บทที่ 3

"หนูจำได้ไหมว่าห้องตัวเองอยู่ตรงไหน" นอร์เวย์ทดลองความจำของเด็ก เผื่อว่าไชยาจะจำผิดคน

"แมะ" เด็กน้อยชี้ไปที่รถของแม่ ปลาบปลื้มจำได้แม่น..แต่ห้องเพิ่งจะย้ายมาเด็กก็เลยจำยังไม่ได้

ชายหนุ่มมองไปที่รถคันนั้น เขาก็นึกขึ้นได้ว่าผู้หญิงเมื่อวานกำลังขนของออกจากรถคันนี้..คงใช่แล้วแหละ

ก๊อก ก๊อก

"ปลื้ม!" คนที่อยู่ด้านหลังพูดขึ้นแบบตกใจ

นอร์เวย์ที่อุ้มเด็กอยู่ก็เลยค่อยๆ หันกลับไปมอง

"ทำไมดื้อแบบนี้ ขอบคุณนะคะ"

"แมะ" เด็กน้อยหันกลับมาเห็นพี่เลี้ยงก็ยื่นมือเข้าไปหา

"ทีหลังช่วยระวังด้วยนะครับ กลัวเด็กจะวิ่งออกไปข้างนอก"

"ขอบคุณอีกครั้งค่ะ" อันรับปลาบปลื้มมาจากนอร์เวย์แล้วก็กล่าวขอบคุณอีกหลายครั้ง

พอเจอปลาบปลื้มแล้วอันก็รีบเข้าไปในห้องเพื่อจะโทรบอกกับแม่ของเด็ก ตอนนี้ไม่รู้ว่าวิ่งตามหาลูกไปถึงไหนแล้ว

"พี่อันฉันหาทั่วแล้วไม่เจอ" ปิ่นมุกกลับมาที่ห้องอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่สั่นตกใจ

"มีคนเจอน้องแล้ว ปิ่นไม่ต้องตกใจนะ"

"ตาปลื้มอยู่ไหนพี่"

"พี่โทรหาเราแต่เราไม่ได้เอาโทรศัพท์ไป"

"ลูกฉันล่ะพี่"

อันหันมองไปที่เปลสำหรับเด็ก พอวางลงเท่านั้นแหละปลาบปลื้มก็หลับไปเลย

"ทำไมดื้อแบบนี้!" ด้วยความเป็นห่วงและโมโหอยากจะปลุกเขาขึ้นมาตีเลยด้วยซ้ำ

ปิ่นมุกเดินไปดูประตูว่าพอที่จะแก้ไขอะไรได้ไหม เพราะด้านในไม่มีกลอนให้ล็อกเลย และเด็กก็เอื้อมมือถึงที่เปิดได้แล้วด้วย

"คราวหลังพี่จะระวังเอง ไม่ต้องเป็นห่วงนะ"

"ฉันว่าจะถามทางรีสอร์ท ถ้าเราจะเพิ่มกุญแจได้ไหม"

"จะดีเหรอปิ่น ห้องเขาทำออกสวยขนาดนี้"

"ถ้างั้นพี่ก็ช่วยระวังกว่านี้หน่อยนะ แกดื้อมาก"

อีกห้องหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามกัน..

"เป็นไง..สวยใช่ไหมล่ะ"

"อะไรสวย"

"ก็แม่ของเด็กไง"

"อะไรนะ?" นอร์เวย์ที่กำลังจะเข้าห้องน้ำถึงกับหยุดชะงักแล้วหันกลับมามองเพื่อน

"ไม่ต้องมาทำไขสือ เสียดายมีลูกแล้ว"

"คุณชอบแบบนี้เหรอ"

"หรือว่าคุณไม่ชอบ"

"ผมต้องชอบแบบเดียวกับคุณด้วยเหรอครับคุณไชยา" ถึงว่าทำไมไชยาหาสเปคไม่เจอสักที ชอบแบบนี้นี่เอง

"แปลกคนสวยขนาดนั้นไม่ชอบ อย่าบอกนะว่าชอบ..?!" ไชยามองต่ำลงไปดูเรือนร่างของตัวเอง แล้วรีบหาผ้าห่มมาคลุมตัวไว้

เช้าวันต่อมา..

"วันนี้พี่คงต้องเหนื่อยหน่อยนะ" วันนี้ปลาบปลื้มยังไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะเพิ่งสมัคร ทางโรงเรียนก็เลยนัดขอให้เริ่มเรียนในวันพรุ่งนี้

"ไม่ต้องห่วงหรอกถ้าดื้อนักเดี๋ยวพี่จะนอนขวางหน้าประตูเลย"

"ขอบคุณนะพี่อัน ฉันรักพี่นะ"

"ขนลุก" อันก็รู้สึกรักปิ่นมุกเหมือนคนในครอบครัวก็เลยยอมลำบากไปด้วยกัน

"ฉันไปทำงานก่อนนะ วันนี้วันแรกไม่อยากไปสาย"

"แม่ แมะ แมะ" พอเห็นแม่กำลังจะออกจากห้องเด็กน้อยก็เริ่มงอแง

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวก็ไปสายกันพอดี" อันห้ามไม่ให้ปิ่นมุกหันกลับไปกอดลูกอีก

"ตอนเย็นแม่จะซื้อขนมมาฝากนะครับ หนูห้ามดื้อนะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับเปิดประตูออกจากห้องไป เป็นจังหวะเดียวกับประตูห้องตรงข้ามที่เปิดออกมาเช่นกัน

ปิ่นมุกมองไปเจอคนที่เปิดประตูออกมาเธอก็ส่งยิ้มหวานให้ พร้อมกับโค้งใบหน้าลงเล็กน้อย เพราะได้ยินอันเล่าให้ฟังว่าห้องนั้นเป็นคนเอาเด็กมาคืนให้

มึงอย่าคิดอะไรเด็ดขาดนะไอ้ไชยานั่นเมียเขา ..ไชยาตอบกลับโดยการส่งยิ้มให้ และพยายามบอกตัวเองห้ามคิดอะไรเด็ดขาด..

"ยื่นขวางประตูอยู่ได้ ขยับหน่อยคนจะออก" นอร์เวย์ที่กำลังเดินตามออกมาตำหนิเพื่อน เมื่อเห็นว่ายืนตัวแข็งอยู่หน้าประตู