ปีศาจจิ้งจอก 1/2

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงอ่อนๆ จากดวงอาทิตย์ส่องลอดผ่านร่องไม้ของกระท่อมเข้ามา ฮั่วอู๋ซวนค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น ดวงตาสีดำสนิทของเขาสะท้อนแสงสีทองที่ลอดเข้ามาจากภายนอก

หัวใจของเขากำลังเต้นแรงอยู่ข้างในอก และเมื่อเขาเลื่อนมือลูบหางตาของตน ก็พบคราบน้ำตาที่แห้งกรังติดอยู่บนผิวเบาบางของขอบตา

‘นั่นเป็นเพียงแค่ฝันไปหรือ?’

เขาคิดในใจอย่างสับสน ภาพของจิ้งจอกหิมะในความฝันยังคงตราตรึงอยู่ในความคิด แต่มันก็เลือนลางราวกับมีหมอกหนาปกคลุมใบหน้าอันงดงามนั้นเอาไว้

นึกไม่ออกว่าปีศาจจิ้งจอกตนนั้นเป็นใคร และทำไมถึงทำให้ชายหนุ่มรู้สึกปวดร้าวในอกได้เช่นนี้ เพียงแค่ฝันหนึ่งฝัน เหตุใดความเจ็บปวดนั้นจึงยังกัดกินหัวใจของเขาอย่างไม่ปล่อย?

เมื่อเขามองไปรอบๆ กระท่อม สายตาเริ่มคุ้นกับแสงสว่างและการตกแต่งของสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย เตียงไม้แข็งๆ กับกลิ่นอายของไม้เก่าที่คลุ้งอบอวลอยู่ในอากาศ

เขายันตัวขึ้นนั่งเพื่อมองสำรวจ แต่ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นพล่านไปทั่วร่างทำให้ต้องทรุดตัวกลับไปนอนเช่นเดิม เขาเบ้หน้าด้วยความเจ็บ

"นี่ข้าบาดเจ็บอยู่หรือ..." เขาพึมพำ

ทว่าทันใดนั้น เสียงกระซิบหนึ่งกลับดังขึ้นมา

"เจ้าตื่นแล้วหรือ?"

เมื่อฮั่วอู๋ซวนหันไปมองก็ต้องพบกับภาพที่ทำให้เขาตกตะลึง ในระยะใกล้ๆ ใกล้เตียงของเขา มีจิ้งจอกหิมะสีขาวที่ขนนุ่มฟูขดตัวอยู่บนพื้น!

มันนอนขดราวกับหลับลึก แต่ทันทีที่เขาเคลื่อนไหวเล็กน้อย หูของมันก็กระดิกและลืมตาขึ้น สายตาของมันจ้องเขาด้วยความสนใจ

ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร จิ้งจอกหิมะนั้นก็กลายร่างเป็นหญิงสาวที่งดงามราวกับเทพเซียนแห่งสวรรค์ นางมีเส้นผมสีน้ำหมึกยาวสลวยที่ลู่ไหลลงมาคลอเคลียข้างใบหู ผิวขาวดุจหิมะที่ถูกต้องแสงอาทิตย์ยามเช้าทำให้เปล่งประกายบางๆ ราวกับดวงดารา ดวงตาของนางมีสีทองฉ่ำรื้นและดูสดใสชวนมอง ริมฝีปากบางสดสีชมพูเรื่อคล้ายผลอิงเถาชวนให้รู้สึกอยากสัมผัส

ฮั่วอู๋ซวนจ้องนางอย่างลืมตัว ไม่อาจละสายตาได้เลย...

เขาเคยได้ยินว่าจิ้งจอกบางตนบำเพ็ญจนสามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ แต่เขาไม่คิดว่าจิ้งจอกตนนี้จะงดงามถึงเพียงนี้

หากเมื่อครู่เขาไม่ได้เห็นกับตาว่านางแปลงร่างจากจิ้งจอกหิมะ เขาก็คงนึกว่าอีกฝ่ายเป็นเทพเซียนบนสวรรค์อย่างแน่นอน

หญิงสาวจ้องเขาด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก ก่อนเอ่ยเสียงเบา “เจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง?”

ฮั่วอู๋ซวนพยายามสงบสติอารมณ์ เขาพยักหน้ารับเล็กน้อย

"เจ้ายังรู้สึกเจ็บแผลอยู่หรือไม่?" น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาช่างอ่อนโยน ใสราวกับเสียงธารน้ำไหล ฮั่วอู๋ซวนรู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงนั้น

โดยไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวก็ถือวิสาสะขึ้นมานั่งบนเตียงของเขา ใบหน้าเรียวสวยของนางโน้มเข้ามาใกล้จนเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างของนาง นางก้มลงตรวจดูแผลตามเนื้อตัวเขาด้วยสายตาที่แฝงความเป็นห่วงอย่างปิดไม่มิด

"เจ้าคงเจ็บมากสินะ…" นางพูดเสียงแผ่วเบา ดวงตาสีทองของนางทอประกายอ่อนโยน