ปีศาจจิ้งจอก 2/2

ฮั่วอู๋ซวนจ้องมองนางอย่างไม่สามารถละสายตาได้ แม้ว่าพวกเขาเพิ่งพบกันครั้งแรก แต่ความรู้สึกคุ้นเคยที่แปลกประหลาดกลับแทรกซึมเข้าสู่หัวใจของเขา ภายในอกของเขาสั่นไหวอย่างควบคุมไม่อยู่ นางเป็นเพียงปีศาจ แต่เหตุใดถึงทำให้เขารู้สึกถึงบางสิ่งที่อยู่ลึกภายในใจ?

แต่อยู่ๆ ภาพเหตุการณ์ในอดีตที่มืดมิดกลับแวบผ่านเข้ามาในจิตใจ ใบหน้าของท่านพ่อและท่านแม่ที่ถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตายังคงชัดเจน แม้เวลาจะผ่านไปนานเพียงใด แต่ความเจ็บปวดและความเกลียดชังที่ฝังลึกกลับไม่เคยจางหาย

ความคิดชั่ววูบที่ต้องการสังหารปีศาจตรงหน้าจึงผุดขึ้นในใจโดยไม่อาจควบคุม

‘พวกปีศาจน่ะ มันเจ้าเล่ห์และโหดเหี้ยม...’ ความคิดอันเดือดพล่านก่อให้เกิดรอยเครียดขึ้นบนใบหน้า เขามองนางด้วยสายตาเคียดแค้น พลางมองหากระบี่ของตน

หญิงสาวเห็นท่าทีของเขาก็ขมวดคิ้วเรียวอย่างแปลกใจ นางเอียงคอพลางถามด้วยน้ำเสียงสงสัย

"เหตุใดเจ้าถึงได้ทำหน้าตาราวกับจะฆ่าข้าให้ตายเช่นนั้น? เจ้าจำข้าไม่ได้หรือ?"

คำพูดของนางทำให้เขาตกใจเล็กน้อย ‘จำข้าไม่ได้’ หรือว่าพวกเขาเคยพบกันมาก่อน? แม้เมื่อคืนสติของเขาจะเลือนราง แต่เขาก็จำได้ว่ามีจิ้งจอกหิมะตัวนี้ที่ช่วยเขาไว้

"เจ้า…เจ้าเป็นคนช่วยข้าจากปีศาจแมงมุมหรือ?" ฮั่วอู๋ซวนถามด้วยน้ำเสียงสับสน

ในดวงตาสีทองคู่นั้นปรากฏแววของความผิดหวังอยู่เพียงชั่วขณะ แม้ว่าเพียงแวบเดียว แต่ฮั่วอู๋ซวนรู้สึกถึงความเศร้าผ่านสายตาของนางอย่างชัดเจน

"อะ...อื้อ ข้าเป็นคนช่วยเจ้าเอาไว้จากปีศาจแมงมุมตัวนั้น" นางตอบเบาๆ แฝงด้วยความเศร้าเล็กน้อย

ฮั่วอู๋ซวนพยักหน้าเล็กน้อย และกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "เช่นนั้นข้าขอบใจ หนี้บุญคุณนี้ข้าจะตอบแทนแน่...ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวก่อน" เขาพูดพลางพยายามจะลุกขึ้นจากเตียง

ความรู้สึกแปลกๆ ในใจทำให้เขารู้สึกอยากหนีไปจากที่นี่โดยเร็ว เขาไม่อาจปล่อยใจให้หวั่นไหวไปกับปีศาจตนนี้ ทั้งๆ ที่ไม่ควรมีอะไรที่ต้องลังเลหรือค้างคาใจ

หญิงสาวขมวดคิ้วพลางถามด้วยเสียงอ่อนโยน

"เจ้าจะรีบไปไหนเล่า? อาการบาดเจ็บของเจ้ายังไม่หายดีนะ...พักรักษาตัวอีกหน่อยเถิด"

ฮั่วอู๋ซวนชะงัก สายตาของนางดูเว้าวอน อ้อนวอนให้เขาอยู่ต่อ ความรู้สึกบางอย่างกระตุ้นให้เขารู้สึกใจอ่อนอย่างน่าประหลาด ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าการที่นางช่วยเหลือเขามิใช่แค่เรื่องบังเอิญ หัวใจของเขาสั่นไหวอย่างควบคุมไม่อยู่

เขาถอนหายใจเบาๆ “ข้าจะอยู่ต่อเพราะเจ้าขอ แต่ไม่ใช่ว่าข้าจะเชื่อใจเจ้าหรอกนะ”

นางยิ้มออกมาเล็กน้อย ดวงตาสีทองนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่ทำให้เขาแทบละสายตาไม่ได้

"ข้าเข้าใจเจ้าดี" นางกล่าว ก่อนจะเอนตัวเข้ามาใกล้เขา และจับมือเขาไว้เบาๆ ความอบอุ่นจากมือของนางส่งผ่านมายังเขาอย่างประหลาด

"เจ้ามีอะไรจะพูดกับข้าอีกหรือไม่?"

ฮั่วอู๋ซวนถามพลางมองดูสีหน้าของนางที่ดูมีอะไรแอบแฝงอยู่เบื้องหลังความสงบเยือกเย็นนั้น

นางหัวเราะเบาๆ ส่ายศีรษะอย่างอ่อนโยน “ถ้าเจ้าไม่อาจเชื่อใจข้าได้ ข้าก็ยินดีที่จะพิสูจน์ให้เจ้าเห็นว่าข้านั้นหวังดีกับเจ้ามากเพียงใด”

คำพูดของนางทำให้หัวใจของฮั่วอู๋ซวนสั่นไหวอีกครั้ง เขายังไม่เข้าใจความรู้สึกนี้ทั้งหมด แต่เขารู้สึกว่าความอบอุ่นนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน