ป่าอนธการ

ทันใดนั้น เงาตะคุ่มปรากฏอยู่ข้างหน้า มันกระโดดเข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว เป็นปีศาจขนาดเล็ก รูปร่างบิดเบี้ยว แต่ฟันแหลมคมและดวงตาสีแดงที่จ้องมองเขาอย่างหิวโหยทำให้มันดูน่ากลัวกว่าขนาดตัวของมันหลายเท่า

“หึ เจ้าแค่ตัวเล็กเท่านี้หรือ?” ฮั่วอู๋ซวนกล่าวอย่างเย้ยหยันพร้อมกับกระชับกระบี่ในมือ

ปีศาจตนนั้นส่งเสียงขู่ในลำคอและกระโดดเข้าใส่เขาอีกครั้ง คราวนี้เร็วกว่าเดิม ราวกับว่ามันต้องการจบการต่อสู้นี้อย่างรวดเร็ว

ฮั่วอู๋ซวนเบี่ยงตัวหลบว่องไว ก่อนจะหมุนตัวพร้อมฟาดกระบี่ลงไปบนร่างของมันในเสี้ยววินาที เสียงกรีดร้องแหลมดังขึ้นเมื่อกระบี่ฟาดลงจนปีศาจเล็กๆ นั้นแตกสลายเป็นควันจางหายไปในอากาศ

"เจ้ามีฤทธิ์แค่นี้เองหรือ?" เขาพูดพลางหายใจอย่างเหนื่อยล้าหลังจากที่เพิ่งจัดการกับปีศาจตนแรกไป

ยิ่งเดินลึกเข้าไปฮั่วอู๋ซวนก็ได้พบกับปีศาจหลากหลายรูปแบบในป่าอันกว้างใหญ่แห่งนี้ บางตัวมีรูปร่างบิดเบี้ยว มีเขี้ยวฟันยาวแหลม บางตัวคลานกับพื้น และบางตัวยังสามารถบินได้อีกด้วย

ฮั่วอู๋ซวนเลือกที่จะเผชิญหน้ากับบางตัวที่เขามั่นใจว่าสามารถเอาชนะได้ แต่กับบางตัวที่มีพลังเหนือกว่า เขาก็เลือกที่จะหลีกเลี่ยงเพื่อรักษาพลังและความแข็งแรงของตนเอาไว้

ท่ามกลางความมืดที่โอบล้อม ฮั่วอู๋ซวนรู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาเริ่มอ่อนล้าลงทุกขณะจากการต่อสู้และการระวังตัวอย่างต่อเนื่อง

ทันใดนั้น สายตาของเขาสบกับเงาตะคุ่มที่อยู่ข้างหน้า สิ่งนั้นคือปีศาจขนาดใหญ่ รูปร่างเหมือนตั๊กแตนตำข้าวที่มีกรงเล็บคมดั่งดาบและดวงตาเย็นชาราวกับไม่มีชีวิต

“ข้าไม่ต้องการปะทะกับเจ้าเลยแม้แต่น้อย… แต่ดูท่าเจ้าจะไม่ให้ข้าไปง่ายๆ สินะ”

ฮั่วอู๋ซวนพูดพร้อมยกกระบี่ขึ้นตั้งรับ เขารู้ดีว่าต้องใช้ทักษะทั้งหมดที่มีเพื่อเอาชนะปีศาจตัวนี้

ตั๊กแตนตำข้าวปีศาจขยับร่างพร้อมส่งเสียงแหลมสูงในลำคอ มันพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว กรงเล็บแหลมฟาดใส่ฮั่วอู๋ซวนด้วยความแรงที่เกินกว่ามนุษย์ธรรมดาจะทานทนได้

ชายหนุ่มก้มตัวหลบโดยทันที พร้อมกับแทงกระบี่ไปข้างหน้า หวังจะฟันตัดขาของปีศาจตัวนั้น

แต่ตั๊กแตนปีศาจกลับหมุนตัวอย่างรวดเร็วและใช้กรงเล็บอีกข้างหนึ่งฟาดลงมาที่เขา ฮั่วอู๋ซวนถอยหลบในจังหวะสุดท้าย

ร่างของเขาหอบเหนื่อย เขาพยายามรวบรวมสมาธิทั้งหมด เพื่อหาจังหวะโจมตีที่สมบูรณ์แบบ

คราวนี้เขาใช้กระบี่ฟาดฟันด้วยความเร็วและความแรงทั้งหมด กรงเล็บของตั๊กแตนปีศาจถูกกระบี่ปัดออกไป และด้วยความชำนาญในการเคลื่อนไหวของเขา ฮั่วอู๋ซวนสามารถฟันตัดร่างของปีศาจตั๊กแตนตำข้าวจนขาดสะบั้น

เสียงกรีดร้องแหลมสูงดังลั่นก่อนที่ร่างของมันจะสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน

ฮั่วอู๋ซวนยืนหอบอยู่ที่จุดเดิม แม้เขาจะชนะการต่อสู้ แต่ความเหนื่อยล้าที่สะสมก็เริ่มครอบงำร่างกาย เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาแทบจะไม่มีพลังเหลืออยู่แล้ว

ทันใดนั้น เขารู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนตัวเข้ามาทางด้านหลัง ร่างกายของเขาชาวาบเพราะความกลัวแวบเข้ามาในใจ เมื่อหันกลับไป เขาก็เห็นสิ่งที่น่าขนลุกอย่างยิ่ง

ตรงหน้าเขาคือ “ปีศาจแมงมุมหน้าคน” ที่มีดวงตาแดงเข้มจ้องมองเขาอย่างกระหาย มันเคลื่อนตัวช้าๆ เข้ามาใกล้ พลางพ่นเส้นใยสีขาวเหนียวออกมาด้วยความเร็วสูง เส้นใยนั้นพันธนาการร่างของฮั่วอู๋ซวนจนแน่น ร่างกายของเขาถูกพันธนาการไว้โดยที่ไม่สามารถขยับตัวได้เลย

"อึก... เจ้าปีศาจ..."

ฮั่วอู๋ซวนพยายามดิ้นรนแต่ไร้ผล ร่างกายของเขาถูกมัดไว้แน่นหนา แมงมุมหน้าคนส่งเสียงหัวเราะเย้ยหยัน พลางใช้สายตาที่เย็นชาและชั่วร้ายจ้องมองเขาราวกับอาหารมื้อใหญ่

“ข้าจะเป็นอาหารของเจ้าแล้วหรือ...” ฮั่วอู๋ซวนกล่าวพลางหลับตาลง รู้สึกถึงพิษที่แพร่ซ่านผ่านเส้นใยของแมงมุมตัวนั้น พิษเริ่มทำให้ร่างกายของเขาชาขึ้นทีละนิด หัวใจของเขาเต้นเบาลง ความคิดเริ่มลางเลือน ความหวังเริ่มจางหาย

"ศิษย์พี่... ข้า... ข้าอาจจะไม่ได้กลับไปอีกแล้ว"

เขาพึมพำออกมาด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับเสียงลมหายใจสุดท้าย