บทที่ 9

แกร็ก แกร็ก ไม่รู้ว่าเสียงใครพยายามจะเปิดประตูห้อง แต่ควรเคาะเรียกเจ้าของห้องก่อนไหม

แกร๊ก! คนที่อยู่ในห้องรีบมาเปิดประตูดูว่าเป็นใคร

"หือ?"

"แมะ"

"หนูจำห้องผิดแล้วมั้ง" ทีแรกไชยาไม่เห็นหรอกเพราะเขามองสูง แต่พอได้ยินเสียงแมะเท่านั้นแหละเขาถึงได้มองลงไปหาคนที่พูด

"แมะ" เด็กน้อยพยายามจะเข้าไปในห้อง

"ใครมาเหรอคุณไชยา" คนที่เพิ่งจะอาบน้ำออกมากำลังยืนเช็ดผมอยู่

"ลูกของสถาปนิกมาใหม่"

"ใครนะ" ชายหนุ่มถึงกับหยุดเช็ดผม แล้วรีบเดินมาที่หน้าประตู

"แมะ"

"ปลื้ม!!" พอได้ยินอันบอกว่าไม่เห็นปลาบปลื้มอยู่ในห้อง ที่แรกที่ปิ่นมุกมองไปก็คือห้องของเขาคนนั้น และมันก็เป็นแบบที่คิดไว้ หญิงสาวรีบวิ่งไปคว้าตัวลูก

เพี๊ยะ! ผู้เป็นแม่อดไม่ได้จริงๆ ถ้าไม่ทำโทษลูกก็จะไม่รู้ว่าห้ามดื้อห้ามออกมาแบบนี้ และห้ามมาห้องนี้โดยเด็ดขาด

"งื้ออออ" ปลาบปลื้มตกใจเพราะไม่เคยเห็นแม่โมโหขนาดนี้มาก่อน

"แม่ขอโทษนะลูก" ปิ่นมุกรีบอุ้มลูกกลับมาที่ห้องก่อน และเธอก็ตกใจไม่ต่างกันที่ตีลูกชายไปแบบนั้น

"ไหนล่ะ" นอร์เวย์ส่องออกมาก็ไม่เห็นคนที่ไชยาพูดถึง

"เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก" จะเรียกว่าแปลกใจก็ได้ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้น พอปิ่นมุกเดินมาถึงก็คว้าตัวลูกรีบกลับห้องไปเลย

"ทำไมเหรอ"

"อะไรทำไม"

"ที่คุณบอกว่าเหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก..ทำไม"

"คุณอยากจะรู้เรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย"

"ทำไมคุณต้องเล่นลิ้นด้วยคุณไชยา"

"เอ้าเราผิดอีกแล้วเหรอ" ก็ไม่เคยเห็นอยากจะรู้เรื่องของคนอื่นสักที ทำไมเรื่องนี้ถึงอยากจะรู้นัก ประโยคต่อมาไชยาทำได้แค่คิดอยู่ในใจ

"เป็นอะไรคะคุณปิ่น" อันเห็นปิ่นมุกร้องไห้ก็ตกใจ

ที่เธอร้องไห้เพราะโมโหให้ตัวเองเผลอไปลงมือกับลูก

"เปล่าหรอกพี่"

"ทีหลังหนูอย่าดื้ออย่าแอบออกจากห้องอีกเข้าใจไหม" อันก็เลยหันไปตำหนิปลาบปลื้มที่ดื้อไม่เข้าเรื่อง จนทำให้แม่ต้องมีน้ำตา "พี่ว่าเราออกไปกันดีกว่า เดี๋ยวคุณจะไปทำงานสาย"

"พี่ช่วยอุ้มตาปลื้มออกไปก่อนได้ไหม" ปิ่นมุกคิดว่าถ้าให้อันเป็นคนอุ้ม ถ้าใครมองมาคงคิดว่าเป็นลูกของอัน

"ได้ค่ะ" อันก็เลยอุ้มปลาบปลื้มออกมาที่รถ

ปิ่นมุกแอบมองตาม เป็นแบบที่เธอคิดไว้ คนห้องนั้นเดินผ่านออกมาพอดี และเขาก็มอง..

หญิงสาวภาวนาขอให้เขาคิดว่าเป็นลูกของอัน แต่มันจะปิดได้อีกนานสักแค่ไหนเชียว ถ้าเธอยังพักอยู่ที่นี่สักวันเขาต้องรู้

ปิ่นมุกเดินตามมาก็เปิดประตูขึ้นไปนั่งด้านหลัง ปล่อยให้อันเป็นคนขับรถและให้ปลาบปลื้มนั่งด้านหน้าข้างคนขับ

"แมะ" เด็กไม่ยอมอยู่แล้ว เขารีบปีนกลับมาด้านหลังเพื่อกอดแม่

"หนูเจ็บไหมลูก" หญิงสาวโอบลูกไว้แนบอก เธอไม่สนใจแล้วว่าเขาจะมองเข้ามาในรถไหม "แม่ขอโทษนะ"

"แมะ แม่" ปลาบปลื้มมองออกไปนอกรถก็ดีใจ ชี้ให้แม่ดูใหญ่เลยว่าตัวเองกำลังมองอะไรอยู่ แต่ปิ่นมุกทำเป็นไม่สนใจเพราะรู้ดีว่าลูกหมายถึงใคร

[ไซต์งานก่อสร้าง]

"พี่จอดตรงนี้แหละเดี๋ยวฉันเดินเข้าไปเอง ฝากพี่ไปส่งตาปลื้มโรงเรียนด้วยนะ"

"ทำไมไม่ให้ขับเข้าไปส่งล่ะ ไซต์งานกว้างขนาดนี้ กว่าจะเดินถึง"

"ไม่หรอกเดี๋ยวฉันจะไปรวมแถวกับเพื่อนก่อน" ก่อนลงจากรถเธอหอมแก้มลูกฟอดใหญ่ และเรื่องงอแงไม่ต้องพูดถึง ปลาบปลื้มร้องไห้ตามแม่ แต่อันก็ขับรถออกมาก่อน

เดินเข้ามาไม่เท่าไรก็ถึงจุดรวมพล

หญิงสาวพร้อมอุปกรณ์เซฟตี้ เดินไปรวมกลุ่มกับคนงาน

"วันนี้ก็ไปเข้าแถวกับคนงานก่อสร้างอีกแล้วเหรอ" ไชยามองไปก็เห็นว่าเธอยืนอยู่ข้างขวัญตา "ไปแบบนี้บ่อยๆ เราจะเดือดร้อนไหมเนี่ย"

"ทำไมต้องเดือดร้อน"

"ถ้าผู้ใหญ่เห็น เดี๋ยวก็ไล่เราไปรวมแถวกับคนงานด้วยหรอก ร้อนจะตายใครจะอยากไปยืนตากแดดอยู่แบบนั้นล่ะ"

นอร์เวย์ก็เลยไม่พูดอะไร เพราะความคิดใครความคิดมันอยู่แล้ว

พอเลิกแถว ปิ่นมุกก็เดินมาที่ออฟฟิศ ซึ่งห่างจากจุดรวมพลเกือบ 500 เมตรได้

"พี่แทน" มาถึงหน้าออฟฟิศก็เห็นแทนคุณเปิดประตูรถออกมาพอดี

"พี่กำลังจะมาหาเรา ทำงานเป็นยังไงบ้าง"

"พี่?" พิภพที่ลงรถตามมาถึงกับแปลกใจ ที่เห็นผู้หญิงเรียกแทนคุณแบบสนิทสนม

"ก็เรื่อยๆ ค่ะ" ปิ่นมุกพูดพร้อมกับมองไปดูผู้ชายอีกคน

"คนนี้พิภพ น้องชายพี่เอง"

"สวัสดีค่ะ" ปิ่นมุกแปลกใจพี่น้องทำไมหน้าตาไม่เหมือนกัน

"พี่ว่าเราเข้าไปคุยกันในออฟฟิศดีกว่า ยืนตรงนี้ร้อน"

"ค่ะ" ทั้งสามก็เลยเข้าไปในห้อง

พอคนที่อยู่ด้านในเห็นว่าเป็นใคร ต่างก็ทักทายแบบเคารพ เพราะเขาคือเจ้าของโครงการ

"ตามสบายเลยครับ วันนี้ผมแค่มาดูงาน ก็เลยแวะมาเยี่ยมน้องสาวด้วย"

"น้องสาว??" คนที่อยู่ในออฟฟิศต่างก็หันมองมาที่ปิ่นมุกพร้อมกัน