บทที่ 6

พอหมดเวลาพักเที่ยงปิ่นมุกก็ต้องรีบกลับมาไซต์งาน โดยที่ยังไม่ได้ทานอะไร..ไม่ใช่ไม่ทานเพราะทานไม่ลงมากกว่า

"ผมว่าจะบอกคุณอยู่ตอนเที่ยงที่โรงอาหารคนเยอะ เราสั่งให้แม่ค้าเอาเข้ามาส่งที่ออฟฟิศก็ได้ครับ" ไชยาเห็นเธอเดินเข้ามาก็เลยหาเรื่องชวนคุย

"ฉันไม่ได้ไปโรงอาหารค่ะ" ถ้าจะไม่ตอบก็ดูเสียมารยาท

คนที่นอนหนุนแขนตัวเองกับโต๊ะทำงานอยู่..พอได้ยินเสียงคุยกันก็ลุกขึ้น แล้วเดินไปที่ชงกาแฟ

"ที่จริงเขาก็ไม่ใช่คนแบบนี้หรอกครับ แต่วันนี้ไม่รู้ไปกินอะไรผิดสำแดงมา" ไชยากระซิบพูดกับปิ่นมุก เพราะรู้สึกว่าวันนี้นอร์เวย์ทำอะไรแปลกๆ

"ฉันขอทำงานก่อนนะคะ" ถ้าไม่ขอทำงาน ผู้ชายคนนี้ก็จะชวนคุยอีกนั่นแหละ

"ตามสบายเลยครับ ถ้าคุณอยากดื่มกาแฟ ก็มุมนั้นเลยนะครับ"

หญิงสาวไม่ได้ตอบและก็ไม่มองตามมือที่ไชยาชี้ไปด้วย เพราะรู้ดีว่าตอนนี้ใครยืนชงกาแฟอยู่ตรงนั้น

"ฉันขอออกไปเดินดูหน้างานหน่อยนะคะ" ทำงานไปได้สักพักหญิงสาวก็หอบเอาแบบหน้างานที่เธอรับผิดชอบ

"ได้เลยครับ ให้ผมไปเป็นเพื่อนไหม" เพราะคิดว่าเธอคงจะยังไม่รู้ว่าโซนไหนเป็นโซนไหน

"ไม่ต้องหรอกค่ะ" หญิงสาวหยิบเอาหมวกเซฟตี้และอุปกรณ์ที่เธอต้องใช้ แล้วเดินออกไป

"โอ๊ยยย"

"คุณไชยาคุณเป็นอะไร" เพื่อนที่ทำงานร่วมห้องรีบลุกมาดูว่าไชยาเป็นอะไร อยู่ดีๆ ก็เอนตัวลงกับเก้าอี้แล้วร้องโอดโอย

"สงสัยว่าผมจะเป็นโรคหัวใจ"

"โรคหัวใจ?"

"มันเป็นกันง่ายขนาดนี้เลยเหรอคุณไชยา"

"โรคนี้มันจะกำเริบตอนที่เจอคนถูกใจ..แต่ว่า"

"แต่ว่าอะไรครับ"

"พวกคุณอย่ารู้เลย"

"ไร้สาระ ทำงานให้มันได้เท่ากับที่เพ้อหน่อยได้ไหม"

"เอ้าา นี่ก็ไม่รับมุกเพื่อนเลย" ไชยาก็เลยเลิกเล่นเมื่อถูกนอร์เวย์พูดเบรก

เย็นวันเดียวกัน..

พอเลิกงานปิ่นมุกก็รีบออกมาก่อนใครเพื่อน เพราะเธอกลัวว่าพี่เลี้ยงจะพาลูกออกมาเดินเล่นรอบรีสอร์ท

"ปลื้มครับคิดถึงแม่ไหม"

"แมะ" เด็กน้อยงอแงอยากออกไปเดินเล่น แต่พี่เลี้ยงไม่พาไป พอแม่กลับมาก็อ้อนให้พาออกไป

"ไม่ได้ครับ และเราห้ามแอบออกไปด้วย" หญิงสาวลูบผมลูกชายเบาๆ เธออยากกอดลูกร้องไห้ แต่กลัวอันจะตกใจว่าเป็นอะไร

"คุณปิ่นมาก็ดีค่ะ อันจะได้รีดชุดนักเรียนไว้ให้ตาปลื้ม วันนี้ไม่ได้ทำอะไรทั้งวัน"

"ขอบคุณมากนะคะพี่อัน"

"ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ" ว่าแล้วอันก็เปิดประตูออกมา เพราะเธอตากชุดปลาบปลื้มไว้ยังไม่เก็บ

เป็นจังหวะเดียวกับที่รถของนอร์เวย์วิ่งมาจอดตรงลานจอดของทางรีสอร์ทพอดี

"คุณมองอะไร" ไชยาเห็นว่านอร์เวย์เอาแต่จ้องมองห้องนั้น และก็มองพี่เลี้ยงเด็ก

"เปล่า" ชายหนุ่มเปิดประตูลงมาจากรถ แต่ก็อดมองไปดูห้องนั้นอีกไม่ได้

"ไปกันได้หรือยังครับ"

"ไปไหน" นอร์เวย์รีบละสายตาจากห้องนั้นแล้วหันมามองไชยา

"ก็กลับเข้าห้องไง"

"คุณจะเข้าห้องก็เข้าไปก่อนสิ ตัวไม่ได้ติดกันสักหน่อย"

"ประจำเดือนมาไม่ปกติหรือเปล่าวะ" ไชยาต้องรีบพาตัวเองออกห่างเขาไว้ก่อน เพราะรู้สึกว่าอารมณ์จะไม่คงที่

"แมะ แมะ แม่"

"ไม่ไปครับ" ปิ่นมุกก็สงสารลูกอยู่หรอก คงอยากออกไปเดินรับลม แต่เธอต้องใจแข็งเข้าไว้ ถ้าเขาเห็นปลาบปลื้มต้องสงสัยแน่

"งื้ออออ" เด็กน้อยอยู่แต่ในห้องก็รู้สึกอึดอัด และคิดว่าด้านนอกคงมีอะไรให้แกเล่น ..จากที่ใช้ไม้อ่อนแม่ไม่พาออกไป ก็เลยเริ่มงอแง

"พี่ว่าพาแกออกไปรับลมหน่อยเถอะ" อันกลับเข้ามาก็ได้ยินเสียงร้องไห้

"ข้างนอกมีใครอยู่ไหมพี่"

"ใครเหรอคะ"

"เออ.." ปิ่นมุกไม่รู้จะบอกกับพี่เลี้ยงยังไง เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าเขาพักอยู่ห้องไหน "ฉันฝากพี่จับตาปลื้มไว้แป๊บหนึ่งนะ" หญิงสาวกลัวว่าลูกชายจะวิ่งตามออกไป เธอแค่จะไปดูว่าตอนนี้ข้างนอกปลอดภัยไหม

แต่พอเปิดประตูออกมาก็เห็นว่าเขาเดินผ่านไปพอดี ปิ่นมุกอยากรู้ว่าเขาพักอยู่ห้องไหนเธอจะได้ระวังถูก หญิงสาวก็เลยต้องปิดประตูห้องตัวเองไว้กันไม่ให้ลูกชายตามออกมา และเธอก็แกล้งเดินไปที่รถ เผื่อว่าเขาหันมาเห็นจะได้ไม่รู้ว่าเธอกำลังแอบมองอยู่

ปี๊ก! ปี๊ก!! ปิ่นมุกเผลอไปเปิดประตูโดยที่ไม่มีกุญแจรถมาด้วย สัญญาณกันขโมยของรถก็เลยดังขึ้น

"ตายแล้วว"