ข้อตกลง

หลายวันมานี้ การดูแลเอาใจใส่อย่างดีของฉีเยี่ยนหลี่ช่วยให้ฮั่วอู๋ซวนค่อยๆ ลดท่าทีระแวดระวังลงไป เขาเริ่มรู้สึกผ่อนคลายเมื่ออยู่ใกล้นาง แม้ในตอนแรกจะรู้สึกหวาดระแวงอยู่บ้าง ทว่าการที่จิ้งจอกสาวคอยเฝ้าดูแลเขาด้วยความอ่อนโยนและจริงใจทำให้เขารู้สึกอบอุ่นอย่างไม่คาดคิด

ในขณะที่ฉีเยี่ยนหลี่นั่งอยู่บนกิ่งต้นสาลี่หน้ากระท่อม นางพิงหลังกับลำต้นด้วยท่าทางสบายๆ เป่าขลุ่ยอย่างไหลลื่น เสียงดนตรีอ่อนหวานแผ่วเบาก้องกังวานไปทั่วบริเวณ ราวกับเสียงธารน้ำที่ไหลล่องในป่า เสียงขลุ่ยนั้นชวนให้ผู้ฟังรู้สึกสงบใจ นางยิ้มบางๆ ก่อนจะหยุดเป่าขลุ่ยและเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงใส

“จริงสิ เจ้าเข้ามาในป่านี้ทำไมเหรอ? หรือว่ามากำจัดปีศาจ?”

ท่าทางที่ดูเหมือนเกียจคร้านของนางช่างน่ามองและชวนหลงใหล ฮั่วอู๋ซวนเผลอหยุดมองใบหน้าอันงดงามของนางไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบดึงสติกลับมาเมื่อหญิงสาวเรียกชื่อเขาซ้ำ

“ข้าหรือ? ข้ามาที่นี่ก็เพื่อมาตามหาผลไม้ในตำนาน”

“หืม? ผลไม้ในตำนานเหรอ? อย่าบอกนะว่า...”

“มันก็คือผลอมฤต ข้าต้องการตามหามันเพื่อเอาไปหลอมเป็นยาแล้วรักษาศิษย์พี่ของข้า” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ศิษย์พี่ของเจ้าเป็นอะไรอย่างนั้นเหรอ?”

“นางเคยช่วยชีวิตข้าไว้ จินตานของนางจึงได้รับความเสียหาย ร่างกายของนางอ่อนแอลงตั้งแต่นั้นมา เพียงไอเย็นก็ทำให้นางต้องนอนซมเป็นวันๆ ข้าไม่อยากเห็นนางต้องทุกข์ทรมานเช่นนี้อีก จึงพยายามหาวิธีรักษาให้นาง”

ดวงตาของเขาฉายแววรักใคร่และกังวลอย่างชัดเจน ท่าทางอ่อนโยนและเศร้าสร้อยของเขาทำให้คำพูดนั้นยิ่งแสดงออกถึงความห่วงใยที่มีต่อศิษย์พี่ผู้แสนสำคัญอย่างลึกซึ้ง

ฉีเยี่ยนหลี่แอบหยุดนิ่งโดยไม่รู้ตัว รอยยิ้มของนางจางหายไปทันที ดวงตาสีทองที่เคยอ่อนโยนเต็มไปด้วยความรู้สึกซับซ้อนที่ปกปิดไม่มิด หัวใจของนางก็เต้นรัวราวกับว่าถูกทิ่มแทง

แต่เพียงชั่วพริบตา นางก็รีบเก็บสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ ก่อนที่ฮั่วอู๋ซวนจะสังเกตเห็น

“จริงสิ เจ้ารู้หรือไม่ว่าผลอมฤตอยู่ที่ใด?”

ฉีเยี่ยนหลี่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย “รู้สิ ข้าอยู่ที่นี่มาเป็นพันปี ทำไมจะไม่รู้เล่า”

ฮั่วอู๋ซวนฟังด้วยความหวังที่สะท้อนในดวงตา “เช่นนั้นเจ้าพาข้าไปหามันหน่อยได้หรือไม่?”

ฉีเยี่ยนหลี่แค่นเสียงเบาๆ ด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์

“เฮอะ! ทำไมข้าต้องพาเจ้าไปด้วยล่ะ...”

แต่แล้วนางก็หยุดพูด ดวงตาเป็นประกายขณะคิดบางสิ่งขึ้นมาได้ รอยยิ้มสนุกสนานเจืออยู่ในใบหน้า

“อ๊ะ จริงด้วย!” นางพูดขึ้นมาราวกับนึกแผนการอะไรบางอย่างได้ นางกระโดดลงจากกิ่งสาลี่อย่างสง่างาม ร่างกายเบาลอยมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่ม

“ข้ามีข้อแลกเปลี่ยน” ฉีเยี่ยนหลี่กล่าวด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเลศนัย

“ข้อแลกเปลี่ยนอะไร?” ฮั่วอู๋ซวนถามกลับทันที ท่าทีของเขาแฝงความระมัดระวังอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาสีทองของนางบ่งบอกว่ามีแผนการบางอย่างซุกซ่อนอยู่ และแน่นอนว่าเขามองออก

ฉีเยี่ยนหลี่หัวเราะเบาๆ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“ช่วงนี้ข้ารู้สึกว่าพลังบำเพ็ญของข้าไม่ก้าวหน้าเลย เจ้ายอมมาเป็นคู่บำเพ็ญเพียรให้กับข้าดีไหม?”

“ไสหัวไป!” เขาตอบอย่างรวดเร็ว พร้อมหมุนตัวเดินกลับเข้ากระท่อมโดยไม่คิดจะอยู่ต่อ ใครกันที่จะยอมเป็นคู่บำเพ็ญเพียรให้กับปีศาจ? หากศิษย์พี่หรือศิษย์น้องคนอื่นๆ ในสำนักรู้เข้า เขาคงถูกขับไล่ออกจากสำนักเป็นแน่