ตอนที่3 รอซับน้ำตา

วิเวียนออกจากห้องนอนมาในเช้าวันใหม่ เตรียมข้าวต้มง่ายๆ สำหรับเธอและพระรามที่ไม่ค่อยชอบกินอะไรหนักๆ ในตอนเช้าเท่าไหร่

เธอจัดการทุกอย่างด้วยความขะมักเขม้นจากความชอบล้วนๆ เพราะการเข้าครัวสำหรับเธอมันสนุกมาก ยิ่งเติบโตมาและออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเองข้างนอกมันยิ่งทำให้เธอต้องรู้จักช่วยเหลือตัวเองมากขึ้นกว่าเดิม

เมื่อเตรียมข้าวต้มหมูสับง่ายๆ พร้อมกับกาแฟดำในกาต้มเรียบร้อยเธอก็กลับเข้าห้องไปอีกครั้งเพื่อจัดการอาบน้ำเตรียมออกไปเรียน

ฟอด! ปากบางเฉียบร้ายกาจกดจูบที่แก้มของเธออย่างแรงหลังจากเขาลุกออกจากเตียงมาถึงตัวเธอพร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตัวโดยที่เธออดจะแอบยิ้มอย่างมีความสุขกับชีวิตแบบนี้ของตัวเองและคนที่เธอรักไม่ได้

“น่ารัก” พระรามที่ออกจากห้องน้ำหลังจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยก็เอ่ยชมสาวน้อยตรงหน้าออกมาอย่างพอใจกับชุดนักศึกษาของเธอ

ชุดที่เขาเป็นคนคัดกรองให้ด้วยตัวเองหลังจากเธอย้ายมาอยู่กับเขา กระโปรงเหนือเข่าได้แต่ต้องเหนือเข่าพอดีไม่ว่าจะทรงเอหรือพีทก็ตาม

แต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อสาวสวยรายนี้ดันมีผิวขาวอมชมพูเหมือนกับเด็กน้อยน่าหลงใหลชวนมอง ถ้าเกิดเธอใส่กระโปรงสั้นคงไม่พ้นสายตาของผู้ชายมากมายที่มองมาจนแทบจะอยากพุ่งเข้าใส่

“แต่งตัวได้แล้วค่ะเดี๋ยวสาย” วิเวียนรู้ดีว่าเขาพอใจอะไรจึงไล่เขาขึ้นอย่างหมั่นไส้กับความขี้หวงเกินเบอร์ของผู้ชายตรงหน้าคนนี้

กระโปรงหนักศึกษาเหนือเข่าพอดีเสื้อพอดีตัวค่อนไปทางหลวมเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เห็นสัดส่วนอกเอว ออกไปข้างนอกด้วยชุดลำลองต้องเป็นกางเกงขายาวหรือกระโปรงความยาวเท่ากระโปรงนักศึกษาไม่เกินนี้

และก็เหมือนกันเวลาที่เธออยู่ในห้องกับเขาสองคนเสื้อผ้าที่เธอใส่นั้นแทบจะปิดอะไรไม่อยู่ เปิดทั้งบนโชว์ทั้งล่างแบบที่เขาชอบ แล้วก็ต้องได้มองคนเดียวเท่านั้น

เมื่อทั้งสองจัดการแต่งตัวเรียบร้อยวิเวียนก็นำออกมาก่อนจะตักข้าวต้มใส่ถ้วยและเทกาแฟใส่แก้วให้กับเขาอย่างที่เธอชอบทำบ่อยๆ ก่อนจะนั่งประจำที่ตัวเองพร้อมกับที่พระรามออกมา

ปกติเขาอยู่คนเดียวไม่เคยกินข้าวเช้าเลยก็ว่าได้ แต่พอวิเวียนมาอยู่ด้วยเธอจัดการอาหารเช้าให้เขาแทบทุกวัน วันไหนเรียนเช้าเธอจะทำแซนวิชแช่ตู้เย็นไว้แทนเพื่อไม่ให้เสียเวลาจนกลายเป็นว่าเขาต้องกินข้าวเช้าทุกวันแทบจะเคยชินไปแล้ว

“ไปเรียนก็ตั้งใจเรียน รู้ใช่ไหมว่าเสี่ยขี้หวงแค่ไหน” เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยพระรามก็พูดขึ้นบอกเธอ

“รู้แล้ว วุ้นไม่เคยเกเรเหมือนเสี่ยหรอก” เธอย้อนกลับไปอย่างที่เขาก็รู้ดีว่าเธอรักเขาแค่ไหน มีเขาคนเดียวและไม่เคยคิดสนใจผู้ชายที่ไหนเลยสักนิด

“ประชด?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นถามเธอ

“เปล่าสักหน่อย” ก็แค่พลั้งปากกระเซ้าเขาเท่านั้น

แต่มันติดที่เขาเป็นแบบนั้นจริงก็เลยดูเหมือนเธอประชดและเขาก็ดูร้อนตัว

“ไม่อยากออกไปเรียนใช่ไหม” พระรามเอ่ยขึ้นเสียงเย็นกว่าเดิม

“.....” วิเวียนยื่นมือไปกุมมือใหญ่แล้วเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้เขาอย่างน่ารักสดใสราวกับว่าไม่มีเรื่อง(เกือบ)บาดหมางกันทั้งเมื่อคืนและเมื่อกี้

ทั้งสองออกจากห้องเดินเข้าลิฟท์ไปด้วยกันและลงไปข้างล่างขึ้นรถของพระรามที่ทำหน้าที่เอาใจเด็กสาวด้วยการไปส่งเธอที่มหาลัยเพื่อไม่ให้เธอน้อยใจกับเรื่องเมื่อคืน

“ขอบคุณนะคะ” วิเวียนหอมแก้มสากก่อนจะเอ่ยขึ้นเมื่อรถจอดที่หน้าอาคารคณะเธอ

“เลิกตอนไหนก็โทรมา” พระรามบอกเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ค่ะ” วิเวียนรับคำก่อนจะลงจากรถเพื่อเดินเข้าไปหาเพื่อนตัวเองที่ส่งแชทตามเธอก่อนหน้านี้แล้ว

“คนมีความรักนี่มันก็สดใสได้ทุกวันจริงๆ นะ” ทันทีที่มาถึงเสียงของไลลาก็ดังขึ้นทันที

“ธรรมดาแหละแก ก็กลางคืนเขาเติมเต็มอะไรให้กันบ้างก็ไม่รู้” เมลดาพูดหยอกกลับไปอย่างขบขัน

“ทะลึ่ง!” วิเวียนว่าให้เพื่อนอย่างรู้ดีถึงคำว่าเติมเต็มที่หมายถึง

“ไร้เดียงสาจังนะเพื่อนฉันน่ะ” เมลดาว่าออกมาอย่างประชดประชัน

“ก็เสี่ยเขาชอบแบบนี้” ชอบให้เธอเป็นเพียงสาวน้อยของเขาทุกเวลาทั้งที่เขารู้ว่าเธอเป็นแบบไหน เธอรู้ว่าตัวเองเป็นยังไง

แต่ไม่รู้ทำไมเวลาบนเตียงเขากลับลืมสิ้นไปแล้วว่าปกติเขาประคบประหงมเธอราวกับเด็กอายุสิบสองสิบสามด้วยซ้ำ

แล้วเธอก็ดันชอบด้วยสิที่เป็นเด็กน้อยให้เขาคอยโอ๋(ในตอนที่ไม่ได้ทะเลาะกัน)

“ขออนุญาตเกลียดค่ะ!” ไลลาพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้

“บวกหนึ่งค่ะ!” เมลดาสำทับอีกคน

“พวกแกอย่าทำตัวเหมือนตัวร้ายสิ” วิเวียนว่าให้เพื่อนอย่างไม่จริงจัง

“แกสิปากคอเราะร้าย!” ไลลาว่าออกมาอย่างฮึดฮัด

“ฮ่าๆๆ” วิเวียนหัวเราะออกมาที่ทำให้เพื่อนยอมแพ้ได้

“หัวเราะไปเถอะ ถูกเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่จะหัวเราะไม่ออก” แล้วเสียงผู้หวังดีก็ดังขึ้นอย่างเคยชิน

“จะถูกเขี่ยทิ้งไหมไม่รู้ค่ะ แต่ที่รู้เขาเลือกฉัน แต่ไม่แม้จะมองพวกพี่” ก็บอกแล้วว่าเธอไม่ใช่พวกไร้เดียงสานั่งให้ใครรังแก มันก็ไม่ยากที่เธอจะย้อนกลับไปใส่พวกที่ชอบแขวะแซะหาเรื่องเธอ

“สวยกว่าเธอเสี่ยก็ควงมาแล้ว แล้วก็ทิ้งมาแล้ว!” คู่หูของคนแรกเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ ไม่รู้ไม่พอใจที่ว่าให้เพื่อนเจ้าหล่อนหรือตัวเองก็ไม่ได้เหมือนกัน

“แล้วไงต่อล่ะ แบบนี้ก็แปลว่าพวกพี่ไม่สวยเลยสินะเสี่ยรามเขาถึงไม่มอง” ไลลาช่วยย้อนกลับไปอีกคน

“ไม่นานหรอก รอซับน้ำตาให้เพื่อนพวกเธอได้เลย!” เจ้าหล่อนคนแรกเอ่ยขึ้นก่อนจะสะบัดหน้าแล้วพากันลุกออกไป

ซึ่งมันไม่ใช่ครั้งแรกกับคำพูดแซะแบบนี้ ตั้งแต่คนเริ่มรู้ว่าเธอคบหาอยู่กับพระรามคำพูดพวกนี้ก็มาให้เธอได้ยินทุกวันทั้งรุ่นน้อง รุ่นเดียวกัน รวมไปถึงรุ่นพี่

แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อเสี่ยรามของเธอเป็นพวกใจบุญสุนทาน เขาพร้อมช่วยเหลือค่าเทอมให้กับผู้ด้อยโอกาสทางการศึกษากับสาวๆ ไปทั่วแทบไม่เลือกหน้า(เลือกที่เขาถูกใจนั่นแหละ)

ซึ่งการตอบของเธอก็ไม่ใช่มั่นหน้าตัวเองจนกล้าตอบกลับไปแบบนั้นหรอก เธอรู้ดีว่าสิ่งที่ได้ยินมีทั้งส่วนจริงและไม่จริงเพราะเธอก็ประสบกับตัวมาไม่น้อยเหมือนกัน

แต่จะจริงเท็จยังไงมีเหตุผลอะไรที่เธอต้องทนฟังให้คนอื่นกระแนะกระแหนเล่นแบบนี้ เพราะลำพังที่เธอต้องรับรู้เรื่องของเขากับผู้หญิงคนอื่นก็ปวดหัวพอแล้ว...