้หญิงคนไหนท้องแน่นอน

"พี่เหมันต์จะไปแล้วเหรอคะ"

"ครับ เธอเอ่อ ชื่ออะไรนะ"

"พี่เหมันต์อะไรกันคะลืมคะนิ้งไปแล้วเหรอ"อ่าชื่อคะนิ้งสินะ อย่าว่าแต่ลืมเลยเขาจำชื่อไม่ได้ด้วยซ้ำ

"โทษทีสงสัยเมามากน่ะ พี่ไปก่อนนะมีเรียน นี่เงิน"เขาไม่เคยหลับนอนกับผู้หญิงโดยไม่จ่ายเงิน ใบหน้าของคะนิ้งบึ้งตึงขึ้นมาที่ถูกฟาดด้วยเงินแบบนี้ เธอเป็นรุ่นน้องในมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเขา พยายามเข้าหาเพื่อต้องการอยากคบหากับชายหนุ่มนั้นเอง ใครๆ ก็รู้รุ่นพี่กลุ่มวิศวะโยธาเท่จะตายไป ทั้งหล่อเหลาทั้งร่ำรวยใครบ้างไม่อยากได้เป็นแฟน

"คะนิ้งไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่านะคะถึงเอาเงินมาฟาดหัวแบบนี้"

"พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้น ถือว่าเป็นค่ารถแล้วกัน พี่ไปก่อนพี่รีบ"ชายหนุ่มพูดออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบศีรษะของหญิงสาว การกระทำของเหมันต์ทำให้คะนิ้งยิ่งอมยิ้มออกมา ชายหนุ่มเดินออกไปจากที่ใบหน้ายิ้มแย้มก็เปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งทันที