ตอนที่2 ไร้สถานะ

การได้รักและได้อยู่กับคนที่รักมันเป็นสิ่งที่พิเศษต่อใจมากจริงๆ นะ และเธอก็เลือกจะอยู่กับเขาอย่างไร้ข้อกังขาตั้งแต่แรกที่เขาเอ่ยปากชวนในวันนั้นจนถึงวันนี้

แม้ว่ารักครั้งนั้นจะเป็นรักข้างเดียวก็ตาม...

“ทำไมวันนี้กลับดึกจังคะ...”

“แล้วดื่มมาด้วยเหรอ กลิ่นเหล้าหึ่งเลย” วิเวียนลุกเข้าไปหาชายที่เธอรักทันทีที่รู้ว่าเขากลับมาแม้ว่านี่จะเป็นเวลาเกือบตีหนึ่งแล้ว

“จะบ่นให้น่ารำคาญทำไมวุ้น” พระรามตวัดสายตาเย็นชามองเธอแล้วตำหนิออกมา

วิเวียนเม้มปากอย่างหน้าเสียกับคำพูดที่ได้ยินบ่อยๆ แต่กลับไม่เคยชินเลยสักนิด แต่เธอก็เลือกจะปรับอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปกติแล้วยกยิ้มออกมาราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร

“เข้าห้องดีกว่าค่ะจะได้พักผ่อน” เธอหมุนกายไปปิดทีวีและเครื่องใช้ไฟฟ้าภายนอกก่อนจะกลับมาหาร่างสูงที่ยืนรอเธออยู่ที่เดิมและเดินเข้าห้องนอนไปพร้อมกัน

เขาก็แบบนี้แหละ บางอารมณ์ก็เย็นชา บางอารมณ์ก็ใส่ใจอย่างเป็นธรรมชาติ

เขาอาจจะเล่นกับความรู้สึกของเธอให้เสียใจบ่อยๆ แต่ก็ยึดติดเธอไว้ด้วยการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ด้วยเช่นกัน

วิเวียนเดินเข้าไปใกล้เขาเพื่อช่วยปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตสีดำให้อย่างที่ชอบทำให้เขาและเขาก็ชอบให้เธอทำให้ แต่ทันทีที่เธอเข้าใกล้เขาในระยะประชิดมันก็มีกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยตีขึ้นมา

ไม่ใช่น้ำหอมเขา

แต่เป็นน้ำหอมผู้หญิงที่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้กลิ่น

“วันนี้ลงไปดูลูกค้าเองด้วยเหรอคะ” เป็นการหยั่งเชิงที่มีแต่จะทำให้ตัวเองเจ็บปวดแต่ก็ยังจะทำ

“อืม” เขาตอบกลับสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ดูแลดีเลยสินะคะ น้ำหอมถึงได้ติดเสื้อมา” ไม่ได้อยากประชดแต่ก็ห้ามปากตัวเองไม่ได้ แต่เธอก็อยากให้เขารู้นะว่าสิ่งที่เขาทำเธอรู้

เพียงแต่น่าเสียดายที่เขาก็ไม่ได้กลัวว่าเธอจะรู้ด้วยสิ

“.....” ความเงียบปรากฎขึ้น

“.....” วิเวียนเงยหน้าขึ้นไปและได้เห็นเขาหลุบตามองเธออยู่อย่างเย็นชาไร้เยื่อใย

สายตาที่บ่งบอกถึงความหงุดหงิดที่กำลังเตือนเธอ

เมื่อสาปเสื้อถูกแยกออกก็เห็นรอยสักแสนมีเสน่ห์ที่อกซ้ายเป็นชื่อเล่นตามด้วยชื่อจริงของเขาในภาษาอังกฤษ พอเสื้อถูกถอดออกก็เห็นอีกที่บริเวณต้นแขนซ้ายที่เป็นประโยคภาษาอังฤกษสามบันทัดอย่างสวยงาม

และพอมองไปที่ต้นคอหนาของเขา...

“คลับเสี่ยมียุงด้วยสินะ ถึงถูกกัดที่คอได้” ทั้งที่อยากหยุดตามการเตือนของเขาแล้วแท้ๆ แต่สายตาดันเจอกับรอยแดงที่คอจนใบหน้าชาขึ้นมาทันที

เพราะเธอรู้ดีว่านั่นไม่ใช่รอยยุงกัดยังไงล่ะ

“.....” เขาไม่ได้ตอบและไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด เดินผ่านเธอเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวของตัวเองตามเวลาที่สมควร

“.....” วิเวียนเม้มปากแน่นกับสิ่งที่ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมของเขา แต่กลับเป็นเธอเองที่เปลี่ยนไปฝ่ายเดียว

ต้องการมากกว่าเดิม ครอบครองเขาคนเดียวทั้งที่รู้ตั้งแต่แรกว่าเขาเป็นยังไง

สุดท้ายก็ทำได้เพียงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบกางเกงนอนตัวเดียวแบบที่เขาชอบใส่ออกมาเตรียมไว้ให้แล้วออกไปรอที่เตียงกว้าง

กระทั่งโทรศัพท์ของเขาสั่นขึ้นทำให้เธออดไม่ได้ที่จะหยิบมันมาดูข้อความที่ถูกส่งมา แม้จะไม่ได้กดเข้าไปแต่การแจ้งเตือนที่โชว์หราอยู่หน้าจอก็ทำให้เธอเห็นข้อความนั้นเต็มตา

Janis: เสี่ยลืมเข็มขัดไว้นะคะ

Janis: ส่งรูปถึงคุณ

“.....” วิเวียนมองข้อความตรงหน้าพร้อมกับเม้มปากแน่นอย่างลังเลที่จะกดเข้าไปดูรูปจากผู้หญิงคนนั้น และเธอก็ห้ามตัวเองไม่เคยได้ที่จะกดมันเข้าไป

รูปของเข็มขัดเส้นหนึ่งกำลังถูกใช้รัดคอของผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับอกใหญ่ที่ล้นทะลักมาจากชุดนอนเซ็กซี่มากกว่าครึ่งจนแยกไม่ออกแล้วว่าอยากถ่ายเข็มขัดหรืออย่างอื่นกันแน่

แต่อีกอย่างที่ทำให้เธอรับรู้เลยก็คือเขาไม่ได้กลับมาจากคลับอย่างที่เธอเข้าใจ แต่เขาไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นมาอย่างนั้นสินะ

“ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ายุ่งกับโทรศัพท์ฉัน!” เสียงดุดันดังขึ้นจนวิเวียนสะดุ้งตกใจกับความไม่พอใจของเขา

“เสี่ยไม่ได้ไปคลับมา” เธอกลัว แต่เธอก็เสียใจไม่น้อยเหมือนกันและเลือกจะประจานการโกหกของเขาออกมา

“นอนซะอย่างี่เง่า” เขาไม่ได้ปฏิเสธหรือคิดจะแก้ตัวเลยสักนิด กลับออกคำสั่งตัดปัญหาอย่างง่ายดายเหมือนทุกครั้ง

“.....” วิเวียนเบะปากอย่างน้อยใจแต่กลับทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายเธอก็เลือกจะทิ้งตัวนอนหันหลังให้เขาด้วยความน้อยใจ

เป็นปีแล้วที่เธออยู่กับเขา อยู่แบบที่ผู้หญิงคนอื่นไม่ได้อยู่ มันดูเหมือนจะพิเศษกว่าใครๆ แต่มันต่างกันตรงไหนในเมื่อสุดท้ายเขาก็ยังพร้อมจะไปกับผู้หญิงพวกนั้น ยังพาผู้หญิงพวกนั้นขึ้นห้องในคลับหรือสนามแข่งของเขาอยู่เป็นประจำ

และไม่นานร่างกายของเธอก็ถูกแขนแกร่งดึงเข้าไปแนบชิดอกเปลือยกักกอดไว้อย่างทุกคืน ไม่ว่าเธอจะพยายามขยับตัวหนียังไงเขาก็ยังรั้งเธอไว้อย่างแนบชิดและจอมบงการเหมือนนิสัยเขาตลอด

“เสี่ยไม่อยากดุวุ้นนะ” น้ำเสียงอ่อนลงดังขึ้นพูดข้างกกหูของเธอราวกับผู้ชายใจดีที่สุด

“.....” วิเวียนเม้มปากแน่นทั้งน้อยใจและโมโหตัวเองไม่น้อยที่หวั่นไหวกับความอ่อนโยนของเขาทุกครั้ง

พระรามจับวิเวียนหมุนเข้าหาเขาก่อนจะกอดรัดแผ่นหลังของเธอโดยแขนอีกข้างให้เธอหนุนรองคออย่างแนบชิดเหมือนกับทุกๆ คืน

“เสี่ยชอบนอนกอดวุ้นนะคะ” สายตาที่แวววาวของเขามองเธอพร้อมกับน้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นแบบที่เธอหลงใหล

สุดท้ายเธอก็ทำได้เพียงเกลียดตัวเองมากกว่าเกลียดเขาซะอีก เกลียดที่เธอรักเขามากและยินยอมทุกอย่างเพียงเพื่อแลกกับการได้อยู่กับเขาแบบนี้ไปในทุกๆ วัน

อยู่ทั้งที่ไร้สถานะ