แปลกคน

“นาย นายคือต้นน้ำเหรอ?” เขมจิราถามอย่างไม่เชื่อสายตา สีหน้าของเธอรู้ได้ทันทีว่าเด็กชายที่ยืนอยู่ตรงหน้ามีสภาพย่ำแย่มากขนาดไหน

เด็กชายสภาพมอมแมมผิวขาวซีด รูปร่างผอมโซเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกเหมือนคนขาดสารอาหาร ดวงตากลมโตกว่าคนปกติเล็กน้อย ทั้งริมฝีปากและผิวหนังแห้งกรัง อีกทั้งยังมีรอยแดงจนถึงดำอยู่เป็นหย่อมๆ รวมถึงผมแหว่งเป็นจุดๆ แค่มองไม่กี่เสี้ยววินาทีก็เข้าใจว่าเด็กชายคนนี้ไม่ได้รับการเลี้ยงดูที่ถูกต้อง และหากมองให้ลึกมากกว่านั้นก็มั่นใจได้เลยว่าเขาต้องถูกทารุณอย่างแน่นอน

เขมจิราอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่ง ไม่คิดเลยว่าสภาพแรกเริ่มของต้นน้ำจะน่าสงสารมากขนาดนี้ ถึงจะรู้มาก่อนว่าการเลี้ยงดูและเติบโตในที่แห่งนี้ไม่ดีเท่าไหร่นัก แต่เธอก็ไม่คาดหวังว่ามันจะเลวร้ายถึงขั้นนี้

“ตะ ต้นน้ำ?” เขมจิราเอ่ยทวนชื่อเขาอีกครั้ง

“ผมคือต้นน้ำ คุณมีธุระอะไรกันแน่” เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว พยายามแสดงความน่ากลัวออกมา “ถ้าคุณมาหาแม่ เธอไม่อยู่ที่นี่หลายวันแล้ว”

“ฉันมาหานาย ไม่ใช่แม่ของนาย” เธอรีบแย้งทันที

“ผมไม่รู้จักคุณ” เขารีบปฏิเสธทันที ถึงจะเป็นเพียงแค่เด็กอายุหกขวบ แต่ก็พอจะเดาได้ว่าเธอคนนี้ไม่ใช่คนของที่แห่งนี้แน่นอน ทั้งการแต่งตัวและท่าทางที่สงบเยือกเย็นของอีกฝ่าย

“งั้นพวกเราก็มารู้จักกันเถอะ ฉันชื่อเขมจิรา” เธอแนะนำตัวพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้เด็กน้อยไป หวังว่าอีกฝ่ายจะเปิดใจมากขึ้น

ต้นน้ำยังมีท่าทีระแวดระวังและหวาดกลัวอยู่ มือข้างหนึ่งที่อยู่ด้านหลังจับแท่งเหล็กเอาไว้แน่น ถึงเธอจะเป็นผู้หญิงแต่เขาก็เป็นเด็ก เพราะฉะนั้นควรระวังเอาไว้ดีกว่า

“ผมรู้แล้ว งั้นคุณก็เชิญกลับไปได้แล้ว” เขารีบไล่เธอกลับ ก่อนจะหันมองซ้ายขวาและพูดเสียงเบาราวกับกระซิบ “รีบไปซะตั้งแต่ตอนนี้ อีกไม่นานพวกนักเลงก็คงจะมาแล้ว”

“ใจเย็นเด็กน้อย ฉันยังมีเรื่องที่ต้องพูดกับนายอยู่” เขมจิราพูดต่ออย่างไม่เกรงกลัว “ถึงฉันจะมาหานายแต่ก็มีเรื่องแม่ของนายมาบอกเหมือนกัน”

“เรื่องอะไร” เขาถาม

“แม่ของนายกับสามีของฉัน-”

“พวกเขาทั้งสองคนเป็นชู้กันงั้นเหรอ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับผม ถ้าคุณต้องการจะลงโทษใครก็คงต้องไปหาสองคนนั้นแทน ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยสักหน่อย” เด็กชายรีบร้อนพูดขึ้นพร้อมทั้งส่ายหน้าปฏิเสธ

แม่ของเขาเป็นแบบนี้มาตลอด เธอชอบเกาะผู้ชายรวยๆ เสมอ และแน่นอนว่าภรรยาของผู้ชายเหล่านั้นก็ต้องรู้เรื่องเข้าสักวัน บางคนถึงขั้นมาสั่งสอนแม่ด้วยตัวเอง ส่วนบางคนส่งลูกน้องมาสั่งสอนเธอ ไม่ให้ไปยุ่งกับสามีของพวกหล่อน และมีหลายต่อหลายครั้งที่ต้นน้ำต้องโดนลูกหลงไปด้วย

ถึงต่อให้ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแม่จะทอดทิ้งและไม่เคยเลี้ยงดูเขา ทว่าที่แห่งนี้ก็เป็นที่เดียวที่เด็กชายสามารถอยู่อาศัยได้ เขาไปไหนไม่ได้แล้ว

เขมจิราเข้าใจความหวาดกลัวของเด็กชาย จึงย่อตัวลงให้เสมอเขาและลูบแขนเด็กน้อยช้าๆ เพื่อปลอบใจอย่างไม่นึกรังเกียจเด็กชายตัวมอมแมมคนนี้

“นายพูดถูกเรื่องที่ทั้งสองคนเป็นชู้กัน แต่ที่เข้าใจผิดคือฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำร้ายหรือเอาคืนอะไรทั้งนั้น”

“แล้วคุณมาที่นี่ทำไม” เขาเอียงคอถามอย่างสงสัย

“แม่ของนายพึ่งเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงไปไม่นาน และตอนนี้เธอเสียชีวิตไปแล้ว”

“อะ อะไรนะ” ต้นน้ำรีบถาม

“แม่ของนายกับสามีของฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และรถคันนั้นดันตกเขาไป ตอนนี้เจ้าหน้าที่กำลังนำร่างของพวกเขาขึ้นมา”

สิ้นสุดคำพูดของเขมจิรา บรรยากาศรอบกายหลงเหลือเพียงความเงียบสงัด ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ต่างไม่มีใครพูดอะไรออกมาทั้งนั้น เธอมองดูปฏิกิริยาของเด็กชายว่าเขาจะตอบสนองต่อเรื่องน่าสะเทือนใจนี้อย่างไร แต่คำพูดต่อจากนี้กลับทำให้เธอต้องแปลกใจ

“แล้วต้องจัดงานศพไหม แค่ฝังร่างเลยได้หรือเปล่า” ต้นน้ำเงยหน้าถามหญิงตรงหน้าด้วยความสงสัย เขารู้มาตลอดว่าแม่พึ่งพาไม่ได้ ที่อยู่มาได้ทุกวันนี้ก็เพราะต้องเก็บขวดและทำงานร้านอาหารเลี้ยงดูตัวเอง

ตัวเขาไม่คิดจะพึ่งพาเธออยู่แล้ว

“นายไม่เสียใจงั้นเหรอ” เขมจิราถามกลับ แปลกใจมากที่เด็กชายตรงหน้าไม่มีความโศกเศร้าเสียใจเลยสักนิดเดียว คล้ายกับว่าคนที่ตายจากไปไม่มีค่าอะไรกับเขา

“เสียใจแล้วได้อะไร ตายก็คือตาย ต่อให้จะอยู่หรือตายก็มีค่าเท่ากัน”

เขมจิราต้องประหลาดใจกับคำตอบของเด็กหกขวบอีกครั้ง หากไม่ใช่เพราะแววตาที่ใสซื่อตรงหน้า เธอคงคิดไปแล้วว่าเด็กคนนี้อาจจะย้อนเวลามาเหมือนกับเธอ แต่ท่าทีเย็นชา ไม่แยแสของเขาก็ทำให้เธอต้องเปลี่ยนความคิด

การแสดงออกตอนนี้ราวกับว่าแม่ไม่ใช่คนสำคัญอะไรกับเขา ผู้หญิงคนนั้นต้องเลี้ยงดูเด็กคนนี้แบบไหนกันนะ ถึงทำให้เขาไม่ใส่ใจอีกฝ่ายได้มากขนาดนี้

เธอเคยคิดว่าการแก้แค้นมีสาเหตุจากแม่ของเขา แต่หากนี่ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้ต้นน้ำกลับมาแก้แค้นตระกูลของสามีเธอ แล้วมันคือสาเหตุอะไรกันล่ะ?

“เข้าใจอะไรง่ายแบบนี้ก็ดี เพราะฉันยังมีอีกเรื่องสำคัญที่ต้องพูดกับนาย”

“เรื่องอะไร”

“ตอนนี้นายไม่มีผู้ปกครองดูแลแล้ว แน่นอนว่าเด็กหกขวบคงจะอาศัยอยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้”

“ทำไมจะไม่ได้ ผมก็อยู่แบบนี้มาตลอด” เขารีบสวนกลับทันที ก่อนจะก้าวถอยหลังระวังตัว กลัวว่าอีกฝ่ายจะทำร้ายร่างกาย

“เพราะต่อจากนี้ฉันจะดูแลนายเอง ทั้งเรื่องการกิน การนอน การศึกษา ทุกอย่างในชีวิตของนาย ต่อจากนี้ฉันจะเป็นคนจัดการเองทั้งหมด”

“คุณหมายความว่าอย่างไร” ต้นน้ำถามอย่างมึนงงสับสน เขามั่นใจว่าผู้หญิงตรงหน้าต้องสมองกลับไปแล้วแน่ๆ เขาคือลูกติดของชู้สามีเธอนะ แล้วทำไมเธอจะต้องมาเลี้ยงดูเขาด้วย?

“คนฉลาดแบบนายแค่ฉันพูดครั้งเดียวก็น่าจะเข้าใจแล้วนะ”

“คุณทำแบบนี้ทำไม”

คำถามของเด็กตรงหน้าทำให้เขมจิรานึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในอดีตทั้งสองชีวิต เด็กคนนี้คือคนที่จะฆ่าลูกชายของเธอในอนาคต เด็กคนนี้คือคนที่จะทำลายล้างตระกูลของสามีเธอในอนาคต และเด็กคนนี้คือคนที่จะฆ่าเธอในอนาคต ทั้งที่รู้แบบนั้นแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังเลือกเส้นทางนี้อยู่อีก