บทที่ 5

"อ้าวคุณนั่นเอง เชิญได้เลยครับโต๊ะของคุณอยู่ตรงนี้" ไชยากุลีกุจอลุกขึ้นเชิญให้ปิ่นมุกเข้ามา

"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวต้องรีบละสายตาไปจากผู้ชายอีกคนที่ทำให้เธอตกใจสุดขีด เมื่อเจอเขาอยู่ในที่ทำงานใหม่

"ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ" ผู้ชายอีกสองคนที่นั่งอยู่ในห้องนี้ทักทายบ้าง เพื่อไม่ให้บรรยากาศในที่ทำงานตึงเครียดมากเกินไป

หญิงสาวตอบกลับแค่รอยยิ้มบางๆ ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มออกมาให้เห็นก็ถือว่าดีมากแล้ว

"พูดอะไรหน่อยสิครับคุณนอร์เวย์" ไชยาสะกิดนอร์เวย์เบาๆ เพราะเห็นว่าเพื่อนดูจะไม่สนใจ

"สวัสดีครับ"

ปิ่นมุกไม่ได้ทักทายกลับ เธอนั่งลงเก้าอี้พร้อมกับหยิบงานตรงหน้ามาเปิดดู แต่กะจิตกะใจตอนนี้ไม่ได้อยู่กับงานเลย

"ผมชื่อไชยานะครับ"

"ค่ะ" หญิงสาวตอบไปเบาๆ ที่ไชยาแนะนำตัวเพราะอยากจะเปิดก่อนและให้เธอแนะนำตัวตามมา แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผน

คิดว่าชาตินี้จะไม่ต้องเจอหน้าเขาอีก ทำไมสวรรค์ต้องเล่นตลกกับเธอด้วย

หญิงสาวพยายามกดดันตัวเองให้มีสมาธิในการทำงาน

"อันนี้เป็นแบบที่ก่อนรื้อถอนใช่ไหมคะ"

"เออ.. ใช่ครับ สงสัยผมจะหยิบแบบให้คุณผิด" ณวัฒน์ผู้ชายที่นั่งอยู่ในห้องนั้นก็เลยต้องไปค้นแบบตำแหน่งที่เธอรับผิดชอบมาให้ดูใหม่

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันขอดูแบบก่อนรื้อถอนด้วยนะคะ" ปิ่นมุกไม่รู้หรอกว่าทำไมต้องรื้อถอน เพราะเห็นว่าก่อสร้างไปได้เยอะแล้ว แต่ดูจากคนที่ร่างแบบนี้ขึ้นมา ก็เห็นว่ามีปัญหาหลายจุด

"อันไหนที่รื้อไปแล้วก็ไม่ต้องค้นมาดู" พอประโยคนี้ออกจากปากของนอร์เวย์ ทุกคนที่กำลังทำงานอยู่ต่างก็เงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกัน

"เธออาจจะดูเป็นแนวทางก็ได้มั้งครับคุณนอร์เวย์" ไชยากรอกสายตามองปิ่นมุกและมองนอร์เวย์ก่อนที่จะพูด

"ถึงดูไปก็ไม่มีประโยชน์ ทำงานช่วยกันจะไม่เร็วกว่าเหรอ"

"ขอโทษค่ะที่ฉันทำเกินหน้าที่"

"มะ..ไม่เลยครับ" ไชยาเห็นว่าเธอทำหน้าไม่ถูกเมื่อถูกตำหนิ "รู้ไว้ใช่ว่าสักหน่อยคุณเวย์ก็"

"ใช่ครับแล้วก็หาเรื่องเอามาใส่บ่าแบกหามให้มันหนัก"

"เอาแล้วไง สงสัยจะมีมวยคู่เอก" สองคนที่อยู่อีกฝั่งกระซิบกระซาบพูดกัน

"งานก่อนรื้อถอนต้องเก็บไว้ตรงไหนคะคุณไชยา" หญิงสาวพับเก็บงานพวกนั้นไว้ เธอไม่อยากมีปัญหากับเขาเหมือนตอนนั้น...

เที่ยงวันเดียวกัน..

ปิ่นมุกลืมไปเลยว่านัดขวัญตาไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน พอถึงเวลาเที่ยงเธอก็รีบขับรถกลับมาที่รีสอร์ท

"วันนี้งอแงมากเลยค่ะ เพิ่งจะนอนไปเมื่อสักครู่นี้เอง"

"แกงอแงเหรอคะ" หรือว่าลูกของเธอจะสัมผัสอะไรได้ ไม่นะ มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ

"มีอะไรหรือเปล่าคะคุณปิ่น" อันเห็นสีหน้าของปิ่นมุกไม่ค่อยดี

"เราไปหาห้องพักที่อื่นอยู่กันไหมคะ"

"ทำไมคะ ที่นี่ก็กว้างขวางดีออก"

หญิงสาวหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ค่อยๆ ปล่อยออกมา ถึงแม้เธออยากจะไปเช่าที่อื่นอยู่ก็คงทำยังไม่ได้ เพราะค่าใช้จ่ายตอนนี้เพิ่มขึ้นมาอีกเท่าตัว

"ตอนเย็นพี่ห้ามให้ตาปลื้มออกไปนอกห้องเด็ดขาดนะคะ" ในเมื่อทำอะไรไม่ได้แล้วเธอก็จะระวังเรื่องนี้เอา จะไม่ยอมให้เขาเห็นหน้าลูกชายของเธอเด็ดขาด