ตอนที่4 กฎของการอยู่

ทุกคนมีข้อดีและข้อเสียเป็นของตัวเอง แล้วถ้าคนๆ นั้นดีกับเราหลายอย่าง แต่ติดที่เจ้าชู้ตัวพ่อล่ะ จะนับว่าเป็นข้อดีหรือข้อเสียที่ควรยอมรับไหม

คำตอบมันอยู่ที่หัวใจของเราต่างหากว่ารักพอจะรับต่อไป หรือเหนื่อยเกินกว่าจะทน

แต่ดูเหมือนว่าคนบางคนชอบที่จะทนกับความรักซ้ำๆ

เธอเอง...

วิเวียนเดินเข้ามาในห้องหรูของพระรามหลังจากกลับจากร้านอาหารเมื่อเขารับเธอจากมหาลัยและตรงเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตัวโดยที่วิเวียนก็เปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดสบายๆ สำหรับการอยู่ห้องว่างๆ

แต่ระหว่างนั้นโทรศัพท์ของพระรามก็ดังขึ้นทำให้เธออดไม่ได้จะเดินเข้าไปดูอย่างที่ชอบทำทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ชอบ

‘Janis’

ชื่อผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว ชื่อของผู้หญิงที่เธอรู้สึกว่าช่วงนี้จะเห็นบ่อยและเห็นอยู่คนเดียวทั้งที่ปกติผู้หญิงส่วนใหญ่จะเน้นส่งข้อความหาพระรามมากกว่าเพราะเขามีเส้นแบ่งชัดเจนว่าไม่ชอบให้ใครรบกวน แต่การที่ผู้หญิงคนนี้สามารถโทรหาพระรามได้แบบนี้มันกำลังร้องบอกเธอว่า ‘อันตราย’

“.....” วิเวียนกดรับสายโดยไม่ได้พูดอะไร

(เสี่ยมาหาเจนิสตอนนี้ได้ไหมคะ พอดีเจนิสได้ของมาใหม่อยากให้เสี่ยเห็นแล้ว) น้ำเสียงออดอ้อนดังขึ้นพูดทันที ดูเย้ายวนและดึงดูดอย่างไม่ต้องสืบ

“เสี่ยไม่ไป” วิเวียนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเย็นชา

(เด็กน้อยคนนั้นเหรอ) แต่ปลายสายกลับตอบออกมาอย่างเย้ยหยันราวกับรู้ทุกอย่างดี

“แล้วเธอล่ะ คิดว่าตัวเองเป็นใคร” วิเวียนย้อนถามกลับไปอย่างไม่พอใจ

(อืม~ เวลาฉันแทนตัวเองว่าเมียกับเสี่ย เขาก็ดูจะชอบใจนะ) เสียงลากยาวของการแสร้งคิดดังขึ้นก่อนจะพูดบางอย่างออกมาให้เธอคิดเอง

“ถ้าอย่างเธอที่เขาเลี้ยงไว้ข้างนอกกล้าเรียกเมีย แล้วฉันที่อยู่บ้านของเขาล่ะ” วิเวียนย้อนกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ ย้อนกลับไปอย่างเหนือกว่า

(หืม? ถ้าดีขนาดนั้นทำไมเขามาหาฉันเกือบทุกวันเลยล่ะ) น้ำเสียงติดจะขบขันดังขึ้นถามเธอ

“วุ้น!” เสียงเรียบนิ่งดุดันดังขึ้นอีกครั้งเมื่อเจ้าของเครื่องออกมาเห็นเธอถือโทรศัพท์ของเขาอยู่

“.....” ใบหน้าของวิเวียนบึ้งตึงขึ้นทันทีเมื่อสบตากับเขาก่อนจะกดตัดสายแล้วเดินตึงตังออกจากห้องนอนไปทิ้งตัวนั่งอยู่โซฟาอย่างไม่พอใจ

ทำไมต้องดุเธอทั้งที่สายยังคาอยู่

ทำไมถึงให้ผู้หญิงคนนี้ล้ำเส้นเข้ามาเรื่อยๆ ทั้งที่อยู่กับเธอทั้งที่เวลาเขาไปอยู่กับใครเธอไม่เคยล้ำเส้นเขาเลยสักนิด

“กฎของการอยู่กับเสี่ยคืออะไร...”

“แค่อย่าเซ้าซี้และพูดให้ฟังกันมันยากเหรอ” น้ำเสียงเยือกเย็นดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่เดินตามออกมาตำหนิเธอ

ประโยคที่เขาเคยบอกเธอตั้งแต่แรกที่ย้ายมาอยู่ด้วยกันแต่ต่างกันที่น้ำเสียงครั้งนี้ติดไปทางดุเพราะเป็นการตำหนิเธอที่ทำตัวงี่เง่าออกมา

“.....” วิเวียนก้มหน้าลงปากคว่ำอย่างน้อยใจที่เธอกำลังถูกต่อว่าจากเรื่องที่เธอคิดว่าไม่ได้ผิดอะไร

แล้วเธอผิดตรงไหนที่รับโทรศัพท์ของเขาระหว่างเขาเข้าห้องน้ำ ผิดตรงไหนที่รู้ว่าเป็นผู้หญิงอื่นโทรมาแล้วเธอจะแสดงสิทธิ์ความเป็นเจ้าของของเขาออกไป เหมือนที่เขาก็ทำต่อเธออยู่เสมอ

“เสี่ยชอบที่วุ้นน่ารักรู้ใช่ไหม” พระรามนั่งลงข้างเธอแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนลงยกมือขึ้นลูบหัวเธออย่างอ่อนโยนราวกับกำลังให้อาหารและความรักแด่สัตว์เลี้ยงตัวน้อยผู้สัตย์เชื่อง

“แต่เสี่ยไม่เคยชอบให้วุ้นสนิทกับผู้ชายคนอื่น” แล้วทำไมเขากลับสนิทกับผู้หญิงคนอื่นไปทั่ว ทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกอยู่เรื่อยทั้งที่รู้ว่าเธอรักเขา

“เสี่ยสามารถเอาตัวรอดจากผู้หญิงไม่หวังดีได้ แต่วุ้นไม่สามารถเอาตัวรอดจากผู้ชายไม่หวังดีได้” เหมือนจะมีเหตุผล แต่มันก็แค่คำพูดของคนเจ้าเล่ห์อย่างเขาเท่านั้น

“คนที่ไว้ใจได้ก็มี” แต่เขาก็ไม่ให้เธอใกล้ชิด แม้แต่ติดต่อทางช่องทางโซเชียลหากเขาเห็นเขาจะตำหนิและสั่งให้เธอหยุดทันที

เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกที่อยู่ด้วยกันจนถึงตอนนี้ที่ผ่านมาเป็นปีเขาก็ยังหวงเธอไว้คนเดียวแบบที่เธอไม่มีสิทธิ์ตามหวงเขาได้เลย

“วุ้นจะไม่ฟังเสี่ยใช่ไหม” น้ำเสียงเขาเย็นขึ้นพร้อมกับมือที่ชักกลับวางบนตักนิ่ง

“วุ้นแค่ไม่ชอบให้เสี่ยสนิทกับคนอื่นมากเกินไป ไม่ชอบเวลาเห็นผู้หญิงคนอื่นบอกว่าเป็นเมียเสี่ย” สุดท้ายเธอก็เป็นฝ่ายอ่อนลงให้กับเขาเหมือนหลายครั้ง เอนหัวไปซบและวาดมือกอดเอวสอบของเขาอย่างน้อยใจ

แต่ใครจะชอบกันล่ะเวลาที่รับโทรศัพท์แล้วพอย้อนถามผู้หญิงพวกนั้นกลับไปว่าเป็นใครเจ้าหล่อนก็ตอบกันมาว่า ‘เป็นเมียเสี่ยราม’

ขนาดเธอที่อยู่กินกับเขามาเป็นปียังไม่เคยพูดแบบนี้กับใครเลย ไม่แม้แต่จะกล้าพูดว่าเป็นคนรักของเขาด้วยซ้ำ แล้วผู้หญิงพวกนั้นกล้าดียังไงมาพูดใส่เธอว่าพวกหล่อนเป็นเมียเสี่ยราม

“แล้วมีใครอยู่ที่นี่เหมือนวุ้น” พระรามย้อนถามเธอกลับไป

แต่เรื่องนี้กลับน่าขำและให้คำตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันที่เขากลับเอ่ยปากชวนหญิงสาวมาอยู่ด้วยอย่างไม่เคยคิดจะชวนใครมาอยู่กับเขา

ตั้งแต่เข้าสู่ช่วงวัยรุ่นวัยคึกคะนองเขาก็นอนกับผู้หญิงไปทั่ว ถูกใจใคร พอใจที่ไหนก็ลงเอยบนเตียงตามโรงแรมหรือไม่ก็ห้องของหญิงสาวเหล่านั้น มีติดต่อกันบ้างเรื่อยๆ สำหรับคนที่ยังสนุกต่อกันอยู่ แต่กับใครที่รู้สึกไปด้วยกันต่อ(บนเตียง)ไม่ได้ก็แยกย้าย

แต่กับวิเวียนกลับเป็นคนแรกที่เขาเอ่ยปากชวนเธอมาอยู่กับเขาด้วยตัวเอง เป็นหญิงสาวที่เขากกกอดทุกคืนแม้ว่าบางวันจะไปสนุกข้างนอกมาบ้างก็ตาม(และมันก็น้อยลงเรื่อยๆ) เรียกได้ว่าเป็นความสัมพันธ์ลากยาวที่เขาก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะสามารถอยู่กินกับใครสักคนได้เป็นปีๆ แบบนี้

แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่เนื้อหอมนุ่มของเธอดันไม่ได้หาง่ายๆ ยิ่งเขาที่เปิดโลกให้กับเธอทำให้ร่างกายของเธอมันมีเพียงพื้นที่สำหรับเขาและคุ้นชินอย่างเป็นเจ้าของไปแล้ว

“.....” วิเวียนเงียบอย่างไร้ข้อโต้แย้ง เพราะเรื่องนี้ทำให้เธอยังได้ใจและมั่นใจว่าเธอพิเศษต่อเขาที่สุด เธอได้อาศัยอยู่กับเขา เขาที่มีเรื่องเกเรให้เธอได้ยินแต่กลับมานอนห้องทุกคืน

แม้มันจะเหมือนเป็นการหลอกตัวเองแต่เธอก็เลือกจะใช้ข้อได้เปรียบพวกนี้หลอกตัวเองต่อไป

“เสี่ยกับพวกเธอเหล่านั้นรู้จักกันมานาน ก่อนหน้าจะรู้จักวุ้นอาจจะมีความสัมพันธ์กันก็จริง แต่ทุกวันนี้ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น เราแค่ติดต่อพูดคุยเพื่อรักษาความสัมพันธ์ดีๆ ต่อยอดไปถึงธุรกิจเท่านั้น” มันอาจจะเป็นการโกหกให้เธอสบายใจก็จริง แต่เขารับรองได้ว่าตัวเองปลอดภัยอย่างแน่นอนเพราะเขาไม่ใช้ปากหรือไม่เคยปล่อยตัวอย่างไร้การป้องกัน

“วุ้นเข้าใจแล้ว” โกหก! แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อจุดจบเป็นแบบไหนเธอรู้ดี

แม้จะไม่อยากเข้าใจนักแต่คนที่ตกอยู่ในภวังค์รักของเขาเลือกกระชับกอดเขาไว้แน่นแล้วตอบออกไปอย่างว่าง่าย

“เสี่ยชอบและอยากให้วุ้นน่ารักแบบนี้ไปทุกวัน” เพราะมันจะทำให้เขาอยู่กับเธอได้นานอย่างที่เขาก็ไม่รู้สึกเบื่อเธอเลยเหมือนกัน

“งั้นเดี๋ยววุ้นไปหาอะไรให้เสี่ยกินนะ” เธอยกยิ้มขึ้นอย่างสดใสก่อนจะผละออกจากกอดแล้วจะลุกขึ้นไปหาของกินในครัว

ข้อมือบางถูกรั้งไว้ด้วยฝ่ามือแกร่งพร้อมกับสายตาแพรวพราวของเขาที่มองเธออย่างรู้จักกันดี

“เสี่ยอยากกินขนมวุ้น” เขาเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ เอ่ยออกมาอย่างไม่รอให้เธอตอบรับก็ขยับเข้ามาจูบเธออย่างดูดดื่มพร้อมกับดันร่างบางลงโซฟากว้างไป

แขนเรียวขกขึ้นกอดเกี่ยวคอแกร่งของเขาไว้ขยับตัวหาตำแหน่งที่แนบชิดและสบายกันทั้งสองฝ่ายอย่างไร้การปฏิเสธ จูบตอบกลับไปอย่างเป็นงานและช่ำชองไม่น้อยกับการเรียนรู้เรื่องธรรมชาติตามร่างกายและอาจารย์ที่เก่งกาจอย่างเขา

แม้แต่ตัวของพระรามเองยังเคยคิดว่าอาหารที่เขากินประจำมีแต่จานเผ็ดร้อนเลยอยากมีของโปรดเบาๆ สักจานไว้เบาท้อง แต่ใครจะไปรู้ว่าหลังจากเขาปลดล็อกทุกอย่างให้เธอความใสของเธอที่มองเห็นพอดื่มกินเข้าไปแล้วมันกลับแสบร้อนทะลวงตับยิ่งกว่าใคร

ร้อนแรงชนิดที่เขาจำได้ว่าถุงยางแตกถึงสามสี่ครั้งจนสุดท้ายเขาต้องจับเธอไปฝังยาคุมเพื่อป้องกันทั้งสองฝ่าย และมันยิ่งเพิ่มความบ้าคลั่งให้กันและกันมากกว่าเก่าเมื่อไร้ซึ่งสิ่งใดกีดขวาง