Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
"คุณยังอยากจะมีผมอยู่ข้างๆ ไหม" มือหนาเอื้อมไปลูบผมของเธอเบาๆ เพราะกลัวว่าจะไปกวนให้ตื่น แต่จังหวะนั้นดวงตางามค่อยๆ ลืมขึ้นมา ที่จริงเธอยังไม่หลับ ทั้งสองมองสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ปิ่นมุกก็รีบหลบสายตานั้น เธอกำลังจะหันหลังให้ แต่ถูกมือของอีกฝ่ายคว้าร่างให้หันกลับมา เปรี้ยง! เสียงฟ้าดังลงมาอีกครั้ง คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจจนเผลอซุกใบหน้าเข้าไปกับลำตัวของอีกฝ่าย นิ้วแกร่งจับคางเรียวให้เงยขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมกับแนบริมฝีปากลงไปจูบแบบจงใจ ครั้งนี้เธอนิ่งมากไม่ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้ตอบสนอง ลิ้นหนาแทรกเข้าไปสัมผัสโพรงปากหวาน ดวงตางามค่อยๆ หลับลงช้าๆ เมื่อสัมผัสนั้นเร่าร้อนขึ้น มือหนาเริ่มอยู่ไม่นิ่ง สอดเข้าไปลูบคลำหน้าอกอวบอิ่มของอีกฝ่ายเบาๆ เห็นเธอไม่ว่าอะไรเขาก็ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อชุดนอนตัวบางออก ปิ่นมุกกำลังต่อสู้กับตัวเองอยู่ ความโหยหาอาวรณ์ และความกลัวที่เขาเคยทำไว้กับเธอ พอคิดมาถึงตรงนี้คนตัวเล็กก็สะดุ้ง เมื่อถูกของแข็งสัมผัสกับร่องเล็ก "ไม่นะ" มือเรียวรีบผลักอีกฝ่ายให้ออกห่าง เพราะเธอจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีกไม่ได้แล้ว แต่นอร์เวย์ไม่สามารถที่จะหยุดตัวเองได้ เขาต้องการและโหยหาในเรือนร่างของเธอมาก ชายหนุ่มค่อยๆ ส่งความเป็นชายเข้าไปในร่างกายของอีกฝ่าย "ซี๊ดด" "อื้อ..ไม่นะคุณนอร์เวย์" เสียงที่สั่นระริกดังออกมาจากลำคอระหงเบาๆ แม้แต่เรี่ยวแรงที่จะห้ามเขาก็ไม่มีเลย "ปิ่น ซี๊ดด" มือหนาลูบไล้ผมของเธอแบบอ่อนโยน ในขณะที่ความเป็นชายไม่ได้หยุดที่จะขยับ "อือ" หญิงสาวยังคงไม่ตอบสนอง เธอเคยมอบร่างกายนี้ให้เขาไปครั้งหนึ่งแล้ว แต่ในครั้งนั้นมันกลับเป็นแค่การเล่นตลกกับชีวิตของเธอ "ปล่อย!" ตุ๊บ! ตุ๊บ!! ปิ่นมุกรวบรวมแรงที่มีอยู่ทั้งหมด ทุบลงลำแขนของอีกฝ่ายเพื่อให้เขาหยุด แต่มันกลับยิ่งเป็นแรงกระตุ้น ให้เลือดในกายเพิ่มสูงขึ้นจนเขาเร่งความเร็ว "อ๊าา ปิ่น ผมไม่ไหวแล้วว" ชายหนุ่มเร่งจังหวะอยู่เพียงไม่นานก็หยุดทุกอย่างไว้.. "คุณนอร์เวย์!" หญิงสาวตกใจเมื่อเขาปล่อยสิ่งนั้นเข้ามาในร่างกายเธอ..
บทที่ 1
[รีสอร์ทสระบุรี]
"พี่แทนจะให้ฉันพักที่นี่เหรอ" ปิ่นมุกมองดูรีสอร์ทที่แทนคุณพามาดูห้องพัก
"ใช่แล้วรีสอร์ทนี้ทางบริษัทเช่าเป็นรายปีไว้ เพื่อให้กับสถาปนิก Project site โฟร์แมน เซฟตี้ คนที่ทำงานในโครงการนี้ได้พักอาศัยร่วมกัน"
"แต่ฉันต้องได้เอาลูกชายมาอยู่ด้วยนะพี่"
"เอามาก็เอามาสิ เราก็หาคนดูแลลูกให้ตอนกลางวันก็ได้"
"คนดูแลมีอยู่แล้ว แต่ฉันกลัวว่า.." เพราะมันเป็นที่พักของบริษัท ปิ่นมุกก็เลยคิดว่าถ้ามีเด็กอยู่ด้วยกลัวไม่สะดวก
"ไม่ต้องกลัวหรอกไม่มีใครเขาว่าให้.. แล้วนี่ลูกเราเข้าโรงเรียนหรือยัง"
"ว่าจะไปหาอนุบาลฝากให้ ..ดีเหมือนกันถ้าย้ายมาที่นี่ก็จะได้ไปหาโรงเรียนแถวนี้เลย"
"ตอนเย็นสถาปนิกที่ฝากดูแลเราคงจะกลับมา ห้องเขาอยู่ตรงข้ามนี่เอง" แทนคุณก็เลยชี้ไปให้ดูว่าห้องนอร์เวย์อยู่ตรงไหน "แต่พี่คงไม่ได้อยู่ถึงเย็นนะ ต้องได้รีบกลับไปรายงานตัว"
"หึหึ.. เมียพี่น่ารักออก"
"ใครบอกไม่น่ารักล่ะ ถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่แล้วกัน" แทนคุณเอื้อมไปขยี้ผมปิ่นมุกเบาๆ แบบเอ็นดู ตั้งแต่รู้จักกับปิ่นมุกมา เขารู้สึกเอ็นดูผู้หญิงคนนี้มาก คุยกันแค่ไม่กี่ครั้งก็สนิทสนม และไม่ใช่แค่แทนคุณที่คิดแบบนั้น ปิ่นมุกก็คิดเช่นกัน ทั้งสองมีอะไรที่คล้ายกันมาก แต่ก็ไม่กล้าจะพูดออกมา
ปิ่นมุกพอใจกับห้องนี้มาก เพราะในห้องมีแบ่งส่วนเพื่อเป็นที่นอนให้กับคนดูแลเด็กได้ด้วย แต่เธอคงต้องได้หาเตียงเล็กๆ มาวางไว้เพื่อให้พี่เลี้ยงมีที่นอน เพราะไม่อยากจะรบกวนขออีกห้องเพิ่ม
จัดการเรื่องห้องเสร็จ ปิ่นมุกก็ได้ออกไปตระเวนดูแถวนี้ว่ามีโรงเรียนอนุบาลสำหรับเด็กไหม
ชานเมืองหลวงในเวลาค่ำคืน..
เธอพักอยู่คอนโดเล็กๆ กับลูกชาย ส่วนพี่เลี้ยงมีที่พักอยู่แถวนี้ก็เลยไปกลับ
"ถ้าฉันได้ทำงาน ฉันจะเพิ่มเงินเดือนให้พี่อีกนะ"
"เรื่องเงินเดือนไม่เท่าไรหรอกค่ะ แต่ถ้าจะให้ไปพักอยู่ที่นั่นด้วย.."
"ฉันขอล่ะ ไปช่วยฉันดูแลลูกสักระยะก็ได้" พี่เลี้ยงก็มีครอบครัวต้องดูแล ถ้าไปอยู่ที่นั่นคงต้องห่างครอบครัว
"ก็ได้ค่ะ แต่ถ้าช่วงวันหยุดของคุณ พี่ขอกลับมาดูคนบ้านบ้างนะคะ"
"ตามนั้นเลยค่ะ" ปิ่นมุกไม่อยากจะไปหาจ้างพี่เลี้ยงคนใหม่ กลัวว่าคนอื่นจะไม่มีความอดทนมากพอ เพราะลูกของเธอดื้อมาก
วันต่อมา..
ปิ่นมุกขอเวลาสามวันถึงจะเข้าทำงาน วันนี้เธอมาที่ห้องพักเพื่อจะจัดหาที่นอนให้กับพี่เลี้ยง และดูโรงเรียนให้ลูกชายอีกครั้ง
โชคดีวันนี้ทำได้ครบทุกอย่างตามแพลนที่วางไว้ พอทำธุระทุกอย่างเสร็จแล้วหญิงสาวก็รีบกลับมาคอนโดหาลูกชาย
"แกนอนหลับหรือคะ"
"ใช่ค่ะ วันนี้ไม่ยอมนอนกลางวันเลยถามหาแต่แม่"
"ขอบคุณพี่อันมากเลยนะคะ ที่ดูแลแกให้"
"พี่ดีใจด้วยนะคะที่น้องปิ่นจะมีงานทำแล้ว"
"ค่ะ" ไม่ใช่ว่าปิ่นมุกจะยังไม่เคยทำงาน แต่เธอรับงานจ๊อบเล็กๆ เพราะทำงานประจำยังไม่ได้ลูกยังเล็กอยู่มาก
เช้าวันต่อมา..
วันนี้หญิงสาวขนของมาที่รีสอร์ท และตอนนี้คนที่พักอาศัยอยู่กำลังทยอยกันออกไปทำงาน
"พี่อันไม่ต้องยกของหรอกค่ะ พาตาปลื้มเข้าไปในห้องเถอะ"
"คุณปิ่นนั่นแหละพาลูกเข้าไปเดี๋ยวพี่ยกของเอง"
"ไม่ค่ะ ปิ่นไม่ยอมให้พี่ยกของให้หรอก"
"ก็ได้ค่ะ ของของพี่เดี๋ยวพี่มายกเองนะ" ว่าแล้วอันก็จูงแขนพาปลาบปลื้มเข้าห้องไปก่อน
"เฮ๊ย.. นั่นใช่ไหมที่บอกว่าสถาปนิกผู้หญิงมาใหม่" ไชยาออกมาจากห้องมองไปก็เห็นว่ามีผู้หญิงกำลังขนของลงจากรถ
"มาแล้วเหรอ" นอร์เวย์ที่กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่ ชะโงกหน้ามองออกมาดู แต่จังหวะนั้นเธอก้มตัวลงไปเอาของพอดีก็เลยไม่เห็นหน้า
"เราไปช่วยขนของกันดีไหม" ไชยาเป็นคนชวน
"ถ้าคุณว่างก็ไปช่วยสิ ผมยังไม่ว่าง"
ได้ยินแบบนั้นไชยาก็เลยออกมาจากห้องก่อน หวังจะไปช่วยสาวยกของเข้าห้อง แต่ทันใดนั้นก็เห็นเด็กผู้ชายวิ่งออกมา..
"อ้าวไหนบอกจะไปขนของช่วยสาวไง" นอร์เวย์แต่งตัวเสร็จพอดีกำลังใส่ถุงเท้าอยู่
"ไม่ไปแล้ว"
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ"
"ถ้าอยากรู้ก็ไปดูเองสิ"