บทที่ 4

ไชยารีบเรียกสติตัวเองกลับมาแล้วขยับเพื่อให้นอร์เวย์มีทางออก

"มองอะไรอยู่" นอร์เวย์มองไปตามสายตาที่ไชยามองเมื่อสักครู่ ก็เห็นว่ารถคันนั้นกำลังเคลื่อนตัวออกไป

"ผมยังคงยืนยันคำเดิม"

"คำเดิมอะไรของคุณ"

"เสียดาย.."

"เป็นเอามาก" นอร์เวย์ส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปที่รถ

และไชยาก็รีบเดินตามมาที่รถ ส่วนมากไชยาจะติดรถไปที่ไซต์งานกับนอร์เวย์ เพื่อประหยัดค่าน้ำมัน เพราะยังไงทั้งสองก็ทำงานและพักอยู่ที่เดียวกัน

พอมาถึงไซต์งาน ตอนนี้ตรงที่รวมกลุ่มเข้าแถวกำลังมีกิจกรรมประจำวัน เขาเป็นสถาปนิกก็เลยไม่ต้องได้ไปรวมกลุ่มกับคนงาน เพราะงานของเขาไม่ได้เกี่ยวกับความปลอดภัย แต่มีบางครั้งถ้ามีการคุยเรื่องแบบพวกเขาต้องได้ไปร่วมด้วย

"นั่นสถาปนิกคนใหม่นี่"

"มีอะไร" นอร์เวย์ชะโงกหน้าไปมองเล็กน้อยแต่ก็ยังคงขับรถต่อ

"เธอเข้าใจผิดหรือเปล่าว่าต้องไปเข้าแถวกับพวกคนงาน" ไชยามองไปก็เห็นว่าเธอคนสวยลงรถแล้วก็เดินไปรวมกลุ่ม

ทั้งสองขับรถมาจอดหน้าออฟฟิศ แล้วก็เดินเข้าไปด้านใน

"คงเป็นโต๊ะทำงานของสถาปนิกคนใหม่ล่ะสิ" เข้ามาถึงก็เห็นว่ามีโต๊ะทำงานอีกตัววางอยู่ข้างๆ โต๊ะของทั้งสอง

"คงใช่" นอร์เวย์ไม่ได้สนใจ พอวางของไว้แล้วก็เดินไปที่โรงอาหารเพื่อหาอะไรรองท้องก่อน

หญิงสาวหน้าหวานที่เข้ามาใหม่เป็นจุดสนใจของหลายคนมาก เธอมีทุกอย่างครบทั้งหมวกเซฟตี้ และอุปกรณ์ เพื่อพร้อมในการรวมแถวกับคนงาน

พอถึงช่วงกิจกรรมออกกำลังกายยืดเส้นยืดสาย ปิ่นมุกก็ทำตามจังหวะที่ทุกคนทำกันทุกวัน เรื่องแบบนี้เป็นพื้นฐานของคนที่ทำงานเกี่ยวกับด้านนี้อยู่แล้ว

"คุณใช่ไหมคะที่เป็นสถาปนิกเข้ามาใหม่" เซฟตี้สาวคนหนึ่งทัก

"ใช่ค่ะ" ทั้งสองมองเครื่องแต่งกายของกันและกันก็ดูออกแล้ว ว่าใครอยู่ในตำแหน่งไหน

"คุณเก่งจังเลยนะคะ ที่ทำงานด้านนี้ได้"

"คุณก็เก่งนะคะ การเป็นเซฟตี้ไม่ใช่ง่ายๆ" ทั้งสองชมกันไปมา "ถ้างั้นฉันขอถือโอกาสแนะนำตัวเลยนะคะ ฉันชื่อปิ่นมุกจะเรียกว่าปิ่นเฉยๆ ก็ได้ค่ะ"

"ชื่อคุณน่ารักเหมือนตัวเลยนะคะ"

"ขอบคุณอีกครั้งค่ะ"

"ส่วนฉันชื่อขวัญตาค่ะ"

"ชื่อคุณก็เพราะนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณขวัญตา"

"คุณอาจจะยังไม่รู้ สถาปนิกเขาไม่มาเข้าแถวกันหรอกค่ะ"

"ทำไมล่ะคะ ก็ทำงานในที่เดียวกัน"

"ไม่รู้สิคะ..มันคงเป็นสิ่งที่สืบทอดกันมามั้งคะ"

พอเลิกแถวแล้วทั้งสองก็เลยชวนกันไปหาอะไรทานก่อน

"ฉันก็กดดันอยู่ว่าจะทำตัวยังไง" ปิ่นมุกอยากจะขอบคุณขวัญตาที่เปิดใจคุยกับเธอก่อน

"อยู่ที่นี่ฉันก็ไม่ค่อยมีเพื่อนหรอกค่ะ คนงานเห็นทีไรเดินห่างเป็นวา" เพราะคนงานส่วนมากไม่ค่อยถูกกับเซฟตี้อยู่แล้ว มองอะไรก็มีแต่ตำหนิเรื่องความปลอดภัยทั้งนั้น

พอทานข้าวเสร็จขวัญตาก็เลยชวนปิ่นมุกกลับมาออฟฟิศ ทั้งสองไม่ได้อยู่ที่ออฟฟิศเดียวกัน เพราะระบบการทำงานไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลย แต่ออฟฟิศก็ตั้งอยู่ใกล้กัน

"สถาปนิกจะพักอยู่ในออฟฟิศนี้นะคะ" Office ประจำไซต์ก่อสร้าง เป็นตู้คอนเทนเนอร์หลายๆ ตู้วางเรียงกัน เวลาย้ายไปทำงานที่อื่นก็ใช้รถเฮี๊ยบยกใส่ท้ายรถแล้วก็ย้ายไปเลย

"ถ้างั้นตอนเที่ยงเราทานข้าวด้วยกันอีกนะคะ"

"ได้เลยค่ะ" ทั้งสองก็เลยแยกย้าย

ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปปิ่นมุกหายใจเข้าปอดลึกๆ เพราะไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมงานจะเป็นยังไงกันบ้าง

แอดดดด..

สถาปนิกที่ทำงานอยู่ในไซต์นี้มีทั้งหมด 4 คน และทั้ง 4 ก็มีแต่ผู้ชาย ซึ่งสองคนนั้นมีครอบครัวกันแล้ว แต่ยังเหลืออีก 2 คนที่ยังเป็นโสด

พอประตูห้องเปิดเข้ามา คนที่นั่งทำงานอยู่ก็ได้เงยหน้าขึ้นมองพร้อมกัน..

"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวกล่าวคำสวัสดีก่อนที่จะมองคนที่นั่งอยู่ในห้องนั้นให้ครบทุกคน "ฉันคือ....??!!"