บทที่ 2

"แม่ขอเอาของลงรถให้เสร็จก่อนครับ" หญิงสาวมองต่ำลงไปดูลูกชายที่กอดขาเธอไว้แน่น

"ดูสิเผลอแป๊บเดียว" พี่เลี้ยงตกใจหันมาอีกทีไม่เห็นปลาบปลื้ม คิดว่าต้องออกมาหาแม่แน่ ก็เป็นแบบนั้นจริงๆ "คุณปิ่นพาตาปลื้มเข้าไปดีกว่าค่ะที่เหลือพี่จะจัดการเอง"

"ถ้างั้นฝากพี่อันด้วยนะคะ" ปิ่นมุกสงสารลูกคงอยากจะกอดแม่แล้ว หญิงสาวก็เลยอุ้มกลับเข้าไปในห้อง

"หือ?" นอร์เวย์ออกมาจากห้องก็อดไม่ได้ที่จะมองไป เพราะเห็นว่ากำลังมีผู้หญิงเอาของลงจากรถอยู่

"เห็นแล้วใช่ไหมล่ะ รีบไปทำงานกันเถอะ" ไชยาไม่ได้มองไปดูเลยด้วยซ้ำก็เดินตรงไปที่รถก่อน

"คุณจะมีความหวังอะไรมากมาย"

"นานๆ มีสถาปนิกหญิงหลงมาสักคน ก็ให้มีความหวังหน่อยสิ"

"คุณไม่จำเป็นต้องจีบสถาปนิกก็ได้ เซฟตี้สาวๆ ก็มี"

"เซฟตี้เหรอไม่เอาด้วยหรอก พวกนางโหดกว่าสถาปนิกเยอะ" เซฟตี้หมายถึงผู้ที่ดูแลความปลอดภัยในไซต์ คนที่ทำงานในตำแหน่งนี้ต้องหูตาไว และเข้มงวดเรื่องความปลอดภัยมาก

พอจัดห้องเสร็จ ปิ่นมุกก็เลยพาพี่เลี้ยงและลูกชายไปดูโรงเรียน เพราะพี่เลี้ยงต้องได้ไปรับส่งเอง ..โชคดีที่อันขับรถได้ ปิ่นมุกคิดว่าจะให้อันไปส่งที่ไซต์งานก่อนแล้วก็ค่อยไปส่งปลาบปลื้มที่โรงเรียนต่อ เพราะถ้าไปส่งลูกโรงเรียนก่อนเธอมีหวังมาทำงานไม่ทันแน่

เย็นวันเดียวกัน..

ถึงแม้วันนี้จะไม่ได้ไปทำงานแต่ก็ยุ่งทั้งวัน เพราะต้องไปซื้อของมาตุนไว้ให้พี่เลี้ยงได้มีอะไรทานตอนอยู่ห้อง

คนที่ทำงานในไซต์ต่างก็ทยอยกันกลับมา เพราะตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานแล้ว

"ตาปลื้มล่ะพี่"

"อ้าว? พี่นึกว่าอยู่กับคุณปิ่นไม่ใช่เหรอคะ"

"ปิ่นนึกว่าอยู่กับพี่"

"แล้วไปไหนล่ะ" ทั้งสองรีบออกมาจากห้อง เพราะรู้แล้วว่าปลาบปลื้มคงเปิดประตูออกไปเอง

"แมะ แมะ" ตอนนี้ปลาบปลื้มอายุได้ 2 ขวบ เพิ่งจะผ่านวันเกิดมาเพียงไม่นาน อายุของเขายังไม่ได้เข้าอนุบาล 1 แต่ที่โรงเรียนก็รับฝากเด็กเตรียมอนุบาล "แม่ งื้อออ" แกยังพูดไม่เป็นประโยค แต่คำว่าแม่บางทีก็ชัด

"หนู" นอร์เวย์ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ก็เลยไปส่องดู "ลูกใครเนี่ย" พอเห็นว่ามีแต่เด็กเขาก็มองกวาดไปทั่วบริเวณนั้นแต่ก็ไม่มีใคร

"หาแมะ งื้อออ"

"แม่หนูชื่ออะไร จำชื่อแม่ได้ไหมครับ" ชายหนุ่มอุ้มเด็กขึ้นมาเพื่อปลอบไม่ให้ตกใจมาก

"แม่"

"นอกจากคำว่าแม่พูดคำอื่นได้ไหมครับ"

"ปลื้ม! ตาปลื้มลูกอยู่ไหน" ปิ่นมุกรีบวิ่งออกไปด้านหลังห้อง เพราะตรงนั้นมีสระบัวของทางรีสอร์ทกลัวว่าลูกจะตกน้ำ

"เอาเด็กที่ไหนมา" ไชยาซึ่งกำลังนอนดูทีวี มองไปเห็นว่านอร์เวย์อุ้มเด็กเข้ามาในห้อง

"ไม่รู้เหมือนกัน เห็นร้องไห้อยู่ข้างห้องนี่เอง"

"ไหนดูหน้าสิ"

นอร์เวย์ก็เลย ขยับหน้าของเด็กหันมาให้ไชยาได้เห็น..ใบหน้าของทั้งสองก็เลยแนบชิดกัน

"ไปแอบไข่ไว้ที่ไหนมาไหมเนี่ย หน้าเหมือนกันเชียว"

"พูดไปเรื่อย"

"อ๋อ..จำได้แล้ว เด็กคนเมื่อเช้านี้แน่เลย"

"คนเมื่อเช้า? เด็กที่ไหน"

"ก็ห้องสถาปนิกผู้หญิงคนใหม่ไง"

"ถ้างั้นก็ฝากไปส่งแม่เขาด้วยแล้วกัน" นอร์เวย์ส่งเด็กให้กับไชยา

"ไม่เอา..ใครเอาลูกเขามาก็เอาไปคืนเองสิ" ไชยาก็เลยทิ้งตัวลงนอนดูทีวีสบายอารมณ์ต่อ

"วานแค่นี้ก็ไม่ได้"

"แมะ หาแม่"

"ครับเดี๋ยวพี่จะพาไปหาแม่นะ"

"พี่? ฮ่าาาา"

"ขำอะไรไม่ทราบครับคุณไชยา"

"ถ้าบอกว่าเป็นลุงก็ยังพอว่า"

"ไม่เอาหรอกดูแก่ พี่นี่แหละดีแล้ว" ว่าแล้วนอร์เวย์ก็อุ้มเด็กออกมาจากห้องเพื่อที่จะไปส่งแม่ของเด็ก